Ik ben een medisch (on)wonder

Vandaag was het weer verloskundige dag, iets waar ik nooit zin in heb, want serieus nemen ze je toch nooit, althans dat is mijn ervaring.

Om 9 uur waren we netjes aanwezig, uiteraard werden we pas 9.15 uur geholpen (terwijl er niemand voor je is...) Ik verteld dat ik onwijs last had van harde buiken, ja moet je die wegpuffen zei ze, waarop ik zei ja vaak wel.
Tja niks aan te doen was het antwoord.
Ik vertelde dat ik last heb van veel slijmverlies sinds vrijdag en dat ik die dag ook wat bloed ben verloren. Ja je had moeten bellen... waarop ik zei, ja en dan?
Ja want mocht het beginnen dan kon het snel gaan....waarop ik dacht van ja maar dan ben ik binnen 5 minuten hier...maar goed ik beloofde te bellen.
Vervolgens werd het niet verder onderzocht :S..... dus zo belangrijk was het dus toch niet.

Ik had verteld dat ik langs endocrinologie zou gaan ivm het bloed wat ik nog steeds heb in mijn neus en keelholte omdat ik me zorgen maakte welke invloed dit zou hebben op de bevalling. Immers je neus snuiten na de operatie kan al fataal zijn dus laat staan de druk van de bevalling.
Ze gaf me daar gelijk in en gaf me een brief mee dat hun ook erg graag het advies wilde van die afdeling.

En ik mocht nog fijn in een potje plassen om te kijken of ik blaasonsteking had... tja het staafje gaf geen duidelijkheid, het was letterlijk dubieus... dus op kweek en vrijdag de uitslag...joy!

Wij langs bij endocrinologie....ik eerst in shock...mijn arts, mijn Hanno is een half jaar weg *JANK* hij doet onderzoek in het erasmus.... I'm heartbroken.
Maar goed, de assistentie schreef alles netjes op zou het voorleggen aan de arts en dan zou ik terug gebeld worden. Geen idee wanneer, dus wij naar huis.

Na een half uurtje thuis werd ik al gebeld (heerlijk dat er nog afdelingen zijn die wel direct handelen), de arts in kwestie vond het toch wel zorgelijk dat ik na een jaar nog steeds dat bloeden had en kon zich wel degelijk voorstellen dat ik me zorgen maakte want dit zou kunnen duiden op het feit dat de operatiewond niet volledig dicht was.... ehm okay, was mijn voorgevoel toch goed. En ik had nou juist gehoopt deze keer dat ze zouden zeggen, niks aan het handje...blegh!
Goed ik moest een afspraak maken bij de KNO, die doet namelijk het eerste stuk boren tijdens de operatie en pas als ze bij hersens enzo aankomen neemt de neurochirurg het over (overigens maakte ze nog de opmerking de hypofyse zal nu ook wel groter zijn door de zwangerschap, waarop ik meteen de rillingen kreeg want ik zie al weer een maandje of 3 wat wazig *ril*).
Dus ik vanmiddag braaf KNO-poli gebeld, alles uitgelegd... ben u hier al eerder geweest? Ehm nou ja alleen om die rot tampons uit mijn neus te laten trekken...hehehe... zij lachen...
Nou ik kon 1 maart terecht...1 fucking maart??? Ik ben dan nog net niet 38 weken zwanger of kan zelfs al ontploft zijn!
OH MY GODDESS!!!

Ze had echt geen plekje eerder.....

Dus je begrijpt morgen ga ik maar even de verloskundige bellen, die het mag overleggen, want ik kan jullie 1 ding verzekeren zolang niemand me kan garanderen dat het veilig is om met een semi open hersenwond te bevallen, ga ik niet natuurlijk bevallen! Dan maar een keizersnee, niet dat dat een pretje is, maar ik moet er niet aan denken dat er tijdens het bevallen iets knapt en ik in het ergste geval naar de OK moet of nog erger dood gaat ofzo...want laten we wel wezen, hersenoperatie en bevalling combineert volgens mij niet zo goed.
Dus ik ben in doodsangst.

Dat is ook de reden dat ik morgen pas bel, want als ik vanmiddag had gebeld hadden mijn stresshormonen het overgenomen en die waren verre van begripvol of lief vanmiddag. En tja gelukkig is er dan toch dat stemmetje wat zegt, je vangt vliegen beter met stroop dan azijn...en hou ik me rustig en wacht ik braaf tot morgen....

Dus ik hoop zooooooo erg dat ze me eerder kunnen helpen want ik vind het dood en dood eng. En waarom nou weer bij mij?!