Het Wat-nou-als-hormoon

Ik heb de nacht overleefd! Dat klinkt heel dramatisch, maar zo voelde het ook. Manlief zit in Engeland voor zijn werk en ik bleef (uiteraard) achter met de kleine man.
Normaal gesproken zou ik het helemaal niet erg vinden. Hij zit wel vaker in het buitenland voor zijn werk. Maar schijnbaar is het zo hoe verder ik kom in mijn zwangerschap, ik me steeds afhankelijker voel van manlief en zijn veiligheid erg nodig heb. Vannacht was dus helemaal niet leuk. Van elk geluidje, kraakje, piepje schrok ik. Ik kreeg een hartaanval toen 1 van mijn honden vannacht ineens blaffend naar beneden rende (zie je nou wel, inbrekers dacht ik!). Ik kon hem wel wurgen toen hij heel relaxt weer terug kwam. En dan nog de nooit stoppende gedachtenstroom, van wat nou als, wat nou als er inbrekers komen (en bedacht een heel plan in mijn hoofd), wat nou als ik van de trap afval (had ik geen oplossing voor en bedacht me dat ik Riven 112 moest leren bellen), wat nou als de bevalling begint? (help! met Riven naar het ziekenhuis ofzo?) en zo ging dat de hele nacht door, en sliep ik normaal al weinig, vannacht sliep ik niet.
Ik had Riven bij me in bed genomen zodat ik me niet zo alleen zou voelen, maar dat hielp ook niet echt. Schijnbaar ademt hij als een astmatische kameel als hij op zijn rug ligt en irriteerde ik me mateloos op den duur (kan het ventje niks aan doen uiteraard). Ik heb hem toen ik het echt niet meer trok maar even op zijn zij gelegen en toen stopte het geluid. En uiteraard was hij om half 7 wakker om me te bestoken met stompzinnige vragen waar ik echt niet op zat te wachten.
Hij ging maar tv kijken beneden terwijl ik probeerde mijn ogen open te houden, terwijl ik blij was de nacht te hebben overleefd.
Ik smste manlief of hij lekker had geslapen waarop hij belde dat hij ook ruk had geslapen. Maar ja hij had wel super gegeten en ging zo een heerlijk ontbijtbuffet tegemoet.... (ben niet jaloers hoor NOT).
Ik hoop dat hij nog een scone voor me mee kan smokkelen. Ik mag ze wel niet hebben, maar voor die dingen wil ik best een keertje zondigen :D
Gelukkig vliegt hij vandaag terug en kan ik vannacht met een gerust hart wakker liggen (tis niet dat ik normaal gesproken bijster veel slaap, 3 uurtjes is een topnacht LOL). Hoef ik ook geen honden uit te laten terwijl ik amper kan lopen en heb ik meer aanspraak dan alleen het gebrabbel van mijn 4-jarige.

Kortom -wat nou als hormonen- maken het leven niet bepaald makkelijker..... Gelukkig was dit de laatste keer dat hij weg moest tot de bevalling. Dat stelt mijn hormoongestuurde lijf weer in goede stemming! ;-)