woensdag 31 augustus 2011

Gelofte


Nog 2 dagen en dan eindelijk naar het Zuiden van La France. De afgelopen dagen zit mijn hoofd vol met gedachten, vragen en discussies. Ik ben veel bezig geweest met de vuurdraak maar ook met de vlaamse gaai en de zwarte zwaan, waarvan die laatste net zo mysterieus is verdwenen als dat zij hier verscheen.

Afgelopen zondag brachten wij mijn broertje naar huis nadat hij hier een weekend geweest was. Eenmaal daar haalde hij 2 veren te voorschijn, in eerste instantie dacht ik om me te laten zien, maar ze waren voor mij bedoeld!
Een veer van een buizerd en een prachtige grijsblauwe veer van een reiger!

Die laatste vind ik vooral heel bijzonder aangezien ik tig reigers al heb gezien in mijn leven, maar nog nooit een slagpen er van vond. Ik wilde ze al terug geven, maar kreeg de mededeling, nee nee ze zijn voor jou. Ik helemaal blij. Buizerd is voor mij absoluut mijn binding met Cernunnos en ik ben blij met zijn steun van mijn reis. De veer van de reiger had ik in eerste instantie zoiets van, fijn weer een teken van geduld..grom!



Nu weet ik dat de reiger ook een belangrijke vogel was in de wereld van de de druïden. Hij staat voor geduld (duh, uren in het water turen voor een vis moet je wel geduldig voor zijn anders geen eten), maar ook voor een kijk in de innerlijke wereld van jezelf. En ook dat vind ik niet vreemd, want werd er immers niet geschouwd in water? Het waren dan ook de belangrijkste of beste zieners die de veer van de reiger in hun haar mochten dragen. Dus met dat inzicht is het een mooi kado, het kado om in mijn innerlijke wereld te kunnen kijken, te kunnen schouwen om zo de antwoorden te zien die op het oppervlakte zullen verschijnen. Ik zal beide veren dan ook zeker meenemen naar Frankrijk aanstaande zaterdag.

Maar het was ook een kado wat me bracht naar mijn gelofte aan de Godin. Bij je inwijding leg je een gelofte af aan de Godin. Deze gelofte bind je aan haar en verzegeld je beloftes en maakt je als het ware in haar dienst. Inmiddels heb ik mijn gelofte al weer jaren geleden afgelegd     en heb me altijd gehouden aan wat ik toen beloofde, en soms is dat een zware last geweest. Omdat ik nu zoveel jaren verder ben wil ik opnieuw mijn gelofte afleggen, en waar beter dan de plek waar ik het ooit al eerder deed? Dus zal ik de komende dagen besteden aan het uitwerken van die gelofte. En haar uiteindelijk daar verbranden zodat de intentie en mijn woorden haar ook kunnen bereiken via het vuur en haar rook.

Ondanks dat de hoofdlijnen van mijn gelofte hetzelfde zijn gebleven voelt het toch goed om in gesprek te gaan met haar op die plek, mijn plannen te laten zien en mezelf te laten zien. En dat klinkt best raar aangezien ik elke dag in verbinding staat. Misschien is het ook het idee, juist die plek, de kracht en het gevoel dat mijn toekomst verbonden ligt aan dat land. Want ook al is de kans groot dat we eerst een tijd in Engeland zullen wonen, wéét ik gewoon dat we uiteindelijk in Frankrijk zullen eindigen.

Dus ik ben benieuwd, ik verheug me, ben nerveus, voel me getrokken, voel me op vleugels en tegelijkertijd diep in de aarde. Ik voel mijn vuur en de emoties in het water en dat water zal mijn grootste thema zijn als ik in Frankrijk ben. Alleen het water kan me opnieuw geboren laten worden, het enigste element waar ik nog nooit voor de volle 100% doorheen bent geweest.
Dus tijd om mijn selkie jasje eens te gaan zoeken :)



Zoveel te doen en zo weinig tijd

Nog 3 nachtjes slapen en dan vertrek ik voor een week naar Zuid Frankrijk. Al maanden kijk ik uit naar deze reis. Ik ga naar de heuvels van Carcassonne om daar een week aan de slag te gaan met mezelf door middel van een hele hoop dingen waaronder ook paarden.
Het is voor mij een bijzondere plek, want niet ver van Carcassonne vandaan ben ik ingewijd tot priesteres op een hele hoge berg... Het voelt een beetje alsof een cirkel zich zal sluiten en een nieuwe zich zal openen. Na mijn hersenoperatie is er veel voor me veranderd. En zeker na het goede nieuws te hebben gekregen dat al mijn waardes nog steeds 100% in orde zijn is het mijn doel om de stukken van mezelf terug te vinden die ik ben verloren of die ik ooit weg gaf. Ik wil weer heel worden en deze reis zal me een stuk dichter bij mezelf brengen, that's for sure.
In voorbereiding er naar toe kom ik maar aan weinig tijd toe om te bloggen. Ik strijd vaak in mezelf, heb veel vragen en mijn hoofd is vol. Het hoort er allemaal bij, want dat is nou eenmaal hoe het werkt bij mij. Ergens hoop ik dat ik daar wifi heb zodat ik van me af kan bloggen. Ik neem in ieder geval mijn laptop mee zodat ik wel kan "schrijven". Want van me af schrijven zal 1 van de meest helende dingen zijn voor me.
Op de laatste dag zal ik nog een dagje naar mijn schoonmoeder gaan die er vlakbij woont. Om vervolgens weer naar huis te vliegen.
Ondertussen snelt hier de tijd voorbij, mijn meisje is aanstaande zondag alweer een half jaar! Onvoorstelbaar hoe snel het gaat allemaal! Vanaf volgende week gaat ze aan de opvolgmelk, en inmiddels drinkt ze 2 papflessen en eet ze elke dag groente en/of fruit. Het is een echt lekkerbekje en alles vind ze lekker, zo at ze gisteren pastinaak hahaha
Ook met mijn andere zonen lijkt de tijd voorbij te vliegen. Riven gaat met sprongen vooruit in groep 2, hij leert letters en vind het prachtig allemaal. Mijn middelste zoon heeft het zelfs naar zijn zin op school, ondanks dat hij helemaal geen zin had! En de oudste vind het super gaaf op de middelbare school. Ik vind het leuk om ze zo gelukkig te zien allemaal.
Nou ja zo blijven we lekker bezig :-) Ik ga alvast een lijstje maken met wat ik mee moet nemen :D

woensdag 24 augustus 2011

Vandaag...

Vandaag is het 12 jaar geleden dat ik moeder werd. Na een hele lange en zware bevalling werd uiteindelijk met een vacuümverslossing Faybian geboren.
Amper 18 jaar was ik en ik was ineens mama.
En vandaag al weer 12 jaar geleden, wat een mijlpaal! En dan meteen op zijn verjaardag zijn eerste dag op de middelbare school. Ik ben zó trots op hem!
Mijn eerstgeborene, mijn speciale schat....


maandag 22 augustus 2011

Lazy monday

Schijnbaar hebben die katten niet alleen luie zondagen, maar ook luie maandagen ;-)


Brán die het stoeltje van Niiv heeft ingepikt...



Sorcha pikte mijn plekje in en ligt nu opgerold naast me :-)



Tja....deze twee noemen we niet yinkie en yankie voor een reden...Karma (rood) en P!nk liggen altijd bij elkaar als ze de kans krijgen. Ze zijn echt héél lief samen.



En zo trof ik Brán gisteren aan....hij dacht waarschijnlijk, wat Sorcha kan, kan ik ook... Beest is volgens mij van rubber....

De overige katten waren niet bereid tot een foto ;-)

zondag 21 augustus 2011

Lazy Sunday


Volgens mij moet het echt super zijn om kat te zijn ;-)
(boven P!nk en onder Sorcha)

donderdag 18 augustus 2011

Omdat ze zo schattig is :-)

Nog maar wat fotootjes van mijn kleine meisje :-)


Heeft ze geen mooie blauwe ogen?



En ze is altijd zo vrolijk..



Lachen naar mama terwijl we met de vos spelen.
(dank je wel Tante Karin voor mevrouwtje Vos)



En nog maar een keertje flink lachen :-)



En dan nog even met mijn knuffeldoekje spelen. Ik pak alles vast en stop ook álles in mijn mond....
Maar dat zal mijn schattigheid ook wel vergroten, lekker overal op zitten kwijlen hahaha

maandag 15 augustus 2011

Oogst

Vanmorgen haalde ik 2 grote bloemkolen uit ons daktuintje :-) Aangezien ik de tuintjes samen "deel" met mijn jongste zoon mocht hij poseren voor op de foto. Maar mama ze zijn zo zwaar dus legde hij ze bij zijn zusje neer. Wat voor mijn kater Bran een goed moment was schijnbaar om ook even te kijken.


Ook hingen er 4 super rijpe hefstframbozen aan de de struik, die zijn maar meteen op gegeten.
Wel jammer dat ik vanavond ook nog een bloemkool in mijn groentenpakket krijg hahaha, ik vermoed dat we veel bloemkool zullen eten deze week.
Ook zag ik dat de tomaten hun best aan het doen waren en dat ik serieus een goed gesprek moet hebben met de rupsen omdat ze mijn boerenkool aan het op knagen zijn GROM! Ook de spruitplanten doen het goed en ben benieuwd hoe onze laat ingezaaide erwtjes, boontjes en mais zich gaan houden. Ze zaten bij elkaar in een kado zakje en ons motto was, gewoon maar proberen en we zien wel wat eruit komt. Tot nu toe groeit het goed, maar of het vrucht zal dragen weet ik niet. Zal mij benieuwen.
De bietjes en snijbiet doen het ook heel goed, evenals de broccoli. Over de knolselderij kan ik niet zoveel zeggen, die groeit gewoon denk ik, zal eens kijken wanneer je die dingen moet oogsten hahaha.
Maar de tuintjes bewijzen hun eer. Volgend jaar kan ik er meer tijd in steken dan heb ik niet net een baby gekregen ;-) Maar ik mag niet klagen met wat we toch al uit de tuintjes hebben gehaald :-)


3 Hoeraatjes voor mijn hypofyse

3 Weken geleden mocht ik bloed prikken in het ziekenhuis. Tot mijn grote ongenoegen uiteraard want ik HAAT bloedprikken. Ze hebben me al zo vaak mis geprikt dat ik er altijd tegenop zie en daarbij ben ik in de afgelopen 4 jaar zó vaak geprikt dat ik littekenweefsel op mijn aderen heb zodat ze flink moeten doorduwen wat zo'n prachtig *pak* geluidje geeft op het moment dat ze de naald doorduwen...yay...
Maarrrrr daarentegen is het dan ook weer zo dat ze alles goed kunnen onderzoeken wat resulteerde in een uiterst blije arts die mij wist te vertellen dat al mijn bloedwaardes perfect waren en dat mijn hypofyse niet beschadigt is tijdens de operatie! Hij draagt zijn riedeltje beter af dan ooit!
Ook alle vitamientjes waren in orde waar ik al vegan best trots op ben, want dat geeft dan toch maar mooi weer dat het kan zonder dierlijke producten en dat ik het goed doe om alles binnen te krijgen. Super dus!
En het mooiste nieuws was dat als mijn hypofyse zich zo zou blijven gedragen de aankomende 2 jaar, ik dan ontslagen zou worden uit de ziekenhuismolen! En hoe verliefd ik ook ben op mijn arts, ik zie hem liever niet dan wel. Maar 1 ding weet ik wel met dit nieuws durf ik eindelijk te gaan geloven dat ik van die rot tumor af ben, dat het écht goed is gekomen en dat ik nu langzaamaan kan werken aan mijn herstel. Aan de acceptatie van de schade die is ontstaan en nooit meer weg zal gaan. Ik kan weer proberen om heel te worden op alle vlakken en mezelf weer terug vinden.
En 2 stappen daarvoor zijn al gezet, begin september een week naar Zuid Frankrijk voor body awareness en 22 september een afspraak bij de KNO-arts om de schade die ontstaan is aan mijn neus tijdens de operatie weer te herstellen :-)
Hoera, hoera, hoera! :-)

dinsdag 9 augustus 2011

Al een beetje beter

Vandaag was mijn oudste zoon er al weer een stuk beter aan toe. Zoveel beter eigenlijk dat ik me afvraag heb je nou wel écht longonsteking en was het niet iets anders. Want mijn ervaring is dat hij toch meestal niet na een dag al weer helemaal up to date is... Ook hoest hij niet overdreven veel.
Wat het wel is tja geen idee, maar de antibiotica lijkt hoe dan ook zijn werk te doen.
Hij heeft nog wel verhoging maar gelukkig geen koorts meer.
Zelf heb ik een lichte buikgriep te pakken en de stress helpt me ook niet echt om me echt optimaal te laten voelen. Ik tel inmiddels af naar mijn vakantie, nog 3 en halve week en dan vlieg ik met het vliegtuig naar Zuid Frankrijk om een week te genieten van paarden, yoga, bewustzijnswerk, sauna, zwembad en heerlijke veel natuur! Ik kijk er heel erg naar uit.
Ook mag ik er zaterdag weer even uit, met volle maan zit ik altijd met vrienden rond het vuur en ik koester deze momenten. Gewoon samen delen, lachen, soms huilen, maar vooral gewoon samen zijn. En dat onder toezicht van Moeder Maan :-)

Maar stiekem ben ik vooral blij als het maandag is, dan is het weer school, lopen er geen kinderen meer rond die zich vervelen, komt het normale ritme weer terug en daarmee ook de rust.... Want deze mama loopt echt op haar laatste benen....

Nu maar lekker slapen. Want daar lijk ik momenteel ook een tekort aan te komen....
Truste!

maandag 8 augustus 2011

Weer longonsteking

Gisteren toch weer longontsteking geconstateerd... In het ziekenhuis had hij inmiddels 39,9 koorts :(
Dus we zijn midden in de nacht nog naar een ander ziekenhuis gegaan voor antibiotica en pijnstillers.
Hij had zojuist 38,3...dus nog steeds koorts.
Ik vind het vreselijk, de onzekerheid....

En dan vandaag met 4 kids thuis waarvan 1 doodziek en 1 baby...ppfff, ik ben zó blij als de school weer begint.

zondag 7 augustus 2011

Zit ik dan

Om half 2 's nachts, een uur geleden wakker geworden van mijn oudste zoon, huilend van de pijn.
Bed uit, kijken, hij had hele erge pijn in zijn onderrug. Ik trek te deken weg om te voelen en tref ik een bloedheet kind aan, op de oorthermometer 38,7 koorts (dus in het echt hoger want de oorthermometer meet altijd iets lager). Paniek! Want ik zat afgelopen dinsdag al op de ehbo-post ivm zijn longen (hij heeft astma en al 13 keer longontsteking gehad waarvan bijna 2 keer dodelijk).
Ik spoedlijn gebeld, en nu moesten we langs komen. Maar ja ik heb geen rijbewijs en er liggen hier nog 3 kindjes, dus nu is manlief met hem naar de ehbo...en zit ik hier maar te wachten.
In doodsangst... ik maak me al zó veel zorgen om hem en nu helemaal.
Dan is hij geen grote jongen van 12 voor mij, maar mijn kleine ventje....
En ik vind het zó erg om te wachten, niet daar te zijn en nog erger, nu helemaal niemand te hebben om te bellen, als oppas, of gewoon als hulp, als oor....
Verdomme wat voel ik me kut zeg.....
Ik heb het vermoeden dat het zijn nieren zijn, maar hoe kom je in hemelsnaam aan een nierontsteking?
En wat ook door mijn hoofd spookt is, gaat zijn vader straks weer mij de schuld geven?
Shitzooi ook allemaal, waarom, waarom waarom??

Ik wacht het maar af en ijsbeer nog maar eens 100 rondjes en surf nog maar een tig keer het net over en praat nog maar eens 100 keer tegen me zelf.....

Moeder zijn is volgens mij de zwaarste taak van de wereld....

Suïcide poging

Mama vaart rubber bootje met middelste zoon in de singel :D



Iets met angstzweet enzo..... ;-)