Verdrietig klein jongetje

Het zal mijn hormoongestuurde kwetsbare moederhart wel zijn, maar wat vind ik het soms toch moeilijk om de verschillen tussen mijn kinderen te zien. Ik begrijp ook wel het fenomeen leeftijdsverschil. Maar mijn 2 oudste jongens lijken gewoon helemaal geen liefde, tijd, begrip of wat dan ook op te kunnen brengen voor hun kleine broertje.
Het kind wordt genegeerd, gekleineerd, gepest en soms zit het op de grens van slaan, alleen weten ze dat de sancties die daarop staan héél hoog zijn, dus die grens durven ze (nog) niet over. En toch kijkt het kleine mannetje elke keer weer er naar uit als zijn broers komen, vol blijdschap en vol verwachting, om vervolgens weer een heel weekend afgewezen en afgezeken te worden.
Dat teleurgestelde gezichtje als hij nergens een antwoord op krijgt, of als niemand met hem wilt spelen, als hij wordt weg gestuurd of wordt uitgescholden....
Ik vind het zó verschrikkelijk en wat ik ook doe niks helpt. Het jongetje gaat diep van binnen kapot en dat uit zich in verschillende dingen, zoals zijn onzekerheid op school en onzindelijkheid en het lukt me gewoon niet om er iets aan te doen. Behalve een deken van liefde en warmte om hem heen slaan waar het maar kan.
Mijn gevoel wordt verscheurd, want ik hou van alle 3 mijn kinderen, maar ik kan zó gruwelijk kwaad worden als ik zie wat ze de jongste aandoen. Wat een ander woord voor aandoen heb ik eigenlijk niet.
Mocht ik me ooit schuldig gevoeld hebben over het kindje wat ik draag tegenover de 2 oudste, dan is dat met zulke dagen ook compleet verdwenen. Ik wens mijn jongste zoon een broertje of zusje van zichzelf, waar hij mee kan spelen en zijn liefde en enthousiasme mee kan delen, want op de 1 of andere manier lukt dat niet met zijn grotere broers en ergens breekt het mijn hart, elke keer weer.....

Riven met zijn vriendinnetje Sorcha samen in bed.