Ik ben een medisch (on)wonder

Vandaag was het weer verloskundige dag, iets waar ik nooit zin in heb, want serieus nemen ze je toch nooit, althans dat is mijn ervaring.

Om 9 uur waren we netjes aanwezig, uiteraard werden we pas 9.15 uur geholpen (terwijl er niemand voor je is...) Ik verteld dat ik onwijs last had van harde buiken, ja moet je die wegpuffen zei ze, waarop ik zei ja vaak wel.
Tja niks aan te doen was het antwoord.
Ik vertelde dat ik last heb van veel slijmverlies sinds vrijdag en dat ik die dag ook wat bloed ben verloren. Ja je had moeten bellen... waarop ik zei, ja en dan?
Ja want mocht het beginnen dan kon het snel gaan....waarop ik dacht van ja maar dan ben ik binnen 5 minuten hier...maar goed ik beloofde te bellen.
Vervolgens werd het niet verder onderzocht :S..... dus zo belangrijk was het dus toch niet.

Ik had verteld dat ik langs endocrinologie zou gaan ivm het bloed wat ik nog steeds heb in mijn neus en keelholte omdat ik me zorgen maakte welke invloed dit zou hebben op de bevalling. Immers je neus snuiten na de operatie kan al fataal zijn dus laat staan de druk van de bevalling.
Ze gaf me daar gelijk in en gaf me een brief mee dat hun ook erg graag het advies wilde van die afdeling.

En ik mocht nog fijn in een potje plassen om te kijken of ik blaasonsteking had... tja het staafje gaf geen duidelijkheid, het was letterlijk dubieus... dus op kweek en vrijdag de uitslag...joy!

Wij langs bij endocrinologie....ik eerst in shock...mijn arts, mijn Hanno is een half jaar weg *JANK* hij doet onderzoek in het erasmus.... I'm heartbroken.
Maar goed, de assistentie schreef alles netjes op zou het voorleggen aan de arts en dan zou ik terug gebeld worden. Geen idee wanneer, dus wij naar huis.

Na een half uurtje thuis werd ik al gebeld (heerlijk dat er nog afdelingen zijn die wel direct handelen), de arts in kwestie vond het toch wel zorgelijk dat ik na een jaar nog steeds dat bloeden had en kon zich wel degelijk voorstellen dat ik me zorgen maakte want dit zou kunnen duiden op het feit dat de operatiewond niet volledig dicht was.... ehm okay, was mijn voorgevoel toch goed. En ik had nou juist gehoopt deze keer dat ze zouden zeggen, niks aan het handje...blegh!
Goed ik moest een afspraak maken bij de KNO, die doet namelijk het eerste stuk boren tijdens de operatie en pas als ze bij hersens enzo aankomen neemt de neurochirurg het over (overigens maakte ze nog de opmerking de hypofyse zal nu ook wel groter zijn door de zwangerschap, waarop ik meteen de rillingen kreeg want ik zie al weer een maandje of 3 wat wazig *ril*).
Dus ik vanmiddag braaf KNO-poli gebeld, alles uitgelegd... ben u hier al eerder geweest? Ehm nou ja alleen om die rot tampons uit mijn neus te laten trekken...hehehe... zij lachen...
Nou ik kon 1 maart terecht...1 fucking maart??? Ik ben dan nog net niet 38 weken zwanger of kan zelfs al ontploft zijn!
OH MY GODDESS!!!

Ze had echt geen plekje eerder.....

Dus je begrijpt morgen ga ik maar even de verloskundige bellen, die het mag overleggen, want ik kan jullie 1 ding verzekeren zolang niemand me kan garanderen dat het veilig is om met een semi open hersenwond te bevallen, ga ik niet natuurlijk bevallen! Dan maar een keizersnee, niet dat dat een pretje is, maar ik moet er niet aan denken dat er tijdens het bevallen iets knapt en ik in het ergste geval naar de OK moet of nog erger dood gaat ofzo...want laten we wel wezen, hersenoperatie en bevalling combineert volgens mij niet zo goed.
Dus ik ben in doodsangst.

Dat is ook de reden dat ik morgen pas bel, want als ik vanmiddag had gebeld hadden mijn stresshormonen het overgenomen en die waren verre van begripvol of lief vanmiddag. En tja gelukkig is er dan toch dat stemmetje wat zegt, je vangt vliegen beter met stroop dan azijn...en hou ik me rustig en wacht ik braaf tot morgen....

Dus ik hoop zooooooo erg dat ze me eerder kunnen helpen want ik vind het dood en dood eng. En waarom nou weer bij mij?!

Kooklogje - Aardappel/worteltortilla's

Vandaag probeer ik dit recept uit het boek de Kleine Vegetariër. Ze noemen het tortilla's, maar ik vind het meer mini quiches of hartige muffins.

Voor ongeveer 10 quiches/muffins heb je het volgende nodig:

3 middelgrote aardappelen

1 winterwortel

2 uien

6 eieren

peper

zout

1 tl paprikapoeder

olijfolie.

Verwarm de oven voor op 225 graden.

Snijd de (geschilde) aardappels, de winterpeen en de uien in stukjes van een halve cm.

Bak de groenten aan in een koekenpan tot het allemaal wat glazig is.

Lekker bakken :-)

Klop de eieren samen met peper, zout en de paprikapoeder.

Omdat geitenkaas mij erg lekker leek door het gerecht heb ik nog wat geitenkaas door het eiermengsel gedaan.

Mjammie, lekker kaas erdoor :-)

Als de groenten glazig zijn meng je deze door het eiermengsel. Doe wat olijfolie in je vormen en vul de muffinvormen met het "beslag".

Uiteraard knoeide ik er overheen :D

Zet de vormen voor 20 minuten in de oven tot ze goudbruin zijn. 

Met een sateprikker kan je kijken of ze gaar zijn. Maar die van mij waren na 20 minuten al helemaal goed.

Wij vonden ze erg lekker, alleen ietwat flauw ondanks dat er toch geitenkaas doorheen zat. Ze hebben een fijne zachte smaak, dus dat maakt ze super geschikt voor kinderen. De volgende keer gaat er bij mij zeker een teentje knoflook doorheen. Wat er komt zeker een volgende keer want lekker waren ze! Oh en warm zijn ze het lekkerst!!

Koude zonnige zaterdag met verplichte bedrust.

Heel even toen ik vanmorgen vroeg ging plassen kreeg ik een hartaanval, ik zag een auto voorbij reden in alle vroegte met een wit dak, shit! dacht ik het heeft toch niet gesneeuwd?!
Na nader onderzoek (verder voor het raam gaan staan dus) bleek het "alleen" maar gevroren te hebben, gelukkig geen witte plakzooi buiten.
Maar ja wel koud dus.
Gelukkig was daar ook het zonnetje en een waterig blauw luchtje die het goed maakte, die kou dan, een beetje....

Kwart over 6 meldde Riven zich aan mijn bed met de vraag, mama heb ik goed geslapen?
Ehm ja hoor..... Mag ik dan naar beneden?
Uhm nou, weet je kom nog maar heel even bij mama liggen, want het is nog héél vroeg.
Dit hielden we tot half 7 vol hahaha, ik werd gek van de baby die tegen Riven aan schopte en Riven was gewoon te wakker om in complete stilte te liggen.
Dus Riven naar beneden en tien voor 7 ging manlief maar koffie en thee voor ons maken en werd inmiddels ook de middelste wakker.

En nu zit ik hier te "genieten" van de blauwe lucht vanuit mijn slaapkamer, want ik heb tot half 1 bedrust verplicht opgelegd door manlief.
Gisteren verloor ik ineens een hoop slijm en wat druppels bloed dus ik mag niks.
Ja vanaf half 1 mag ik dan nog wel de kaaskoekjes bakken voor de visite die vanmiddag komt om mijn verjaardag te vieren. Denk wel dat ik dat zal overleven.
Ergens is het wel goed dat manlief me dwingt, want ik was stiekem net toch even beneden en dan ga ik toch weer van alles schoonmaken en poetsen en zie ik weer 1001 dingen die gedaan moeten worden in mijn ogen en sta ik toch zomaar opeens met een doekje in mijn handen om de zooi af te nemen.
Je begrijpt, ik werd weer naar boven gestuurd met de mededeling dat dit NIET de bedoeling was.

Dus met hangende pootje beklom in de trap weer naar boven en zit ik nu fijn met mijn laptop, kookboeken, zwangerschapsmagazines en mijn borduurzooi op bed. Met als enig gezelschap mijn sexy zwarte kater Brán.

Ja en af en toe mijn jongste zoon die mij de ene na de andere tekening brengt met allerlei dingen die wij samen hebben gedaan. Zo staat hier naast me een tekening dat we samen bij de kerstboom zitten, samen op het strand lopen, buiten zijn en naar vlinders kijken en ja ja, een tekening dat we samen mijn verjaardag vieren met slingers en al.
Schijnbaar zijn alleen hij en ik belangrijk ;-)
Ik vind het ongelooflijk schattig en als ik kijk naar de tekeningen brengen ze me een grote glimlach op mijn gezicht. Ik zou graag een foto willen maken, maar als manlief er achter komt dat ik naar beneden zou gaan om de camera te gaan halen ben ik natuurlijk het haasje he ;-) Dus dat komt nog wel :D

Ik wens iedereen een fijne zaterdag, ik ga fijn rust houden zolang het kan en nog maar wat verder borduren aan mijn babydingetjes :-)

Liefs Thessa

Oei toch weer even wennen die vrije tijd!

Tja, Riven 1 week thuis, paar dagen school, kerstvakantie, anderhalve week school, 2 en halve week thuis en nu weer school, hetzij de ochtenden, maar toch school.
Ik kan ten eerste melden, het gaat super super goed. De juf is razend enthousiast over onze kleine man, die toch al heel wat babbels heeft, overal aan mee doet en gisteren zelfs voor de hele klas een liedje heeft staan zingen.
De juf kwam naar buiten om me het te vertellen en mijn ogen vielen er bijna uit van verbazing. Mijn kind, je weet wel waarvan de vrije school zei, hij is zo bang en angstig, voor een vólle klas een liedje zingen??
Nou ik stond perplex!
Maar wel perplex met een mega grote glimlach.

Maar nu hij de ochtend weer naar school gaat heb ik ineens weer tijd voor mezelf. Erger nog vanaf volgende week donderdag gaat hij tot kwart voor 3 naar school! Hoe ga ik mijn tijd doorkomen? LOL
Ik denk met veel rusten voordat mijn beebje er is :-) Hij heeft het in ieder geval super!

Over beebjes gesproken, vanmorgen maakte Riven deze foto van mijn buik:

Het is niet de beste foto, maar ja het was vroeg. Deze buik is al weer 33 weken, wat betekend dat ik nog 7 weken (of 49 dagen) moet maximaal.

Stiekem gaat het best snel.

Omdat ik toch "al" die vrije tijd heb ben ik ook maar weer iets gaan borduren, in navolging van het voedingskussen ben ik nu begonnen met een kruipkleedje.

Dit is het eerste wat erop staat nu. En er zullen nog wat bomen bij komen in verschillende soorten en maten, wel zo gezellig zo bij die schaapjes :-)

En zo blijft deze mama een beetje bezig tot aan de bevalling.

Vandaag was dus een goede dag, mede ook omdat het zonnetje scheen, ik een aantal mensen kon helpen met  woorden, ik samen met Riven taart kon halen voor mijn feestje morgen.

Heerlijke zulke dagen :-)

It's a beautiful day - Riven zijn eerste dag op de nieuwe school

Damn, mag ik even zingen, it's a beautiful day, the sun is shining and nothing is gonna stop me now!!

Punt 1: Ik moest op de fiets naar school en het regende niet!
Punt 2:Mijn nieuwe fiets fietst heerlijk
Punt 3: Het was maar 10 minuten fietsen
Punt 4: Riven ging gelijk spelen op het schoolplein en kreeg complimenten van andere kindjes over zijn stoere fietshelm
Punt 5: Hij ging meteen de klas in, durfde zijn naam te zeggen en ging zitten en had geen oog meer voor me!
En punt 6: Ik vertelde de juf toch nog even (just in case) dat hij niet altijd zindelijk was hiervoor en dat het misschien fout kon gaan, ondanks dat het nu goed gaat,
reactie; joh geen probleem, kleren genoeg, soms doen kinderen die hier 2 jaar zitten dat nog! Damn wat een opluchting!
Ik ging zo blij weg, zó blij en met tranen in mijn ogen, want dit gaat helemaal goed komen.

Ik denk dat ik een blij mannetje mee terug krijg straks! WOOHOOT!!

En omdat de biowinkel op de route ligt kon ik zelf ook gewoon boodschappen doen, zélf!!! Yay!!!

Made it to thirthy

Daar zit ik dan. Zo maar in eens 30 jaar geworden. Vroeger dacht ik dat ik dat nooit zou gaan redden. Om zoveel redenen eigenlijk. Maar ik ben er nog en meer levend als ooit.
En nu zit ik hier op de bank, met mijn laptop op schoot en al dagen gaan er herinneringen voorbij. Overzie ik mijn leven en denk ik bij mezelf. Fuck hey, ik ben er nog. Ondanks alles zit ik hier op die grote paarse bank, met een meisje in mijn buik, een prachtige zoontje wat door de kamer hupst en me inmiddels al 100 ontzichtbare kado's heeft gegeven en minstens evenveel knuffels en kusjes. Ik heb het toch maar gedaan.

Een meisje wat al te snel een jong een vrouw werd. Een meisje wat altijd werd onbegrepen.
Soms denk ik wel eens wat heb ik niet meegemaakt?
Op mijn 13de ging ik uit huis. Ik trok het niet meer thuis en ging naar mijn vader. Een vader die me niet wilde en moest met hangende pootjes terug. Op mijn 15de ging ik er weer vandoor. Ik zal jullie de redenen besparen, maar geloof me er waren er genoeg.
Ik kwam in tehuizen, crisiscentra en zelfs op straat. Zag mensen dood gaan aan drugs, meiden de prostitutie in gesleurd worden. Ik weet het gevoel nog zo goed voor de eerste keer naar een tehuis, ik kwam binnen in "mijn" kamer. Met alleen een bed, een bureau, een kast en een wastafel met alleen de kleren aan die ik droeg. Ik heb denk ik toen gevoeld hoe het is om écht alleen te zijn. Er was niemand die me wilde hebben.
Eenmaal op straat sliep ik altijd op het bank je voor het politiebureau, dat was voor mijn gevoel nog veilig, en soms had ik mazzel en mocht ik binnen in een cel slapen en kreeg ik thee.
Ik heb zoveel plekken gezien in die tijd, geslapen bij de meest vreemde "vrienden". En op mijn 16de woonde ik ineens samen en had ik een full time baan om mezelf te onderhouden. In deze periode werd ik verkracht door iemand die het niet kon uitstaan dat ik hem niet als vriendje wilde. Hij brak gewoon in in mijn huis en nam wat hij wilde (vriendje zat toen in een dagbehandeling om aan zichzelf te werken). De volgende dag zat ik bij de politie, bont en blauw. Ik probeerde zelfmoord te plegen, wat bijna lukte ware het niet dat ik gevonden werd...
Uiteraard ging deze relatie stuk en kwam ik weer in de wereld van de opvang. En uiteindelijk in Maaszicht in Rotterdam een opvang voor zwerfjongeren. Hier werd ik gek en ik vluchtte weg in een relatie waarin ik werd geslagen. Hij moest naar de gevangenis en ik kon weg vluchten. Ik werd verliefd op iemand die ik had leren kennen in Maaszicht. Ik werd op mijn 17de zwanger van hem, door de pil heen. En we besloten er voor te gaan en schreven ons in in Den Haag voor een huisje. En net op tijd kwam dat huis. Hij had veel schulden, maar we vochten, althans ik vocht, ik beviel van mijn eerste zoon Faybian, een wondertje zo mooi. 2 Jaar later kreeg ik mijn andere zoon, Jaiden. Maar de relatie werd steeds minder. Ik draaide alles alleen, hij wilde een vogeltje in een kooitje een vrouwtje wat braaf voor de kinderen zorgde en het huishouden deed. Maar ik ben een vrije geest, ik moet kunnen vliegen. Ik kocht een hond, Sky, hij zorgde dat ik weer naar buiten kon. Even kon wegvluchten uit mijn kooitje.
Maar na 5 jaar ging het niet meer, hij gooide de handdoek in de ring door vreemd te gaan. En toen maakte ik de moeilijkste beslissing uit mijn leven. Ik had geen inkomen, niks van mezelf, niks, en in overleg met ex besloot ik weg te gaan en alles achter de laten. Zo bleven de kinderen op hun veilige plek, hij had het inkomen, en kan het trekken. Hij had ook altijd gezegd als je de kinderen van me weg neemt maak ik je dood.
Dus ik ging. Compleet heartbroken ging ik weg om het beste te doen voor mijn kinderen. Mijn hart brak duizenden keren. We hadden de afspraak een co ouderschap aan te gaan. Maar tot op de dag van vandaag is het nooit tot stand gekomen.
Ik trok in bij een vriend Erik. Voelde me weer zo alleen. Huilde zó veel. Voelde me verscheurd. Iedereen sleet me voor een slechte moeder terwijl ik wíst dat ik de juiste keus had gemaakt, hoe moeilijk ook. Erik en ik groeide naar elkaar en kregen een relatie. We verhuisden van Rotterdam naar Dordrecht (waar hij een koophuis had en waar zijn ex toen eindelijk uit was). Ik ging weer een beetje leven. Ik zag mijn kids elk weekend en elke woensdag. En langzaam werd dat om en het weekend en elke woensdag. En later alleen nog om het weekend en 1 woensdag in de maand. Ik ging er kapot aan, mijn ex deed er alles aan me kapot te maken, me dwars te zitten, chanteerde me emotioneel.

Ik werd zwanger, en ging dood van het schuldgevoel, hoe kon ik nou een kind krijgen als ik de andere had gedumpt, want zo zeiden de mensen het nou eenmaal en ik geloofde het.
Met 15 weken kreeg ik een miskraam....

Uiteindelijk werd ik weer zwanger, en ik trouwde dat jaar. Maar mijn ex bleef moeilijk doen, ik werd op het matje geroepen om uit te leggen hoe ik het allemaal ging doen, en hoe ik het de kids uit ging leggen. Maar ik bleef sterk en het kwam goed. Riven werd geboren en we verhuisden naar Leiden (dit deden we omdat de worst van co ouderschap weer voor werd gehouden, maar het gebeurde weer niet)
Een droom kwam uit, ik kon een fantasy winkeltje beginnen, beleefde geweldige weekend met manlief op beurzen en events. Tussen mij en Riven ging het niet zo goed, ik durfde me niet aan hem te hechten, want alles waar ik van hou, gaat weg.
En toen kwamen we erachter dat ik ziek was. Ik had een tumor aan mijn hypofyse en mijn wereld stortte in.
Ik moest mijn winkel sluiten en kon helemaal niks meer.
Ik was aan huis gekluisterd en doodziek. Maar speelde mooi toneel, waardoor iedereen dacht het valt wel mee. Maar dat deed het niet.
Door het thuis zitten kwamen Riven en ik dichter bij elkaar. Onze liefde groeide, groeide zo mooi en zo diep dat we nu onafscheidelijk zijn. Een team. Hij zorgde ervoor dat ik wilde leven, dat ik bleef leven, zelf toen ik dacht dat ik het niet zou redden op het einde.
Dik 2 jaar leefde ik in pijn en onzekerheid, medicijnen sloegen niet aan, of maakte me zieker.
En toen kwam het verlossende woord ik zou een operatie krijgen op 14 december 2009.
En ineens was ik tumorvrij, als een mirakel liep ik al na 3 dagen en na een week runde in het huishouden weer!
Ik keek terug en was de tumor zó dankbaar, hij had me mijn leven terug gegeven. Mijn verleden was weg, de pijn was weg en ik wist dat ik me nooit meer ziek zou laten maken door anderen.
De band met mijn ex veranderde, hij werd milder, ik sloot me af en Erik ging vanaf nu alles met hem regelen en dat hielp.
Ik kreeg langzaam weer kracht, bevrijdde mezelf, werd opnieuw geboren. Echt opnieuw geboren.

En toen dat inzicht kwam werd ik zomaar vanuit het niets (nou ja niet niets natuurlijk ;) ) werd ik zwanger, ik vond mijn droom, vond een modus met mijn oudste 2 kinderen, een  modus met mijn ex.
Ik kon weer vliegen!!

Ik kán weer vliegen!

En nu zit ik hier, een 30-jarige die zo'n beetje alles mee maakte, want wat ik hier schrijf is slechts een notendop, dat moge duidelijk zijn. Pijn en verdriet kan je niet opschrijven, de mishandelingen, geestelijk en lichamelijk kan je niet opschrijven, maar ze waren er. En ik overleefde ze.
Ik werd 30, niet zonder slag of stoot, maar ging "gelukkig" deze leeftijd in omdat ik nooit opgaf, nooit stopte met vechten, bleef geloven in die stem die tegen me sprak, omdat ik bleef geloven in de liefde van mijn kinderen en man.
En dat maakt dat ik kan zeggen, ik ben 30, ik ben gelukkig.
Niks of niemand kan me dat meer afnemen. Dit is mijn mijlpaal naar een gelukkig leven!

Ik zal nooit meer in een kooitje zitten, ik zal altijd blijven vliegen!!

Mijn laatste dag als twintiger *snik* ;-) (en work in progress is klaar!)

Nou daar zit ik dan, mijn laatste dag als twintiger, morgen moet ik toch echt aan de grote drie - nul gaan geloven. De tijd lijkt wel voorbij gevlogen, ineens ben ik 30 , heb ik bijna 4 kinderen, ben ik 5 jaar getrouwd, heb ik een wereldvent, lieve huisdieren, een mooi huis, de mogelijkheid mijn dromen waar te maken en nog zoveel meer. Gebeurde dat echt allemaal zó snel?

Niet dat ik het erg vind hoor, ik heb een prachtige toekomst in het vooruitzicht, kan niet wachten om mijn meisje te zien in maart en verder te werken aan alle mooie dingen die op mijn pad liggen, maar toch denk ik wel even van -slik- waar is de tijd gebleven?

Vandaag is mijn 1 na laatste rust dagje. Want woensdag gaat Riven naar zijn nieuwe school. Ik ben er best nerveus voor, niet om Riven hoor, want die is al aan het aftellen (klinkt positief he?) maar ik kan amper lopen of bewegen door de bekkeninstabiliteit en de fiets had ik afgezworen omdat dát juist helemaal zo'n pijn deed. Maar vanaf woensdag moet ik wel fietsen want school is te ver om te lopen, er rijd geen OV en ik heb geen rijbewijs. Pfew, flinke klus dus, ik heb dus nu nachtmerries over gebroken vliezen op de fiets enzo :D
Gelukkig krijg ik morgen een nieuwe fiets en ik denk dat dat wel zal schelen in het hele leed, tis toch fijn als je versnellingen niet in de zwaarste stand schieten om er niet meer uit te komen en dan ben ik ook af van die dunne enge bandjes en het zadel from hell.
We gaan er maar voor en zien wel hoe ver we komen, ik ben een doorzetter en als dit nodig is voor mijn ventje tja dan doe ik het toch, dan fietsen we maar wat langzamer ofzo.
Overigens kan ik ook melden dat meneer al een hele week schoon is! Dus begin ik nu toch echt te geloven dat het een groot deel aan school lag. Hij is zelf ook heel trots en voelt zich heel prettig dat het zo goed gaat dus ik ben echt heel blij hier mee :-)

Omdat ik zo lekker veel banktijd heb (lees amper wat kan) kon ik lekker door borduren aan mijn kussenhoes en die is nu eindelijk klaar :-)

Dit is het laatste stukje van de buitenste rand.

En hier de hele hoes in zijn geheel :-)

Ik ben erg blij met het resultaat. Ik heb het midden en de binnenrand bewust leeg gelaten omdat beebje daar strakjes met haar hoofdje op ligt. Dus nu is ze mooi versierd om haar koppie ;-)

Overigens trof ik vanmorgen vroeg dit schattige schouwspel nog aan.

Van links naar rechts: Noah, Sorcha & Karma.
Best bijzonder wat Noah zien we nooit en Sorcha mag nooit bij Karma in de buurt komen... Dus het was wel bijzonder dat ze zo bij elkaar laten met z'n drietjes. En ik vond het wel lollig dat de knuffels van Riven waren ingepikt evenals zijn pyjama :D Ze hebben alle drie iets om mee te knuffelen hahaha.

Nou ik ga nog even genieten van mijn twenty's en iets doen wat lijkt op eten koken, en dan maar eens beginnen aan mijn kruipkleed voor de kleine.

Fijne avond allemaal!

Work in Progress, nieuwe foto's :-)

Als je vrij weinig kan dan bank zitten dan schiet het al snel op met een borduurwerkje :D Maar daarentegen moet ik wel melden dat het niet helpt als je kat je probeert te helpen... Maar ja ik zie dat dan maar als extra spanning, anders wordt het ook maar saai, dat borduren ;-)

Uiteraard is het mijn zwarte kater die de boel komt verstieren...Goh interessant al die kleurtjes garen.
Hmz...

Dit is het andere "uiteinde" van het voedingskussen.

De ene helft van de buitenste rand.

De bocht om en een stukje van de andere uiterste rand :-)

Het begint al best ergens op te lijken.

Ga ik nu maar weer die zwarte katert trotseren en die rand af maken ;-)

Stapje voor stapje (al weer 32 weken)

Alles gaat hier momenteel stapje voor stapje. Woensdag ben ik vooral bezig geweest met tips zoeken hoe ik Riven kan helpen niet meer in zijn broek te poepen.
En warempel de tips die ik heb uitgekozen helpen! Gisteren was hij de hele dag schoon! En ook vanmorgen is hij netjes naar de wc geweest! Dat geeft deze mama hoop :-)
Hij was zelf ook heel trots :-) En dáár ging het nou net om, hij moet zijn zelfvertrouwen weer terug krijgen. Gisteren kwam hij ook ineens enthousiast aangelopen met zijn schoolbeker van mama deze moeten we niet vergeten als ik naar de nieuwe school ga. Nou ik was helemaal verbaasd, want met zijn onzekerheid was hij al weer smoezen aan het verzinnen waarom we niet naar de nieuwe school zouden moeten... dus ik maakte me al weer zorgen. Maar hij heeft er toch wel zin in.
We moeten nog even wachten tot woensdag, maar dat redden we wel.
Gisteren hebben we lekker zitten verven. Dit wilde hij graag, en ik vond per toeval de doos met waterverf toen ik op zoek was naar kwasten, en dat vind ik toch fijner voor een kind dat olieverf. (en dan gaat mijn eigen verf niet zo hard ;-) )  Dus meneertje heeft zich lekker uit zitten leven op het doek, waar ik eerst zijn held super mario op had getekend. Later maakte we er nog 1 maar dan met Sonic. Ik ben vandaag weer de "pineut" om iets moois te tekenen wat hij kan inverven, maar stiekem vind ik het erg leuk :-)

Kleine kunstenaar ;-)

Vandaag ben ik ook 32 weken zwanger, dus nog 8 weken te gaan! Het gaat ineens zo hard allemaal. In huis zijn er steeds meer baby dingen. De tijd komt bijna om de kleertjes te wassen en te strijken en de ziekenhuistas klaar te gaan zetten. De kraamzorg is geregeld.. Tja we zijn er klaar voor. 

32-weken "buikje" 

We beginnen nu ook wel heel nieuwsgierig te worden naar ons kleine meisje. Vannacht lag ik met mijn buik tegen manlief zijn rug en kreeg ze de hik. Dus werd manlief op de maat tegen zijn rug getikt :-)

31 Januari mogen we ook weer naar de verloskundige. En in de tussentijd schijn ik ook nog "even" mijn verjaardag te vieren.

Gelukkig heb ik nog wat leuke dingen op het programma staan. Nog een boottocht om vogels te spotten en nog een dag met paarden.

Ik ben blij dat ik met beide dingen redelijk kan blijven zitten :D En dan is het redelijk op denk ik met de leuke dingen en moeten we wachten op het allerleukste ding , de bevalling ;-)

Vandaag doen we maar rustig aan, schilderen we nog wat en genieten we van het mooie zonnetje en de blauwe lucht. Fijne dag allemaal!

Gebed zonder einde.

Soms heb je van die momenten dat je het allemaal even niet meer weet. Dat je onder je steen wilt kruipen en er voor je gevoel nooit meer onder vandaan komen. Gewoon omdat dat de makkelijkste oplossing lijkt.
Ik ben graag moeder, een vak wat ik heb moeten leren door de jaren heen. Met vallen en opstaan, schade, veel schade en schande, veel pijn en verdriet, dat laatste vooral door mijn ex.
Ik probeer grip te houden op al mijn kinderen, ze te verzorgen, iets mee te geven. En alles lijkt of me te ontglippen of gewoon compleet te mislukken.
En dat soort momenten vraag ik me af, wat doe ik fout?
Jaren lang was mijn oudste zoon onzindelijk, dit door misbruik door de oppas en later deed hij broekpoepen en plassen vanuit protest, niets hielp. Inmiddels is dat opgehouden, maar nog altijd is hij niet elke nacht droog. Ik zie dat hij zich niet altijd staande weet te houden in het mannenhuishouden waarin hij leeft. De hand van een vrouw ontbreekt. Hij is slim, zorgzaam, intelligent, heeft humor, maar is zo beschadigd, gewoon omdat ik weg werd gehouden, zwart werd gemaakt, altijd het zwarte schaap was en het kruis van al zijn beschadigingen mocht dragen van mijn ex. Want ondanks dat ik in zijn opvoeding geen klote te vertellen had en heb is alles wat fout gaat uiteraard mijn schuld. Ik was het niet waard zijn moeder te zijn....
Mijn middelste zoon is een vrolijk jochie een avonturier pur sang. Een kind wat graag buiten is en in bomen klimt en altijd vuil terug komt. Maar een jochie wat zijn moeder niet kent, geen herinneringen heeft aan de tijd dat we samen waren. Hij heeft grote leer achterstanden, het boeit hem gewoon niet, onderzoeken die gedaan moeten worden, worden niet op tijd geregeld, extra oefeningen niet gedaan. Maar ja als het puntje bij paaltje komt is het allemaal mijn schuld, terwijl ik niks mag en kan regelen. Ik mag alleen maar toekijken en mijn knip trekken als er geld nodig is. Meer invulling heb ik niet. Ik was het ook niet waard zijn moeder te zijn...
Dan mijn jongste, mijn jongste die me zoveel leert. Ik heb van hem moeten leren houden. Niet dat ik niet van hem hield, maar ik was bang me te geven aan hem, want als ik me te vel zou hechten, zou ik hem vast kwijt raken. En ik hoorde toch al jaren dat ik een kutmoeder was, dus ik was een kindje als hem niet waard.
Toch gaf ik niet op, ik vocht, en we groeiden steeds dichter naar elkaar. Onze band werd héél hecht en is zelfs nu nog hechter als tussen hem en zijn vader. We kwamen samen mijn hersentumor door. Hij zorgde dat ik wilde vechten voor mijn leven, hij was het die ik zag in gedachten toen ik wakker werd en hij was het waarvan ik het meeste bang was hem te verliezen.
Maar we redde het samen. SAMEN.
En toen ging hij naar school, een school waarvan ik dacht dit voelt goed. Een school waarbij manlief zijn twijfels had, maar als ik dit graag wilde, waarom niet? Hij is klein en veranderen van school kon altijd nog.
En mijn ventje veranderde van levenslustig persoontje in een bang onzekere muis. Ging in zijn broek poepen en zat steeds meer in een eigen wereldje.
Eerst dacht ik dat het kwam door zijn broers die hem vaak op zijn huid zaten. Maar nu denk ik dat het ook deels door school kwam, 2 factoren tegelijk.
Ik heb mijn gevoel gevolgd en nu een andere school gezocht. Maar nog steeds is mijn mannetje, niet mijn mannetje. Ik ruim 3 tot 4 poepbroeken per dag, ik zie nog steeds de pesterijen van zijn broers en ik ga er aan kapot. Voel me nu echt een moeder die het niet waard is een moeder te zijn.
Want schijnbaar kan ik het niet oplossen, kan ik hem niet helpen, wat ik ook probeer. Ik kan niet bij hem komen en het frustreert me, maakt me in en in verdrietig en kan het wel uitschreeuwen van waar verdienen we dit aan? Waarom moet dit nou? Was het al niet zwaar genoeg? Waarom is mijn best doen nooit goed genoeg en verdoemd te mislukken? WAAROM?

Maar ik krijg er geen antwoorden op, dus vreet mijn gevoel me van binnen op. Kijk ik met betraande ogen naar dat mooie mannetje, schreeuwt mijn hart ventje, kop op het komt goed. Maar voel ik me zo machteloos omdat alles wat ik probeer niet helpt.
En zit ik me dag en nacht suf te piekeren naar een oplossing, hoop ik op een wonder.
En heb ik het gevoel in een gebed te zitten zonder einde.
Een gebed van een moeder die zich soms afvraagt, mocht ik wel moeder zijn?

Het Wat-nou-als-hormoon

Ik heb de nacht overleefd! Dat klinkt heel dramatisch, maar zo voelde het ook. Manlief zit in Engeland voor zijn werk en ik bleef (uiteraard) achter met de kleine man.
Normaal gesproken zou ik het helemaal niet erg vinden. Hij zit wel vaker in het buitenland voor zijn werk. Maar schijnbaar is het zo hoe verder ik kom in mijn zwangerschap, ik me steeds afhankelijker voel van manlief en zijn veiligheid erg nodig heb. Vannacht was dus helemaal niet leuk. Van elk geluidje, kraakje, piepje schrok ik. Ik kreeg een hartaanval toen 1 van mijn honden vannacht ineens blaffend naar beneden rende (zie je nou wel, inbrekers dacht ik!). Ik kon hem wel wurgen toen hij heel relaxt weer terug kwam. En dan nog de nooit stoppende gedachtenstroom, van wat nou als, wat nou als er inbrekers komen (en bedacht een heel plan in mijn hoofd), wat nou als ik van de trap afval (had ik geen oplossing voor en bedacht me dat ik Riven 112 moest leren bellen), wat nou als de bevalling begint? (help! met Riven naar het ziekenhuis ofzo?) en zo ging dat de hele nacht door, en sliep ik normaal al weinig, vannacht sliep ik niet.
Ik had Riven bij me in bed genomen zodat ik me niet zo alleen zou voelen, maar dat hielp ook niet echt. Schijnbaar ademt hij als een astmatische kameel als hij op zijn rug ligt en irriteerde ik me mateloos op den duur (kan het ventje niks aan doen uiteraard). Ik heb hem toen ik het echt niet meer trok maar even op zijn zij gelegen en toen stopte het geluid. En uiteraard was hij om half 7 wakker om me te bestoken met stompzinnige vragen waar ik echt niet op zat te wachten.
Hij ging maar tv kijken beneden terwijl ik probeerde mijn ogen open te houden, terwijl ik blij was de nacht te hebben overleefd.
Ik smste manlief of hij lekker had geslapen waarop hij belde dat hij ook ruk had geslapen. Maar ja hij had wel super gegeten en ging zo een heerlijk ontbijtbuffet tegemoet.... (ben niet jaloers hoor NOT).
Ik hoop dat hij nog een scone voor me mee kan smokkelen. Ik mag ze wel niet hebben, maar voor die dingen wil ik best een keertje zondigen :D
Gelukkig vliegt hij vandaag terug en kan ik vannacht met een gerust hart wakker liggen (tis niet dat ik normaal gesproken bijster veel slaap, 3 uurtjes is een topnacht LOL). Hoef ik ook geen honden uit te laten terwijl ik amper kan lopen en heb ik meer aanspraak dan alleen het gebrabbel van mijn 4-jarige.

Kortom -wat nou als hormonen- maken het leven niet bepaald makkelijker..... Gelukkig was dit de laatste keer dat hij weg moest tot de bevalling. Dat stelt mijn hormoongestuurde lijf weer in goede stemming! ;-)

School het vervolg (en een kiekje work in progress)

Vanmorgen hadden we een afspraak bij de nieuwe school van Riven. Ik was best gespannen, want wat nou als dit ook helemaal niks zou zijn, Riven het niks zou vinden, de mensen ons niks zouden vinden, nou ja ga zo nog maar even door ;-)
Maar ik kan alleen maar zeggen wat een opluchting! Het was super, er was begrip, ze waren kritisch (als in niet ons naar de mond praten of een mening hebben over de vrije school) en ze waren most of all bereid hun best te doen voor Riven.
Wij kregen ook de kans ons verhaal te doen en dat was fijn. Ik voelde me zo beschadigd in mijn vertrouwen door die andere school... ik heb er nachten van wakker gelegen.
Maar dit was echt heel fijn. De vrouw die ons hielp was zelf ook nog eens een pagan, dus dat vond ik uiteraard erg leuk. We mochten ook in alle kleuterklassen kijken. Wat er gewoon goed en verzorgd uitzag, geen donkere holen zoals op de VS. De kinderen hadden regelmaat, werden geprikkeld met thema's letters etc. Terwijl ze op de VS de eerste 2 jaar niks leren en al helemaal niet geprikkeld worden. Dus wij vonden dit erg fijn te zien.
Om Riven zijn angst een beetje te testen vroeg de mevrouw hem een boekje te pakken in de klas en dit ging zonder problemen (hij is toch niet zo fobisch als ze bij de VS zeggen?).
We hebben nog even gezellig staan praten, en deze mevrouw zou het fijn vinden als we op die locatie zouden komen, de klassen zijn er wat kleiner en nu er toch contact was gelegd was het ook voor ons fijner aangezien de lijntjes dan korter zijn. Dus wij waren heel blij.
Maar nog blijer waren we toen Riven vertelde dat hij het echt heel leuk vond. Hij vond de spulletjes in de klas leuk en het feit dat ze een winkeltje hadden in de klas en "normaal" speelgoed. Dus we namen een positief en enthousiast jongetje mee terug naar huis! Terwijl hij 's ochtends zich er nog onderuit probeerde te lullen (door de spanning vermoeden wij). Dus wij zijn blij!

Ook heb ik vandaag eindelijk gesproken met de school leider van de VS. Dit had zijn mail dus nog niet gelezen, maar wilde wel graag een gesprek en hij zou de zaak met de juf van Riven bespreken en mij dan woensdag terug bellen. Ik heb hem laten weten best bereid te zijn mee te werken aan een gesprek maar dat ik Riven hoe dan ook van hun school wel haal.
Hij zou me niet in de weg zitten dus dat is ook fijn.

Dus ik kan weer rustig slapen (denk ik) ;-)

Dan bij deze nog even een kiekje van de voedingskussenhoes:

Hij wordt al schattig :D

Work in Progress

Het was een druk weekend. Gisteren hadden we een heerlijke dag met vrienden. Hebben we veel gepraat, gezellig gegeten en veel thee geleut.
Mijn nacht daarentegen was verschrikkelijk, het begon met kramp in mijn benen, en ik ben elk uur mijn bed uit geweest waarvan de eerste anderhalf uur, zelfs 5 keer, om te plassen.. ARGH!
Ik was compleet gesloopt toen ik mijn bed uitkwam. En werd om 10 over 6 al wakker gemaakt door Riven.
En dan was het vandaag zo'n drukke dag.... ik heb de halve dag in de keuken gestaan. Soep maken, kaaskoekjes bakken, hapjes maken, fruit snijden, tig winterwortels in mini blokjes snijden voor het avond eten, het leek wel een restaurant vandaag. Op zich leuk hoor, maar ik was het op den duur zat. Maar ik mag wel zeggen dat ik er toch trots op ben dat de kids het hele weekend vegetarisch hebben gegeten en dat ze het vlees dus niet hadden gemist. Dat vond ik wel grappig want ze zijn alle 3 best gek op vlees. Dus schouderklopje voor mama.
Maar mijn Godin wat waren ze druk, rennen, vliegen, gamen, vragen, zeuren, springen, stuiteren...het hield gewoon niet op. Dan nog de jongste met 3 poepbroeken.... Echt ik ben kapot. Ik zal het maar als een voordeel zien dat al het gestuiter vandaag zonder grote ruzies ging gemoeid. Ook ben ik best nerveus voor het gesprek met de nieuwe school morgen.
Maak ik de juiste keus? Vinden we het wel wat? Hoe gaat Riven reageren? Etc etc etc. Eigenlijk dingen waar ik nu helemaal niet mee bezig wil zijn, maar ja ik heb geen keus.
Ik weet niet of ik het had gemeld maar de vriendin van mijn ex is ook zwanger, dus ergens maak ik me ook wel zorgen over de impact daarvan op mijn 2 oudste kids. Dus te veel stress in dat kleine koppie van me.

Een beetje afleiding kon ik wel vinden gelukkig en daar slaat de titel van mijn blog ook op ;-) Ik was van plan vandaag te gaan borduren, om precies te zijn een kruipkleed voor beebje. Ik heb een wit dekbed overtrekje liggen wat nog is van mijn overleden dochtertje (late miskraam) met witte zachte schaapjes erop.
Nooit heb ik er meer wat mee gedaan nadat ze er niet meer was. Zelfs voor Riven heb ik het niet gebruikt, maar ik kon het nooit over mijn hart verkrijgen het weg te doen. Het was het allereerste wat ik voor haar kocht. En gisteren in bed bedacht ik me dat ik er een mooi kruipkleedje van kon maken voor dit kleine meisje. En ik wilde op de plekken tussen de schaapjes gewoon schattige dingetjes maken.
Dus ik dat overtrekje uit de kast gehaald om te strijken, wat blijkt, zitten er 2 vlekken op. GROM! Geen idee hoe of wat, maar ja dat betekende wassen en er niet aan toe komen er vandaag mee te beginnen.
Toen bedacht ik me dat ik ook nog een overtrek had van mijn voedingskussen. Een saai wit ding.
Nou die kon ik ook wel leuk pimpen bedacht ik me. Ik moest immers gewoon wat te doen hebben anders zou ik of instorten of doordraaien.
Dus overtrek van het kussen mee naar beneden, mama werd door manlief geïnstalleerd op de bank met een deken en al haar spullen, haar favoriete kat kwam bij d'r liggen en zo ging ik aan de slag.

Hier het beginnetje....

Kan je al een beetje zien wat het word?

Nog een stukje erbij....

En tada, dit is het eerste plaatje wat er op staat. :-)
Vanaf hier gaan we lekker uitbreiden tot het hele kussen is gepimpt en vol staat met vrolijke en lieve dingetjes. Het houdt me van de straat en zorgt dat mijn gedachten op nul gaan, en zeker dat laatste kan ik goed gebruiken ;-)

Als er weer een stukje bij is, zal ik het laten zien.

Ga ik nu er wat bij krabbelen, nog een kop thee drinken, wachten op manlief (die is de jongens naar huis brengen) en dan ein-de-lijk naar bed!!

Alvast welterusten allemaal!

Super lekkere kaaskoekjes

Deze mama is nogal aan het bakken geslagen. Want tja als je zo nodig gezond wilt eten is mijn motto dat je het het beste zelf kan maken.
Zo had ik besloten tomatensoep te maken voor de lunch en omdat ik geen tijd had om brood te bakken en absoluut geen wit brood eet. Ging ik even snuffelen in mijn nieuwe kookboek de Dikke Vegetariër. Dat leverde deze super super lekkere kaaskoekjes op.

Het recept voor de kaaskoekjes:
125 gram roomboter (koud en in blokjes)
240 gram halfharde kaas (gruyere, cheddar, pecerino, geitenkaas, wat je lekker vind een pittigere kaas is het lekkerste dus ik zou geen jonge kaas nemen)
190 gram bloem (ik gebruikte speltbloem)
1 losgeklopt ei
halve theelepel zout
1 eetlepel paprikapoeder (ik gebruikte 1 theelepel)
en een halve theelepel cayennepeper (deze liet ik weg voor de kids)

Hoe maak je ze?
Verwarm de oven voor op 200 graden.
Meng alle ingrediënten in de keukenmachine tot het mengsels op grove broodkruimels lijkt. (het kan ook met een vork, maar je bent dan wel even bezig)

Vorm balletjes met een doorsnee van ongeveer 2 en halve centimeter.

Balletjes maken (let op die grote roze bal LOL de baby deed ook mee)

Nog meer balletjes maken (je hebt er rustig 40 hoor)

Leg de balletjes met 4 cm tussenruimte op een licht ingevette bakplaat (of gebruik bakpapier op de plaat of een rooster). Druk elk bolletje met je vingers een beetje plat.

Lekker bakken in de oven.

Bak de kaaskoekjes 10 minuten tot ze opgeblazen en goudbruin zijn.

Laat ze vervolgens op een rooster volledig afkoelen en strooi er desgewenst nog wat paprikapoeder over.

Een hele berg lekkers!!

Stop ze vervolgens allemaal in een grote bak, ga ergens zitten waar geen gezinsleden of huisdieren zijn en eet ze allemaal lekker zelf op, want ze zijn vééls te lekker om te delen ;-)

Help mee!

http://www.partijvoordedieren.nl/recent/emailacties, kom iedereen, teken tegen onverdoofd slachten van dieren, de vossenjacht, het slopen van een natuurgebied en het afslachten van dolfijnen, iedere stem telt!

School gedoe, het vervolg.

Woensdag gemailt met de directie van de vrije school. Geen reactie.
Maandag gebeld, is mijn mail aangekomen, is de directeur er? Nee is er niet. Niet? Ja we verwachten hem nog wel.... Geen reactie.

En toen ineens werd ik gebeld door de juf.... de nieuwe school had gebeld en schijnbaar bij gebrek aan directeur of enkel ander persoon van belang dachten ze nou laten we dan de juf maar geven waar Riven in de klas zit.
Dus ik was nogal overrompeld toen ik de telefoon opnam.
Ja het speet haar echt van de wond en dat het gehecht moest worden, er zat écht een korstje op, had ik dat niet los getrokken met de pleister afhalen...
GROM wie op de foto een korstje ziet op de pleister, meld het dan even aub? Oh en als iemand denkt dat ik met bruut geweld een pleister van mijn zoon zijn kin zou trekken, meld dat ook even.
Goed verder.
Ze vond het jammer dat ik naar een andere school wilde, want het leek haar helemaal niet goed voor Riven, want hij was zo bang voor andere kindjes.
Dus ik zeg hoe willen jullie dat oplossen dan?
Nou ze wilde wel een plan maken, dan zouden ze Riven apart zetten zodat hij geen last had van de pestkoppen. (waarop ik later dacht, moeten de pestkoppen niet apart zodat ze Riven niet kunnen pesten, want Riven komt nu letterlijk en figuurlijk in een verdomhoekje)
Ook vertelde ze dat er wel wat jongetjes waren waar ze hem niet meer naast zou zetten want dat gaf problemen dus dat zou ze dan zo oplossen (oh dus je wéét dat hij gepest wordt en daar ga je nú pas iets aan doen?)
Ik vertelde dat Riven bang was om naar school te gaan en ook bang was om buiten te spelen. Ja zegt ze dat vind hij moeilijk, zeker als ik niet buiten ben want dat is hij zijn veiligheid kwijt (WHAT THE FUCK je bent niet op het schoolplein bij het buitenspelen???? En je weet dat hij dat moeilijk vind en er wordt niks aan gedaan?? Vandaar dat niemand me de eerste keer kon vertellen hoe hij die snee in zijn hoofd had  opgelopen en waarom wordt dat niet begeleid dan?)
Oplossing voor het probleem, ik moest Riven dan maar voorlopig ophalen vóór ze buiten gingen spelen. Dus ik plaats hem in een uitzonderingspositie waardoor er meer kans is op pesten en omdat jullie er niet op willen letten ofzo?
Ja want we moesten sowieso werken aan zijn angst voor andere kinderen.
Maar nu moeten ze mij even uitleggen, hoe werk je daaraan, als je hem apart zet en de klas tijdens het spelen net 1 grote dierentuin is?

Jullie begrijpen dit gaan we niet doen. Ook vraag ik me af waarom hij alleen op school bang is voor kindjes. Want als hij in een speeltuin is speelt hij met andere kinderen, als hij bij zijn oma is speelt hij daar op het speelveld met andere kinderen en komt hij ook rustig bij oma binnen met een kindje. Dus er klopt iets niet. Op school is zijn zelfvertrouwen gewoon kapot gemaakt en er is niet ingegrepen en nu willen ze dan oplossen door hem apart te zetten en niet meer buiten te laten spelen.
Ook ging er gisteravond een belletje rinkelen. Wij denken al de maanden na de zomervakantie dat Riven onzindelijk is door zijn broers, maar het is begonnen na de eerste week school (het gat in zijn hoofd incident) dus net na de zomervakantie dat wel, maar het kan zo dus net zo goed te maken kunnen hebben met zijn angst om naar school te gaan. En dat het in het weekend start omdat hij op maandag niet naar school wilt en dat het niets te maken heeft met de drukte en het aandacht verdelen met zijn broers (want bedacht ik me, alhoewel het misschien ook nog steeds kan hoor, daarvoor had hij dat ook niet).
Ik vind het een beetje vreemde oplossingen allemaal en ben erg blij dat we maandag op die andere school gaan kijken en praten. Ik vind het nog steeds spannend en een grote stap, maar het kan toch niet erger dan dit?

Ben benieuwd of we überhaupt nog een reactie gaan krijgen van de directie, want een klacht gaat er hoe dan ook komen.

We zullen zien...maar we gaan uiteindelijk voor een blij en gelukkig mannetje.

Creatieve afleiding

Na alle school-stress besloot ik gisteren maar even iets creatiefs te doen. Ik ben de laatste tijd een beetje into borduren, dus wilde iets leuks maken. In een boek vond ik een schattige boompje dus die ben ik gaan namaken. 

Eerst even de "boom" knippen en de vormen erop tekenen. En beginnen met naald en draad.

En dan krijg je dit.

Blaadjes moeten er uiteraard ook in de boom...

Ach en een vogeltje in de boom is wel zo gezellig.

En dan vullen en tada, een fris  lente boompje :-)

(die overigens is ingepikt door zoontje lief want die is er weg van....heb ik weer LOL)

Met dank aan adrenaline en cortisol

Het is eventjes héél stil in huis. Manlief is de oudste 2 uit school halen en Riven wilde mee. Nou besloot mama ik blijf wel thuis. Ik ben sinds mijn zwangerschap niet bijster goede vrienden met de auto (ik kan alleen de stoelverwarming waarderen momenteel) en ik heb nog zo'n pijn van het fietsen van gisteren dat even een uurtje alleen me wel fijn leek.

Gisteren hebben manlief en ik de knoop doorgehakt met betrekking tot de school van de kleine man. We stoppen er mee, erger nog ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in om mijn zoontje daar achter te laten.
We wilden erg graag een gesprek, maar na 45 minuten bellen en dan pas iemand aan de telefoon krijgen en dan te horen krijgen stuur maar een mailtje, is het een mail geworden. Het mocht de titel mailTJE niet dragen dat moge duidelijk zijn. Helaas zal de meneer die wij moeten hebben pas morgen zijn mail lezen dus we moeten even wachten op een antwoord.
Ondertussen kwamen we er ook nog eens achter dat de school al jaren niet goed scoorde en onder een toezicht stond van de onderwijsinspectie :S
Inmiddels hebben we contact gehad met een andere school waar we maandag een afspraak hebben en hun regelen het ook verder met de school waar de kleine man nu zit. Zodat het overstappen geen problemen oplevert.
Dus daarin een beetje rust in ieder geval.

Ondanks dat het straks hier een drukke boel is hoop ik toch wat bij te kunnen komen. Ik verbaas me nog steeds hoeveel kracht een lijf aan kan maken en kan verdragen in een geval van stress.
Ik bedoel, op de fiets stappen om naar de EHBO te rijden was nou niet het meest briljante idee in mijn conditie. Maar ik was een beetje radeloos verloren. En had werkelijk niemand die me kon helpen.
Dus ja, je laat je kind niet zo lopen, en dan doe je wat je moet doen, pijn of niet.
En dan heb ik het nog even niet over mijn angst dat ze daadwerkelijk zouden gaan hechten met naald en draag, want ik heb werkelijk trauma's van kinderen en naalden. En het idee dat ik dat in mijn eentje allemaal moest doen was niet het meest blije vooruitzicht toen ik op de fiets stapte.
Ik was ook de dokter zó ongelooflijk dankbaar toen hij zei van we kunnen het wel lijmen en met wat hechtpleisters moet het ook blijven zitten.
PFEW!!
Nog heel even dacht de verpleging dat ik voor mezelf kwam, aangezien ik niet al te kwiek binnen kwam lopen, maar meer als een geschopte kreupele hond....
De terugreis had ik helaas wat minder beschikking tot mijn stresshormoontjes dus dat was een stuk zwaarder.  En ik was zo ongelooflijk blij toen ik eindelijk voor mijn huis stopte.
Ik heb de kleine verzorgt, heb manlief iets makkelijks (maar voor mij uiteraard gezonds) laten halen voor het avond eten en om 20 uur ben ik gaan douchen en op bed gaan liggen met laptop en boek om mijn arme lijf wat rust te gunnen. Wat tranen gelaten, want jeetje wat voel ik me verdrietig onder dit alles en uiteindelijk tegen een lezende manlief in slaap gevallen.

Uiteraard niet veel geslapen, ik droomde dat Riven door de klap een hersenbeschadiging had opgelopen en dood in zijn bed lag...dus ik schrok wakker en ging meteen kijken of hij nog ademde, en heb dat zeker nog 3 keer gedaan die nacht.... Wat een zorgen kan je toch hebben om een kind.
Gelukkig kwam hij heerlijk babbelend zijn bed uit en vermaakte me (hoera ;-), ik was nog ietwat in coma ) met een heel scala aan verhalen  over legopopjes. En ondanks dat mijn hersens nog redelijk out of order waren, was ik maar al te blij hem zo lekker vrolijk te zien.

Dus ondanks alles toch voor mij een dag met een klein gouden randje.

:-)

Arm mannetje deel 2

Nou en alsof de duvel er mee speelt, kreeg ik mijn zoon vanmiddag terug met een pleister op zijn kin en de mededeling ja het zag eruit als een wondje waar het korstje van af is. En een ander kindje had hem in een val meegenomen waardoor Riven op een bankje terecht was gekomen.
Eenmaal thuis dacht ik van goh als het maar zo'n lullig wondje is zal ik de pleister er maar even af halen en dit is wat ik aantrof:

Dit ziet er in mijn ogen niet uit als een lullig wondje of als een wondje waar het korstje van af is. Ik kon dus fijn naar de EHBO op mijn fiets (au au au) om het te laten hechten en is hij weg gezakt op de fiets waardoor ik denk dat de klap die hij gemaakt harder is dan mij verteld.

Ik ben zó ongelooflijk pissig! Morgen komt er een gesprek want dit vind ik dus echt niet kunnen. Het kindje die hem meenam is zijn val is net uit het gips met een gebroken been. Wat doet een kind wat amper goed kan lopen tussen opgestapelde bankjes etc? Nou ik heb wel wat vraagjes, ik ben emotioneel en lichamelijk helemaal gesloopt nu. Toen ik de EHBO binnen kwam dachten ze dat ik voor mezelf kwam omdat ik zo moeilijk liep :S Dus dat zegt genoeg denk ik.....

Nu maar even ontladen en bijkomen, oh wat ben ik boos >:(

Arm mannetje

Sinds de kerstvakantie voorbij is, wilt mijn zoontje niet meer naar school. Alle smoezen worden uit de kast getrokken, maar wat ik ook zeg en doe, niks motiveert hem meer om te gaan. Voor de vakantie ging hij nog zó graag, maar nu is dat in 1 klap voorbij en moet ik elke ochtend een heel héél verdrietig jongetje achter laten en dat gaat me zo aan het hart...
Dan zit hij daar op het het punt van huilen en ik kan niks doen, ik kan hem "alleen maar" achter laten.
En wat de reden nou is...ik zou het niet weten. Hij zegt ik vind het gewoon niet leuk.
Ik weet wel dat hij nog steeds weinig aansluiting heeft en veel te veel prikkels binnen krijgt, maar hoe voorkom ik dat?
Ook begin ik steeds meer te twijfelen over deze school, want de kinderen krijgen weinig aandacht en lopen het grootste gedeelte van de dag een beetje door elkaar heen te rennen en te doen. Ruzies worden niet opgelost...ik vind het best zorgelijk.
Vanmorgen gaf ik aan bij de juf van joh, hij heeft er een beetje moeite mee en dan is het van ja dat zag ik al, en dan denk ik van waarom zeggen jullie dat dan niet tegen me?
Waarom wordt er niet iets gedaan, maar laten jullie dat kind moederziel alleen daar zitten zonder woord of wat dan ook? :(
Ik snap dat dus echt niet. Ze laten het dus fijn mijn probleem zijn terwijl ik zoiets heb moet de school hier ook niet iets mee.
Hij is hartstikke ongelukkig daar en ik weet het gewoon echt niet meer.

Maandag verloskunde dag

Vandaag was het weer zover, ik mocht "fijn" naar de verloskundige en ook al zeggen ze van kom op een vaste dag dan zie je elke keer het zelfde gezicht, had ik ook nu wéér iemand anders... GROM.
Ik moest er om 9 uur zijn en was ook nog eens de eerste en kwart over 9 werd ik geholpen. Nou met beebje was het uiteraard goed, het hartje klopte goed, ze lag netjes met haar koppie naar beneden en ook al een stukje in het bekken (dus dat had ik goed gevoeld! :-) ).
Ook is de ruggenprik vast gelegd. Maar ja weer stuitte ik op zoveel onbegrip. Je zou toch denken dat die mensen er zijn om je zorgen we te halen en je gerust te stellen... nou niet dus.
Ik voelde me dus een beetje verloren toen ik het ziekenhuis uitging.
Ik krijg die mensen maar niet aan hun verstand dat ik bang ben voor de bevalling mede door mijn hersenoperatie, het feit dat er 2 gaten in mijn hoofd zijn geboord en ik me afvraag wat er gebeurd met enorme druk, en mijn vermoeidheid.
Ook het feit dat ik al 3 keer ingeleid ben en dat ze me elke keer te lang hebben laten lopen waardoor ik compleet gesloopt de bevalling inging werd van de tafel geveegd, geen geruststelling, niks.
Dus mijn onzekerheid blijft lekker door kabbelen en ondertussen kan ik steeds minder. Het viel haar nog net op dat ik toch wel heel pijnlijk liep, goh..... zelfs een slak kan me inhalen nu en daar hoeft ie niet eens moeite voor te doen.

Maar ja ik kan het alleen op me af laten komen en ondergaan. Dus doe ik dat maar. Maar de nodige tranen van frustratie, onbegrip en eenzaamheid vloeide thuis weer rijkelijk.
Mijn enige hou vast is dat ik er straks een super super mooi meisje voor krijg. Maar goed het worden nog 10 lange werken.

Ik was vandaag wel zo eigenwijs om op mijn fiets te stappen en Riven zo uit school te halen en boodschappen  te doen. Ik wilde zo graag het zelf doen. Anders zit ik weer met die gore bespoten zooi van de Heijn en dat wil ik gewoon niet. Dus even doorbijten maar en zelf doen. (voel me net een peuter)
Het resultaat was veel pijn, amper van m'n fiets komen, maar wel blij zijn dat ik mooi zelf boodschappen kon doen en daardoor wat leuke aanbiedingen bij de biowinkel kon meepakken en vanavond kan maken wat ik graag wil maken.

Vandaag wist ik me ook nog te verwennen met een nieuw boek, ik bestelde de Dikke Vegetariër bij bol.com. Dit boek stond al heel lang op mijn lijstje en is gruwelijk duur, maar aangezien ik toch bijna jarig ben vond ik dat ik het wel had verdiend :D
Verder had ik nog een leuk positief punt en dat was een mailtje van mijn ex (ja ja shock!!) met daarin de school die mijn oudste zoon heeft gekozen. Mijn grote vent gaat naar het mediacollege in Den Haag!! Super gaaf en het ziet er onwijs leuk uit en past helemaal in zijn straatje. Ik ben echt heel trots. Want hij kan als hij wilt vanuit daar doorstromen naar het grafisch lyceum alstie klaar is. (iets wat ik zelf héél graag wilde toen ik jong was dus ik vind het wel heel leuk dat hij toch hierin op zijn moeder lijkt) Dus ik ben trots!
Overmorgen zie ik de oudste gelukkig weer, ik mis ze heel erg momenteel. Maar dat kan ook aan mijn uber emotionele bui liggen ;-) (leuk hoor die hormonen ppff)

Goed deze emo-doos gaat maar eens thee drinken en me verheugen op dat super dikke boek wat morgen komt :D

Deze week las ik Skinny Bitch

Mensen die me kennen weten dat ik gigantische voedselfreak ben, en dan wel op de manier van gezonde voeding. Al een tijdje wilde ik dit boek hebben en aangezien ik door al mijn andere foodbooks heen was, vond ik het tijd voor een nieuwe en de recensies waren zeer positief.
Dus kocht ik het boek en ik kan jullie zeggen, ik was verbaasd, leerde bij en heb zitten janken als een klein kind.
Het stuk van het dierenleed, wist ik, iedereen weet het. Maar om het weer even zó duidelijk te lezen, de mishandelingen, het leed, mijn hart bloedt echt waar.... En dan bedenk ik me dat er dus mensen zijn die dit doen, die deze dieren zo mishandelen, en ik heb het niet over lullige dingen hoor. We hebben het over ogen uitsteken voor de lol, gebroken poten, castraties zonder verdoving, verkrachtingen met bezemstelen, dieren die overlijden tijdens transport, dieren waar poten afgerukt worden terwijl ze nog leven. Dit zijn slechts luttele voorbeelden die nog geen reet voorstellen in vergelijking met de werkelijkheid en toch eten mensen elke dag weer dit dierenleed, sluiten ze hun ogen er voor en proppen nog even fijn hun mond vol met dat "heerlijke" stukje vlees.
En dat de onwetenden dit nou doen, maar hoe zit het met die mensen die beweren zo van de natuur te houden? Mensen die bv actie voeren tegen het afschieten van herten, of het bedreigen van een bepaalde vogel. Weet je, die mensen zouden zich eigenlijk drukker moeten maken om onze veen industrie, dan om dat hert wat afgeschoten wordt. Want dat hert heeft tenminste daglicht gezien en is niet mishandeld en zijn lichtje ging meteen uit met 1 enkele kogel.
Ik zou willen dat als er dan zo nodig dieren dood gemaakt moeten worden, het dan ook zo humaan zou kunnen. Ook de mythe van de biologische dieren onderkomen niet aan deze mishandelingen. De dieren hebben een goed leven gehad. Maar ze ondergaan de zelfde mishandelingen tijdens het transport en de slacht als hun bio-industrie soortgenoten. Te triest voor woorden dus. En dan te bedenken dat we niet eens vlees nodig hebben om te kunnen leven, verre van eigenlijk, ons lichaam is er niet eens voor gemaakt.
Zulke dingen zetten me zo aan het denken en laten me schamen voor het feit dat ik een mens ben, dat ik er niks aan kan doen, ja wakker dier steunen, geen vlees, eten, andere mensen bewust proberen te maken. Maar het lot van al deze dieren blijft daarmee niet bespaard :(
En dat frustreert me mateloos, hoe kan iemand nou zijn ogen sluiten voor zoiets?

Maar dat was niet het enigste hoor, sowieso onze hele voedselindustrie... je schrikt als je weet wat we eten, wat we binnen krijgen.
Mensen weigeren na te denken, de industrie speelt daar op in, maakt het ons steeds makkelijker en we slikken het allemaal als zoete koek.
Denk je echt dat het "ik kies bewust logo" zorgt dat je bewust kiest?
Nee lieve mensen, het zorgt ervoor dat je meer producten koopt van de grote fabrikanten. Mijn ogen zijn nog meer open, ik ben nog meer wakker dan dat ik al was, en ik zal blijven strijden voor gezond en eerlijk eten, hoe klein mijn bijdrage ook is.

Dus mensen wil je meer weten, gezonder eten, je bijdrage doe aan deze wereld, lees dit boek dan eens. Je zal wakker worden en wordt je dat niet van dit boek...nou dan schaar ik je onder de categorie hopeloos, harteloos verloren geval. En daarbij je hebt maar 1 lichaam, daar moet zuinig op zijn. Dus wordt wakker!

Vrije Vrijdag

Compleet verkreukeld werd ik wakker vanmorgen om tot de conclusie te komen dat Riven nog sliep...hey en wij waren al een half uur later.

Ik even kijken, ja echt in diepe slaap. Een teken aan de wand. Het mannetje was gelukkig niet ziek maar wel oververmoeid, dus een thuis dagje vandaag.

Niet zo erg voor mij ook, want ik heb echt de hele dag pijn en door de krampen in mijn benen slaap ik echt helemaal niet meer.

Toch maandag eens overleggen met de verloskundige. Ik wil ZO graag slapen.

Vandaag ook een kleine mijlpaal, 30 weken zwanger!! Wat betekend nog 10 te gaan en vanaf volgende week niet meer aftellen in tientallen :D

Dit was mijn buikkie (nou ja BUIK) vanmorgen:

Het shirtje begint wat kort te worden of mijn buik te groot en de foto maakte ook duidelijk dat mijn eindelijk wit geworden strepen nu toch weer wat rood worden.

Nou ja ik had ze toch al en meer zijn er niet bij gekomen. Je huid kan immers maar 1 keer scheuren en meer strepen kunnen er niet bij hoor hahahah

De kleine meid is nog steeds erg beweeglijk en ik ben heel benieuwd of ze nou met d'r koppie naar beneden ligt. Ook daar zullen we maandag ongetwijfeld achter komen.

Inmiddels hebben manlief en ik besloten voor katoenen luiers te gaan. Je hebt tegenwoordig zulke mooie systemen en alle onze angsten over vieze poepluiers spoelen ging na nader onderzoek tot onze verassing naar het land der fabelen en wilde wij het dus wel wagen.

Het is zoveel beter voor het milieu en bespaard een hele hoop geld.

Vandaag ook eindelijk mijn nieuwe boek binnen gekregen met allerlei borduurpatroontjes, kan ik me eens lekker uitleven om nog wat dingen te pimpen voor beebje en kan ik eindelijk beginnen aan m'n kruipkleed. En zo blijft deze kreupele zwangere nog een beetje bezig :)

Ik wens iedereen een fijne vrijdag. Deze muts gaat zich wagen aan een glas zuurkoolsap.

Liefs Thess

Clanmoeder van Januari, Zij die met verwanten spreekt.

Onder de aarde voel ik het leven onder de oppervlakte en zo in Yule voel ik me meer verbonden met de aarde dan normaal. Het element aarde dan. Ik voel het nieuwe leven in haar schoot borrelen. Wachtend om dalijk met de lente geboren te worden. Ik voel met Moeder Aarde mee. Ook in mijn schoot ligt het leven te wachten om geboren te worden. En het moment dat Moeder Aarde leven schenkt aan de nieuwe natuur zal ik leven schenken aan een dochter van de Godin.

Ik kijk naar buiten en zie de regen, en denk bij mezelf, voedt haar schoot nog maar even, spoel haar schoon, want het nieuwe leven zal mooie en bijzondere dingen brengen aankomend jaar.

Afgelopen dinsdag was nieuwe maan. De dag dat ik me dan bezig hou met de nieuwe clanmoeder voor dat moment. Nu kwam het er niet van en heb ik er vandaag aandacht aan besteed.

Deze keer is het de Clanmoeder die met verwanten spreekt. "Mijn" clanmoeder, daar ik in januari ben geboren. En het mooie is dat als haar verhaal lees, ik ook veel dingen terug zie van mezelf. Zij die met verwanten spreekt, is verbonden met Moeder Aarde en alles wat er op leeft. Zij spreekt met de dieren, de planten, het water en de stenen.

En juist dat zijn de dingen die ik ook het meeste doe. Toen ik haar verhaal weer las, maakte het dat ik moest glimlachen. Ik keek naar buiten en realiseerde me hoe verbonden ik ben met de natuur, met alle levende wezens, gezien en ongezien.

Als ik denk aan het bijzondere contact wat ik altijd heb met dieren, afgelopen maandag was ik nog aan de wandel met een zwaan die moest oversteken. En op de 1 of andere manier begrijpt zo'n dier me, weet het dier wat ik wil.

Ik ben ook nooit bang, of in ieder geval zelden. Ik kan me zoveel bijzondere momenten herinneren die ik had met dieren. Het aaien van een zwarte panter, het knuffelen met een zwaan, een roepen van een baby tijger, contact met paarden, contact met een orang oetang, de bijzondere band die ik altijd heb met huisdieren, eigenlijk zijn er te veel momenten om op te noemen. Maar ik weet ze allemaal en koester ze in mijn hart.

Als ik door de bossen loop en mijn ogen sluit heb ik het idee een paar cm boven de aarde te lopen, al mijn zintuigen staan dan op scherp en ik vol me los, vrij.

Zelfs in het weinige buiten zijn momenteel kan ik toch momenten vinden van natuur. Hier aan de singel is genoeg te zien te voelen en te beleven.

Ik bedenk me dat mijn pad niet verwonderlijk is, nu ik me realiseer dat deze clanmoeder een deel van mijn ziel weerspiegeld. Ik heb altijd met dieren gewerkt en werd nu weer terug op dat pad gezet. Het pad waar mijn hart ligt.

Het verdiepen in deze clanmoeder laat me zien dat ik het juiste pad heb gekozen, laat ook zien dat het plaatje van de toekomst klopt, met al onze plannen, het valt allemaal samen.

Mijn droom zal geboren worden net als dat ik opnieuw geboren ben.

Dit pad is slechts het begin van nog zoveel mooie dingen. Ik ben blij dat ik met de verwanten spreek....

Bezoekje verpleging/verloskunde

Vanmorgen mocht ik me om 10 uur melden bij de afdeling verpleging. Ik was in de veronderstelling dat we oa een rondleiding zouden krijgen over de afdeling, maar dat was dus niet zo :s
Wel kregen we info over het reilen en zeilen bij afdeling verloskunde tijdens en na de bevalling.
Ook werd ik weer belaagd met of ik kraamzorg had geregeld. Waarop ik weer uitlegde dat ik dat niet wilde.... Ze vertelde me dat de kraamzorg me ook goed zou kunnen helpen bij de borstvoeding, dus zou ik er over denken. Ook moest ik nog een verloskundige regelen voor de nazorg.
Na deze mevrouw mochten we naar een ander kamertje waar ik dacht dat we wat te horen zouden krijgen over de pijnbestrijding. Ja jammer, ze wilde graag ons wat wetenschappelijke onderzoeken voorleggen om aan deel te nemen en 1 van die onderzoeken is het pijnbestrijdingspompje. Nu had ik hier al 1 en het ander over gelezen dus en besloten dat ik dat niet wilde.
Verder kon ik mee doen aan een onderzoek over extreem bloedverlies tijdens de bevalling en de communicatie rond het bevallings-bed. Waarop ik ja heb gezegd. Ik heb dan nog nooit extreem bloedverlies gehad, maar ben wel het slachtoffer geweest van beulen tijdens de bevalling en de meest waardeloze communicatie ooit wat zelfs tot ruzies leidde (niet door mij trouwens) tijdens mijn eerste bevalling. Gevolg, verminkt voor de rest van mijn leven, een chaotische bevalling, veel onbegrip en verdriet. Dus als dit kan helpen, ja dan graag.
Verder mocht ik meedoen aan een onderzoek naar zuurstoftekort tijdens de geboorte. Je zou dan een medicijn ingespoten krijgen (of een placebo dat vertellen ze niet) tijdens de bevalling of er net voor. Maar ja dat zag ik niet zitten. Je weet nooit wat het doet en ik ga niet mezelf (met mijn medische achtergrond) of je kindje in gevaar brengen.
En dan was er nog een onderzoek naar volgens mij antistoffen en daaraan konden alleen mensen meedoen die al 1 of meerdere jongens hadden gehad en nu zwanger waren van een meisje.
Dat was ook niet te veel moeite, 1 keer bloed prikken, na de bevalling wat bloed tappen uit de navelstreng en  wangsamples van de jongens.
Dus vooruit, ik help de wetenschap wel. Ik heb met dat soort dingen output geen probleem, input wel een probleem ;-)
Dat wat er uitkomt heb ik toch niet meer nodig hahaha.

Eenmaal thuis ben ik maar gelijk gaan bellen voor de nazorg en dat was snel geregeld. Kraamzorg daarentegen wat minder snel. Ik moest namelijk bij de verzekering melden dat ik zwanger was en daar kreeg ik te horen dat kraamzorg verplicht was....ehm ik heb het anders niet bij de laatste 2 gehad....
Nou ja toch maar overstag gegaan dan ik had niet het idee dat ik veel keuze had. Nu hou ik mijn vingers maar gekruist dat ik niet een zwaar gelovige kraamhulp krijg (zal mijn mazzel zijn, had ik de eerste keer ook :s). Maar ik zal bij het intake dat ook wel aangeven, niet dat ik geen gelovige hulp wil bedoel ik, maar dat ik wel graag een open minded persoon wil. Anders is de lol er snel af denk ik.
Daarna maar kraamzorg aangevraagd bij de door verzekering aangeraden kraamzorginstanties en toen was ik weer een uur verder en had ik een lam oor van het bellen.

Vanmorgen voor ik naar het ziekenhuis ging nog even naar de biologische winkel geweest en me daar uitgeleefd, wat is het toch ineens leuk om te boodschappen te doen als je het zelf niet meer kan.
Nu had ik (heel slecht I know) de auto tot m'n beschikking, en omdat we toch naar het ziekenhuis moesten konden we dit mooi meepikken en kon ik zelf de dingen uitzoeken ipv dat ik (nog net geen foto) lijstjes moet maken voor manlief en hij het moet halen dus dat was wel even fijn.

De rest van de dag lekker rustig aan gedaan. Vrijdag ben ik 30 weken zwanger, eindelijk de magische 3! :D
En maandag mag ik weer naar de verloskundige. Dit weekend hebben we een rustig weekendje, geen grote kids, gewoon met z'n drietjes.
Inmiddels ben ik een verdieping aan het doen naar katoenen luiers...dus ik hou mezelf maar zoet met suffe niet lichamelijk inspannende dingen. (lees: ik verveel me dood maar kan niet anders)

Ik ben gewoon bijna blij als ik straks kan koken dan heb ik weer even wat te doen ;-)

Nu nog maar even wat luierssites bezoeken en misschien nog even wat lezen in mijn studie.... nog 10 weken *zucht*