Vanmorgen mocht ik weer naar de verloskundige. Ik had de afspraak zo gepland dat ik van school meteen door kon naar het ziekenhuis. Dus ik was lekker op tijd.
Ik was aangenaam verast dat ik een man had, een leuke jonge vent in opleiding die ook nog eens warme handen bleek te hebben, hoera niks zo fijn al warme handen aan je zwangere buik ipv ijsklompjes.
Ik kreeg weer een rits met vragen en uiteindelijk kwam de verloskundige zelf ook nog kijken.
Er is besproken dat het voor 90% zeker is dat ik ingeleid zal worden en ik mag zelf pijnstilling kiezen. Nou ik kan melden wat een opluchting! Ik wil erg graag pijnstilling, want mijn angst is een beetje door dat ik zo moe ben en te weinig weeën hormoon maak, ik al kapot ben voor ik aan de bevalling moet beginnen en hoe vang je dan in hemelsnaam pijn op? De laatste 3 keer ging dat ook verre van fantastisch.
Dus voor mij een geruststelling dat nu alles is besproken.
Uiteraard mocht ik het hartje ook nog horen, wat stevig klopte en me een dikke glimlach op mijn gezicht bezorgde.
Ook kreeg ik te horen dat de 20 weken echo toch werd vergoed dus die krijg ik alsnog :-)
Dubbel op baby loeren eind deze maand :D
Daarna kon ik meteen door naar maatschappelijk werk om daar een voortraject te bespreken mocht ik eventueel weer een postnatale depressie krijgen. Ik kan je vertellen dit was zwaar, goed, erg goed, maar zwaar.
Door toch te praten over wat ik heb meegemaakt, realiseer ik me soms weer even hoe veel dat wel niet is. En als de ogen van de persoon tegenover je steeds groter worden en die zich heftig verbaasd dat je er nog bent, zet dat toch wel weer even te denken. Ik ben het in al die jaren maar gaan zien als gewoon en normaal wat ik heb meegemaakt terwijl dat natuurlijk verre van het geval is.
Maar onder een kleed zie je het minder denk ik. Dan is het slechts een bult onder het tapijt en dan zie je niet de daadwerkelijke troep. Laten we het er op houden dat ik weer flink de troep onder het kleed heb gezien en dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten.
Een beetje aangeslagen ging ik dan ook weer op mijn fietsje naar huis.
Ik ben wel positief er over, ik denk dat het een goede plek is om geholpen te worden en de hulpverleenster was aardig en oprecht. Dus ik ben erg tevreden.
Heb ook meteen een nieuwe afspraak gemaakt dus tot einde november staat de agenda weer vol met afspraken die baby gerelateerd zijn :-) Heerlijk!
Ik zie de bevalling en het traject erna in ieder geval een stuk zonniger in, en een groot deel van mijn angsten zijn als sneeuw voor de zon gesmolten en dat is een prettig gevoel. Het pad van blij, lijkt steeds lichter en lichter te worden :-) Ik ga mijn zonnebril maar eens oppoetsen want nog ff en ik ga 'm nodig hebben! :D
Nu nog maar even snel wat drinken en dan weer op mijn fiets mijn ukkie halen, benieuwd naar zijn verhalen, aangezien ik dat een week heb moeten missen!
En dan vanmiddag, lekker helemaal niks!
Ik denk met een paar bollen wol en een haaknaald op de bank met uiteraard een grote kop thee, genieten van de mooie herfstzon.
Fijne dag allemaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten