Onze eerste opdracht was een groepsopdracht, de paarden moesten ruilen van paddock en wij moesten dat doen. Maar ze mochten niet bij elkaar in de ruimte, elkaar niet te dichtbij passeren maar ook niet te ver uit elkaar.
Niemand kwam met een plan dus mijn plan om me op de achtergrond te houden werkte niet, want tja ik ga niet staan wachten, dus ik stelde voor de mannen, pakken de mannen, de vrouwen de vrouwen, vrouwtjes uit de paddock, mannetjes erin, en wij de vrouwtjes in de paddock van de mannen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wist niet welk vrouwtje ik zou krijgen, of de donkere cheyenne of de lichte junita. Omdat Rika niet zo goed durfde en Cheyenne op haar afstapte, bleef Junita over voor mij. Nou het moest zo zijn. Ik kon heel makkelijk op haar afstappen en haar aan de lijn krijgen. Ik opende het hek terwijl mevrouw me fijn stond op te duwen en toen het hek uit. Maar het punt waar ik besloten had waar we zouden wachten tot de mannen voorbij waren, wilde mevrouw fijn verder lopen. Ze probeerde heel duidelijk over mijn grens te gaan. Nou mooi niet dus. Jij blijft staan! Wat ze dus ook deed. Omdat Rika geen seintje gaf bleef ik wachten voor nop aangezien ik niet over Junita heen kon kijken. Maar toen ik door had dat zij al voorbij was kwam ik er achter aan en kregen we de dames zonder problemen in het paddock.
Toen mochten we kiezen met welk paard we wilde werken. Ik wilde Junita. Zij wilde duidelijk over mijn grens heen dus voor mij een uitdaging.
Ik was als tweede aan de beurt. Ik vertel later nog wel over wat ik zag bij anderen, maar nu wil ik eerst mijn eigen ervaring graag delen :-)
Ik stapte de paddock in bij Junita. Beetje aaien en kriebelen, maar ik wist eigenlijk niet meteen wat ik wilde, ja ik wilde spelen, maar hoe ging ik dat aanpakken? Eerst ging ik door de knieën, ik wilde haar aangeven dat ik me overgaf aan haar. Ze reageerde meteen, ze kwam snuffelen en kijken en het was goed. Als ik wegliep volgde ze, maar ik kreeg haar niet aangespoord. Niet vreemd ik wist niet waar het gaspedaal zat :D Maar daar werd ik op gewezen en toen kon het spelen beginnen, rennen, dansen, spelen, GEWELDIG!! Ik danste met een paard alsof ik nooit anders had gedaan, puur vanuit mijn eigen gevoel, iets wat ik nog nooit eerder had gedaan voelde alsof ik het al 100 jaar deed, fantastisch.
Omdat mijn conditie het niet toeliet hield ik dit niet voor eeuwig vol en ging ik lekker wandelen, en zonder te kijken kwam ze me achterna, volgde me, en als ik stopte , stopte zij ook, knuffelden we, Junita liet me zien dat ik mezelf mag zijn, liet me zien wie ik was en nog ben. Ze liet me zijn dat ik vrij was.
En op het einde van onze sessie stonden we neus aan neus en kriebelde ik haar en gaf ze zich compleet over trok een beentje op en sloot haar oogjes. Wat een overgave! Ze zei me daarmee, Thessa rondrennen en dansen is super, maar vergeet niet om je lekker te laten verwennen en je rust te nemen. Echt te gek. Ik heb haar bedankt en ging met een niet uit te wissen glimlach het paddock uit. Ik zeg eerlijk, ik heb tranen gelaten, gelachen, me compleet vrij gevoeld. Ik had geen angst en het mooiste, het voelde alsof ik nooit anders had gedaan.
Ik heb m'n droom nu 100% gevonden en mijn eerste stap op het pad van blij is met een super begin begonnen. Manlief en ik hebben vaak gesprekken gehad over wat ik wil. En dit heb ik jaren weg gestopt en mocht nu op deze super manier tot bloei komen. Ook wel typisch waar ik aan moest denken, iemand zei tegen me je moet worden wat er tegenover Morrighan staat...en laat dat nou oa Rhiannon zijn... toeval of teken?
Ik weet nu zeker wat ik wil en dat ik door moet zetten en heb nog flink wat dingen besproken en gedaan maar daarover later meer.
Ik ben moe maar héél voldaan en voel me compleet gelukkig, mijn glimlach zit voor eeuwig vast in mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten