En nu zit ik hier op de bank, met mijn laptop op schoot en al dagen gaan er herinneringen voorbij. Overzie ik mijn leven en denk ik bij mezelf. Fuck hey, ik ben er nog. Ondanks alles zit ik hier op die grote paarse bank, met een meisje in mijn buik, een prachtige zoontje wat door de kamer hupst en me inmiddels al 100 ontzichtbare kado's heeft gegeven en minstens evenveel knuffels en kusjes. Ik heb het toch maar gedaan.
Een meisje wat al te snel een jong een vrouw werd. Een meisje wat altijd werd onbegrepen.
Soms denk ik wel eens wat heb ik niet meegemaakt?
Op mijn 13de ging ik uit huis. Ik trok het niet meer thuis en ging naar mijn vader. Een vader die me niet wilde en moest met hangende pootjes terug. Op mijn 15de ging ik er weer vandoor. Ik zal jullie de redenen besparen, maar geloof me er waren er genoeg.
Ik kwam in tehuizen, crisiscentra en zelfs op straat. Zag mensen dood gaan aan drugs, meiden de prostitutie in gesleurd worden. Ik weet het gevoel nog zo goed voor de eerste keer naar een tehuis, ik kwam binnen in "mijn" kamer. Met alleen een bed, een bureau, een kast en een wastafel met alleen de kleren aan die ik droeg. Ik heb denk ik toen gevoeld hoe het is om écht alleen te zijn. Er was niemand die me wilde hebben.
Eenmaal op straat sliep ik altijd op het bank je voor het politiebureau, dat was voor mijn gevoel nog veilig, en soms had ik mazzel en mocht ik binnen in een cel slapen en kreeg ik thee.
Ik heb zoveel plekken gezien in die tijd, geslapen bij de meest vreemde "vrienden". En op mijn 16de woonde ik ineens samen en had ik een full time baan om mezelf te onderhouden. In deze periode werd ik verkracht door iemand die het niet kon uitstaan dat ik hem niet als vriendje wilde. Hij brak gewoon in in mijn huis en nam wat hij wilde (vriendje zat toen in een dagbehandeling om aan zichzelf te werken). De volgende dag zat ik bij de politie, bont en blauw. Ik probeerde zelfmoord te plegen, wat bijna lukte ware het niet dat ik gevonden werd...
Uiteraard ging deze relatie stuk en kwam ik weer in de wereld van de opvang. En uiteindelijk in Maaszicht in Rotterdam een opvang voor zwerfjongeren. Hier werd ik gek en ik vluchtte weg in een relatie waarin ik werd geslagen. Hij moest naar de gevangenis en ik kon weg vluchten. Ik werd verliefd op iemand die ik had leren kennen in Maaszicht. Ik werd op mijn 17de zwanger van hem, door de pil heen. En we besloten er voor te gaan en schreven ons in in Den Haag voor een huisje. En net op tijd kwam dat huis. Hij had veel schulden, maar we vochten, althans ik vocht, ik beviel van mijn eerste zoon Faybian, een wondertje zo mooi. 2 Jaar later kreeg ik mijn andere zoon, Jaiden. Maar de relatie werd steeds minder. Ik draaide alles alleen, hij wilde een vogeltje in een kooitje een vrouwtje wat braaf voor de kinderen zorgde en het huishouden deed. Maar ik ben een vrije geest, ik moet kunnen vliegen. Ik kocht een hond, Sky, hij zorgde dat ik weer naar buiten kon. Even kon wegvluchten uit mijn kooitje.
Maar na 5 jaar ging het niet meer, hij gooide de handdoek in de ring door vreemd te gaan. En toen maakte ik de moeilijkste beslissing uit mijn leven. Ik had geen inkomen, niks van mezelf, niks, en in overleg met ex besloot ik weg te gaan en alles achter de laten. Zo bleven de kinderen op hun veilige plek, hij had het inkomen, en kan het trekken. Hij had ook altijd gezegd als je de kinderen van me weg neemt maak ik je dood.
Dus ik ging. Compleet heartbroken ging ik weg om het beste te doen voor mijn kinderen. Mijn hart brak duizenden keren. We hadden de afspraak een co ouderschap aan te gaan. Maar tot op de dag van vandaag is het nooit tot stand gekomen.
Ik trok in bij een vriend Erik. Voelde me weer zo alleen. Huilde zó veel. Voelde me verscheurd. Iedereen sleet me voor een slechte moeder terwijl ik wíst dat ik de juiste keus had gemaakt, hoe moeilijk ook. Erik en ik groeide naar elkaar en kregen een relatie. We verhuisden van Rotterdam naar Dordrecht (waar hij een koophuis had en waar zijn ex toen eindelijk uit was). Ik ging weer een beetje leven. Ik zag mijn kids elk weekend en elke woensdag. En langzaam werd dat om en het weekend en elke woensdag. En later alleen nog om het weekend en 1 woensdag in de maand. Ik ging er kapot aan, mijn ex deed er alles aan me kapot te maken, me dwars te zitten, chanteerde me emotioneel.
Ik werd zwanger, en ging dood van het schuldgevoel, hoe kon ik nou een kind krijgen als ik de andere had gedumpt, want zo zeiden de mensen het nou eenmaal en ik geloofde het.
Met 15 weken kreeg ik een miskraam....
Uiteindelijk werd ik weer zwanger, en ik trouwde dat jaar. Maar mijn ex bleef moeilijk doen, ik werd op het matje geroepen om uit te leggen hoe ik het allemaal ging doen, en hoe ik het de kids uit ging leggen. Maar ik bleef sterk en het kwam goed. Riven werd geboren en we verhuisden naar Leiden (dit deden we omdat de worst van co ouderschap weer voor werd gehouden, maar het gebeurde weer niet)
Een droom kwam uit, ik kon een fantasy winkeltje beginnen, beleefde geweldige weekend met manlief op beurzen en events. Tussen mij en Riven ging het niet zo goed, ik durfde me niet aan hem te hechten, want alles waar ik van hou, gaat weg.
En toen kwamen we erachter dat ik ziek was. Ik had een tumor aan mijn hypofyse en mijn wereld stortte in.
Ik moest mijn winkel sluiten en kon helemaal niks meer.
Ik was aan huis gekluisterd en doodziek. Maar speelde mooi toneel, waardoor iedereen dacht het valt wel mee. Maar dat deed het niet.
Door het thuis zitten kwamen Riven en ik dichter bij elkaar. Onze liefde groeide, groeide zo mooi en zo diep dat we nu onafscheidelijk zijn. Een team. Hij zorgde ervoor dat ik wilde leven, dat ik bleef leven, zelf toen ik dacht dat ik het niet zou redden op het einde.
Dik 2 jaar leefde ik in pijn en onzekerheid, medicijnen sloegen niet aan, of maakte me zieker.
En toen kwam het verlossende woord ik zou een operatie krijgen op 14 december 2009.
En ineens was ik tumorvrij, als een mirakel liep ik al na 3 dagen en na een week runde in het huishouden weer!
Ik keek terug en was de tumor zó dankbaar, hij had me mijn leven terug gegeven. Mijn verleden was weg, de pijn was weg en ik wist dat ik me nooit meer ziek zou laten maken door anderen.
De band met mijn ex veranderde, hij werd milder, ik sloot me af en Erik ging vanaf nu alles met hem regelen en dat hielp.
Ik kreeg langzaam weer kracht, bevrijdde mezelf, werd opnieuw geboren. Echt opnieuw geboren.
En toen dat inzicht kwam werd ik zomaar vanuit het niets (nou ja niet niets natuurlijk ;) ) werd ik zwanger, ik vond mijn droom, vond een modus met mijn oudste 2 kinderen, een modus met mijn ex.
Ik kon weer vliegen!!
Ik kán weer vliegen!
En nu zit ik hier, een 30-jarige die zo'n beetje alles mee maakte, want wat ik hier schrijf is slechts een notendop, dat moge duidelijk zijn. Pijn en verdriet kan je niet opschrijven, de mishandelingen, geestelijk en lichamelijk kan je niet opschrijven, maar ze waren er. En ik overleefde ze.
Ik werd 30, niet zonder slag of stoot, maar ging "gelukkig" deze leeftijd in omdat ik nooit opgaf, nooit stopte met vechten, bleef geloven in die stem die tegen me sprak, omdat ik bleef geloven in de liefde van mijn kinderen en man.
En dat maakt dat ik kan zeggen, ik ben 30, ik ben gelukkig.
Niks of niemand kan me dat meer afnemen. Dit is mijn mijlpaal naar een gelukkig leven!
Ik zal nooit meer in een kooitje zitten, ik zal altijd blijven vliegen!!
Wauw.
BeantwoordenVerwijderenIk zeg natuurlijk: gefeliciteerd, maar niet alleen vanwege je 30e verjaardag, maar ook vanwege alles waarvoor je gevochten hebt!!!
gefeliciteerd meissie!
BeantwoordenVerwijderen