Glastonbury Dag 5, de laatste dag

Ik word wakker en voel me echt zwaar kut. Ik heb pijn, ik voel me gejaagd en mijn zwarte vleugels staan wijd uit. Morrighan regeert mijn bui en hoe!
Ik loop de woonkamer binnen voor thee en J zit al op de bank, hij zegt goedemorgen en attendeert me vriendelijk op het gekookte water. Ik geef een snauw dat ik alleen thee kom halen en storm de woonkamer weer uit. Waar komt dit in hemelsnaam vandaan??
Ik drink samen met Manja thee en kleed me aan terwijl zij zich waagt aan een koude plens douchewater. Ik probeer mijn bui naast me neer te leggen en bel mijn manlief waarvan ik net weet dat hij thuis is van de kleine naar school brengen. Hopelijk kan hij me wat tot rust brengen.
Maar hij neemt op en hoort meteen al dat het mis is. Het is op...schijnbaar.
Ik hang na ons gesprekje op en stap vol goede moed weer op de woonkamer af en als ik deur open trek wordt ik compleet geconfronteerd met een pitch blacke ruimte. En ik pak iets en vlucht weer weg. Met in mijn kielzog een Y en een Nancy die voor het zelfde zwart op de vlucht zijn blijkt.....
Ik doe nogmaals een poging en probeer een grapje te maken over jongens het is mistig buiten moeten jullie niet naar buiten toe? Waarop AM op een nogal pedant toontje meld dat ze al buiten is geweest, waarop ik zeg ja ik bedoel niet hiervoor. Waarop ik krijg op het zelfde klote toontje, ik ben anders die hele heuvel al rond geweest hoor. Poef daar waren me vleugels weer en ik zeg, hey ff dimmen he tegen thess zo op de vroege morgen anders ruk ik je kop eraf. Ik meldt dat ik niet mee doe aan de activiteiten en ga weer weg om samen met Nancy en Manja naar buiten te gaan. Ik kan de negativiteit niet meer luchten, hoe kan iemand zó zwart zijn?! Zeker na een toewijding die ogenschijnlijk zo mooi was/is/moest zijn??
We gaan naar buiten en onderweg besluit ik die cirkel moet dicht, want ik ben het helemaal zat. Na het sluiten wordt ik meteen rustiger, ik ben niet meer verbonden met de groep, rust dus.
We lopen naar het dorp en kopen want lekkere dingen voor onderweg en nemen ons ontbijt bij de blue note.
Daarna lopen we weer terug want om 13 uur komt de taxi om ons naar Bristol te brengen.
En ja hoor onderweg precies op wick hollow komen we AM tegen. Manja zwaait nog, maar krijgt 0,0 reactie terug.... de zwarte waas past hier mooi op wick hollow :S..... we vragen vriendelijk van joh ga je nog ff naar beneden, de reactie is ja en als ik niet terug ben pleur je mn koffer maar in de taxi en kan je me ophalen bij de abbey..... uhm okay.... en we lopen door. Eenmaal thuis zie ik een redelijk verslagen groep. Ze voelen mijn pissigheid en we besluiten even te praten buiten. Hier krijg een flink aantal dingen te horen die me niet een beetje in het verkeerde keelgat schieten maar die me eigenlijk meteen laten kotsen. Er schijnt een flink gesprek te zijn geweest met AM en ook hun zijn flink geconfronteerd met haar negativiteit en weten het ook even niet meer. Maar op het moment dat het gesprek zich zou voortzetten verschijnt AM en ik kan de negativiteit niet meer aan en been al vloekend weg met de mededeling dat ik  mijn creme binnen ga leggen, pleur de tube naar binnen en vlucht naar Nancy waarvan ik weet dat ze geit aan het voeren is. Ze kent me erg goed en ziet meteen oh oh dit is  mis. En ik vraag haar vriendelijk om AM zo ver mogelijk bij  me uit de buurt te houden omdat ik niet voor mezelf in sta.
Ik voel me een razende bal van woede, pijn en teleurstelling en ik vraag aan Nancy of we naar de paarden kunnen lopen. Rhiannon staat immers tegenover Morrighan en hiermee besluit in bewust voor licht te kiezen omdat ik weet wat de gevolgen kunnen zijn als ik hier in blijf steken. We praten bij het hek en ik voel me zowat stikken in mijn emotie. Zoveel tijd en moeite voor iemand, zoveel liefde en geduld en nog is het allemaal niet goed, slechts verwijten die niet in mijn gezicht worden uitgesproken... ik ben er kapot van. Y komt naar me toe en verteld me dat ze hebben gepraat, helaas is het vriendelijkste wat ik kan uitbrengen laat me raden, grote tranen en mooie beloftes... waarop ik ja als antwoord krijg en meld dat me dat niks meer waard is omdat ik dat al maanden hoor. Hij zegt verder niks en kan alleen maar zeggen dat hij me heel erg begrijpt. De dingen die mij op zijn gevallen waren gelukkig niet alleen bij mij opgevallen en dat biedt troost. Hij gaat terug om de cirkel te sluiten of in ieder geval daar te over overleggen. Ik en Nancy gaat terug naar de geit en ik ga daar bij de geit zitten, het maffe beest voelt mijn bui en komt kroelen... Ik krijg van Nancy een kop thee en ik voel dat mijn woede weg is, alleen nog een leeg gevoel en teleurstelling en pijn. Manja komt ook en we praten er nog even over, ook zij snapt dat de koek nu op is, de meeste mensen zagen dat deze al maanden geleden op was en dat ik tot het gaatje ben gegaan, allemaal vanuit liefde....maar het is nu écht op. En ik kan niks anders meer doen dan negeren, het is of negeren of de woede terug laten stromen met alle gevolgen van dien.
De taxi verschijnt en we rijden naar Bristol. We checken in en boven eet ik m'n pastry op. Al snel mogen we boarden en bij een aanblik op mijn zwangere buik wordt ik bij priority neergezet. Heerlijk! Ik mag als 1 van de eerste het vliegtuig in dus ik kan lekker bij het raam zitten. Al snel stijgen we op en ik sluit me af door lekker mijn muziek op mijn oortjes te zetten. Als ik de woorden, trying to catch my breath, why don't I ever learn hoor, schiet ik vol... ik wil naar huis, ik wil naar mijn man, ik ben het zat. Ik heb alles gegeven en nu is het op, ik wil alleen nog maar zijn veilige armen en de glimlach van mijn zoon de rest kan me gestolen worden.
Dus compleet op nul loop ik naar de gate en de bagageband en kom ik eindelijk door de schuifdeuren die me verlossen. Een klein mannetje rent op me af en ik laat hem lachen door 1 van mijn aankopen (komt later nog ;-) ) en sta op om in mijn manlief te kruipen. De tranen zitten hoog maar vinden hun weg nog niet. Wat moeizaam en compleet leeg neem ik van iedereen afscheid. AM vraagt of ze afscheid mag nemen, maar ik kan het niet. Ik wil geen knuffel van iemand die zo geladen is en het schijnbaar niet zo voor heeft met me als ik dacht. Ik ben er klaar mee en ik ga. Het is klaar nu, de reis is voorbij de opleiding over. En compleet numb gaan we naar de auto, naar huis.
Eenmaal thuis verkeer ik in complete bliss, het meeste gaan langs me heen en ik ben dankbaar dat manlief lekker eten heeft gekookt. Zodoende eten we, kijken de we foto's en nemen we rond 20 uur afscheid van Manja. Ik ga vervolgens douchen (wat een genot warm water!) en kruip mijn bed in, waar een klein mannetje naast me kruip en waar zich vervolgens een grote man bijvoegt. We zijn weer samen, nu is alles goed. Manlief aait over mijn hoofd en volgens mij was ik bij aai 3 vertrokken en heb ik heerlijk geslapen.
Vanmorgen wakker met nog meer uitslag (stress uit zich bij mij in vlekken), een loopneus en koppijn. Dus begonnen we met thee, ontbijt, een warm bad en nog dik 2 uur bed. En pas nu ik alles van me af heb geschreven, de dagen heb doorgelopen kom ik weer tot rust, de hoofdpijn is gezakt, de vlekken zijn weg, schijnbaar is niets zo magisch en helend als thuis.