37 Weken

Hoera vanaf vandaag mogen we officieel bevallen.
Nu nog even zorgen dat het ook gebeurd...alleen zijn mijn lijf en ik het nog niet eens over wanneer volgens mij.
Gisteren was een helse dag, ik heb bijna de hele dag op bed gelegen met rugweeën en ondefinieerbare steken in mijn doos. Volgens de meiden van het zwangerschapsforum waar ik zit hebben die steken te maken met het rijpen van de baarmoedermond... Nou ik hoop het maar. Want op den duur had ik zoveel pijn dat ik huilend op bed zat en ik moest kotsen.
Echt waarom moet het zo godvergeten zwaar zijn.

Mijn lijf was zo op van alle pijn dat ik voor het eerst sinds maanden geen uren heb wakker gelegen 's nachts. Ook al moest ik eruit om te plassen dit ging volledig op de automatische piloot, ipv klaarwakker terwijl ik nog even een babbeltje maak met de kat en nog wat water drink.
Dus dat was fijn :-) En nodig schijnbaar want ook nu zit ik op de bank met steken in mijn rug. Gelukkig (nog) niet zo erg als gisteren.
Mocht het erger worden dan bellen we toch maar even de verloskundige of ik langs kan komen zo voor het weekend. Want een zwaar weekend gaat het worden. Vanmiddag komen de jongens en deze blijven tot woensdag ivm de vakantie. Eerst baalde ik dat alle jongens niet tegelijk vakantie hadden, maar nu ben ik er wel dankbaar om. Want met z'n drietjes maken ze 10 keer zoveel ruzie dan wanneer ik of alleen Riven heb, of de oudste 2 bij elkaar.
Ook hoef ik niet meer te fietsen. Manlief gaat vanaf maandag halve dagen thuiswerken en brengt en haalt de kleine man van school. Nou jullie willen niet weten wat een opluchting dat is, want die fiets is mijn ergste vijand momenteel :S
Ik probeer me er maar zoveel mogelijk bij neer te leggen dat ik echt niks meer kan, maar makkelijk is het niet.
Ik zie 100 dingen (in mijn ogen dan he) die gedaan moeten worden en kan het dan niet.
Nu doe ik heel eigenwijs wel wat, want zo heb ik gisteren toch nog de babykleertjes staan strijken....

We rommelen maar gewoon verder, het einde is in ieder geval écht in zicht.