Moeder bewustzijn (ofzo)

Tja hoe moet ik het anders noemen? Dat gevoel van eenwording?
Ik had het met al mijn kinderen, dat moment dat al je zintuigen scherper lijken te worden. Je alles intenser beleefd in je energie.
En dat heb ik nu ook weer. Ik voel me nog meer verbonden met Moeder Aarde en haar natuur en wezens.
Ik zie ze meer, ik hoor ze meer.... Bekijk en bevoel de dingen anders.
Dingen komen anders binnen.
Alsof je spiritueel gezien even een leveltje op getild word.

Ik kan er intens van genieten, want ondanks dat ik  me heel verbonden al voel met alles, merk ik ook dat het plezier me er soms echt van is ontnomen door de pijn en ongemakken. En deze extra boost lijkt het even helemaal goed te maken. Alles is helderder. En dat is heerlijk!

De huisdieren kijken ook ineens anders naar me, alsof ze een verandering bespeuren in mijn energie. De 2 huisdieren die het dicht bij me staan, lopen me ook de hele dag achterna, zorgen dat ze in de buurt zijn. Mijn kater Bran wijkt geen moment van mijn zijde in de nacht en komt overdag regelmatig even kijken en tegen me praten. En overdag houdt mijn hond Sky me nauwlettend in de gaten, soms zo erg (hij legt dan zijn hoofd ergens neer en gaat me aan zitten staren) dat ik er de kriebels van krijg en hem weg stuur omdat ik me er ongemakkelijk van voel, het rare beest.
Ze weven een soort liefdevol net om me heen.

Vandaag moet ik officieel nog 19 dagen. Ik ben heel benieuwd hoe lang het nog gaat duren, het rommelt in ieder geval nog flink voort.

Gisteren heb ik nog een mooie buikschildering gekregen van m'n soulsister, het was een bijzondere ervaring, tis voor mij toch heel intiem om iemand zo aan je te laten zitten, maar het resultaat mocht er zijn :-)
Mijn eigen Maanhaasje buik!

Little Moonhare about to get born :-)

En nog even samen:

Je ziet ook helemaal niet hoe moe ik ben ofzo...ahum....

Vandaag maar een rustig dagje houden, het weer is guur, dus mama zal de keuken we induiken om iets lekkers te koken :-)

Fijne dag allemaal.

Zelf hoestbonbons maken

Alles en iedereen lijkt wel te lopen snotteren om ons heen. Dus dacht ik laat ik dit recept voor hoestbonbons delen :-)

Je hebt nodig:
1 eetlepel gemalen heemstwortel
1 eetlepel gemalen zoethoutwortel
2 eetlepels honing
2 druppels zuivere etherische pepermuntolie
Eventueel wat gemalen salie, tijm of malrove.

Hoe maak je het:
Doe de honing in een kleine schaal en voeg de heemstwortel en zoethoutwortel toe. Wees voorzichtig met de honing, gebruik kleine eetlepels anders blijft het mengsel te nat! Is het te droog kan je altijd nog wat druppels honing toevoegen!
Voeg de etherische olie toe (en eventueel de salie tijm of malrove) en maak er een vrij droog en kneedbaar mengsel van. Rol hier kleine balletjes van en klaar zijn je hoestbonbons. In de koelkast zijn ze enkele weken houdbaar.

Om ze te gebruiken laat je ze langzaam oplossen in je mond zodat de kruiden goed kunnen in werken op je keel. Geef ze niet aan kinderen onder de 2 jaar ivm de pepermuntolie.

Met dit recept kan je eigenlijk eindeloos variëren. Je kan ook op deze manier bonbons maken met een andere werking dat voor je keel.
Ook kan je ze door de cacao, carobe, fijngehakte noten of fijngehakt gedroogd fruit rollen.

37 Weken

Hoera vanaf vandaag mogen we officieel bevallen.
Nu nog even zorgen dat het ook gebeurd...alleen zijn mijn lijf en ik het nog niet eens over wanneer volgens mij.
Gisteren was een helse dag, ik heb bijna de hele dag op bed gelegen met rugweeën en ondefinieerbare steken in mijn doos. Volgens de meiden van het zwangerschapsforum waar ik zit hebben die steken te maken met het rijpen van de baarmoedermond... Nou ik hoop het maar. Want op den duur had ik zoveel pijn dat ik huilend op bed zat en ik moest kotsen.
Echt waarom moet het zo godvergeten zwaar zijn.

Mijn lijf was zo op van alle pijn dat ik voor het eerst sinds maanden geen uren heb wakker gelegen 's nachts. Ook al moest ik eruit om te plassen dit ging volledig op de automatische piloot, ipv klaarwakker terwijl ik nog even een babbeltje maak met de kat en nog wat water drink.
Dus dat was fijn :-) En nodig schijnbaar want ook nu zit ik op de bank met steken in mijn rug. Gelukkig (nog) niet zo erg als gisteren.
Mocht het erger worden dan bellen we toch maar even de verloskundige of ik langs kan komen zo voor het weekend. Want een zwaar weekend gaat het worden. Vanmiddag komen de jongens en deze blijven tot woensdag ivm de vakantie. Eerst baalde ik dat alle jongens niet tegelijk vakantie hadden, maar nu ben ik er wel dankbaar om. Want met z'n drietjes maken ze 10 keer zoveel ruzie dan wanneer ik of alleen Riven heb, of de oudste 2 bij elkaar.
Ook hoef ik niet meer te fietsen. Manlief gaat vanaf maandag halve dagen thuiswerken en brengt en haalt de kleine man van school. Nou jullie willen niet weten wat een opluchting dat is, want die fiets is mijn ergste vijand momenteel :S
Ik probeer me er maar zoveel mogelijk bij neer te leggen dat ik echt niks meer kan, maar makkelijk is het niet.
Ik zie 100 dingen (in mijn ogen dan he) die gedaan moeten worden en kan het dan niet.
Nu doe ik heel eigenwijs wel wat, want zo heb ik gisteren toch nog de babykleertjes staan strijken....

We rommelen maar gewoon verder, het einde is in ieder geval écht in zicht.

Lief eitje voor kids

Ik heb zo'n kind dat gek is op een gebakken ei, maar dan vervolgens de ei van het brood af eet.

Vandaag had mama een ingeving om dat brood toch ook naar binnen te krijgen ;-)

Nodig:

Boterham

ei

een uitsteekvormpje

Hoe doe je het?

Steek met een vormpje in het midden van de boterham en haal het vormpje eruit.

Dit kan je zelf lekker opeten :D

Doe wat olie in een koekenpan en kluts het ei. (je kan ook het ei heel laten)

Doe de boterham in de pan en vul het uitsteekvormpje met het ei.

Laat langzaam bakken en tada, geroosterd brood met in dit geval een heel blij vlinderomeletje :D

Ik had een heel blij kind ;-

Dingen die je gelukkig maken

(de sneeuw die buiten valt nu in ieder geval NIET)

Dromen van de toekomst...tja wie doet dat nou niet. Maar leef je er ook naar?
Zo nu en dan maak ik de balans op. Waar word ik gelukkig van?
Kloppen mijn dromen en wensen nog wel. Beloop ik nog steeds het pad wat ik graag wilde en ga ik liever niet een zijspoortje proberen?

Vandaag heb ik even zo'n dag dat ik denk, wat wil ik ook alweer?
Waar word ik gelukkig van.

Ik weet nu al een aantal maanden dat we de mogelijkheid hebben naar Frankrijk te verhuizen. En ik heb veel hier over nagedacht. Red ik het wel daar? Hoe moet het met de kinderen? Kan ik mijn geluk vinden daar?
Kan ik daar mijn droom vinden. Past het bij wie ik ben.
En vandaag kwam ik eigenlijk tot de conclusie ja.
Kort en simpel ja.

Ik als natuurmens krijg dan de kans in een stuk ongerept natuur te wonen, mijn huis zo zelfvoorzienend mogelijk te maken. Een grote moes en kruidentuin te onderhouden. Een plek te hebben voor paarden en mijn priesteressenwerk. Ik zou me vrij voelen van het moeten, de maatschappij, van ergernissen die me soms lijken te wurgen.
Ik zou kunnen zwerven door de bossen, mijn kinderen nog meer kunnen meegeven wat ik graag wil. Ik zou wat onbezorgder kunnen zijn...
En zo weet ik nog tig positieve dingen op te noemen en dat is goed.

Ik weet inmiddels meer positieve dan negatieve dingen op te noemen en dat is nog veel beter :-)

Erger nog, het liefste zou ik morgen al gaan. Maar ja ik weet dat we hier eerst nog wat dingen te doen hebben en moeten afmaken voordat we kunnen. En dat is ook belangrijk. Je kan geen half werk achter laten.

Vandaag werd ik geconfronteerd met een flink staaltje materialisme en ik denk dat toen het kwartje viel van, ja ik wil het, het is goed, het moet zo zijn.

Dus ik kan denk ik nu echt vanuit mijn hart zeggen, Frankrijk here I come!

Ik ben het wereldje hier een beetje zat denk ik.

Borduurwerkje af.

Nou best wat werk is mijn geborduurde klok eindelijk af! Althans het borduurwerk dan, nu moet ik alles nog op hardboard plakken en een uurwerk zoeken om er ook echt een klok van te maken :-)
Ik ben erg blij met het resultaat en kan me nu weer lekker op een nieuw project storten, namelijk eigen jaarfeest ontwerpen :-) Ik ga beginnen met Mabon (daar had ik de meeste inspiratie voor :D )

Hier mijn klok:

In zijn geheel.

Detail van eekhoorntje en paddenstoel.

Detail vogeltjes en hertje.

En deze foto kan ik jullie niet onthouden...manlief heeft de griep en lag gisteren met broek, sokken, trui, boek, schapenvacht en thee in bed. 

En schijnbaar vonden zijn dames dat nog niet genoeg en kreeg hij gratis en voor niks 3 warme poezenkruiken erbij. Ik heb me rot gelachen vooral omdat de dames allemaal in de zelfde houding aanschoven... Het begon namelijk met 1 kat hahahaha

Van links naar rechts, Erik, Pink, Karma, Kathaar en dat andere harige ding is mijn hazenvachtkussen ;-)

Druk Weekend

Ondanks dat we dit weekend de jongens niet hadden was het toch druk. Mijn nesteldrang viert hoogtij, dus hebben we een hoop werk verzet. Zo hebben we een antieke kast, die onderin vol zit met allerlei spullen en schrijfsel van mij en ineens had ik zin deze uit te zoeken.
Zo gezegd zo gedaan. Het ruimde lekker op en ik heb weer voldoende ruimte in mijn kast. Ik denk dat er wel 30 schrijfblokken lagen :D (ik hou niet van schrijven hoor) Daarna moesten we naar mijn ouders, manlief had verleden week hun router werkend gemaakt en nu was er een kat op gaan staan en werkte er niks meer...grom!
Dus wij weer naar Hoek van Holland om de zooi te maken. Bij thuiskomst was ik compleet naar de klote en was ik blij toen ik lekker mijn bedje in kon met een boek.

Gisteren was het dan de dag voor de keuken. Nou wat ruimde dát op. Ik ben elk keukenkastje door geweest en heb alles weg gegooid wat we niet meer gebruikten of niet meer nodig hadden. Ook de trapkast hebben we compleet leeg geplukt, en daar hadden we al niks aan gedaan sinds we hier kwamen wonen. Daar hadden we ooit toen we hier net kwamen wonen spullen ingestopt waarvan we dachten, zoeken we nog wel uit....
Nou gedaan en de kast is nu opgeruimd en leeg. Ook de koelkast/vriezer ontdooit en gesopt, de vloer, de plinten..nou ja we waren goed op dreef en alles is weer fris en schoon.
Manlief zeemde zelfs nog de ramen zowel binnen als buiten, dus ik kon mijn lol niet op. Nu kan ik aankomend weekend lekker gaan verven en dan ben ik helemaal tevreden :D

In de middag waren we allebei kapot en hebben we nog wat lopen rommelen en doen. Riven hupste er vrolijk tussendoor en hielp met van alles mee, zo schattig!

Helaas braken er in de avond voor mij weeën uit zowel in de vorm van harde buiken als gruwelijke steken in mijn rug en heb ik de hele avond rondjes gelopen omdat ik niet eens normaal kon zitten of liggen. Uiteindelijk ben ik maar op mijn zij gaan liggen met de tranen in mijn ogen en geconcentreerd op mijn ademhaling en zo in slaap gevallen. Ik werd uiteindelijk wakker omdat ik me niet kon bewegen. Wat bleek ik was ingebouwd door 3 katten, die schijnbaar allemaal troost kwamen bieden. :-)
Na wat katschikken (ipv bloemschikken) konden we alle 4 weer liggen zoals we wilden. (mijn katten zijn heel makkelijk, je tilt ze op, legt ze ergens anders neer en ze slapen vrolijk verder)
De pijn had me flink uitgeput want ook al was ik vaak wakker tussendoor sliep ik vast en was ik allang blij dat de steken en pijn weg bleven.

Vanmorgen moest manlief al vroeg weg voor zijn werk dus om kwart over 6 had ik het bed voor mezelf! Heerlijk! Gewoon kunnen liggen zoals je wilt en alle kussen en deken inpikken om een groot comfortabel nest te bouwen en zo kon ik lekker tot kwart voor 8 blijven liggen en daarna lekker de thee drinken die klaar was gezet op mijn nachtkastje. Mwah kan niet zeggen dat er niet voor me gezorgd word ;-)

Deze week heeft Riven lekker vakantie, dus we hoeven niet vroeg op, niet te fietsen, te willen, te wandelen of wat dan ook. Een beetje rust voor het lijf, want het lijf is echt op nu.
Manlief gaat na de vakantie als het goed is halve dagen thuiswerken zodat ik de fiets nu echt tot de bevalling kan vermijden. Want we hebben beiden nu toch wel het idee als ik mijn lichaam nog verder gaat pushen, de gevolgen nogal groot en vervelend kunnen zijn.

3 Maart mag ik weer naar de verloskundige, ik hoop dat alle voorweeën toch een beetje een uitwerking hebben op de baarmoedermond en dat deze toch wel wat gerijpt is. Nou ja meer dan afwachten kunnen we niet ben ik bang...
Dus doen we maar rustig aan, en wachten we af. (nog 25 dagen.......)

36 Weken, de aller, allerlaatste loodjes...

Tis weer een vrijdag en dus zijn we weer een weekje verder in de zwangerschap. Vandaag 36 weken om precies te zijn. Als ik kijk naar mijn buik, vind ik het onvoorstelbaar (ook nu weer hihi) dat die buik zó groot kan worden zonder dat je uit je vel barst hahaha.
En wat ik me bijna niet kan voorstellen is dat ik nu hoogzwanger lichter ben als dat ik was toen ik begon met afvallen...een heel raar idee ergens.
Ik moet zeggen dat ik deze hele zwangerschap mezelf nog geen één keer heb gewogen! Ik begon met 68 kilo en ik vermoed dat er zeker 10 bij zitten, maar ik kan me er niet druk om maken. Ik zit nog geen ernstige vetophopingen dus ik weet dat het wel goed zit en ik snel op mijn oude gewicht terug zal zijn.

Inmiddels is het een raar idee dat we binnen 4 weken ineens een kindje erbij zullen hebben, dan alles weer zal veranderen, onze wereld positief gezien op zijn kop zal staan. Ik kijk er naar uit. Ik verlang er bijna naar.
Maar ja we moeten nog even wachten en tellen de dagen heel erg af. Riven en ik hebben een aftelsliert gemaakt tot de 40 weken en daar knipt hij elke ochtend een dag vanaf. Ook hij kijkt heel erg uit naar de baby en heeft het er vaak over.
Over alle dingen die hij de baby gaat leren, en dat ze vast heel lief is, en dat we met haar gaan wandelen in het bos..zó lief! Ook een nieuwe fase in zijn leventje.

Voor nu wachten we het rustig af, tellen we de laatste dagen dat we met z'n drietjes (en soms vijfjes) zijn om dadelijk ons nieuwe avontuur te beginnen :-)

36 weken buik in pyjama :-)

We hebben een plan!

