2016 Was een bewogen jaar. Met een hoop goede dingen en ook een hoop heftige dingen. In juni zegde ik mijn baan op, ik was er niet happy, mijn lijf ging er van naar zijn grootje en ik had zo een berg frustratie en irritatie ervan dat het me van binnen opvrat wat zijn weerslag had op de rest van mijn leven. Helaas besloot die maand ook de ex van mijn partner even al zijn geld op te eisen en raakten we zijn hele inkomen kwijt.
Nu is mijn man een ontzettende mazzelaar altijd en werd er 2 dagen na dat nieuws aan de de deur geklopt, letterlijk en figuurlijk, of hij een baan wilde hier op de boerderij. Probleem opgelost. Toch staat er een nieuwe rechtszaak te wachten want we pikken dit natuurlijk niet.
Het was ook het jaar dat ik weer compleet door de medische molen ging. Ik kreeg een hoop klachten die ik wijdde aan mijn tumor, maar op een paar afwijkende hormoonwaardes na bleek deze zich toch wel te gedragen. Schildklier werd onderzocht, want ook die week af, maar ook dat was niet het grootste probleem.
Inmiddels gaf ik bloed uit 1 borst en kon ik het naar het ziekenhuis voor echo en mammografie. Zonder resultaat, maar werd mij wel op mijn hart gedrukte mijn borst goed in de gaten te houden want kanker was toch vaak de hoofdreden van bloedafscheiding. Al hoopten ze een melkkliertje dat ontstoken was en dat zou dan vanzelf weg moeten gaan. Nu 7 maanden later bloed het nog steeds.....
De zomer was heerlijk met alle 5 mijn kinderen thuis, 4 weken lang aan 1 stuk genoten en veel leuke dingen gedaan. Het was fijn om de oudste twee jongens te zien en ze vooral zo veel te zien lachen.
De zomer ging over in de herfst en alles leek rustig en allemaal op de rit tot ik november ineens een telefoontje kreeg van mijn 2de zoon. Mama ik trek het niet meer, ik moet hier weg anders spring ik voor de trein. Mijn hart stopte voor een moment. Ik vroeg hem wat hij wilde en hij wilde naar mij. Heb je met papa hierover gepraat? Nee die maakt me af, ik kan niet praten met hem hierover.
Godgloeiende wat nu?!
Uiteraard een ticket geboekt van mijn hard gespaarde centjes voor de kerst. Manlief naar Stockholm gestuurd hem te halen en uren van zorgen, wanhoop, angst en weet ik veel wat voor emotie nog meer passeerde de revue.
In de avond zijn vader gebeld, die uiteraard niet blij was met dit nieuws, en vervolgens waren ze pas tegen de nacht thuis. Dikke mist had de rit vertraagd samen met ijs en sneeuw. Godzijdank is mijn man een goede bestuurder.
Het hele gezin werd op zijn kop gezet, ineens was daar een grote broer. De kleinste accepteerden dit goed, de oudste van de 3 had er veel moeite mee. Nog zo een geval wat de aandacht van mijn moeder in komt nemen. Hij voelde zich bedreigd en had het idee dat zijn plekje in genomen zou worden door zijn broer.
Grote broer dacht aan de andere kant dat hij wel ergens onderaan zou bungelen, hij was er immers maar bij gekomen als laatste.
Het duurde zeker een maand voordat de balans terug was en iedereen zijn plekje had gevonden. Inmiddels allerlei contact met hulpverlening en de uitslag werd dat Jaiden hier wilde blijven en dat werd ook het advies van de hulpverlening.
Inmiddels hadden we een plekje voor de grootste ingericht, mijn atelier moest er aan geloven, maar op deze manier had hij een ruimte voor hem. Ineens na 12 jaar had ik 1 van mijn oudste kinderen in huis. 12 Jaar..... van ukkepukkie tot lange slungel puber. Ik mistte wel wat jaartjes zeg maar.
Hij was in zichzelf gekeerd, depressief, negatief. Toch hielp hij netjes mee en probeerde zijn draai te vinden. Vooral mijn man is hier in een steunpilaar, hij zoekt hem vaak op, praat met hem en samen trekken ze er op uit. Voor Jaiden (grootste zoon) brengt dit rust. Toch is hij ook veel bij mij. Waar ik ben, is Jaiden. Ik verwen hem met lekker eten, hij is 1.80 en weegt 52 kilo, dus er mag wel wat bij. Ik plaag hem door hem Twiggy te noemen, want het is echt een wandelend takje.
Aan het eten went hij ook snel, want al snel is er elke dag de vraag, wat eten we en maak je nog iets speciaals voor de lunch?
Op de momenten dat hij alleen zit, vaak muziek te luisteren of filmpjes te kijken, kijk ik naar hem en vraag ik mij zoveel af. Waarom nu? Wat is er toch wat je heeft gedreven hier te komen? Waarom zo heftig in je emotie?
Uiteraard komen er soms flarden uit. Hij voelde zich alleen, in de steek gelaten, mishandeling, gepest, geen aansluiting op school, aan de kant geschoven. Om er maar een paar te noemen. In sommige kan ik hem vinden, in andere niet.
Ik was er niet, en uiteraard weet ik voldoende, maar niet alles. Dit maakt het moeilijk. Hij is geen prater en hij schiet heel snel in heftige emoties. Mijn man is dan 1 van de weinige die hem het snelste weer rustig krijgt.
Hij is zo onzeker, ik vind het bijna zielig als hij de kleding die we kopen niet aan durft te nemen, want dat is toch te veel? Waar op we wederom weer moeten zeggen dat het goed is, dat hij ook meetelt en dat hij de winter door kan met 1 broek en 1 trui. Dit is een puntje wat nog wel terug zal komen.
Kerst stond ook voor de deur, samen met manlief gingen ze op de quad een kerstboom halen. Dat vond hij geweldig. Toen de kerstboom eenmaal stond was hij ergens bang dat er geen kadootje voor hem zou zijn. Hij kwam onverwachts dus hij begreep het wel.
Het duurde even voor ik het in zijn hoofd had dat alle kinderen voor mij gelijk zijn. En al had ik ver van te voren al kadootjes voor de andere kinderen, regelde ik uiteraard ook leuke dingen voor hem.
Op kerst zelf werd het hem ook in eerste instantie te veel.
Een golf van emotie kwam omhoog toen het zo ver was om de kadootjes te openen. Hij was allemaal ruk, te veel, het hoefde niet en ook hier wist manlief hem bij zinnen te krijgen.
Zijn gezicht erna toen hij zijn kadootjes kreeg, veel meer dan hij had verwacht, was heel bijzonder voor me. Dat ukkepukkie van 3 was helemaal terug in zijn gezicht. En uiteindelijk heeft hij het zó naar zijn zin gehad.
Inmiddels hebben wij zijn persoonsnummer aangevraagd en wachten we nu op de uitslag. In januari gaat hij naar school en proberen we hem zo veel mogelijk te helpen en te steunen waar nodig.
Hij is kalmer geworden, heeft minder uitschieters in zijn emotie en is ook beter gewend aan de drukte van 3 jongere kids in huis.
Hij lijkt zijn keus hier te zijn te omarmen en geniet van de aandacht maar ook zeker van Zweden. Morgen staat hem een verassing te wachten, een dik pak sneeuw voorspellen ze. Dit zal voor hem de eerste keer zijn op deze manier. Hij heeft nu wel sneeuw gezien hier, wat hij al heel veel vond, maar heeft nog geen idee wat hem te wachten staat. Een halve meter tot een meter sneeuw is toch andere koek, zeker met -20.
Ik laat hem het allemaal rustig opnemen en hou hem goed in de gaten. Maar ik denk dat hij er wel komt, deze grote puber van 15.
En deze moeder geniet van dat vierde kind in huis wat ze zo ontzettend lang heeft moeten missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten