Met dank aan adrenaline en cortisol

Het is eventjes héél stil in huis. Manlief is de oudste 2 uit school halen en Riven wilde mee. Nou besloot mama ik blijf wel thuis. Ik ben sinds mijn zwangerschap niet bijster goede vrienden met de auto (ik kan alleen de stoelverwarming waarderen momenteel) en ik heb nog zo'n pijn van het fietsen van gisteren dat even een uurtje alleen me wel fijn leek.

Gisteren hebben manlief en ik de knoop doorgehakt met betrekking tot de school van de kleine man. We stoppen er mee, erger nog ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in om mijn zoontje daar achter te laten.
We wilden erg graag een gesprek, maar na 45 minuten bellen en dan pas iemand aan de telefoon krijgen en dan te horen krijgen stuur maar een mailtje, is het een mail geworden. Het mocht de titel mailTJE niet dragen dat moge duidelijk zijn. Helaas zal de meneer die wij moeten hebben pas morgen zijn mail lezen dus we moeten even wachten op een antwoord.
Ondertussen kwamen we er ook nog eens achter dat de school al jaren niet goed scoorde en onder een toezicht stond van de onderwijsinspectie :S
Inmiddels hebben we contact gehad met een andere school waar we maandag een afspraak hebben en hun regelen het ook verder met de school waar de kleine man nu zit. Zodat het overstappen geen problemen oplevert.
Dus daarin een beetje rust in ieder geval.

Ondanks dat het straks hier een drukke boel is hoop ik toch wat bij te kunnen komen. Ik verbaas me nog steeds hoeveel kracht een lijf aan kan maken en kan verdragen in een geval van stress.
Ik bedoel, op de fiets stappen om naar de EHBO te rijden was nou niet het meest briljante idee in mijn conditie. Maar ik was een beetje radeloos verloren. En had werkelijk niemand die me kon helpen.
Dus ja, je laat je kind niet zo lopen, en dan doe je wat je moet doen, pijn of niet.
En dan heb ik het nog even niet over mijn angst dat ze daadwerkelijk zouden gaan hechten met naald en draag, want ik heb werkelijk trauma's van kinderen en naalden. En het idee dat ik dat in mijn eentje allemaal moest doen was niet het meest blije vooruitzicht toen ik op de fiets stapte.
Ik was ook de dokter zó ongelooflijk dankbaar toen hij zei van we kunnen het wel lijmen en met wat hechtpleisters moet het ook blijven zitten.
PFEW!!
Nog heel even dacht de verpleging dat ik voor mezelf kwam, aangezien ik niet al te kwiek binnen kwam lopen, maar meer als een geschopte kreupele hond....
De terugreis had ik helaas wat minder beschikking tot mijn stresshormoontjes dus dat was een stuk zwaarder.  En ik was zo ongelooflijk blij toen ik eindelijk voor mijn huis stopte.
Ik heb de kleine verzorgt, heb manlief iets makkelijks (maar voor mij uiteraard gezonds) laten halen voor het avond eten en om 20 uur ben ik gaan douchen en op bed gaan liggen met laptop en boek om mijn arme lijf wat rust te gunnen. Wat tranen gelaten, want jeetje wat voel ik me verdrietig onder dit alles en uiteindelijk tegen een lezende manlief in slaap gevallen.

Uiteraard niet veel geslapen, ik droomde dat Riven door de klap een hersenbeschadiging had opgelopen en dood in zijn bed lag...dus ik schrok wakker en ging meteen kijken of hij nog ademde, en heb dat zeker nog 3 keer gedaan die nacht.... Wat een zorgen kan je toch hebben om een kind.
Gelukkig kwam hij heerlijk babbelend zijn bed uit en vermaakte me (hoera ;-), ik was nog ietwat in coma ) met een heel scala aan verhalen  over legopopjes. En ondanks dat mijn hersens nog redelijk out of order waren, was ik maar al te blij hem zo lekker vrolijk te zien.

Dus ondanks alles toch voor mij een dag met een klein gouden randje.

:-)