Gelukkig is daar dan soms manlief, die heel soms ook wel eens wat nuttigs kan zeggen. Want laten we wel wezen mannen komen vaak alleen maar met praktische oplossingen waarvan jij als vrouw vind dat je er geen fuck aan hebt. Maar na me aan te horen tussen al het snikken en brullen door zei manlief simpel, stop met dromen zoeken en ga doen wat je leuk vind. En zo simpel is het eigenlijk ook.
Gewoon de dingen doen die ik leuk vind.
Maar het is even wennen, want al jaren ben ik bezig met vechten, knokken, slaan, overleven, altijd buiten adem op naar het volgende slagveld. En ineens is er rust. Geen zeurende ex meer, m'n kinderen niet omringt door problemen, geen financieel gezeik, zelf geen commentaar van wie dan ook op het feit dat ik zwanger ben. Gewoon complete stilte.
Help stilte! Niet vechten? Niet knokken? Niet op mijn hoede zijn?
En daar zit ik dan, voor mijn uitgebroken stal, de deur nog half uit zijn hengsels me af te vragen wat nu? Als ik mijn ogen sluit voel ik de wind zacht tegen m'n wangen. Ze draagt de geur van de herfst, de geur van loslaten. Maar ook de geur van de oogst. Zou het dan echt zo zijn dat ik mag oogsten? Scary shit!
Ik kijk nog even rond naar mijn "gevangenis" zoveel herinneringen, gevoelens, pijn en emotie... alles komt wel even langs. Maar ik sta toch op en keer het de rug toe. Vaarwel, na bijna 30 jaar is het klaar. En langzaamaan loop ik weg van die plek, de puinhopen, die niet meer bij mijn leven horen. Een jas is uitgedaan, letterlijk en figuurlijk heb ik een gewicht van me afgelegd. Nu is het tijd om er afscheid van te nemen, het hoort niet meer bij mij.
Ik heb geen idee wat de toekomst zal brengen, wat ik moet dromen, ik laat me voeten me brengen naar wat ik leuk vind en als ik het even niet meer weet, mag ik m'n lief zijn hand pakken, mag deze kleine haas even meeliften op de rug van haar wolf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten