Toch zet het me wel even aan het denken. Ik bedoel ik zit hier toch maar in m'n uppie op mijn bedje en heb niks te doen, dus gedachten gaan alle kanten op. En dus ook naar mijn lief.
Al 7 jaar zijn we samen, in april om precies te zijn en 21 maart dit jaar zijn we 5 jaar getrouwd. 5 Jaar!!
Elke keer als ik er aan denk kan ik me überhaupt niet voorstellen dat ik ben getrouwd, ik! Ik die niet zou trouwens...echt zo'n voorbeeld van zeg nooit nooit, die overigens ook geldt voor kinderen ik wilde er 0 en heb er dalijk 4...ahum...
Mijn lief en ik zijn van die mensen die elkaar op internet hebben leren kennen, hij was door een vriendin aangemeld op een vriendjes site en ik door een vriend. En hij bleef hangen op mijn profiel.
Na een berichtje over en weer, gingen we over op msn. Hij kon goed lullen en ik vond het maar een gladjakker (erg he?). Maar toch spraken we eens af. Die eerste keer zal ik nooit vergeten.
Samen op het strand, met aan de hemel Venus en Mars en het strand bezaait met algen die oplichtte als je er op ging staan. Het was zó magisch!
Maar het blijf in eerste instantie bij vriendschap. Ik zat nog in een relatie, die weleens waarop zijn einde liep, maar had niet de potentie om vreemd te gaan.
Na 3 maanden was mijn relatie over en na een half jaar trok ik bij hem in. Daar begon het relatie gebeuren pas eigenlijk. Een klik die er altijd al was kon worden nageleefd. En zonder dat we het wisten stapten we in een achtbaan.... nou in zo één had ik er nog nooit gezeten.
Zulke hoge ups en zulke lage downs....maar het kwam er eigenlijk altijd op neer dat we elkaar hadden, wat er ook gebeurde, hoe moeilijk het ook werd. Alleen hij en ik.
De rest van de wereld kon in elkaar stortten, vrienden kwamen en gingen weer weg. Problemen met exen, kinderen, mijn verwerking van een roerig leven, zijn verwerking van een relatie met iemand die zwaar depressief was. We overleefde het, klommen uit elk dal, de ene keer sneller als de andere.
We jaagden onze dromen na, gingen op vakantie, de wereld was van ons!
Toen kwam zijn grootste kado ooit, een zoon, een zoon van ons samen. Zoveel liefde heb ik nog nooit gezien tussen een man en kind. De eerste blik op dat mannetje en hij was verloren. Riven was onze zichtbaar geworden liefde. We verhuisden, dachten heerlijk een frisse start te maken, begonnen een winkel. En toen werd ik ziek. Oh wat heeft mijn lief veel moeten verduren. Mij zo ziek te zien, alles zakelijk te verliezen en op den duur de onzekerheid of ik het wel zou redden ja of nee. De dagen dat ik het niet meer zag zitten, de dagen dat ik niet meer wilde, en uiteindelijk de uren van de operatie die zoveel langer duurde dan gepland.
Maar hij doorstond het, deed alles, hij bleef en liep niet weg. Vocht misschien nog wel harder dan ik. Maar altijd achter de schermen, tranen verborgen waar ik ze niet zag. Maar voor mij was hij altijd daar als ik hem nodig had.
Maar zijn kleine rode vos bleek niet te temmen, zelfs niet door een zware ziekte en vocht zich weer uit het ziekte bed. Ik ging weer leven, kreeg weer kleur, en daar in alle ellende die was geweest, die we hadden overwonnen, bij de bruggen die we hadden verbrand, stonden weer alleen hij en ik, met tussen ons in ons mannetje Riven. We hadden het overwonnen. En vanuit de brandende resten liepen we weer een nieuw pad in. Spoelden ons schoon, liepen ons pad hand in hand.
En terwijl we zochten naar nieuwe wegen groeide er een nieuw zaadje in mijn schoot, uit alle ellende, uit alle pijn werd hoop geboren, die zich ging uiten in een grote dikke buik.
In verdieping tussen ons, in nieuwe liefdevolle blikken, in het opnieuw vinden en hervinden van onszelf, onszelf als persoon, als ziel, als liefde.
Er was weer licht, we vonden weer nieuwe dromen, en de zon ging alleen maar sterker schijnen, de schaduwen die deze zon creëerde konden ons deze keer niet deren, ze kwamen immers achter ons. En achter ons wilde we niet meer kijken.
Alles zijn we doorlopen en voor mijn gevoel zijn we al 100 jaar getrouwd, en elkaar al vele levens tegengekomen, dat kan niet anders. Als ik die staalblauwe ogen kijk is er een herkenning die zoveel verder gaat dan alleen hier. Verbonden door een onzichtbare onbreekbare draad.
Dus tja valentijnsdag...toch wel een gedachte aan de liefde, niet aan een "fling" maar aan mijn lief Erik en ons pad, onze bijna geboren dochter, onze prachtige zoon en vooral onze onbreekbare liefde.....
Samen in Frankrijk op een terras ergens in de zon.... (2008)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten