dinsdag 14 februari 2017

Ijspret

Soms kan ik er niet over uit hoe gezegend ik ben met de plek waar ik woon.
Nu anderhalf jaar verder heb ik nog steeds niet alles ontdekt en kan ik nog steeds intens genieten van de omgeving, zelfs de plekjes waar ik al wel 100 keer ben geweest.
Vandaag gingen Jaiden (zoon nr 2) en Jean (vriendlief) samen ijsvissen. Dus hoppa het ijs op zoekend naar het gat wat de buurman had geboord. Doodeng vond ik het want we zijn zo vaak gewaarschuwd hier door de buren niet zomaar de rivier op te gaan als deze is bevroren.
Nu waren er sporen genoeg hoor, herten, vossen, otters, elanden en ook mensen, langlaufs, quads en snowscooters, maar goed ik ben dan nog bang.
Maar ik had beloofd ook even te komen kijken dus al snel was ik ook op de rivier. Je moet je voorstellen vanuit mijn achtertuin loop ik dus zo de rivier op, best een lux vind ik :-)


Jaiden went steeds meer en dit soort dingen laten hem helemaal stralen. Hij is in zijn element als hij buiten is en iets doet wat hij leuk vind. Wandelen op het ijs blijkt daar dus bij te horen, evenals ijsvissen of het mislukken daarvan haha.


Dikke lol op een eilandje. Zie je op de achtergrond het kleine stroompje nog?


Uitzicht op de rivier, alles wat wit is, is ijs met een laagje sneeuw erop.
Onze rivier is de grootste van heel Zweden en op ons stuk is hij heel breed. Dus veel ijs.


Jaiden aan de wandel op al dat witte spul.


Zo'm grote vis hebben we dus niet gevangen :P


Dikke lol met z'n tweetjes. Ja die zoon van mij heeft wel humor :-)


Valentijnsselfie met mijn 2 grote mannen.


En nog even een panoramafoto van de rivier.Is ze niet schitterend?

Ja je ziet wij vermaken ons wel in dat verre Zweden ^_^ 

dinsdag 7 februari 2017

Jarige kleine man

Vandaag werd mijn jongste zoon 3 jaar. Voor mijn gevoel sluit ik nu een hele grote periode af. Een periode van 17 jaar in de kleine kindjes. Jamie-Dean is de laatste en nu is het baby er toch echt van af. Hij is een speciaaltje voor me, een sleutel. Zijn eerste jaar vol met zoveel leed om te vechten voor zijn leven door zijn morbus hirschsprung. Zijn eerste verjaardag bracht hij doodziek door in het ziekenhuis. Ik heb wat tranen gelaten zijn eerste jaar en hem bijna 3 keer verloren door medische blunders.
Op zijn tweede verjaardag was hij ziek en waren we in slecht gezelschap.
Maar dit jaar was het perfect. Hij was gezond, vrolijk en ineens zo groot. Hij had zijn favo taart, prinsessentaart (echt zweeds), kadootjes, zijn broers en zus om hem heen (al missen we grootste broer heel erg) en zijn grote vriend Nisse (onze overbuurman van 76 waar hij stapel op is) kwam ook nog op bezoek.
Onze kleine grote beer had een super dag en mama daardoor ook.
Toch raar om te bedenken dat deze ineens zo groot lijkt terwijl mijn oudste zoon in augustus 18 word haha.


Zo blij met zijn kadootjes. Een boekje.


Nog een kadootje, met een lintje.


Hij is gek op badeendjes dus dit was pure blijheid!


Ome Danny en tante Nancy stuurde vingerpoppetjes, schot in de roos!


Kaarsjes uitblazen!

Ja een mooi dagje ^_^

Gefeliciteerd met je verjaardag Jamie-Dean, mijn kleine engel <3

maandag 9 januari 2017

Heerlijke sneeuw

Er ligt eindelijk een pik pak sneeuw hier, en er komt nog meer bij vandaag en morgen. De kinderen genieten er enorm van en zijn in de winter meer buiten dan in de zomer. Sneeuw is een soort van magisch speelgoed voor jong en oud.
Waar ik het al snel te koud vind ik "even" 2 uur naar buiten te kind, deert het de kinderen absoluut niet. Als kleine eskimo's ingepakt hobbelen ze zo naar buiten en zijn ze zoet met van alles, sneeuwballen, langlaufen, forten bouwen, sleeën en ga zo maar door. Ze kunnen hun lol niet op.
Op dit moment zijn de 2 middelste kinderen bij hun vader. Deze is op bezoek in Zweden en dan slapen ze gezellig bij hem in de stuga op de camping. Super dichtbij, want nog geen 900 meter lopen. Leuk voor de kinderen en leuk voor mij. Nu dus alleen de oudste en de jongste thuis.
Ook weer even wennen. Normaal zouden we dan alleen met het ukkie zijn en nu hebben we ineens ook een puber thuis. Die het wel lekker vind die rust haha.
Gisteren gingen we dus maar met z'n viertjes naar buiten.

Jamie-Dean testte zijn langlauf ski's, maar vond het al snel niks. dus toen maar de slee gepakt.


Een stijle bump zorgt voor een hoop lol. En Jamie-Dean glijdt gewoon zonder slee naar beneden.


Ook Jaiden gaat zonder slee.


En Jean op de bipsslee zoals wij hem noemen haha.


Op je kont, op je buik, achterstevoren binnenste buiten, Jamie-Dean probeert elke houding uit haha.

Ik ga ook maar naar boven en ukkie zet meteen de achtervolging in :-)


En ja hoor daar gaat hij weer. No fear!


Ik ook naar beneden op de slee, en meteen besprongen door Jaiden. Die vind het spelen samen echt heel erg leuk. We lachen dan ook veel :-)


Boompje klimmen. Alweer bijna 3 dat ukje.


Klaar om Jean te bekogelen met sneeuwballen. Zijn gezicht is opgeknapt sinds hij hier is, meer kleur, helderder en weer een klein vonkje. Heel fijn om te zien <3


Langs de rivier lopen we terug naar huis en genieten van een mooie zonsondergang. De dagen beginnen zich al te lengen en snel zal het niet meer om 16 uur donker zijn. Maar voorlopig hebben we zeker nog wel 3 maanden wit. Wat de lente straks extra mooi maakt.
Ja we genieten van de sneeuw, dat is zeker :-)

maandag 2 januari 2017

Het vierde kind

2016 Was een bewogen jaar. Met een hoop goede dingen en ook een hoop heftige dingen. In juni zegde ik mijn baan op, ik was er niet happy, mijn lijf ging er van naar zijn grootje en ik had zo een berg frustratie en irritatie ervan dat het me van binnen opvrat wat zijn weerslag had op de rest van mijn leven. Helaas besloot die maand ook de ex van mijn partner even al zijn geld op te eisen en raakten we zijn hele inkomen kwijt.
Nu is mijn man een ontzettende mazzelaar altijd en werd er 2 dagen na dat nieuws aan de de deur geklopt, letterlijk en figuurlijk, of hij een baan wilde hier op de boerderij. Probleem opgelost. Toch staat er een nieuwe rechtszaak te wachten want we pikken dit natuurlijk niet.

Het was ook het jaar dat ik weer compleet door de medische molen ging. Ik kreeg een hoop klachten die ik wijdde aan mijn tumor, maar op een paar afwijkende hormoonwaardes na bleek deze zich toch wel te gedragen. Schildklier werd onderzocht, want ook die week af, maar ook dat was niet het grootste probleem.
Inmiddels gaf ik bloed uit 1 borst en kon ik het naar het ziekenhuis voor echo en mammografie. Zonder resultaat, maar werd mij wel op mijn hart gedrukte mijn borst goed in de gaten te houden want kanker was toch vaak de hoofdreden van bloedafscheiding. Al hoopten ze een melkkliertje dat ontstoken was en dat zou dan vanzelf weg moeten gaan. Nu 7 maanden later bloed het nog steeds.....

De zomer was heerlijk met alle 5 mijn kinderen thuis, 4 weken lang aan 1 stuk genoten en veel leuke dingen gedaan. Het was fijn om de oudste twee jongens te zien en ze vooral zo veel te zien lachen.

De zomer ging over in de herfst en alles leek rustig en allemaal op de rit tot ik november ineens een telefoontje kreeg van mijn 2de zoon. Mama ik trek het niet meer, ik moet hier weg anders spring ik voor de trein. Mijn hart stopte voor een moment. Ik vroeg hem wat hij wilde en hij wilde naar mij. Heb je met papa hierover gepraat? Nee die maakt me af, ik kan niet praten met hem hierover.
Godgloeiende wat nu?!
Uiteraard een ticket geboekt van mijn hard gespaarde centjes voor de kerst. Manlief naar Stockholm gestuurd hem te halen en uren van zorgen, wanhoop, angst en weet ik veel wat voor emotie nog meer passeerde de revue.
In de avond zijn vader gebeld, die uiteraard niet blij was met dit nieuws, en vervolgens waren ze pas tegen de nacht thuis. Dikke mist had de rit vertraagd samen met ijs en sneeuw. Godzijdank is mijn man een goede bestuurder.
Het hele gezin werd op zijn kop gezet, ineens was daar een grote broer. De kleinste accepteerden dit goed, de oudste van de 3 had er veel moeite mee. Nog zo een geval wat de aandacht van mijn moeder in komt nemen. Hij voelde zich bedreigd en had het idee dat zijn plekje in genomen zou worden door zijn broer.
Grote broer dacht aan de andere kant dat hij wel ergens onderaan zou bungelen, hij was er immers maar bij gekomen als laatste.

Het duurde zeker een maand voordat de balans terug was en iedereen zijn plekje had gevonden. Inmiddels allerlei contact met hulpverlening en de uitslag werd dat Jaiden hier wilde blijven en dat werd ook het advies van de hulpverlening.

Inmiddels hadden we een plekje voor de grootste ingericht, mijn atelier moest er aan geloven, maar op deze manier had hij een ruimte voor hem. Ineens na 12 jaar had ik 1 van mijn oudste kinderen in huis. 12 Jaar..... van ukkepukkie tot lange slungel puber. Ik mistte wel wat jaartjes zeg maar.
Hij was in zichzelf gekeerd, depressief, negatief. Toch hielp hij netjes mee en probeerde zijn draai te vinden. Vooral mijn man is hier in een steunpilaar, hij zoekt hem vaak op, praat met hem en samen trekken ze er op uit. Voor Jaiden (grootste zoon) brengt dit rust. Toch is hij ook veel bij mij. Waar ik ben, is Jaiden. Ik verwen hem met lekker eten, hij is 1.80 en weegt 52 kilo, dus er mag wel wat bij. Ik plaag hem door hem Twiggy te noemen, want het is echt een wandelend takje.
Aan het eten went hij ook snel, want al snel is er elke dag de vraag, wat eten we en maak je nog iets speciaals voor de lunch?

Op de momenten dat hij alleen zit, vaak muziek te luisteren of filmpjes te kijken, kijk ik naar hem en vraag ik mij zoveel af. Waarom nu? Wat is er toch wat je heeft gedreven hier te komen? Waarom zo heftig in je emotie?
Uiteraard komen er soms flarden uit. Hij voelde zich alleen, in de steek gelaten, mishandeling, gepest, geen aansluiting op school, aan de kant geschoven. Om er maar een paar te noemen. In sommige kan ik hem vinden, in andere niet.
Ik was er niet, en uiteraard weet ik voldoende, maar niet alles. Dit maakt het moeilijk. Hij is geen prater en hij schiet heel snel in heftige emoties. Mijn man is dan 1 van de weinige die hem het snelste weer rustig krijgt.

Hij is zo onzeker, ik vind het bijna zielig als hij de kleding die we kopen niet aan durft te nemen, want dat is toch te veel? Waar op we wederom weer moeten zeggen dat het goed is, dat hij ook meetelt en dat hij de winter door kan met 1 broek en 1 trui. Dit is een puntje wat nog wel terug zal komen.

Kerst stond ook voor de deur, samen met manlief gingen ze op de quad een kerstboom halen. Dat vond hij geweldig. Toen de kerstboom eenmaal stond was hij ergens bang dat er geen kadootje voor hem zou zijn. Hij kwam onverwachts dus hij begreep het wel.
Het duurde even voor ik het in zijn hoofd had dat alle kinderen voor mij gelijk zijn. En al had ik ver van te voren al kadootjes voor de andere kinderen, regelde ik uiteraard ook leuke dingen voor hem.
Op kerst zelf werd het hem ook in eerste instantie te veel.
Een golf van emotie kwam omhoog toen het zo ver was om de kadootjes te openen. Hij was allemaal ruk, te veel, het hoefde niet en ook hier wist manlief hem bij zinnen te krijgen.
Zijn gezicht erna toen hij zijn kadootjes kreeg, veel meer dan hij had verwacht, was heel bijzonder voor me. Dat ukkepukkie van 3 was helemaal terug in zijn gezicht. En uiteindelijk heeft hij het zó naar zijn zin gehad.

Inmiddels hebben wij zijn persoonsnummer aangevraagd en wachten we nu op de uitslag. In januari gaat hij naar school en proberen we hem zo veel mogelijk te helpen en te steunen waar nodig.
Hij is kalmer geworden, heeft minder uitschieters in zijn emotie en is ook beter gewend aan de drukte van 3 jongere kids in huis.

Hij lijkt zijn keus hier te zijn te omarmen en geniet van de aandacht maar ook zeker van Zweden. Morgen staat hem een verassing te wachten, een dik pak sneeuw voorspellen ze. Dit zal voor hem de eerste keer zijn op deze manier. Hij heeft nu wel sneeuw gezien hier, wat hij al heel veel vond, maar heeft nog geen idee wat hem te wachten staat. Een halve meter tot een meter sneeuw is toch andere koek, zeker met -20.

Ik laat hem het allemaal rustig opnemen en hou hem goed in de gaten. Maar ik denk dat hij er wel komt, deze grote puber van 15.

En deze moeder geniet van dat vierde kind in huis wat ze zo ontzettend lang heeft moeten missen.