woensdag 19 januari 2011

Gebed zonder einde.

Soms heb je van die momenten dat je het allemaal even niet meer weet. Dat je onder je steen wilt kruipen en er voor je gevoel nooit meer onder vandaan komen. Gewoon omdat dat de makkelijkste oplossing lijkt.
Ik ben graag moeder, een vak wat ik heb moeten leren door de jaren heen. Met vallen en opstaan, schade, veel schade en schande, veel pijn en verdriet, dat laatste vooral door mijn ex.
Ik probeer grip te houden op al mijn kinderen, ze te verzorgen, iets mee te geven. En alles lijkt of me te ontglippen of gewoon compleet te mislukken.
En dat soort momenten vraag ik me af, wat doe ik fout?
Jaren lang was mijn oudste zoon onzindelijk, dit door misbruik door de oppas en later deed hij broekpoepen en plassen vanuit protest, niets hielp. Inmiddels is dat opgehouden, maar nog altijd is hij niet elke nacht droog. Ik zie dat hij zich niet altijd staande weet te houden in het mannenhuishouden waarin hij leeft. De hand van een vrouw ontbreekt. Hij is slim, zorgzaam, intelligent, heeft humor, maar is zo beschadigd, gewoon omdat ik weg werd gehouden, zwart werd gemaakt, altijd het zwarte schaap was en het kruis van al zijn beschadigingen mocht dragen van mijn ex. Want ondanks dat ik in zijn opvoeding geen klote te vertellen had en heb is alles wat fout gaat uiteraard mijn schuld. Ik was het niet waard zijn moeder te zijn....
Mijn middelste zoon is een vrolijk jochie een avonturier pur sang. Een kind wat graag buiten is en in bomen klimt en altijd vuil terug komt. Maar een jochie wat zijn moeder niet kent, geen herinneringen heeft aan de tijd dat we samen waren. Hij heeft grote leer achterstanden, het boeit hem gewoon niet, onderzoeken die gedaan moeten worden, worden niet op tijd geregeld, extra oefeningen niet gedaan. Maar ja als het puntje bij paaltje komt is het allemaal mijn schuld, terwijl ik niks mag en kan regelen. Ik mag alleen maar toekijken en mijn knip trekken als er geld nodig is. Meer invulling heb ik niet. Ik was het ook niet waard zijn moeder te zijn...
Dan mijn jongste, mijn jongste die me zoveel leert. Ik heb van hem moeten leren houden. Niet dat ik niet van hem hield, maar ik was bang me te geven aan hem, want als ik me te vel zou hechten, zou ik hem vast kwijt raken. En ik hoorde toch al jaren dat ik een kutmoeder was, dus ik was een kindje als hem niet waard.
Toch gaf ik niet op, ik vocht, en we groeiden steeds dichter naar elkaar. Onze band werd héél hecht en is zelfs nu nog hechter als tussen hem en zijn vader. We kwamen samen mijn hersentumor door. Hij zorgde dat ik wilde vechten voor mijn leven, hij was het die ik zag in gedachten toen ik wakker werd en hij was het waarvan ik het meeste bang was hem te verliezen.
Maar we redde het samen. SAMEN.
En toen ging hij naar school, een school waarvan ik dacht dit voelt goed. Een school waarbij manlief zijn twijfels had, maar als ik dit graag wilde, waarom niet? Hij is klein en veranderen van school kon altijd nog.
En mijn ventje veranderde van levenslustig persoontje in een bang onzekere muis. Ging in zijn broek poepen en zat steeds meer in een eigen wereldje.
Eerst dacht ik dat het kwam door zijn broers die hem vaak op zijn huid zaten. Maar nu denk ik dat het ook deels door school kwam, 2 factoren tegelijk.
Ik heb mijn gevoel gevolgd en nu een andere school gezocht. Maar nog steeds is mijn mannetje, niet mijn mannetje. Ik ruim 3 tot 4 poepbroeken per dag, ik zie nog steeds de pesterijen van zijn broers en ik ga er aan kapot. Voel me nu echt een moeder die het niet waard is een moeder te zijn.
Want schijnbaar kan ik het niet oplossen, kan ik hem niet helpen, wat ik ook probeer. Ik kan niet bij hem komen en het frustreert me, maakt me in en in verdrietig en kan het wel uitschreeuwen van waar verdienen we dit aan? Waarom moet dit nou? Was het al niet zwaar genoeg? Waarom is mijn best doen nooit goed genoeg en verdoemd te mislukken? WAAROM?

Maar ik krijg er geen antwoorden op, dus vreet mijn gevoel me van binnen op. Kijk ik met betraande ogen naar dat mooie mannetje, schreeuwt mijn hart ventje, kop op het komt goed. Maar voel ik me zo machteloos omdat alles wat ik probeer niet helpt.
En zit ik me dag en nacht suf te piekeren naar een oplossing, hoop ik op een wonder.
En heb ik het gevoel in een gebed te zitten zonder einde.
Een gebed van een moeder die zich soms afvraagt, mocht ik wel moeder zijn?

1 opmerking:

  1. Het is nogal een persoonlijk verhaal wat je vertelt. Vooral door de situatie waar je inzit. Ik weet dat het soms heel moeilijk is als je kinderen worden opgevoed door een ex-partner, die alles wat jij met de beste wil van de wereld probeert goed te doen, ondermijnt. Het is slopend. Vooral ook voor die kinderen, tenminste zo was het bij ons. Het was onmogelijk dat de kinderen van mijn lief, bij ons een leuk weekend hadden, omdat ze voordat ze kwamen met gif geïnjecteerd werden. Gif dat haat, leugens en afgunst verspreidde. Dat een ouder zoveel kapot kan maken voor een kind is onvoorstelbaar. De enige manier om er voor te zorgen dat de kinderen er niet meer aan blootgesteld werden, was om ze niet meer te laten komen. Een harde en pijnlijke beslissing, die toch zoveel beter was dan de situatie waar ze door hun moeder in geplaatst werden. Maar of het later uit te leggen valt?

    Ik wens je sterkte.

    Liefs, Haagje

    BeantwoordenVerwijderen