De knallen van vuurwerk moeten er namelijk voor zorgen dat je de kwade geesten het oude jaar uit jaagt zodat ze niet mee kunnen naar het nieuwe jaar.
Dus steek je het af in het nieuwe jaar, neem je je kwade geesten dus gewoon weer mee.
Het ergste moment vind ik net voor twaalven als het doodstil is, dan lijkt het net alsof ik het leed van de hele wereld kan voelen. Ik heb dan nog meer vragen dan normaal in mijn hoofd. Ik vind het zo rot voor alle beesten die herrie, vind het jammer dat er mensen zijn die nooit "feest" zullen hebben, ik denk aan de daklozen, de mensen die alleen zijn en zich nog rotter voelen omdat wij vinden dat je dit gezellig samen moet vieren. Het is een moment van verdriet.
En dan na twaalven, het afsteken, de herrie, ik die als een bezetene voor het raam sta of er geen zwanen neer geknald worden in de singel, er geen vuurwerk komt op onze auto of ik had een nieuwe dit jaar, er geen vuurwerk in de brievenbus werd gestoken, aangezien dat donderdagavond gebeurde en ik daardoor de hele nacht niet meer lekker sliep. Ik ben blij dat het maar 1 keer per jaar is.
Toch hebben we wel ons best gedaan er iets van te maken voor de jongens. Ik had een berg lekkere dingen gemaakt. Dus er werd lekker gegeten en gedronken. Samen op de bank tv gekeken en genoten van elkaar als gezin. De honden hadden we dit jaar gedrogeerd met homeopathische pillen want de arme beessies konden er echt niet tegen. De eerste pil werkte het beste moet ik zeggen, ze waren compleet van de wereld. Helaas had pil 2 minder uitwerking, maar ze waren toch ook wel relaxter erdoor en dat was fijn. Hoe ouder ze worden , hoe banger te lijken.
Lasco ging lekker "out" door de pil ;-)
Uiteindelijk moest ik echt even gaan liggen want zitten ging niet meer door de pijn en vielen de jongste 2 in slaap. Manlief en oudste zoon hebben dus maar zitten gamen en om 12 uur waren alleen wij samen wakker, want de jongsten kregen we met geen mogelijkheid wakker.
Gelukkig voor de oudste werd er toch wel wat afgestoken en vond hij het mooi.
Om kwart voor 1 gingen we naar bed (wij met 2 neurotische honden) en sliepen lekker uit (behalve Riven dan).
De eerste dag van het nieuwe jaar was voor mij niet echt top. Ik voel me de hele dag al beroerd en ik zie er uit als een vaatdoek. De zwangerschap lijkt wel met de dag zwaarder te worden.
De jongens hadden veel ruzie en voor de zoveelste keer schreeuwde de middelste dat hij liever bij zijn vader zat...au..... Toen de jongste voor de zoveelste keer een vieze broek had was het een beetje op bij mij en kwamen de tranen. Daar was Riven toch wel van onder de indruk hij is de hele dag elk uur naar de wc geweest en kwam trots vertellen als hij had geplast of gepoept.
Doordat ik me niet lekker voelde ging het geplande familie bezoek niet door en wilde ik even naar buiten. Maar na weer een ontploffing onder de kinderen besloot ik ook dat maar voor gezien te houden en ben ik de keuken in gedoken om muffins te bakken. In de keuken kon ik even alleen zijn en de rest even fijn de *&^# laten krijgen ;-)
Uiteindelijk ging de storm weer liggen, behalve in mij, heel de dag ben ik onrustig en ongelooflijk emotioneel en ben ik blij dat het morgen echt een rustig dagje is.
Manlief gaat zo de jongens naar hun vader brengen. En weer voelt het zó dubbel. Ik ben opgelucht, maar ook weer verdrietig dat ze gaan. Een moederhart heeft soms maar een hoop te verduren.
Morgen hoop ik er even uit te kunnen, ik heb behoefte aan de rust van de natuur, wat kracht en echte ontspanning.
Maandag gaan we weer in het normale ritme, dus een beetje echt rust voor de ratrace kan geen kwaad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten