Samhain Weekend

Vandaag is het onofficieel samhain, of ook wel halloween bij de meesten. Ondanks dat ik het al gevierd heb, denk ik er toch wel even aan en sta ik er bij stil. Ik vind het nog steeds 1 van de mooiste jaarfeesten en vind het leuk dat ook mijn jongste zoon leuk mee doet. Zo moet er pompoen uitgehold worden, moet het huis in herfst worden aangekleed en geniet hij van de kaarsjes die 's avonds aan gaan.
Gisteren hebben we eindelijk samen de bolletje geplant. Deze had manlief verleden week al gekocht voor me en moesten nu toch echt de grond in. Ik heb nog gekeken voor sneeuwklokjes gisteren maar kon deze helaas niet vinden. Maar de bak is aardig vol zo dus ik denk dat we zonder sneeuwklokjes het ook wel zullen overleven en zullen genieten van de bloemenpracht in het vroege voorjaar.
Riven vond het geweldig om te doen. Lekker in de aarde spitten met een schepje, de bolletjes strooien en deze vervolgens instoppen onder een zwarte deken waarop hij ze tot de lente wenste :-)
Ook heeft hij nog een eigen pot gemaakt met blauwe irissen erin. Deze doen er wat langer over, pas in mei/juni zullen we deze te zien krijgen. Maar dat mag de pret niet drukken.
Verder hebben we het eigenlijk lekker rustig aan gedaan. Alle drie lopen we te snotteren. Dus zijn we gisterochtend samen de markt over gegaan voor groente en fruit zodat we ons wandelingetje hadden en verder hebben de dag vol gemaakt met lezen, spelen, haken, laptop, tv en wii. Je moet immers wat als je je niet lekker voelt.

Ik begin inmiddels een beetje schot te maken met mijn dekentje, 3 dagen geleden ging bol wol nummer 3 erin en ik ben nu op 1 derde van de deken. Dus dat is mooi. Het is lekker ontspannend om te doen en zet mijn gedachten op nul. Ik heb aankomende week een drukke week vol met afspraken, kinderen en school, dus een beetje rustig aan doen kan geen kwaad.

Vandaag dus ook nog een redelijk rustig dagje. Alhoewel, ik heb vanmorgen vroeg een kast leeg geruimd zodat deze als lego kast kon dienen op Riven zijn kamer en ik had eigenlijk nog het wilde plan om al mijn hobbyspullen uit te zoeken en deze ook op te bergen in een kast. Daarbij heb ik al zitten snuffelen tussen al mijn stoffen op zoek naar een lekker stofje om een overtrek te maken voor mijn voedingskussen. Nu heb ik er 1 overtrek voor en ervaring weet inmiddels dat dat te weinig is. Helaas vond ik of te kleine lapjes of enkel zijde....tja dat had ik dan net weer niet in gedachten. Als het nou ophoudt met regenen kan ik misschien nog even naar de stoffenmarkt hier in Leiden. Dat was namelijk dit weekend en is niet ver lopen. Dat geeft me weer een projectje :D
Een leuk projectje dat dan weer wel want ik vind het leuk om te doen.

Dus een rommel in huis dagje dus. Heerlijk soms de herfst :-)

Gezellige avond

Ik ben nog helemaal vol van gisteren. Een meisje...  :-) Ik heb wel 100 keer naar de foto gekeken en alle dingen die we gezien hebben wel 100 keer nog terug gehaald in mijn gedachten, het knuffelen met haar navelstreng, het happen naar haar duimpje, het draaien, de voetjes tegen mijn buikwand aan... zo schattig allemaal!
Het bleek dat mijn placenta helemaal tegen mijn rug aan ligt en dat ik daarom de baby al zo duidelijk kan voelen en zij mij dus ook :-) Als ik op mijn rug lig kan ik mijn hand zo om haar ruggetje leggen, echt heel lief. Zelfs manlief kon dat heel duidelijk voelen want aan 1 kant was mijn buik ingedeukt en aan de andere kant kon je haar zo voelen liggen. We zijn allebei echt heel blij. Zelfs Riven is over de ergste shock heen, hij wilde namelijk een broertje (weet niet beter natuurlijk dan broers), maar toen hij eenmaal accepteerde dat het een meisje werd en wij vertelden dat hij echt een grote broer zou zijn, heeft hij besloten haar Blue Bell te noemen. Hoe hij er op geen komt werkelijk geen flauw idee, maar ik vond het uitermate schattig!

Helaas flikkerde ik deels van mijn roze wolk af gisteren, rond de middag werd ik echt beroerd. Hoofdpijn, misselijk, weer last van mijn keel en een giga snotneus :( En koud, zo verschrikkelijk koud! Dus douchen en even op bed gaan liggen, maar het mocht niet baten. Zit nu half dood op de bank tegen de kachel aan met een kop thee, echineaforce druppels, strepsils en paracetamol.... joy!
Ik kan amper rechtop staan dus Riven heeft vandaag een verplichte vrije dag. Geheel tegen mijn principes in, maar ik kan echt niet recht op een fiets blijven zitten nu. Dus we hebben lang weekend.

Gisteravond hebben we ondanks dat toch genoten van de avond. Riven had iets echt super moois gemaakt op school. Een soort lampenkapje van dik doorzichtig papier met daarin echt herfstbladeren, echt zó mooi! Nu ben ik ook wel een beetje een sucker voor de knutsels van mijn zoon, maar dit ziet er zo leuk uit met een kaarsje er in, zie hier:

Mooi toch? :-)

Verder moest ik voor lezen uit Pim & Pom, de titel is wat vroeg, maar dat mag de pret niet drukken ;-)

En nadat Riven naar bed ging, ging kort daarna ook deze mama al snotterig met een kop als een gympie haar bedje in. Om lekker in slaap te vallen met haar meisje onder haar hand.

Mijn kleine Meisje

En het is een......

Ik ben zoooooo ongelooflijk blij, mijn gevoel klopte en na 3 jongens een meisje...jeetje wat een kadootje...

Papaloze dag

Manlief is in Frankrijk, werken, saai! Ondertussen istie flink aan het panieken want oh ja, iets met bezine, staken etc...hij wilt toch ook wel weer naar huis vanavond. Eigenlijk valt het missen me mee. Ik draai goed, schijnbaar kan ik heel goed alleenstaande mama spelen, en Riven vermaakt zich eigenlijk ook wel en heeft nog niet lopen zeuren, ik verwacht dat tegen de avond pas eigenlijk.
Op woensdag is Riven altijd vrij dus vanmorgen geen ritjes op de fiets naar school en de boodschappen had ik gisteren ook al gedaan, dus ook daar hoefde ik me niet druk over te maken. Zelf het uitlaten van mijn 2 grote honden in mijn uppie is me gelukt! Ik mag trots zijn op mezelf.
Eerlijk gezegd geef ik toe dat ik me vandaag best verveel en dan gaan mijn gedachten met me aan de gang. En een voor mij redelijke kutopmerking van een moeder gisteren blijft dan fijn hangen en gaat me narren en irriteren....
Wat ze gezegd heeft zal ik verder buiten beschouwing laten, maar mevrouw was in complete shock toestand dat ik zwanger was van mijn 4de kind en toen ze er vervolgens achter kwam dat mijn 2 oudste kinderen niet bij mij woonde dacht ik dat ze zou sterven voor mijn voeten.
Echt mensen, wat is het toch, mag ik er op wijzen dat het vroeger abnormaal was als je een klein gezin had? En dat ik me soms schaam als ik moet vertellen dat ik zwanger ben van de 4de.... Wat is het toch? En dan ga ik het nog maar even niet hebben over mijn gezinssituatie, waarom kunnen mensen zo oordelen? Ze weten niet wat er aan de hand is, of wat er speelt....Ik wordt gezien als een debiel omdat mijn oudste 2 kids bij hun vader wonen, en vervolgens vinden ze het zielig voor me. Waarom vind niemand het nooit zielig voor al die vaders die van de moeders hun kinderen maar 1 a 2 keer per maand mogen zien? Waarom zou het voor een moeder zwaarder zijn als voor een vader, en let wel we praten hier wel over een vader die houdt van zijn kinderen he, niet zo'n hufter. Ik snap het echt niet, of nou ja eigenlijk wel, mensen slikken wat ze door hun strot word geramd en vinden het wel best, de hele wereld denkt het zelfde, dus denken ze daar ver in mee. Ik ben alleen maar trots dat ik heb kunnen kiezen voor mijn kinderen en daarmee zoveel mijn kinderen, hun vader en uiteindelijk ook mezelf heb gered. En ook al weet ik dat wat een ander denkt er niet toe doet, het kan me soms nog steeds raken.... en niet eens omdat het persoonlijk naar mij is, maar gewoon die gruwelijk domme onwetendheid van mensen en dat verschrikkelijke kudde gedrag, bah! Toevallig zag ik een buikband met Nr 4 erop...ik ben zo geneigd 'm te kopen....ik ben namelijk trots op mijn vierde spruit, maar ben inmiddels wel in staat een steungroep voor grote gezinnen te zoeken ;-)

Gelukkig had ik vandaag ook nog wel leuke afleiding hoor, bij mijn vriendin Sandra had ik gezien dat ze zoutdeegfiguurtje had gemaakt en dat voorbeeld had ik gevolgd en eergisteren gedaan met Riven. Uiteraard moesten deze ook een verfje hebben, dus vanmiddag hebben we de grote tafel ontruimt en vol gezet met kranten, verf, water en kwasten en kon de verfpret beginnen. Volgens mij is er geen mooier vermaak dan kliederen met water en verf (op zand en water na in de zomer hihi).

Nog lekker in zijn pyama aan de tafel, druk bezig met zijn kunstwerkjes.

Tja schijnbaar krijg je dit als je vraagt, vind je het leuk... LOL

De resultaten (let op die collie!! istie niet fantastisch!!we hebben zelf 2 collies)

En hier legt de kleine man de laatste hand aan zijn maantje :-)

Kortom dikke pret gehad hiermee, ze liggen nu fijn te drogen en dan kunnen er lintjes door heen en kunnen we vast een plant verblijden met deze kunstwerkjes :-) Vandaag wilde ik eigenlijk ook de bolletjes planten met hem, maar ja.... de regen laat niet echt toe om dat gezellig te doen, mits we 2 moddermonsters willen worden dan hahaha. Dus dat verplaatsen we maar naar als het niet regent. Tot nu toe vermaakt hij zich prima en kijkt hij erg uit naar het halloweenfeestje waar hij heen gaat zaterdag.

Ik ben best trots op mezelf dat ik steeds meer aan het ondernemen ben met hem. Ik heb zoveel moeten missen door mijn hersentumor dat ik me soms best schuldig voel. Gelukkig kan ik het nu weer een beetje goed maken :-) En we moeten nog even genieten van de tijd die we echt samen hebben. Over 4 maanden zal alles weer anders zijn. Maar gelukkig wel een anders waar we allemaal naar uit kijken.

Goed ik ga eens kijken of de kunst droog is ;-) Fijne dag allemaal!

Baby Talk

Inmiddels ben ik 19 weken en 4 dagen ver. Wat betekend dat ik vrijdag officieel op de helft van mijn zwangerschap ben. Nog steeds verbaas ik me dat ik zwanger ben geworden en probeer er zoveel mogelijk van te genieten aangezien dit toch echt de laatste keer zal zijn.
Nu is dat genieten niet heel erg makkelijk, want om heel eerlijk vind ik het helemaal niet leuk dat zwanger zijn. Wel het feit dat je een kindje draagt, maar alle ongemakken vind ik niks aan. Het misselijk zijn, het eeuwige moe zijn, de bekkeninstabiliteit, het lens geschopt worden, te kort aan adem, bloedarmoede...nou zo kan ik nog wel even door gaan want mijn zwangerschappen zijn altijd vol met kwalen, zo ook deze zwangerschap.
Het meeste last heb ik momenteel van mijn buik. Ik kan dat ding nergens kwijt, vooral niet met slapen. Op mijn rug hou ik 10 minuten vol, op mijn buik is geen optie en half op mijn zij gaat net, maar na een half uurtje is dat het ook niet meer, dus blijft op mijn zij liggen met een kussen tussen mijn knieën en half onder mijn buik de enigste optie en dat is niet makkelijk voor iemand die zich 100 keer omdraait per nacht.
Nu moet ik dus bij elke keer dat ik me omdraai mijn kussen meenemen en herschikken. En tig keer eruit om te plassen. En dan te bedenken dat dat alleen maar erger zal worden. Dan punt 2 waarom ik ruzie heb met mijn buik, hij past nergens meer in en dat irriteert me. Ik ben gewend om in de zomer zwanger te zijn en dan kwam je makkelijk weg met een wijd jurkje, ja das helaas nu niet het geval, nu ben ik toch echt afhankelijk van broeken en truien. Nu gaan die truien nog wel, op een paar na die nu omhoog kruipen door m'n buik, maar mijn gewone broeken pas ik nu echt niet meer in, dus hoera ik pas alleen mijn kangeroe-broek nog. Oftewel mijn zwangerschapsbroek en ik vind dat ding zo oncharmant.... tis net of ik dan een hobbezak aan heb want ik ben zoveel afgevallen dat ik nu alleen maar rond ben op m'n buik en die broeken vinden schijnbaar dat je ook een dikke kont en bovenbenen moet hebben ofzo...resultaat:
Flubberbroek en een mama die zich voor lul voelt lopen als ze die broek aan heeft.

Gelukkig zijn er ook nog wel leuk dingetjes hoor, maar dat komt vooral van buitenaf, zoals Riven die super vaak met mijn buik komt kroelen, want dan knuffelt hij de baby. Of vraagt waar hij precies een kusje op mijn buik moet geven om zeker te zijn dat het bij de baby aankomt en niet zomaar op m'n buik. Manlief die in slaap valt met zijn hand op mijn buik (moet me helaas wel weer bevrijden uit die houtgreep LOL). Kwijlen bij de babykleertjes wat resulteerde in dit pakje:

En haken aan mijn babydekentje terwijl ik nadenk over hoe de baby eruit zal zien en wat het nou toch zal zijn. Gelukkig krijg ik daar donderdagochtend antwoord op :-)

Babydekentje

Inmiddels leert internet me dat de baby ongeveer 22 cm is en ongeveer 250 gram weegt. Dat is niet veel... maar ja nu alles erop en eraan zit zal het groeien vanaf nu ook super snel gaan zeker als je bedenk dat over 2 weken de baby ineens 27 cm is en 400 gram... 

Ik ben in ieder geval héél erg benieuwd naar de beelden donderdag. En het aftellen is nu alleen maar erger ;-)

Ik ga nog maar een beetje haken aan m'n dekentje...kheb nog 20 weken de tijd voor het af moet zijn :D

Het weekend zit er weer op

Na een prachtige dag zaterdag hebben we het er gisteren maar van genomen om eens bij te tanken. Ik was werkelijk kapot en heb tot 9 uur 's ochtends op bed gelegen en dat is voor mijn doen héél erg uitslapen. Riven was ook lekker rustig, lekker rommelen met lego en blokken. En wij lekker koffie, thee en bankhangen. Aangezien we toch nog even naar buiten wilde, maar geen uren wilde lopen, zijn we lekker de stad in gegaan. Beetje rondsnuffelen, her en der wat leuke dingetjes gekocht, en bij de V&D een broodje gegeten. Wat erg gezellig was. Eigenlijk wilde ik bij thuiskomst de bolletjes planten die manlief voor me had meegenomen zaterdag, maar toen ik keek naar de bak en alles wat ik nog moest doen, hield ik het maar voor gezien en maak ik er een klusje van om samen met Riven te doen als manlief morgen naar Frankrijk vertrekt voor 2 dagen. Dan hebben we lekker wat te doen.
Wel hebben we de mezenbollen opgehangen, want we hebben hier hele groepen meesjes op het dakterras en hopen stiekem dat we de groep staartmeesjes ook kunnen lokken van de boom voor ons huis, naar de boompjes op het terras. Ik ben namelijk een beetje verliefd op die kleine pingpong balletjes met staartje :-)
De kooltjes en pimpeltjes waren er vanmorgen in ieder geval al wel snel bij, dus nu hopen dat de staartjes hun voorbeeld volgen :-)

Iets minder vond ik vanmorgen weer op de fiets klimmen om Riven naar school te brengen, ik vind kou helemaal niet leuk dus als het even niet hoeft.... maar ja wat ik veel erger vond was om hem op school weer achter te moeten laten en dan dat eenzame jongetje weer te zien zitten.... Ik ging dus met een humeur van beneden het nulpunt weer naar huis :(
Hopelijk heeft hij het naar zijn zin gehad en valt het allemaal mee, mijn moederhart is momenteel nogal kwetsbaar voor verdrietige kindertjes. Dus ik ben blij als ik hem weer kan halen straks. Dan kunnen we samen even naar de stad, want hij had zulke koude handjes vanmorgen dat ik wantjes geen overbodige luxe vind dus die gaan we eens kopen samen, evenals een kinderkooksetje voor koekjes en een hele hoop pret :-) Dan hebben we wat te doen als papa er niet is. Daarbij moet ik ook hard iets gaan verzinnen voor het halloweenfeestje waar hij heen gaat zaterdag, hij heeft al 100 dingen opgenoemd hoe hij verkleed wilt gaan... Dus ik ben benieuwd en hoop dat ik iets leuks kan verzinnen wat hij ook leuk vind.
Verder richt ik me nog steeds heel erg op donderdag, dan heb ik mijn 3D echo en daar kijk ik héél erg naar uit, ik kan dan eindelijk gericht babyshoppen :P
Goed voor nu maar een kop thee, wol en haaknaald en eens verder haken aan m'n babydekentje, anders komt dat nooit af ;-)

Fijne dag!

Workshop & Samhain

Wat een heerlijke dag gisteren. Na een berg drukte om mijn kids aan te kleden om ze weer naar hun vader te brengen en niet al hun spullen te brengen kwam daarna een hele grote stilte over het huis.
Dit zorgde dat ik nog wat dingen kon voorbereiden voor ik opgehaald zou worden om naar het AWD te gaan. Zo had ik voor iedereen een mooie seleniet in een zakje gedaan met kruiden en een kaneeltje. De seleniet zou vandaag een hulpmiddel zijn om de trilling te verhogen.
Al snel was iedereen in het AWD en ondanks dat het zacht regende zijn we niet verregend die dag.
We hadden ingang Oase genomen, omdat hier lekker veel bomen zijn en ook veel herten. Ik zou vandaag de mensen leren de wijsheid van bomen tot zich te nemen en van ze te leren en contact leren maken met dieren en hier kwamen de herten mooi van pas.
Na een tijdje hertenpaadjes volgen, stonden we eigenlijk vanuit het niets oog in oog met een prachtige zwarte burlende hertenbok. Wat indrukwekkend!
Zijn stem trilde door tot in onze onderbuiken en we hadden allemaal een gezonde spanning, want het is erg indrukwekkend om zo dichtbij verscholen achter een heuvel zo'n knappe vent te zien staan.
We kwamen die dag ook nog een jonkie tegen die prachtig bleef staan en waar mooi contact mee te maken viel. Ook hebben we wilde tijm geplukt (ben het kruiden vinden nog niet helemaal verleerd LOL) en contact gemaakt met prachtige oude eiken en beuken. Wat ons ook nog een ontmoeting opleverde met een bijna witte hertenbok.
Het was een mooie dag en een super mooie groep om mee te werken.
Eenmaal thuis konden we lekker opwarmen en napraten en kletsen.
Al snel gingen we samen koken en hebben we genoten van een heerlijk samhain maaltje die werd afgesloten door een appeltaart.

Daarna hadden we de viering. We waren met een groepje van 6 en het was fijn om zoveel liefde en warmte in een cirkel te hebben.
We hebben dingen losgelaten, maar ook gedeeld wat we hebben bereikt en waar we trots op waren om vervolgens een wens te uiten voor het nieuwe jaar, met kleine appelkaarsjes. Onze woorden werden bevestigd met het oergeluid van de trommel, wat een heerlijk gevoel was.
We hebben in een meditatie mogen werken met de schatten van onze voorouders en hebben een heling gedaan met de wolf.
Daarna kadootjes uitgewisseld wat erg leuk is altijd. Ik kreeg een mooi stuk zwarte toermalijn :-) En Riven 2 vormen om koekjes te bakken, een spookje en een pompoen (2 keer raden wat wij gaan doen vanmiddag!). Na de cirkel gesloten te hebben nog even na zitten praten en toen ging iedereen langzaam aan naar huis.
Het was een prachtige avond en het was super fijn om met echte vrienden samen te zijn en te mogen delen. Ik denk dat het een super mooi jaar gaat worden en dat is voor het eerste sinds járen dat ik dat gevoel heb.
Ik was al klaar voor Samhain en dit wiel, en ik ga er een mooi wiel van maken, that's for sure!

Dank je wel voor iedereen die er was, het was fantastisch!

Blessed Samhain Everybody! Bless, Thess

Verdrietig klein jongetje

Het zal mijn hormoongestuurde kwetsbare moederhart wel zijn, maar wat vind ik het soms toch moeilijk om de verschillen tussen mijn kinderen te zien. Ik begrijp ook wel het fenomeen leeftijdsverschil. Maar mijn 2 oudste jongens lijken gewoon helemaal geen liefde, tijd, begrip of wat dan ook op te kunnen brengen voor hun kleine broertje.
Het kind wordt genegeerd, gekleineerd, gepest en soms zit het op de grens van slaan, alleen weten ze dat de sancties die daarop staan héél hoog zijn, dus die grens durven ze (nog) niet over. En toch kijkt het kleine mannetje elke keer weer er naar uit als zijn broers komen, vol blijdschap en vol verwachting, om vervolgens weer een heel weekend afgewezen en afgezeken te worden.
Dat teleurgestelde gezichtje als hij nergens een antwoord op krijgt, of als niemand met hem wilt spelen, als hij wordt weg gestuurd of wordt uitgescholden....
Ik vind het zó verschrikkelijk en wat ik ook doe niks helpt. Het jongetje gaat diep van binnen kapot en dat uit zich in verschillende dingen, zoals zijn onzekerheid op school en onzindelijkheid en het lukt me gewoon niet om er iets aan te doen. Behalve een deken van liefde en warmte om hem heen slaan waar het maar kan.
Mijn gevoel wordt verscheurd, want ik hou van alle 3 mijn kinderen, maar ik kan zó gruwelijk kwaad worden als ik zie wat ze de jongste aandoen. Wat een ander woord voor aandoen heb ik eigenlijk niet.
Mocht ik me ooit schuldig gevoeld hebben over het kindje wat ik draag tegenover de 2 oudste, dan is dat met zulke dagen ook compleet verdwenen. Ik wens mijn jongste zoon een broertje of zusje van zichzelf, waar hij mee kan spelen en zijn liefde en enthousiasme mee kan delen, want op de 1 of andere manier lukt dat niet met zijn grotere broers en ergens breekt het mijn hart, elke keer weer.....

Riven met zijn vriendinnetje Sorcha samen in bed.

Bijna Samhain

Zaterdag is het zo ver, Samhain, je kan het zien als Keltisch oud en nieuw. Dan begint het nieuwe jaarwiel en wandelen we opnieuw het labyrint in. De tijd waarin de sluiers dun zijn en de overledenen dicht bij ons zijn.
Het is mijn favo jaarfeest. Ik ben er ook wel aan toe om opnieuw het labyrint in te lopen. Ik heb veel achter me gelaten en stap er nu heel anders in dan bijvoorbeeld verleden jaar. Toen was ik volop bezig met mijn operatie en nu het bijna Samhain is, realiseer ik me dat het in december al weer bijna een jaar geleden is dat ik mijn operatie heb gehad en hoe snel de tijd gaat en hoe de dingen kunnen veranderen.
Ook dit jaar zal ik Samhain met een aantal mensen vieren en ik heb erg veel zin in de ceremonie. Ik heb het hele ritueel al uitgewerkt en we gaan mooie dingen doen, zoals appelwenskaarsjes maken, een wensen mandala, trommelen, vuur maken en een heling, en uiteraard zullen we contact maken met onze voorouders.
Nu alleen hopen dat het weer een beetje wilt meewerken zodat we ook echt fikkie kunnen stoken. Ik wil graag het haar van mijn trommel verbranden wat ik afgeschoren heb om nog bepaalde dingen te kunnen afsluiten en te kunnen bekrachtigen voor de toekomst.
Dus ik ga maar van het beste uit :D
Voorafgaand aan de viering geef ik ook die middag een workshop waarbij ik met een groep de natuur ik ga om ze te leren shapeshiften en de wijsheid van bomen en dieren tot zich te nemen. Ook iets leuks! Om vervolgens met de mensen die blijven voor de viering samen te eten.
Ik vind het heerlijk om de mensen weer te zien die mee zijn geweest naar Glastonbury al is het jammer dat daar toch een gat is in ontstaan. Maar ja zulke dingen gebeuren en vallen uiteindelijk wel weer op hun plek denk ik dan maar.
Ik ben heel benieuwd wat het nieuwe jaar zal brengen, vooral vernieuwing denk ik. Ik heb zoveel plannen, we hebben zoveel plannen en zoveel leuke en mooie dingen in het vooruitzicht. Een baby, manlief met zijn baan, ik met de voorbereidingen met de opleiding die ik ga doen... zo mooi allemaal. Geen idee waar het ons gaat brengen, maar ik heb het gevoel dat het wel goed komt allemaal. Voor het eerst sinds tijden heb ik een bepaalde rust en voel ik geen stress. Een geheel nieuwe ervaring moet ik zeggen. Ik geniet van het feit dat de dagen korter worden en dat we als gezin gezellig samen zijn. Want ons gezin was inmiddels uitgeput van alle tegenslagen, stress en het vechten. En ik vind het fijn samen te zijn, te genieten van de warmte en de gezelligheid. Te zien hoe mijn kleinste mannetje geniet van het naar school gaan en hoe ik daar toch een handje in kan helpen, ik geniet van mijn 2 oudste zonen die toch ook hun draai en daarmee een stuk van hun geluk lijken te hebben gevonden. Ik geniet van mijn huisdieren, mijn 2 oude sokhonden waarvan ik voor elke dag dat ze er nog zijn dankbaar ben, al mijn katten en hun streken. Ja het gaat wel lekker en voor Samhain dit jaar ben ik niet bang. Ik ga met opgeheven hoofd het labyrint in, de ketel ben ik al in geweest, ik heb er in gezwommen en ben er in verzopen, voor mij dit jaar alleen de schaduw op mijn eigen manier en voor die schaduw ben ik absoluut niet bang, ik verwelkom haar als een lang verloren zuster.
Ik zal me verdrinken in een innige vorm van liefde die ik lang verloren was.
Ik ben er klaar voor, kom maar op!

I will spread my wings and fly! The world is mine! :-)

Healing met de kracht van wolf

Nu het Sjamanistisch Festival een paar dagen voorbij is, en ik weer een beetje bijgekomen ben van een druk weekend heb ik eindelijk de tijd om te bloggen over de positieve dingen die ik heb meegekregen van de workshops. Ik heb het voor mezelf nog eens over gedaan zonder storende factoren en het beetje wat ik heb meegekregen en heb gezien thuis verder uitgewerkt.

Het is voor mij niet moeilijk om contact te maken met de wolf, al meerdere malen heb ik deze dieren van heel dichtbij gezien en een aantal bijzondere momenten meegemaakt met deze dieren.
De plaatjes die je altijd ziet van wolven zijn vrijwel altijd Timberwolven, de wolven met veel vacht aan hun kop en borst, terwijl de meeste wolven dat dus niet hebben en als ze het al hebben dan is het in de winter.

Om contact te maken komt eigenlijk meteen het beeld voor me van 1 van de wolven die ik heb ontmoet, hoe hij zijn verzorger achterna loopt met een blik in zijn ogen waarvan ik begrijp dat er mensen bang zijn van wolven. En zo is het contact met de wolf eigenlijk meteen gemaakt. Terwijl ik de energie tot me laat komen verschijnt er een hele roedel. Voor mij niet vreemd, eenzame wolven bestaan namelijk niet. Deze dieren leven in een roedel en kunnen niet zonder.
Ze cirkelen om me heen en het voelt alsof er een beschermende koepel om me heen gelegd wordt.

Ik kom tot mezelf en laat me zelf steeds dieper wegzakken in hun energie.
Ik vraag ze of ze mijn hartchakra kunnen helen, of ze de beschadigde dingen heel kunnen maken, negativiteit kunnen verwijderen. Even komen de voorbeelden van de "sjamaan" voor me, de wolf kan het wegbijten, krabben of likken....
Maar niets van dat gebeurd, als ze dat zouden doen had ik een probleem denk ik want ik heb contact met een hele roedel en dan zou er niet veel van me over blijven ;-)
Die beelden vervagen dan ook weer en de roedel begint te huilen, allemaal slaan ze aan, en de trilling van hun lied, werkt op mijn hart. Ik voel de negativiteit verdwijnen en een heel licht gevoel mijn hart binnen komen, ik wordt rustig terwijl de wolven hun lied verder zingen.

Ik denk na over stukken van mijn hart die ik heb weg gegeven, gegeven aan mensen die me pijn hebben gedaan. En nog voor ik er verder over na kan denken schiet de roedel weg, agressief, woedend en boos, ik zie ze afschieten op mijn ex en ze halen een stuk van mijn hart terug, ik zie ze afschieten op mijn vader, terug met mijn hart!
En de stukken, de energie, wordt me terug gegeven. Ze beginnen hun lied weer en ik voel me heel, warm en een glimlach bekruipt mijn gezicht.
Ik voel me weer heel en zo kom ik mijn trance reis weer uit.

Als ik mijn ervaringen voorbij laat gaan moet ik denken aan mijn eerste ontmoeting met een groep wolven, mijn man en ik hebben het geluk gehad in deze roedel te staan terwijl deze op klaarlichte dag begonnen te huilen/zingen. Dit was een waanzinnig moment en ik vond het mooi dat dit op een helende manier terug kwam in mijn trancereis, hetzij met spirit wolven en met een ander doel. Maar het gevoel was net zo  mooi en schijnbaar met een bepaalde reden opgeslagen en gebeurd toendertijd.
Ik ben blij dat ik dit toch op deze manier heb mogen doen en heb mogen meemaken.

De workshop tevredenheid en geluk was op zich wel  mooi die ik heb gedaan, maar het duurde veel te lang. Toch was het leuk om mooie herinneringen op te halen. Je moest elke keer 3 momenten ophalen, de eerste 3 momenten waren momenten in de natuur.
Deze momenten kwamen bij mij boven:
Mijn eerste aanblik op de gorges van de Tarn, de ongereptheid hiervan en de ongelooflijk ruwe schoonheid
Mijn eerste ontmoeting met een vos, zó dichtbij dat ik hem bijna kon aanraken
Ik op de kliffen van de Cornwall

Toen 3 momenten met mensen:
Mijn bevallingen, de eerste blik in de ogen van mijn kinderen
Het moment van (h)erkenning met mijn man, na dit moment kwamen er nog meer moment voorbij en wat ik mooi vond ik dat wat me het meeste bij bleef elke keer de blik in zijn ogen was, elke keer die staalblauwe ogen.
In mijn derde moment kwamen er beelden van een rite uit een vorig leven, ik vermoed met beltaine. Erg mooi!

Toen 3 momenten op werk/hobby gebied:
De inwijdingen van 2 weken geleden, de liefde in de ogen van die mensen, wauw! Dat ik dat mocht doen :-)
De schoonheid van Chartres mogen laten zien aan anderen
De mooie momenten van readings die ik heb gegeven

Toen 3 momenten die je had terwijl je alleen was
Ik moest meteen denken aan alle keren dat ik dans in de woonkamer
Midden in de nacht in je blootje in het maanlicht zitten en me verwonderen hoe mooi blauw mijn witte hudi oplicht :D
Alleen thuis in bed vol kussen en alle deken voor mezelf, 2 honden bij me en het snorren van een kat in mijn oren.

Ik vond het leuk deze momenten weer boven te krijgen en sommige dingen zo scherp weer voor ogen te zien.

Uiteindelijk was het festival niet voor niets, alleen jammer dat het op dat moment zo niet te ervaren was.

Lekker op de bank met wol....

......levert leuke halloween figuurtjes op!

Met dank aan manlief die mijn patronen wist te redden van mijn latop!

Op naar het volgende beestje! Tis immers zaterdag al Samhain! :D

Sjamanistisch Festival, it sucked!

Tja wat kan ik zeggen, ik was vol enthousiasme, had er zin in, heel veel zin... Maar wat een teleurstelling zeg.
Het begon al bij het "openingsritueel" een blonde dame in een "prachtige" paarse panterlegging en zwart leren buis aan (okay ik zal niet oordelen op kleding maar toch) ging alle richtingen aanroepen. Maar eerst begon ze met een gigantisch grote schedel van een dolfijn. Deze moest voor verbondenheid zorgen... nou laten we het er op houden dat niet iedereen even enthousiast was met de dode schedel te knuffelen. Ik moest mijn lachen inhouden bij een dame die de schedel kreeg waarvan ik echt dacht dat ze hem gillend zou weg zwiepen. Goed wind aanroepen met een plastic buis en een stuk kinderspeelgoed wat een dondergeluid maakt, water uit een prijsbeker.... oh en laat ik fantastische uitstoten van klanken niet vergeten om te gronden... niet lachen...boom...voor moeder aarde....home (inmiddels dacht ik thessa wanna foon hoom...)en vervolgens voor je eigen kracht een klank...nou stel je even voor dat je tussen 50 kermende zombies staat... zo klinkt dat en dat werkt mij dus op mijn lachspieren...ja ik weet het heel oneerbiedig en respectloos, maar voor mijn gevoel kon dit gewoon niet serieus zijn...
Nou ja het was voorbij op naar de eerste workshop, vreugde en geluk, ik kwam binnen en wilde meteen weer naar buiten. Uiteraard niet gedaan. Conclusie workshops, anderhalf uur fijne herinneringen naar boven halen terwijl iemand die volle anderhalf uur monotoon op een trommel loopt te meppen en 1 man op de grond lag te stuipen van de energie (denk ik....) en ook nog wat mensen die het fijn vonden om hier bij te kermen....
Op zich mooi om weer bij die fijne dingen te komen, maar het duurde zooooooo lang... Het einde was wel mooi heb met een mooi mens iets heel moois kunnen delen en dat was fijn. Maar de baby was volgens mij serieus een uitbraak aan het plannen door die trommel...

Volgende workshop heartchakra healingcode met spirit van de wolf.... ik heb iets ervaren...jaja...in de eerste 5 minuten van de uitleg, daarna ben ik na nog eens 15 minuten te hebben gezeten nog net niet rennend naar buiten gerent, gevlucht...gegaan...
Meer dan 30 mensen in een zaaltje die allemaal een wolf na staan te doen.... Punt 1 What the fuck?! Punt 2 Hoe houd ik mijn lachen in? Punt 3 Zou die vrouw niet voorover vallen van al die dooie beesten en overige om d'r nek (of d'r ego) Punt 4 Waarom was de begeleiding zo slecht (vernam ik later van een ander) je werd er wel ingeleid maar niet uit. Punt 5 Waarom, for fuck sake, kon er geen raam open want je kon niet eens ademen....
Weg dus!

Thee gepakt, manlief gebeld, kom me asje asje asjeblieft halen na het eten. Manlief; is het zó erg? Ja ZO erg!
Even de standjes (wel 3) bezocht en daar wel heel leuk kunnen bijkletsen met een vriendin, een pluk haar van een paard en een stuk vel van een cheeta gekocht en wolventanden kunnen regelen voor een andere vriendin. Soms zijn connecties handig :-)
Daarna gegeten, was erg lekker! (godinzijdank toch iets goeds! yay!)
En toen naar buiten gegaan wachten op manlief, die op den duur belde, ik ben er over 4 minuten, waarop ik kon zeggen mooi ik sta al buiten, wat er nog net niet voor zorgde dat hij de berm inreed want meestal moet hij op me wachten en wachten en wachten :P
Dus in de auto, naar huis, thee, douche en genieten van die prachtige halve maan aan de hemel met haar prachtige blauwe halo, en weet je...tegen haar magie kan toch geen workshop of kreunend zombieleger tegen op?

Laat mij daar maar lekker van genieten, en ik laat die overige zooi wel voor wat het is.

Voor mij geen Sjamanistisch Festival meer, maar gewoon lekker de natuur, de dieren, en de prachtige maan *zucht* :-)

Alles goed proberen te doen

Ik heb daar erg last van, maar de waarheid is dat ik niet in alles even goed ben en dat me dat ongelooflijk kan frustreren. Zo ben ik bijvoorbeeld geen huishoudelijk wonder. Ik heb een beetje een trauma ervan omdat ik vroeger thuis alles moest doen wat mij heeft opgezadeld met een ongelooflijke hekel aan bv afwassen en afdrogen.
Ik vind het soms een onmogelijke opgave om in een huis met 5 mensen en huisdieren alles spic en span te houden. Het is opgeruimd (en soms ook niet) en ik maak schoon, maar mijn hobby zal het nooit worden, mede omdat ik er compleet alleen voor sta. Manlief helpt uiteraard mee maar 95% komt toch op mijn schouders terecht en de kinderen zijn niet bepaald een hulp hierin eerder een last omdat zij de meeste zooi veroorzaken :S

Dan geld...bah wat een euvel soms, we hebben het zeker niet slecht, maar ik vind het soms zó moeilijk dat ik geconfronteerd wordt met schulden uit het verleden, dingen waarvan ik pas nu na 6 jaar pas een brief krijg :s WTF denk ik dan... En dan baal ik soms wel eens dat ik niet werk, ik wil dan ook zo graag mijn bijdrage leveren omdat dit shit is uit MIJN verleden.... En dan voel ik me zo hulpeloos, want ik wil het zo graag goed doen, ik wil het verleden uitwissen, gewoon een schone lei, niet de rompslomp van mijn bedrijf wat naar de klote is gegaan dankzij Mr Hypofysetumor, niet de shit van mijn ex, gewoon niks.
Maar ja dat gewoon niks is geen optie.

Het zelfde heb ik ook met mensen, ik wil graag helpen, wil er graag zijn, maar weet inmiddels dat ook dat niet altijd werkt, maar al te vaak is het een eenrichtingsverkeer en zijn alle goede bedoelingen van goed proberen te doen een keiharde deksel op mijn neus.

Dus ik wordt er soms een beetje moedeloos van... net als vandaag als ik weer geconfronteerd wordt met een aantal zaken, met in mijn ogen mijn eigen tekortkomingen...en dan helpen die zwangerschapshormonen al helemaal niet mee, die rothuftertjes, die maken het eigenlijk alleen maar erger en zorgen er voor dat ik eigenlijk keihard wil janken omdat ik het soms even helemaal niet meer zie zitten, ook op het pad van blij is het licht soms uit schijnbaar.... :(

Lief Maankind

Klein mannetje met je grote sterrenogen, je maanhuid en wit blonde haar. Mannetje die iedereen zo lief hebt, die vrienden wilt zijn met iedereen.....
Maar er achter komt dat de wereld soms een koude harde plek is, waar mensen lelijk doen, afwijzen en niet beseffen wat vriendschap is.
Ik vind het moeilijk om te zien dat je elke keer wordt afgewezen of niet wordt begrepen, dat je soms te gevoelig bent voor deze wereld. Een wereld die jij zie als een prachtig iets, waar je in staat met onbevangenheid en waar jij alleen maar wonderen ziet. Klein mannetje je lijkt zo op mij. Beiden zijn we naïef als het gaat om mensen, beiden willen we de wereld zien als alleen maar mooi, willen we het goede zien boven het kwade en worden daarom elke keer gekwetst en aan de kant geschoven.
Maar ooit klein mannetje zal je zien dat die onbevangenheid die wij delen, je mooiste goed is, dat juist dat er voor zal zorgen dat de wereld geen zwart gat voor je zal zijn, zal zorgen dat je onvoorwaardelijk en altijd lief zal hebben, hoe vaak je ook op je hart getrapt zal worden, het zal zorgen dat je nooit je dromen op zal geven en zal zorgen dat je zo bijzonder blijft dat als je nu bent. Dat je zal blijven geloven in de wereld van de elfen, zal blijven dansen met de wezens en zal kunnen blijven praten met het sterrenvolk.
Het is alleen zo jammer dat zo zijn, een pad is met veel pijn, veel lessen en veel hartenzeer. Maar weet dat er altijd een mama is, die is zoals jij bent. Die de wereld ook met andere ogen ziet, net zo onbevangen, net zo naïef en die al die pijnlijke lessen al heeft gehad. En jou altijd zal blijven aanmoedigen en zal begrijpen.
En je zal leren om nooit op te geven, zal leren om nooit te stoppen met dromen en je zal blijven leren dat de wereld een mooie plek is hoe donker deze soms ook lijkt.
Lief klein maankind jouw plekje in deze wereld wordt nog wel duidelijk tot die tijd hou je mijn hand maar vast en lopen we samen het pad van de Godin.

De weg van het paard

Vanmorgen begon mijn dag met lekker blijven liggen ipv 7 uur opstaan. Riven is altijd vrij op woensdag dus dat is lekker relaxt zo midden in de week. Voorlopig houden we dit ritme lekker aan want zowel mij als Riven bevalt het maar al te goed om lekker samen te zijn. We kunnen er nou eenmaal niks aan doen dat we verknocht zijn aan elkaar ;-)

Gisteravond een heerlijk gesprek gehad met manlief, dat soort gesprekken houden me sterk voor mijn toekomst plannen en maken dat ik me gesteund voel. Ik moet nog steeds elke dag denken aan de lessen die ik gekregen heb op de paardenworkshop en het is heerlijk om te weten dat mijn pad de weg van het paard gaat volgen.

Vanmorgen heb ik dan ook even heerlijk getrommeld op mijn paardendrum. Die verbinding maakt dat ik meteen in verbinding sta met mijn witte spirit horse :-)
Dit soort momenten geven vaak beeld van de toekomst en hoe mijn pad zal lopen en dat is een heerlijk gevoel. Dingen worden helder voor me in de trance van paard. Ik kijk dan ook erg uit naar mijn volgende paardenworkshop. Dat er een paard gaat komen is ook wel 100% duidelijk nu. In mijn reizen heb ik haar al vaak gezien, maar het is ook fijn dat ik het praktisch al helemaal doorgesproken heb met mijn man, hij is immers de gene die het kan realiseren voor me, financieel gezien dan ;-)

Het is zo mooi om te zien dat ik nu de juiste club heb gevonden om een opleiding te volgen en dat het perfect aansluit met de workshops die ik eerst nog wil doen en het krijgen van de baby. Gewoon helemaal ment to be.
Zaterdag ga ik ook iemand opzoeken die zelf het paard heeft als totemdier om eens wat vragen te stellen en die persoon zijn ervaringen te horen. Ben daar gewoon heel benieuwd naar, want verder ken ik eigenlijk niemand die op die manier dat contact heeft met paarden. Dus leuk!

Eigenlijk is mijn trommel nog steeds niet klaar maar vanmorgen met het trommelen kwam het beeld wat mijn trommel nog "miste". En aangezien we vandaag een vrije dag hebben, kan ik daar een mooi project maken. Riven vind het super leuk om te knutselen dus gaan we eens kijken wat hij kan maken terwijl ik lekker verder ga aan mijn trommel. Ik wil haar graag klaar hebben voor Samhain, dan kan ze met de viering meteen ingewijd worden. En gaat ze fris mee het nieuwe jaar in, ontdaan van negativiteit, en energie die ze niet meer nodig heeft, net als ik ;-)

We zijn er klaar voor, let's follow the way of the horse!

Loslaten en doorgaan

Vandaag weer een nieuwe dag, gelukkig weer gezegend met een strak blauwe lucht en een stralende zon, al was daar vanmorgen vroeg nog weinig van te merken op de fiets. De tijd begint langzaam aan te geven dat het tijd is voor de kachel, maar zolang ik het nog kan redden met een trui en warme sokken blijft ie stug uit. De jaarrekening van afgelopen winter houdt me wat terughoudend naar mijn verwarmende vriend ;-)

Inmiddels heb ik lekker alle workshops door gespit voor zaterdag. Het was niet makkelijk een keus te maken want er zijn veel mooie dingen te doen.

Ik heb besloten mee te doen aan een workshop vreugde & geluk

Beschrijving:
Praktische spiritualiteit geeft je gereedschappen om je innerlijke wereld zichtbaarder en voelbaarder te maken en je dagelijkse leven hanteerbaarder en vreugdevoller. Onder deze noemer vat Myriam Ceriez haar werk samen: ze begeleidt opstellingen en werkt met rituelen, tromritmes en zang, sjamanenreizen en visualisaties. De workshops staan in het teken van geluk en tevredenheid:  vanuit tevredenheid groeien naar meer geluk. Daar ligt ware magie want als je vrede hebt met het nu schep je ruimte voor vernieuwing. En als je liefdevol en geduldig steeds weer sporen legt van vrede en geluk verander je ook letterlijk de netwerken in je brein.


Ik vond deze workshop wel mooi passen bij het pad wat ik heb gekozen, mijn pad van blij :-)

Verder geef ik me op voor deze

Heartchakra Healincode
Beschrijving:

Sjamanistische healingcode met de Spirit van de Wolf

Ons hart maakt een hele zielenreis door vele levens heen. Het opent zich, het sluit zich, het beschermt zich, het stroomt, het heeft verwachtingen, het laat de verwachtingen los, het is vrij en het is beperkt. We healen ons hart met behulp van de Spirit van de Wolf; zodat het weer stroomt en vrij is. We doen een soulretrieval om een ‘hartendeel’ van ons zelf terug te halen.Zodat we nog meer in ons gevoeligste centrum kunnen zijn; ons hartchakra.In ons hartchakra bevinden onze hoogste emoties en fijnste trilling o.a. : liefde, mededogen, zijn, harmonie, acceptatie van anderen en zelfacceptatie.We leren werken met de Spirit van de Wolf zo dichtbij dat we hem bijna kunnen aanraken.  De wolf leeft in een roedel. Hij weet hoe zich te verbinden met anderen. Hij weet wat liefde is, hoe hij kan geven zonder zichzelf te verliezen. Wanneer wij diep contact met hem hebben gemaakt gaan wij de healingcode toepassen op ons eigen hart.

Dan om 17 of 18 uur een Moeder Aarde Sessie met de World Drum

Beschrijving:

In deze workshop gaan we op reis met de WorldDrum naar het kloppend hart van Moeder Aarde, waarna we in stilte de verbinding met alles wat is ervaren. Vanuit deze verbinding laten we ons persoonlijk vuur groeien om helemaal in ons unieke kracht te gaan staan en healing te geven aan Moeder Aarde en zo ook aan onszelf.

We zijn Een, ontstaan vanuit Een Liefde, Een Hart.

Om 19 uur de workshop Het pad van de Jaguar

Beschrijving:

De Mayoruna, een stam in het Amazone gebied, geloven dat zij een jaguar zijn in een menselijke gedaante.  Zij tatoeëren hun gezicht als jaguar en dragen ook snorharen in hun ceremonie. De katachtige hebben altijd tot onze verbeelding gesproken om hun kracht en eigenzinnigheid.

In deze workshop ontmoet je de spirit van jaguar. Jaguar die geen angst kent en die orde in de chaos schept. Jaguar leert je over integriteit en stilte in volledige waakzaamheid.

In een ‘journey’ ontmoet je jouw jaguar en ontvang je een boodschap van deze spirit.

En als ik na dit alles nog niet dood neer ben gevallenv an vermoeidheid dan doe ik deze om 21 uur nog, Moondance:

Kom dans met me mee in het licht van de opbouwende maan.

In de energie van de oermoeder, Zij die het web weeft.

Kom laten we ons met onszelf en elkaar en de maan verbinden.

Laat ons zingen en dansen en een oeroud verbindingsritueel doen.

Laat je inspireren door het thema en dans daarmee.

We zullen eerst vanuit rustige muziek voelen hoe het thema in ons leeft, dan bouwt de muziek zich op en daagt je uit om ermee naar buiten te komen om vervolgens alles wat je in de weg zit,om het thema zo te leven als jij wilt, los te dansen.

Dan wordt het speelser en krijgt het thema allerlei nieuwe ingangen om zich vorm te geven, we eindigen in verstilde muziek om te voelen hoe het thema nu in ons leeft.

We zullen eindigen met delen wat er gedeeld wil worden.

Ikzelf werk al jaren met de energie van de maan en ook met de oermoeders, ik kan je alleen maar zeggen, dat het voor mij en mijn omgeving een verrijking is.

Want als vrouwen zich met elkaar en de maan verbinden ontstaat er immense kracht en dat is een prachtig veld om in te zijn.

Voel je vooral uitgenodigd om mee te doen, zijn.

En na al dit ben ik wel op denk ik. Het was nog lastig een keuze te maken wat er waren echt heel veel leuke en mooie dingen om te doen. Ik heb vooral gekozen voor dingen die me nu het meeste liggen en goed voelen voor me, daar heb ik denk ik het meeste aan.

Ik heb inmiddels zoveel dingen losgelaten en achter me gelaten dit jaar, dat het vooral ook tijd is voor vernieuwing en daar heb ik me ook het meeste op gericht tijdens het uitkiezen van de workshops. Nog steeds merk ik dat ik na Engeland compleet los sta van alles op een bepaalde manier. Alsof ik veel banden heb los gesneden en dat maakt dat ik me heel licht voel en rustig. De keus om bepaalde mensen compleet uit mijn leven te verwijderen voelt alsof er een last van mijn schouders is gevallen en had niet verwacht dat het effect ervan zo groot zou zijn. Misschien zie dat soort dingen pas als je er zonder de klauwen van die ander naar kan kijken, ik weet het niet. Ik voel me er in ieder geval heel rustig en gelukkig onder. Schijnbaar zijn mijn grenzen eindelijk goed bewaakt en is kiezen voor jezelf het beste wat je kan doen om gelukkig te worden en je pad licht te houden. Iemand helpen is goed, maar er zelf van kapot gaan niet, dat was wel mijn nr 1 les van dit jaar. Ik wil alleen nog maar geven aan mensen die het ook echt willen en er iets mee doen en je niet leeg trekken. Ben ook blij dat ik nu geen nieuwe opleiding ben gestart. Het ten eerste veels te zwaar geweest zo zwanger en met een bevalling en baby op komst, en ten tweede is de rust ook wel goed. Hierdoor kan ik me richten op mijn toekomstplannen en er voor zorgen dat het volgende opleidingsjaar nog mooier kan worden. Ik heb voor het eerst sinds jaren het idee dat ik mag en kan gaan leven voor mezelf en dat voelt ergens heel vreemd maar ook bijzonder goed. Binnen nu en 2 maanden heb ik ook weer een workshop met Paarden waar ik erg veel zin in heb en gaan we als alles mee zit ook nog een dag nee Chartres. Leuke en goeie dingen dus :-)

Maar eerst maar eens richten op het Sjamanistisch Festival van zaterdag, ik heb er zin in!

Vandaag vlos-dag

Vanmorgen  mocht ik weer naar de verloskundige. Ik had de afspraak zo gepland dat ik van school meteen door kon naar het ziekenhuis. Dus ik was lekker op tijd.
Ik was aangenaam verast dat ik een man had, een leuke jonge vent in opleiding die ook nog eens warme handen bleek te hebben, hoera niks zo fijn al warme handen aan je zwangere buik ipv ijsklompjes.
Ik kreeg weer een rits met vragen en uiteindelijk kwam de verloskundige zelf ook nog kijken.
Er is besproken dat het voor 90% zeker is dat ik ingeleid zal worden en ik mag zelf pijnstilling kiezen. Nou ik kan melden wat een opluchting! Ik wil erg graag pijnstilling, want mijn angst is een beetje door dat ik zo moe ben en te weinig weeën hormoon maak, ik al kapot ben voor ik aan de bevalling moet beginnen en hoe vang je dan in hemelsnaam pijn op? De laatste 3 keer ging dat ook verre van fantastisch.
Dus voor mij een geruststelling dat nu alles is besproken.
Uiteraard mocht ik het hartje ook nog horen, wat stevig klopte en me een dikke glimlach op mijn gezicht bezorgde.
Ook kreeg ik te horen dat de 20 weken echo toch werd vergoed dus die krijg ik alsnog :-)
Dubbel op baby loeren eind deze maand :D

Daarna kon ik meteen door naar maatschappelijk werk om daar een voortraject te bespreken mocht ik eventueel weer een postnatale depressie krijgen. Ik kan je vertellen dit was zwaar, goed, erg goed, maar zwaar.
Door toch te praten over wat ik heb meegemaakt, realiseer ik me soms weer even hoe veel dat wel niet is. En als de ogen van de persoon tegenover je steeds groter worden en die zich heftig verbaasd dat je er nog bent, zet dat toch wel weer even te denken. Ik ben het in al die jaren maar gaan zien als gewoon en normaal wat ik heb meegemaakt terwijl dat natuurlijk verre van het geval is.
Maar onder een kleed zie je het minder denk ik. Dan is het slechts een bult onder het tapijt en dan zie je niet de daadwerkelijke troep. Laten we het er op houden dat ik weer flink de troep onder het kleed heb gezien en dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten.
Een beetje aangeslagen ging ik dan ook weer op mijn fietsje naar huis.
Ik ben wel positief er over, ik denk dat het een goede plek is om geholpen te worden en de hulpverleenster was aardig en oprecht. Dus ik ben erg tevreden.
Heb ook meteen een nieuwe afspraak gemaakt dus tot einde november staat de agenda weer vol met afspraken die baby gerelateerd zijn :-) Heerlijk!

Ik zie de bevalling en het traject erna in ieder geval een stuk zonniger in, en een groot deel van mijn angsten zijn als sneeuw voor de zon gesmolten en dat is een prettig gevoel. Het pad van blij, lijkt steeds lichter en lichter te worden :-) Ik ga mijn zonnebril maar eens oppoetsen want nog ff en ik ga 'm nodig hebben! :D

Nu nog maar even snel wat drinken en dan weer op mijn fiets mijn ukkie halen, benieuwd naar zijn verhalen, aangezien ik dat een week heb moeten missen!
En dan vanmiddag, lekker helemaal niks!
Ik denk met een paar bollen wol en een haaknaald op de bank met uiteraard een grote kop thee, genieten van de mooie herfstzon.

Fijne dag allemaal!

Weer terug in de rust van thuis

Wat was de zaterdag een dubbele dag, eerst een stuk verwerken en van me afschrijven om vervolgens een lang heet bad te nemen en nog even bij te slapen, want mijn Godin wat was ik moe.
Eenmaal terug wakker en aangekleed en in de warmte van mijn gezin zakte de hoofdpijn en verdween de huiduitslag. Schijnbaar als iemand je een schurftbui bezorgd krijg je er ook schurft van :S
Inmiddels ben ik weer up en running en voel ik me rustig en toch ook wel goed. Ik ben zo blij dat ik dit hoofdstuk af heb kunnen sluiten en na een dag te hebben besteed aan de negatieve lading van de Engeland reis ben ik er nu wel mee klaar en wil me alleen nog maar richten op de positieve dingen van reis.
En vooral ook op mijn toekomst en vanmorgen trok ik daar ook nog eens een prachtige kaart voor, een mooi antwoord op een vraag die ik gesteld had aan de Godin :-)

Vandaag hebben we een beetje een rommeldagje, we hebben wat dode planten weg geruimd van het terras, opgeruimd en boodschappen gedaan en als het goed is komt mijn schoonvader straks met zijn vrouw even op visite.
Vooralsnog heb ik erg zin in morgen, want dan mag ik naar de verloskundige en de kans is groot dat ik dan het hartje van de baby te horen krijg. Erg leuk natuurlijk!
Beter is het net zulk weer als vandaag dat maakt het fietsen wat aangenamer naar het ziekenhuis. Ik kan inmiddels aftellen naar een volgend leuk iets, want aanstaande zaterdag hebben punt 1 mijn kinderen vakantie en punt 2 ga ik die dag naar het sjamanistisch festival. Ik heb vandaag lekker het programma uit zitten pluizen om te kijken waar aan wil deelnemen, er zaten een flink aantal interessante dingen bij, dus ik moet nog even op een rijtje zetten welke workshops ik precies wil doen.
De zaterdag erna zal ik zelf een workshop geven in de natuur en zullen we in de avond met een groep Samhain vieren. Ook  hier kijk ik erg naar uit, mede om bekende gezichten te zien en gezellig samen te zijn onder vrienden en mede pagans.

Ik heb veel leuke dingen in het verschiet en nu ik me los heb gemaakt van flink wat lasten lijkt de weg die voor me ligt alleen maar lichter te worden, dus dat is erg fijn.

Ik ben klaar voor de volgende stap, het pad van blij is nu ook nog eens verlicht, heerlijk!!

Glastonbury Dag 5, de laatste dag

Ik word wakker en voel me echt zwaar kut. Ik heb pijn, ik voel me gejaagd en mijn zwarte vleugels staan wijd uit. Morrighan regeert mijn bui en hoe!
Ik loop de woonkamer binnen voor thee en J zit al op de bank, hij zegt goedemorgen en attendeert me vriendelijk op het gekookte water. Ik geef een snauw dat ik alleen thee kom halen en storm de woonkamer weer uit. Waar komt dit in hemelsnaam vandaan??
Ik drink samen met Manja thee en kleed me aan terwijl zij zich waagt aan een koude plens douchewater. Ik probeer mijn bui naast me neer te leggen en bel mijn manlief waarvan ik net weet dat hij thuis is van de kleine naar school brengen. Hopelijk kan hij me wat tot rust brengen.
Maar hij neemt op en hoort meteen al dat het mis is. Het is op...schijnbaar.
Ik hang na ons gesprekje op en stap vol goede moed weer op de woonkamer af en als ik deur open trek wordt ik compleet geconfronteerd met een pitch blacke ruimte. En ik pak iets en vlucht weer weg. Met in mijn kielzog een Y en een Nancy die voor het zelfde zwart op de vlucht zijn blijkt.....
Ik doe nogmaals een poging en probeer een grapje te maken over jongens het is mistig buiten moeten jullie niet naar buiten toe? Waarop AM op een nogal pedant toontje meld dat ze al buiten is geweest, waarop ik zeg ja ik bedoel niet hiervoor. Waarop ik krijg op het zelfde klote toontje, ik ben anders die hele heuvel al rond geweest hoor. Poef daar waren me vleugels weer en ik zeg, hey ff dimmen he tegen thess zo op de vroege morgen anders ruk ik je kop eraf. Ik meldt dat ik niet mee doe aan de activiteiten en ga weer weg om samen met Nancy en Manja naar buiten te gaan. Ik kan de negativiteit niet meer luchten, hoe kan iemand zó zwart zijn?! Zeker na een toewijding die ogenschijnlijk zo mooi was/is/moest zijn??
We gaan naar buiten en onderweg besluit ik die cirkel moet dicht, want ik ben het helemaal zat. Na het sluiten wordt ik meteen rustiger, ik ben niet meer verbonden met de groep, rust dus.
We lopen naar het dorp en kopen want lekkere dingen voor onderweg en nemen ons ontbijt bij de blue note.
Daarna lopen we weer terug want om 13 uur komt de taxi om ons naar Bristol te brengen.
En ja hoor onderweg precies op wick hollow komen we AM tegen. Manja zwaait nog, maar krijgt 0,0 reactie terug.... de zwarte waas past hier mooi op wick hollow :S..... we vragen vriendelijk van joh ga je nog ff naar beneden, de reactie is ja en als ik niet terug ben pleur je mn koffer maar in de taxi en kan je me ophalen bij de abbey..... uhm okay.... en we lopen door. Eenmaal thuis zie ik een redelijk verslagen groep. Ze voelen mijn pissigheid en we besluiten even te praten buiten. Hier krijg een flink aantal dingen te horen die me niet een beetje in het verkeerde keelgat schieten maar die me eigenlijk meteen laten kotsen. Er schijnt een flink gesprek te zijn geweest met AM en ook hun zijn flink geconfronteerd met haar negativiteit en weten het ook even niet meer. Maar op het moment dat het gesprek zich zou voortzetten verschijnt AM en ik kan de negativiteit niet meer aan en been al vloekend weg met de mededeling dat ik  mijn creme binnen ga leggen, pleur de tube naar binnen en vlucht naar Nancy waarvan ik weet dat ze geit aan het voeren is. Ze kent me erg goed en ziet meteen oh oh dit is  mis. En ik vraag haar vriendelijk om AM zo ver mogelijk bij  me uit de buurt te houden omdat ik niet voor mezelf in sta.
Ik voel me een razende bal van woede, pijn en teleurstelling en ik vraag aan Nancy of we naar de paarden kunnen lopen. Rhiannon staat immers tegenover Morrighan en hiermee besluit in bewust voor licht te kiezen omdat ik weet wat de gevolgen kunnen zijn als ik hier in blijf steken. We praten bij het hek en ik voel me zowat stikken in mijn emotie. Zoveel tijd en moeite voor iemand, zoveel liefde en geduld en nog is het allemaal niet goed, slechts verwijten die niet in mijn gezicht worden uitgesproken... ik ben er kapot van. Y komt naar me toe en verteld me dat ze hebben gepraat, helaas is het vriendelijkste wat ik kan uitbrengen laat me raden, grote tranen en mooie beloftes... waarop ik ja als antwoord krijg en meld dat me dat niks meer waard is omdat ik dat al maanden hoor. Hij zegt verder niks en kan alleen maar zeggen dat hij me heel erg begrijpt. De dingen die mij op zijn gevallen waren gelukkig niet alleen bij mij opgevallen en dat biedt troost. Hij gaat terug om de cirkel te sluiten of in ieder geval daar te over overleggen. Ik en Nancy gaat terug naar de geit en ik ga daar bij de geit zitten, het maffe beest voelt mijn bui en komt kroelen... Ik krijg van Nancy een kop thee en ik voel dat mijn woede weg is, alleen nog een leeg gevoel en teleurstelling en pijn. Manja komt ook en we praten er nog even over, ook zij snapt dat de koek nu op is, de meeste mensen zagen dat deze al maanden geleden op was en dat ik tot het gaatje ben gegaan, allemaal vanuit liefde....maar het is nu écht op. En ik kan niks anders meer doen dan negeren, het is of negeren of de woede terug laten stromen met alle gevolgen van dien.
De taxi verschijnt en we rijden naar Bristol. We checken in en boven eet ik m'n pastry op. Al snel mogen we boarden en bij een aanblik op mijn zwangere buik wordt ik bij priority neergezet. Heerlijk! Ik mag als 1 van de eerste het vliegtuig in dus ik kan lekker bij het raam zitten. Al snel stijgen we op en ik sluit me af door lekker mijn muziek op mijn oortjes te zetten. Als ik de woorden, trying to catch my breath, why don't I ever learn hoor, schiet ik vol... ik wil naar huis, ik wil naar mijn man, ik ben het zat. Ik heb alles gegeven en nu is het op, ik wil alleen nog maar zijn veilige armen en de glimlach van mijn zoon de rest kan me gestolen worden.
Dus compleet op nul loop ik naar de gate en de bagageband en kom ik eindelijk door de schuifdeuren die me verlossen. Een klein mannetje rent op me af en ik laat hem lachen door 1 van mijn aankopen (komt later nog ;-) ) en sta op om in mijn manlief te kruipen. De tranen zitten hoog maar vinden hun weg nog niet. Wat moeizaam en compleet leeg neem ik van iedereen afscheid. AM vraagt of ze afscheid mag nemen, maar ik kan het niet. Ik wil geen knuffel van iemand die zo geladen is en het schijnbaar niet zo voor heeft met me als ik dacht. Ik ben er klaar mee en ik ga. Het is klaar nu, de reis is voorbij de opleiding over. En compleet numb gaan we naar de auto, naar huis.
Eenmaal thuis verkeer ik in complete bliss, het meeste gaan langs me heen en ik ben dankbaar dat manlief lekker eten heeft gekookt. Zodoende eten we, kijken de we foto's en nemen we rond 20 uur afscheid van Manja. Ik ga vervolgens douchen (wat een genot warm water!) en kruip mijn bed in, waar een klein mannetje naast me kruip en waar zich vervolgens een grote man bijvoegt. We zijn weer samen, nu is alles goed. Manlief aait over mijn hoofd en volgens mij was ik bij aai 3 vertrokken en heb ik heerlijk geslapen.
Vanmorgen wakker met nog meer uitslag (stress uit zich bij mij in vlekken), een loopneus en koppijn. Dus begonnen we met thee, ontbijt, een warm bad en nog dik 2 uur bed. En pas nu ik alles van me af heb geschreven, de dagen heb doorgelopen kom ik weer tot rust, de hoofdpijn is gezakt, de vlekken zijn weg, schijnbaar is niets zo magisch en helend als thuis.

Glastonbury Dag 4 (Part 2)

Opnieuw neem ik plaats aan de rand van de bron, ik wacht op Karin. Net geboren als dochter van een Moeder treed ze me nu tegemoet als vrouw en niet zomaar een vrouw, Manja en zeggen allebei tegelijk daar is de Lady of the Lake. Ze ziet er prachtig uit. Ook zij mag haar identiteit afleggen, spreekt haar gelofte uit aan de Godin. Haar woorden worden gehoord.

Terwijl ze haar woorden spreekt, worden ze steeds harder en krachtiger, hart en ziel komen naar buiten om zichzelf te geven aan de Godin. En de Godin neemt haar offer maar al te graag aan als ze haar verwelkomt als haar priesteres.

Ik neem haar mee naar de Lions Head om de laatste bezegeling te geven. Bijna daar komen we een meneer tegen die me heel respectvol een knikje geeft. Een mooi teken van waardering. Het valt me op dat er genoeg mensen zijn maar er niemand is die stoort, slechts als toeschouwers respectvol voorbij sluipen en het moment geheel zuiver laten.

Op weg naar de Lions Head.

Bij de Lions Head aangekomen spreekt de Godin haar laatste woorden, en ook K. krijgt het teken op haar hoofd. Tranen stromen, ze heeft eindelijk haar lotsbestemming gevonden en ook hier een knuffel vol liefde, herkenning en erkenning. Wat ben ik trots :-)

Een bezegeling in de nevelen van Avalon, heel typisch, de enigste foto met mist erop...

Volgens mij ben ik nog nooit zo trots geweest hihi :-)

Ook de tweede inwijding is een feit. Omdat ik J en AM nog niet had gezien weten hun niet dat het plan is veranderd dus lopen we terug naar de weide. Hier krijg ik van Y wat water, wat erg welkom is. Nancy haalt AM die aan het wachten was bij de healing pool, hier zouden van origine afspreken, maar ik was totaal ergens anders. Ik ga er vanuit dat zowel zij als J zich daardoor nog beter hebben kunnen voorbereiden. Ik ga met Manja terug naar de bron, Nancy zal AM als eerste brengen. Hier komt een klein steekje, ik vraag wie van hun eerst wil en zonder overleg besluit AM dat zij het is. Overleg had netjes geweest denk ik. Maar ik laat het los, de Godin is bij me en die aardse dingen glijden meteen van me af.

Bij de bron aangekomen is de roodborst er weer, hij zit op de rand van de brondeksel. Al eerder was hij bij de inwijding van Y. Nu is hij er weer.

Ik kom met Manja weer even wat dieper er in. Wat lastig is want er hangt een ongelooflijke mestlucht, schijnbaar is er net gegierd.... heel menselijk denk ik, typisch nu er net iemand komt die er continue voor kiest in haar eigen "stront" te blijven zitten.... Hopelijk mag daar verandering in komen.

Manja maakt nog even een foto van ons 2. Grappig om te totaal verschillende blikken in onze ogen te zien.

Haar blik zo open en de mijne compleet in een andere wereld...typisch dat het te zien is op zo'n moment.

AM komt aangelopen. Ze draagt de kleuren van de herfst en ziet er uit als een aarde vrouwtje, iets wat goed bij haar past, ze is ook wel een vrouwtje van de aarde, scharrelend tussen de boomwortels in een bos. Ze neemt plaats en mag haar identiteit afleggen om zich toe te wijden tot te Godin. Om nog een jaar een leerschool aan te gaan en te groeien en te helen. Ze chant, een overwinning denk ik bij mezelf en leest dan haar toewijding toe om te groeien en te klimmen, om niet meer in haar negativiteit te blijven.

Een dappere gelofte voor iemand die extreem negatief is. De Godin geeft haar dan ook een heftig antwoord. Ze zal naakt moeten kruipen, en haar pad zal niet makkelijk zijn. Alleen als ze haar negatieve deken af kan leggen kan ze komen tot een inwijding. Een moeilijk en hard pad. Maar zij wilde die keus maken. En als je vraagt zal de Godin beantwoorden.

De Godin neemt haar masker af en geeft haar een deel mee van zichzelf. In haar ogen kan ik geen trots of liefde herkennen, slechts duister en terwijl ze wegloopt kan ik alleen maar hopen dat ze het vol kan houden want ik weet uit ervaring dat als je iets beloofd aan de Godin ze je er aan zal houden. En dat dat hele harde lessen kan opleveren en die harde lessen zal ze krijgen, want ook al is haar nu al 2 keer gewezen op die zwarte deken, ik zie ook op dat moment de deken duidelijk zitten....

Terwijl we wachten op J, verschijnt m'n roodborstje weer, wat geeft dat een rust, hij laat me glimlachen en verwarmt me hart... de laatste loodjes.

Nancy brengt Johan, ik vind het leuk om te zien hoe hij zichzelf is. Toch is hij in eerste instantie heel onzeker want de beer in hem breekt even los en probeert zowel mij als Manja met energie keihard weg te duwen. Dominantie regeert even de cirkel, maar als hij zichzelf vind veranderd ook de energie in de cirkel. Hij haalt een papiertje te voorschijn. Mooi denk ik want in eerste instantie had hij 2 zinnen, die heel duidelijk waren en paste bij hem, maar toch heeft de energie gewerkt en gezorgd dat er meer woorden bij zijn gekomen. 

Hij leest ze voor en ik kan merken dat ze uit zijn hart komen. Deze jongen heeft het begrepen waar juist nu een toewijding en geen inwijding. Zijn pad van heling is werkelijk begonnen en ik kan voelen dat sommige wonden al littekens hebben gekregen op deze reis. Ook zijn worden worden gehoord en hij krijgt mooie woorden mee van de Godin.

Hij koos voor zijn groene masker, kleur van heling, hij is hier de persoon die hij moet zijn en ik ben trots.

En zo sluit in deze ochtend af, trots, moe en voldaan. Ik loop terug naar de weide. En hier zit ik nog even te genieten van de zon. De mensen en de liefde om me heen.

 Ik kijk Manja aan en we besluiten te gaan. Mijn werk hier is klaar en ik moet me dan altijd afzonderen. Y. kiest ervoor met om met ons mee te lopen en terwijl ik de tuin uitloop, voel ik de Godin naar de achtergrond zakken en ben ik weer ik en dat is maar heel duidelijk want mijn pijnen zijn weer overduidelijk en als een kreupele wandelen we naar de blue note voor wat te drinken en eten. Al snel voegt de rest zich bij ons. En eten we samen. Uiteindelijk kiest iedereen zijn eigen pad. Ik ga nog even naar iets kijken en ga vervolgens naar de tempel waar een healing middag was. Bij binnenkomst schrik ik van de rot energie, maar omdat ik het onbeleefd vind meteen naar buiten te rennen ga ik even naast K. zitten. Op dat moment wordt er een man gesmudged en die doet daar hele rare dingen bij :S..... Ik bezie de mensen die de heling geven en bedenk me dat ik never never nooit door zulke mensen een healing zou willen ontvangen...en terwijl ik K. aankijk en we besluiten te vluchten blijkt AM op de tafel te hebben gelegen.... Ik ben blij als we buiten staan. Samen met K ga ik wat kleren voor kopen en lopen we nog even de gallery binnen. En wat vind ik daar....mijn favo tekening die heel veel voor me betekend.... Softly to Avalon. Ik schraap mijn laatste geld bij elkaar en met wat geleend geld van K. neem ik 'm mee. Ik zit vol tranen, want jeetje wat betekend dit veel voor me. We stappen naar buiten en het regent, voor mij altijd een teken geweest het is klaar de magie is weg. En terwijl ik vol naar buiten loop met K. zegt ze weet je ik wil het geld niet terug je krijgt het van mij want je hebt me zoveel gegeven vandaag....ppfff toen schoot ik helemaal vol.

Samen rennen we naar de overkant waar we gereserveerd hebben om te eten. We zijn vroeg maar alles beter dan buiten in de regen staan.

Softly to Avalon

We gaan samen zitten en ook AM komt binnen die eerst wat verder weg lijkt te willen gaan zitten, maar toch naast K. komt zitten met de mededeling dan kan ik tenminste ook nog wat sociolizen... daar kwam de eerste vinger. Al snel is de rest er en konden we eten. Waar we absoluut van genoten.

K,Y en Manja lopen naar huis en de rest neemt een taxi. Onderweg komen we ze niet tegen en in eerste instantie denk ik, ze zijn al thuis daar wij erg lang op een taxi moesten wachten. Maar eenmaal thuis was er niemand. Hmz denk ik misschien zijn ze via Bushy Combs gelopen omdat ik daar die ochtend op gewezen had. Maar bij thuiskomst blijken ze daar niet geweest te zijn maar hebben ze het zelfde pad gelopen als wij gereden hebben. Dus het eerste wat ik zeg, jullie waren dus fijn in een andere dimensie wat me niet verbaasd op een plek als Wick Hollow. Ik laat me er niet verder over uit op dat moment, ik kan er alleen maar om glimlachen dat het juist bij hun 3 gebeurd :-)

We kruipen vervolgens samen in de woonkamer en nemen wat te drinken. En ik vraag iedereen naar hun ervaring, Y & K hebben het een super ervaring gevonden. Maar als we bij AM komen ziet zij het allemaal niet zo positief wat mij niet verbaasde wat ze is gaan zitten en haar zwarte deken was overduidelijk te zien.

Ze vond het teleurstellend ergens en van de positieve dingen horen we weinig tot niets, we krijgen te horen dat  we niet op haar gewacht hebben, er geen rekening met haar is gehouden en vervolgens gaat ze een discussie aan over het feit dat zij vind dat iedereen eigenlijk eerst een toewijding zou moeten doen. Dit valt verkeerd bij Y & K en die gaan in verdediging. Ik neem de discussie over en leg haar uit dat Y en K heel wat verder zijn en dat bv Y al heel veel ervaring heeft op het  pad van natuurreligie. En dan krijg je meteen een ja maar ik ook. Ik ga over op punt 2 en dat is heling, Y heeft nooit veel problemen gehad die hem beschadig hebben en K. heeft zo hard gewerkt aan deze dingen dat ze zeker te weten klaar was voor een inwijding. Ook Manja doet nog een gooi maar we denken er schijnbaar allemaal anders over en de zwarte deken blijft heel duidelijk aanwezig, terwijl ze zelf nog zei dat ze niet meteen in negativiteit wilde schieten juist door de belofte die ze heeft gemaakt. In mijn ogen heeft ze die gelofte al gebroken door zo te denken. 

J verteld zijn verhaal en komt heel tevreden over. Hij zit goed in zijn vel en heeft het als iets moois ervaren. Heel fijn om te horen :-) De rest van de avond hebben we slap zitten ouwehoeren en ging het naar niveau kelder, maar ach er moet ook gelachen worden niet waar ;-)

Ik ging laat naar bed mede omdat ik nog een hele tijd met Manja heb zitten praten. Moe en voldaan viel ik in slaap.

Glastonbury Dag 4 (Part 1)

Vandaag is de dag van de in en toewijdingen. Iedereen staat rustig op en ontbijt en pakt z'n spullen bij elkaar. We besluiten ieder voor zich naar de Gardens te gaan zodat de cursisten in hun eigen energie kunnen komen. Manja, ik en Nancy besluiten via de Tor te lopen en komen onderweg Y & K tegen. Omdat we de zelfde kant op gaan lopen we toch maar samen. Om nou 100 meter afstand te houden slaat ook nergens op. Ik laat ze zien waar de ingang is van de Bushy Combs mochten ze daar nog heen willen gaan. En verder is het redelijk stil en geniet ik van de natuur. De Godin is haar werk al aan het doen want ik zie de dingen helderder en voel me omringt met rust. Ik had een plan van volgorde bedacht, maar schijnbaar doet mijn wil er totaal niet meer toe. Ik loop ineens zonder pijn in mijn knieën en voel me licht en rustig. Thessa wordt naar achteren geduwd en nog voordat we de tuin binnen gaan ben ik een toeschouwer van alles wat gaat gebeuren. Eerst zoek ik de bron op waar Y ook nog even aanschuift, hij is er klaar voor en later komt K en die ook. We lopen naar de Chalice Meadow en stationeren daar de spullen. Ik krijg er weinig van mee. Ik zie Nancy rustig worden en ook Manja gaat in d'r ei. Ze zoekt een muziekje op voor K. en laat haar dit luisteren. Manja en ik zouden een moederritueel doen voor K. En als ze klaar is met de muziek start voor haar het ritueel. We nemen haar als een balletje tussen ons in en de Godin laat haar de aarde in gaan. Ze mag haar beschadigde wortels hernieuwen en de plek waar de wortels zijn geamputeerd mogen nieuwe wortels groeien.

 Haar hartslag wordt 1 met die van Moeder Aarde, ze hernieuwt op heel veel levels. Langzaam mag ze geboren worden en ze gaat zitten moeizaam, langzaam net als een echte geboorte. Ik trek haar tegen me aan, leg haar ten ruste tegen mijn zwangere buik. We aaien haar, knuffelen haar, heetten haar welkom in deze wereld. Tot ze klaar is om haar positie als dochter te claimen. Op dat moment staat ze op en vanuit haar ziel roept ze dat ze een dochter is en dat ze een  moeder heeft.
 Manja en ik kijken elkaar aan en ik schiet vol, ik moet haar vastpakken, en Manja ook en samen staan we daar als een 3 eenheid, 3 gezichten van de Godin, 3 dochters van de Godin. En terwijl ik trots sta te kijken hoe ze haar eerste stappen de wereld in zet voel ik de Godin trots als een moeder, mezelf trots als een moeder als ze samen met Manja danst, rent en huppelt over de buik van de Moeder Godin en ze samen neervallen in het gras. Tranen staan in mijn ogen en ik voel dat het tijd is voor de eerste inwijding, de energie is opgeroepen, de Godin roept haar kinderen tot zich.
We nemen Y. als eerste mee naar de bron. De eerste man die onder de vleugels van Thessa ingewijd zal worden. Hij is nerveus ik kan het voelen. Hij legt zijn spullen klaar, claimt een stukje ruimte in de cirkel. Mannelijke dominantie treed me tegemoet. Hij legt zijn identiteit af en mannelijk een vrouwelijke energie vinden hun balans boven de bron.
De Godin accepteert hem als een priester, beantwoord zijn roep.

De Godin beantwoord zijn roep....

Naakt wordt hij geboren als priester en treed de Godin tegemoet als Y. Het masker is niet meer nodig. De energie is ten top.

Hij wordt bij de hand genomen en meegenomen naar de Lions head, hier wordt zijn inwijding bezegeld.

God & Godin als in een heilig huwelijk

De energie stijgt en komt tot een climax. Hij hoort nu tot het zuster en broederschap van vele generaties, vele gezichten en vele levens. Hij krijgt het teken en zijn ziel is dat moment 1 en al licht. 2 Ogen kijken me aan, ik zie alleen nog maar pure liefde en zo wordt de eerste inwijding een feit en bezegeld met een omhelzing van erkenning, herkenning, respect en liefde.

De eerste inwijding is een feit.