Vandaag is het dan zo ver, ein-de-lijk de uitslag van het ziekenhuis. Al weken geleden heb ik bloed laten prikken, maar elke keer kwam er wat tussen. De zwangerschap bijvoorbeeld...die zorgde dat het bloed wat ik had laten prikken niets meer waard was. Toen prikken en vervolgens ging mijn arts 3 weken op vakantie. Nu is de beste man eindelijk terug en vandaag belt hij me met de uitslagen. Ik ben zó benieuwd....
En zó nerveus. Ik heb natuurlijk nog steeds de wetenschap dat er ergens in mijn hoofd tumorcellen zweven en weet ook dat deze onder invloed van een zwangerschap kunnen besluiten een soort groei-feestje te gaan bouwen. Dus het is best eng zo lang moeten wachten. Ik hoop gewoon op een goede uitslag met niks aan de hand en alle waardes goed. En ga daar ergens ook wel vanuit, maar ja dat stemmetje in mijn achterhoofd fluistert toch soms vervelende dingen.
Afwachten dus maar.
Gisteren had ik nog wel een heel mooi momentje. Na een redelijk heftige avond van gesprekken en mailen met cursisten en ik het een beetje gehad had emotioneel, voelde ik toch echt een heel duidelijk ploinkje in mijn baarmoeder. Een super gevoel! Een troostend gevoel na zo'n heftige week. Een bevestiging van het is goed.
Vandaag ga ik ook echt proberen mijn rust te nemen. Over een half uurtje mag ik Riven weer naar school brengen die er helemaal zin in heeft en als deze mama dan thuis is gaat ze languit op de bank met een boek en al lezend liggen wachten op hét telefoontje.
Wat zal ik blij zijn het hopelijk verlossende woord te krijgen, ik moet er nu toch niet aan denken dat ze zeggen er is iets mis....ik moet gewoon "gezond" (in hoe verre dat kan in mijn toestand) zijn zodat ik een gezonde baby ter wereld kan zetten in maart.
So fingers crossed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten