In eerste instantie dacht ik van tja... so be it. En ik dacht over alle goede gesprekken die ik met Sue heb gehad. En ineens kwam 1 van de laatste gesprekken in me op, die ging over archetypes. Sue zei me dat ik juist bij haar kwam omdat zij een moederfiguur voor me was, en dat is zo. Bij haar is het huiselijk en warm. Er wordt goed voor je gezorgd en dat maakte het bij haar voor mij een veilig nest.
Ook zei ze me dat ik nog wel zou veranderen van archetype, al leek me dat toen zo onwaarschijnlijk. En nu ik weet dat zij niet meer mijn moederfiguur zal zijn op die plek vallen er veel dingen op zijn plek. Ik ben inderdaad veranderd van archetype... ik ben zelf de moeder geworden en hoe...
De zwarte raaf is veranderd in de witte raaf.
En als klap op de vuurpijl krijg ik er nog een dikke buik bij om het te bevestigen.
En dan dwalen mijn gedachten af naar dat ene moment op een berg op bijna een kilometer hoogte. In een vergaan kapelletje.... Daar waar ik mijn gelofte aflegde aan de Godin. Ik zou een moeder zijn voor hen die dat nodig zouden hebben... en zo is geschied. Mijn zwaard is afgenomen en ik kreeg een roze mantel der liefde. Hoe kan ik Sue ooit bedanken? Maar ergens weet ik dat ze het wist dat dit zou gebeuren, haar stellige woorden staan nog in mn dagboek. Evenals mijn koppige reactie. Ze wist het.
Ik zal haar missen, heel erg missen. Maar er zijn wel weer stukjes op zijn plaats gevallen. Er is weer een cyclus rond, ik mag het labyrinth weer uit, mag mijn paard de sporen geven mijn vrijheid tegemoet, bezwangerd van vrucht en ideeën een nieuwe wereld in.
Giving myself to the Goddess
A promise made forever....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten