Vandaag was het weer zover, ik mocht "fijn" naar de verloskundige en ook al zeggen ze van kom op een vaste dag dan zie je elke keer het zelfde gezicht, had ik ook nu wéér iemand anders... GROM.
Ik moest er om 9 uur zijn en was ook nog eens de eerste en kwart over 9 werd ik geholpen. Nou met beebje was het uiteraard goed, het hartje klopte goed, ze lag netjes met haar koppie naar beneden en ook al een stukje in het bekken (dus dat had ik goed gevoeld! :-) ).
Ook is de ruggenprik vast gelegd. Maar ja weer stuitte ik op zoveel onbegrip. Je zou toch denken dat die mensen er zijn om je zorgen we te halen en je gerust te stellen... nou niet dus.
Ik voelde me dus een beetje verloren toen ik het ziekenhuis uitging.
Ik krijg die mensen maar niet aan hun verstand dat ik bang ben voor de bevalling mede door mijn hersenoperatie, het feit dat er 2 gaten in mijn hoofd zijn geboord en ik me afvraag wat er gebeurd met enorme druk, en mijn vermoeidheid.
Ook het feit dat ik al 3 keer ingeleid ben en dat ze me elke keer te lang hebben laten lopen waardoor ik compleet gesloopt de bevalling inging werd van de tafel geveegd, geen geruststelling, niks.
Dus mijn onzekerheid blijft lekker door kabbelen en ondertussen kan ik steeds minder. Het viel haar nog net op dat ik toch wel heel pijnlijk liep, goh..... zelfs een slak kan me inhalen nu en daar hoeft ie niet eens moeite voor te doen.
Maar ja ik kan het alleen op me af laten komen en ondergaan. Dus doe ik dat maar. Maar de nodige tranen van frustratie, onbegrip en eenzaamheid vloeide thuis weer rijkelijk.
Mijn enige hou vast is dat ik er straks een super super mooi meisje voor krijg. Maar goed het worden nog 10 lange werken.
Ik was vandaag wel zo eigenwijs om op mijn fiets te stappen en Riven zo uit school te halen en boodschappen te doen. Ik wilde zo graag het zelf doen. Anders zit ik weer met die gore bespoten zooi van de Heijn en dat wil ik gewoon niet. Dus even doorbijten maar en zelf doen. (voel me net een peuter)
Het resultaat was veel pijn, amper van m'n fiets komen, maar wel blij zijn dat ik mooi zelf boodschappen kon doen en daardoor wat leuke aanbiedingen bij de biowinkel kon meepakken en vanavond kan maken wat ik graag wil maken.
Vandaag wist ik me ook nog te verwennen met een nieuw boek, ik bestelde de Dikke Vegetariër bij bol.com. Dit boek stond al heel lang op mijn lijstje en is gruwelijk duur, maar aangezien ik toch bijna jarig ben vond ik dat ik het wel had verdiend :D
Verder had ik nog een leuk positief punt en dat was een mailtje van mijn ex (ja ja shock!!) met daarin de school die mijn oudste zoon heeft gekozen. Mijn grote vent gaat naar het mediacollege in Den Haag!! Super gaaf en het ziet er onwijs leuk uit en past helemaal in zijn straatje. Ik ben echt heel trots. Want hij kan als hij wilt vanuit daar doorstromen naar het grafisch lyceum alstie klaar is. (iets wat ik zelf héél graag wilde toen ik jong was dus ik vind het wel heel leuk dat hij toch hierin op zijn moeder lijkt) Dus ik ben trots!
Overmorgen zie ik de oudste gelukkig weer, ik mis ze heel erg momenteel. Maar dat kan ook aan mijn uber emotionele bui liggen ;-) (leuk hoor die hormonen ppff)
Goed deze emo-doos gaat maar eens thee drinken en me verheugen op dat super dikke boek wat morgen komt :D
Leuk, mijn dochter heeft ook grafisch lyceum gedaan, maar na een jaar besloten dat het toch niets voor haar was.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat het zo moet gaan in het ziekenhuis. Maar ze begrijpen af en toe niet dat wij niet begrijpen wat voor hen heel logisch is. Gewoon je hoofd erbij houden als het zover is en laten weten wat je wilt. Dat is echt in de meeste gevallen geen onmogelijke opgave al zijn er natuurlijk uitzonderingen.
Liefs, Haagje
Thanx Haagje, en je hebt helemaal gelijk.
BeantwoordenVerwijderenHeb voor de bevalling wel een soort plan gemaakt dat mocht ik half van de wereld zijn dat manlief in ieder geval weet wat ik wel en niet wil :)
Schenkt niet extreem veel rust, maar ergens ook weer wel.
Ik moet het maar laten gebeuren en het komt vast goed, maar die hormoontjes maken het soms ook allemaal zo veel erger...
Als ik mijn meisje straks in mijn armen heb ben ik al deze frustraties vast weer vergeten :-)