Vandaag was het verloskundige-dag. Ja op donderdag... Al die weken op maandag, maar nu even een afwijking. Nou ja geen probleem voor ons.

We krijgen (dat bleek uiteindelijk) een co assistente, ook niks mis mee, alleen ze wist niks....

Ik was redelijk pissig over het niet zien van de infectie, of eigenlijk op het niet controleren er op omdat ik deze al 2 keer heb gehad. Ook wilde ik weten of de baby was ingedaald en hoe groot ze was. Op alles had ze geen antwoord.

Ze vroeg mij weet je wanneer je moet komen? Waarop ik antwoord schuldig moest blijven want mijn bevallingen zijn allemaal ingeleid.... en ik vertelde dat ik me daardoor heel onzeker voelde en aangezien ze mijn dossiers toch niet lezen, ik het gevoel had dat ik helemaal niet serieus werd genomen.

Nou ik ga de verloskundige wel even halen en met haar overleggen. *zucht* okay.....

wacht, wacht, wacht

En hoera daar was de verloskundige. Ten eerste kreeg ik excuus voor het niet zien van de infectie of het niet controleren daarop. Dat vond ik netjes.
Ze voelde de baby en deze lag al zo goed als ingedaald en had een normaal maatje (pfew geen 8-ponder ofzo hahahah).
En toen het verhaal bevalling, weer alles uitgelegd en zij heeft nu met me afgesproken dat met elk bezoek wat ik nu doe aan hun, ik een inwendig onderzoek krijg om te bepalen of de baarmoedermond rijp is. En zodra deze rijp is gaan ze me inleiden.
Nou wat een opluchting! Niet dat ik zit te wachten op een inwendig onderzoek, maar nu heb ik houvast en dat is voor mij heel belangrijk, gezien de vorige bijna traumatische keren...
Ook  heeft ze nog een echo gemaakt, om naar mijn vruchtwater etc te kijken.
Dus ik kan stellen dat het voor de eerste keer is in mijn 36 weken zwanger zijn dat ik tevreden en blij de deur uitging ipv huilend en zwaar gefrustreerd!
Dus hoera, we hebben een plan!!

Overdenkingen

Al een aantal jaren probeer ik zo bewust mogelijk om te gaan met Moeder Aarde.
En in die strijd, want zo kan ik het soms best noemen, vraag ik me vaak af waarom het soms zo moeilijk gemaakt wordt. Ik weet het antwoord ook wel daar op, namelijk: Geld, luiheid, gemakzucht.

Maar toch is er dat stemmetje die het allemaal niet eerlijk vind. Neem bijvoorbeeld bewust eten. Ik eet heel bewust en vooral ook heel gezond. Bijna alles wat ik eet is biologisch, ik eet geen vlees, geen suiker enz. Maar na wat onderzoek in het hele biologische voedselgebeuren kom je ook daar achter steeds meer misstanden. En dan irriteert me. Wist je dat bv kuikentjes, nou ja haantjes, gewoon levend door een versnipperaar gaan?
En nee niet alleen in de bioindustrie, net zo goed ook in de biologische industrie.... Dat sommige producten gemaakt zijn van biologische ingrediënten, maar niet biologisch zijn gemaakt, waardoor eigenlijk het biologische er al weer voor 50% van af is...
Of biologische producten die van ver gehaald worden en daardoor weer heel milieubelastend zijn. En zo kan je wel even bezig blijven.
Biologisch eten is soms zó moeilijk. Want blijkbaar ben je er niet door je spulletjes te halen in een biologische winkel..... Wordt het de mensen die graag willen soms niet onmogelijk gemaakt? (al ben ik nog steeds pro spullen halen in de biologische winkel, alles beter dan de gewone supermarkt)

Nog zo'n voorbeeld, zonnepanelen. Goede uitvinding! Ware het niet dat de productie van deze panelen verre van milieubewust zijn, of de sommige grondstoffen ervan.
Dus maakt dat zonnepanelen dan goed of slecht voor een beter milieu?

Dat geldt ook voor milieubewuste auto's, om zo'n ding te kunnen maken is al zoveel vervuiling vooraf gegaan dat de auto zelf dat nooit goed kan maken in kilometers.

Er zijn zoveel oplossingen voor dingen, maar het meeste wordt tegen gehouden door grote bedrijven die het niet zien zitten geld te verliezen. Denk bijvoorbeeld aan waterstofcellen als energiebron voor bv auto's, machines etc. Het bestaat, het is er, het kan gebruikt worden, ware het niet dat de grote bazen dat niet willen. Dus staan we machteloos soms.

En buiten het geld is er ook nog gewoon de mens. De mens die niet bewust wílt worden. Mensen vinden dat ze recht hebben op luxe, ze mogen heus een uur onder de douche staan, daar werken ze toch voor? Ze mogen best 2 auto's voor de deur hebben, dat is handig toch?
Of een huis vol luxe energie verslindende apparaten....who gives a fuck?
En dan nog vind ik 1 van de ergste dingen, voedsel.....
Mensen willen niet weten wat er in hun eten zit, mensen willen geen moeite doen om te koken, mensen willen hun ogen gesloten houden voor dierenleed, want die kiloknallers zijn zo lekker goedkoop.
Mensen vinden het makkelijk hun kinderen om of af te kopen met snoep, patat en overige zooi.
Het boeit mensen gewoon niet.

1 Van de ergste voorbeelden vind ik wel van die new age mensen, natuurliefhebbers, paganisten, je weet wel mensen die naar hun zeggen een hart hebben voor Moeder Aarde, maar als ze een bijeenkomst hebben als eten een pak frikadellen, chips en cola meenemen. De druïden die met de zomerzonnewende naar Stonehenge gaan en vervolgens Stonehenge als een gigantische vuilnisbelt achter laten.
En maar roepen, Moeder Aarde is zo belangrijk, wij geloven in de oude Goden en Godinnen. Wij eren de aarde en al wat er op leeft.... *zucht*
Moedeloos wordt ik er van. Die mensen wil ik wel ff met hun druïden staf even flink op hun kop timmeren...
Maar ja dat mag ook weer niet.
Of mensen die actie voeren tegen het afschieten van dieren en zelf thuis aan hun mishandelde kipfiletje zitten na zo'n harde dag werken om die zielige dieren te helpen.... Die dieren zijn tenminste nog gedood met 1 enkele kogel en hebben tenminste daglicht gezien en waren vrij.... (niet dat ik voor afschieten ben overigens!)

Eigenlijk zijn mensen maar verschrikkelijke wezens. We nemen en nemen en nemen en geven zelden wat terug. Ken jij mensen die iets offeren aan Moeder Aarde, een boom planten, iets doen voor de natuur, voor dieren? Zich met hart en ziel inzetten voor een betere wereld? Ooit een mens gezien die een boom knuffelde? Ken jij een vrouw die haar menstruatiebloed aan de aarde schenkt? Een kip, haan, koe, boom heeft geadopteerd?
Ik eigenlijk niet echt. Ja mezelf, maar dat telt niet.

Ik wordt soms zo boos en gefrustreerd als ik van alles wil doen en het niet kan. Ik wil voeding die 100% goed is, ik wil zelf ook wel een waterstofcel, of een windmolentje, kippen, een geheel energiezuinig huis, een auto die geen liters zuipt, ik wil geen dierenleed, ik wil geen natuur naar de klote zien gaan.... Ik wil zoveel, maar weet soms gewoon niet meer hoe.
Soms is het lastig het vechten vol te houden.
Gisteren liep ik met mijn biologische boodschapjes door de stad en dan kom je langs een shop waar ze lekker hun smoel zitten vol te proppen met shoarma...hhmmm lekker hoor *not*
Als ik in de auto zit en de zoveelste buizerd zie, vraag ik me af zouden al die andere mensen ze nou ook zien? Of boeit het ze gewoon niet?
Als ik in de natuur wandel en ik hoor haar fluisteren, doen anderen dat dan ook horen?
Zien mensen de schoonheid nog wel van dingen, en most of all handelen ze ernaar?

Ik ben bang dat het antwoord vaak nee zal zijn....

Ik voel me soms maar een vreemd wezen tussen alle anderen. Wakker in een nachtmerrie.
Ik blijf strijden, ook al voelt het soms alsof ik tegen de hele wereld vecht.
Er zal toch ooit eens iets moeten gebeuren waardoor andere ook wakker(der) worden?

Ik blijf maar hopen.... Heb immers 4 kinderen die nog even met deze wereld moeten doen.....

Balans...

Help Nesteldrang!! Ik wil te veel!!

Vannacht was een nacht dat ik weer werd vergezeld door mijn vrienden de braxton hicks. Met andere woorden ik had zoveel oefen weeën dat ik geen oog heb dicht gedaan.
En ondanks dat manlief me volledig in weelde achterliet (lees met thee, sojayoghurt, laptop & boeken) in bed. Was hij zo stom (ik geef hem uiteraard de schuld) de luxaflex ook open te doen, en daar was hij, de verleidelijk zon....
De zon die zei, het is prachtig weer, je moest nog schoenen hebben, en een beker voor Riven, en je hebt ook nog een kadobon van de H&M die je vast uit wilt geven aan dat kleintje in je buik....
Grom hij had gelijk, sommige dingen moesten, sommige dingen wilde ik graag.
Om 9 uur hield ik het niet meer vol en sprong (nou ja sprong is een héél groot woord in mijn staat van zijn) uit bed. Ik kleedde me aan, maakte me toonbaar voor de buitenwereld, in hoe verre dat nu mogelijk is. En om 10 uur stapte ik op mijn fietsje richting de stad, die gelukkig maar 4 minuten fietsen is.

Ik besloot de X.enos maar het eerste aan te doen, deze moesten toch wel een kinderbeker verkopen. Ja hoor hoera! Die hadden ze en toen ik daar was bedacht ik me dat ons douchegordijn echt aan vervanging toe was en kocht daar meteen een nieuwe. In mijn schoonmaakwoedige nesteldrang had ik de badkamer zó schoon gemaakt dat het douchegordijn een soort smerige lap was geworden in een glimmend paleis. Dus een nieuwe!

Naar aanleiding van een tip van mams over een omega-zaadjes-mix voor door het eten bij de Tuinen besloot ik hier naar binnen te gaan om te kijken of ze dat ook hadden. En jawel, dat hadden ze. Samen met super super super leuke theemutsen, wat heb ik staan kwijlen....ik bedoel deze zijn toch geweldig?

Maar ja ik bedacht me dat ik zelf creatief genoeg ben om er zelf net zo 1 te maken...dus liet ik ze maar achter :D

Toen nog even gymschoenen halen voor Riven en nette schoenen voor manlief en nog even naar de H&M om die kadobon uit te geven. Die laatste ging op aan 3 schattige zachte broekjes, een rompertje en 2 paar sokjes.

En toen mocht ik nog even boodschappen doen. Toch wel handig zonder kleuter, ook al is deze een grote hulp, maar soms is het lekker alles in een slakkengang te doen, zeker als je verdoemd bent tót een slakkengang ;-)

Toen inladen en weer naar huis. Uiteraard nadat ik de boodschappen had ingeruimd ben ik meteen dat douchegordijn op gaan hangen he. En daar begon het leed mee.....

Ik bedacht me dat ik nog veel meer moest doen vóór de baby komt. Ik wil perse de woonkamer en de trap geverfd hebben, ik wil de keuken even een grote beurt geven en alles uitzoeken. Ik heb teveel zooi en wil alles wat ik niet gebruik of weg gooien of naar de berging verplaatsen. Ik wil de keukenkastjes soppen, ik wil het gasfornuis wegslepen om ook dáár achter schoon te maken...kortom....ik wil te veel.

Dus jullie begrijpen manlief is dit weekend de lul! Want aangezien ik met dat logge walruslijf amper wat kan, zal ik toch hulp moeten hebben, dus heb ik besloten dat we dit weekend de keuken doen en het weekend erna gaan verven. Ik kan me nu al zijn blije gezicht voorstellen (lees wanhopige oh nee waarom-gezicht) als ik het vanavond vertel welke leuke plannen we hebben dit weekend :D

Ik weet gelukkig dat ondanks dat hij niet blij met me gaat zijn, hij toch ook blij is als alles is gedaan en dat maakt dan weer een hoop goed.

Vooralsnog moet ik dus maar even volhouden en op mijn tanden bijten als ik kijk naar alles wat ik nog wil doen..... k*tnesteldrang.....

M'n Lief

Tja en dan is het Valentijnsdag. En dag waar ik en lief eigenlijk niks aan doen. We houden alle andere dagen van het jaar net zoveel van elkaar. Geven elkaar op andere dagen ook wel eens wat leuks, lekkers of liefs. Dus tja wat moet ik er eigenlijk mee?

Toch zet het me wel even aan het denken. Ik bedoel ik zit hier toch maar in m'n uppie op mijn bedje en heb niks te doen, dus gedachten gaan alle kanten op. En dus ook naar mijn lief.
Al 7 jaar zijn we samen, in april om precies te zijn en 21 maart dit jaar zijn we 5 jaar getrouwd. 5 Jaar!!
Elke keer als ik er aan denk kan ik me überhaupt niet voorstellen dat ik ben getrouwd, ik! Ik die niet zou trouwens...echt zo'n voorbeeld van zeg nooit nooit, die overigens ook geldt voor kinderen ik wilde er 0 en heb er dalijk 4...ahum...

Mijn lief en ik zijn van die mensen die elkaar op internet hebben leren kennen, hij was door een vriendin aangemeld op een vriendjes site en ik door een vriend. En hij bleef hangen op mijn profiel.
Na een berichtje over en weer, gingen we over op msn. Hij kon goed lullen en ik vond het maar een gladjakker (erg he?). Maar toch spraken we eens af. Die eerste keer zal ik nooit vergeten.
Samen op het strand, met aan de hemel Venus en Mars en het strand bezaait met algen die oplichtte als je er op ging staan. Het was zó magisch!
Maar het blijf in eerste instantie bij vriendschap. Ik zat nog in een relatie, die weleens waarop zijn einde liep, maar had niet de potentie om vreemd te gaan.

Na 3 maanden was mijn relatie over en na een half jaar trok ik bij hem in. Daar begon het relatie gebeuren pas eigenlijk. Een klik die er altijd al was kon worden nageleefd. En zonder dat we het wisten stapten we in een achtbaan.... nou in zo één had ik er nog nooit gezeten.
Zulke hoge ups en zulke lage downs....maar het kwam er eigenlijk altijd op neer dat we elkaar hadden, wat er ook gebeurde, hoe moeilijk het ook werd. Alleen hij en ik.
De rest van de wereld kon in elkaar stortten, vrienden kwamen en gingen weer weg. Problemen met exen, kinderen, mijn verwerking van een roerig leven, zijn verwerking van een relatie met iemand die zwaar depressief was. We overleefde het, klommen uit elk dal, de ene keer sneller als de andere.
We jaagden onze dromen na, gingen op vakantie, de wereld was van ons!

Toen kwam zijn grootste kado ooit, een zoon, een zoon van ons samen. Zoveel liefde heb ik nog nooit gezien tussen een man en kind. De eerste blik op dat mannetje en hij was verloren. Riven was onze zichtbaar geworden liefde. We verhuisden, dachten heerlijk een frisse start te maken, begonnen een winkel. En toen werd ik ziek. Oh wat heeft mijn lief veel moeten verduren. Mij zo ziek te zien, alles zakelijk te verliezen en op den duur de onzekerheid of ik het wel zou redden ja of nee. De dagen dat ik het niet meer zag zitten, de dagen dat ik niet meer wilde, en uiteindelijk de uren van de operatie die zoveel langer duurde dan gepland.

Maar hij doorstond het, deed alles, hij bleef en liep niet weg. Vocht misschien nog wel harder dan ik. Maar altijd achter de schermen, tranen verborgen waar ik ze niet zag. Maar voor mij was hij altijd daar als ik hem nodig had.

Maar zijn kleine rode vos bleek niet te temmen, zelfs niet door een zware ziekte en vocht zich weer uit het ziekte bed. Ik ging weer leven, kreeg weer kleur, en daar in alle ellende die was geweest, die we hadden overwonnen, bij de bruggen die we hadden verbrand, stonden weer alleen hij en ik, met tussen ons in ons mannetje Riven. We hadden het overwonnen. En vanuit de brandende resten liepen we weer een nieuw pad in. Spoelden ons schoon, liepen ons pad hand in hand.
En terwijl we zochten naar nieuwe wegen groeide er een nieuw zaadje in mijn schoot, uit alle ellende, uit alle pijn werd hoop geboren, die zich ging uiten in een grote dikke buik.
In verdieping tussen ons, in nieuwe liefdevolle blikken, in het opnieuw vinden en hervinden van onszelf, onszelf als persoon, als ziel, als liefde.
Er was weer licht, we vonden weer nieuwe dromen, en de zon ging alleen maar sterker schijnen, de schaduwen die deze zon creëerde konden ons deze keer niet deren, ze kwamen immers achter ons. En achter ons wilde we niet meer kijken.

Alles zijn we doorlopen en voor mijn gevoel zijn we al 100 jaar getrouwd, en elkaar al vele levens tegengekomen, dat kan niet anders. Als ik die staalblauwe ogen kijk is er een herkenning die zoveel verder gaat dan alleen hier. Verbonden door een onzichtbare onbreekbare draad.

Dus tja valentijnsdag...toch wel een gedachte aan de liefde, niet aan een "fling" maar aan mijn lief Erik en ons pad, onze bijna geboren dochter, onze prachtige zoon en vooral onze onbreekbare liefde.....

Samen in Frankrijk op een terras ergens in de zon.... (2008)

Kinderfeestje from hell

Ik moet het even van me af schrijven hoor....

Hier gisteren een rare dag, mijn oudste zoon had een feestje en toen ik hem kwam halen bij het restaurant van de ouders van de jarige, stond er politie allemaal huilende kinderen en ik zag mijn kind nergens.
Nou ik sprong meteen uit de auto, wat blijkt ze mochten na het eten naar buiten (13 kids zonder ouderlijk toezicht) en hadden buiten een krat flesjes gevonden en deze tegen een muur kapot gegooid. Een buurtbewoner had de politie gebeld en die was dus gekomen en die koters in de kraag gevat. Dus kinderen doodsbang, geen ouders nog daar, want het feestje was om 18 uur afgelopen en dit gebeurde rond 17.15 uur. De moeder van de jarige sloeg dat kind ff een bloedneus waar al die andere kids bij stonden....nou echt waar, ik was pislink op die ouders. En kon gelukkig voorkomen dat mijn zoontje mee moest naar het politieburo een een melding kreeg bij buro halt of buro jeugdzorg....
En moet je voorstellen de politie was al ouders aan het bellen, wij hadden dus mazzel dat we op tijd waren. Ik was nu al geschrokken, moet je je voorstellen dat je je kids in goed vertrouwen achter laat op een feestje en je wordt gebeld door de politie of je je kind even af kan halen bij het politieburo....
En die kinderen liepen daar voor dat restaurant als kippen zonder kop....huilend, geen ouders, de ouders van de jarige nergens te bekennen.... nou echt...onvoorstelbaar. Ze waren al zo geschrokken van die knal die die moeder uitdeelde en de politie en dan daar zo plomp verloren moeten wachten op of je vader/moeder of tot je mee moet naar het buro....
Ik denk dat die ouders nog flink de pineut zullen zijn maandag op school(of al waren gisteravond door andere ouders). En dat jarige ventje, huilen!!! Echt zó zielig 
Uiteraard heb ik mijn zoon ook wel een standje gegeven en flink met hem gepraat oover kattenkwaad etc etc, maar als ik eerlijk ben had ik meer medelijden met hem dan dat ik boos was.
Dus ik was weer een hartaanval en avontuur rijker.....

Wat overigens ook zo raar was, ze waren gaan paintballen met die kids, en ze moesten spelen als jochies van 10-11-12 jaar tegen grote gasten van 17-18 jaar.... Neem aan als je een feestje organiseert dat je dat die kinderen tegen elkaar laat spelen en niet tegen vreemde grote jongens 
Mijn zoon vond het verschrikkelijk in ieder geval, ze schenen ook helemaal geen beschermingskleding te hebben, ja een overal en een soort klepje voor je gezicht... Ik weet nog toen ik zelf ging paintballen dat ik een borstplaat kreeg over die overal, en een helm met een vizier wat over het hele gezicht kwam.... mijn zoon heeft overal kleine blauwe plekjes in zijn gezicht 

Ik ben gisteren ook maar geen discussie aangegaan met die ouders, want toen ik aan die agent vroeg van waar was het ouderlijk toezicht kwam vaders ter tonele en zei dat ze maar heel even buiten waren geweest en verdween toen weer, maar hier klopt natuurlijk helemaal niks van, volgens mij zoon waren ze al dik een half uur aan het voetballen toen ze die krat vonden, nou toen die flesjes gooien en toen de politie kwam moesten ze het opruimen en toen pas zijn ze naar de voorkant van het restaurant gegaan....

Zouden jullie alsnog verhaal halen? 

35 Weken!! (and meet Snuffie)

Ja hoera het is zover, vandaag 35 weken zwanger, wat inhoudt dat ik "nog maar" (maximaal) 35 dagen moet broeden op mijn ei.
Het rommelt goed, dus ik hoop *hoop, bid, hoop* dat ik die 35 dagen niet ga vol maken natuurlijk.
Laat ik jullie eerst eens mijn prachtige 35 weken ei laten zien :D

35 Weken zwanger...

Vanmorgen had ik weer de luxe dat ik mocht blijven liggen van manlief, thee, antibiotica, en een appel werd aan bed bezorgd dus ik kon lekker blijven liggen. Ik hoefde alleen maar Riven aan te kleden en toonbaar te maken en deze hield me gezelschap tot ze naar school reden.

Dit bevalt me wel ;-)

En dan Riven nog vanmorgen mama je ziet er uit als een koningin.... waarop ik dacht je bedoeld zo'n Egyptische die al een tijd in een mummiekist ligt.... want ik had weer de hele nacht wakker gelegen en kon me niet voorstellen dat ik er ook maar enigszins florissant bij lag.

Maar gelukkig blijken kinderen daar doorheen te kijken en dan is het toch fijn om te horen dat tenminste 1 persoon op de wereld je mooi vind als je verkreukeld op je nest ligt met een heel fout Lion King big shirt aan hahahahaha

In onze ochtend gesprekken wist Riven me ook nog even te strikken. Riven heeft een knuffel genaamd Snuffie, een soort husky hondje. Deze zat ooit in een tas die bij mijn moeder vandaan kwam, en is sindsdien zijn lievelings knuffel.

Je begrijpt dat ding is helemaal afgeleefd maar dat mag de pret niet drukken.

Even ter verduidelijking, dit is Snuffie:

Is het geen spetter? ;-)

Maar goed wat bleek vanmorgen, Snuffie had een probleem... Nou vertel op zei ik nog dapper.

Snuffie heeft geen kleren en daarom heeft hij het koud. En omdat hij geen jas heeft kan hij niet naar buiten want dan wordt hij ziek.

Oeps werd ik hier nou net met mijn eigen woorden om de oren geslagen....shit!

Ehm...nou lieverd...zal mama dan een jasje maken voor Snuffie (dom dom dom van me)? En uiteraard kwam er meteen een enthousiast JAAAA, de val was gezet en mama was er ingelopen. En dan moet je ook meteen een trui en schoenen maken mam. Dan kunnen zijn jas en schoenen beneden bij de kapstok en als hij dan naar buiten gaat kan hij zijn jas aandoen.

Tja tegen die logica kan ik niet op.

Dus 2 keer raden wat er nu naast me ligt..... Precies! Wol, een haaknaald en ons fantastische model Snuffie.

Gelukkig wist ik er nog een tegenprestatie uit te slepen, Snuffie gaat dit weekend in bad! GNA! In de wasmachine met dat smoezelige ding!!

*dat ga ik nu maar weer braaf verder met de trui....en dan beginnen aan een jasje...het moet wel klaar zijn straks natuurlijk......zucht....*

Langzaam naar de eindstreep

Het rommelt en blijft rommelen, hier in het land der zwangeren. Hadden we eerst alleen nog "maar" harde buiken en steken in de onderbuik als oefen weeën, nou hoera, deze hebben zich nu omgezet in oefen weeën in de rug... En deze doen gewoon pijn en dan bedoel ik PIJN met grote letters.
De hele ochtend bracht ik door in bed rollend van mijn ene zij en weer terug naar de andere. Gelukkig was manlief ook niet helemaal achterlijk en had zoiets van blijf maar liggen, ik breng je antibiotica en een kop thee, ik kan ook wel Riven zijn brood smeren en zijn beker vullen met drinken.
Wat een heerlijkheid! Want laten we wel wezen, als je pijn hebt is het nou niet echt een pretje om door het huis te gaan rennen om van alles te doen.
Dus ik slokte mijn antibiotica naar binnen, bbrrrr, en genoot daarna van mijn thee en het gezellig geklets van Riven die toch liever zijn moeder gezelschap hield dan beneden tv keek of zijn vader lastig viel ;-)
Dat hij mijn buik elke keer wilde kroelen was wat minder, maar ja toch ook super lief, dus bijt je je tandjes even op elkaar en gun je dat kleine ventje dat moment met zijn zusje.
Toen het tijd was om te gaan kreeg ik van beide mannen een dikke knuffel en rolde ik me nog eens op. Om 9 uur ging ikt och mijn bedje uit, gedreven door honger, maar na een uur wist ik niet meer hoe ik moest zitten, hangen, staan of liggen, dus ging ik maar weer terug naar bed, stapel kookboeken mee en m'n laptop en dan maar boven vertoeven.
Uiteraard kwam er niks van laptop of van boeken, want mijn rug deed gewoon te zeer.

De laatste loodjes hou ik mezelf maar voor, maar ja die schijnen niet het leukst te zijn. Eenmaal in de middag mocht ik weer op mijn fietsje om de kleine man te halen en hoera ik had wind tegen en het regende.... Ik had meteen maar Riven zijn fietshelm van de kapstok gepakt, onder het mom, als we glijden of vallen, is je koppie veilig. Puffend kwamen we aan op school, waar ik werd begroet door een super blij mannetje. Ze hebben al een tijdje het thema winkel in de klas en deze week was meneer al bakker, slager, en vandaag mocht hij bloemen maken voor de bloemenwinkel, hij was zó trots!
Want vanmorgen had hij al gezegd dat hij hoopte dat hij in de bloemenwinkel mocht zodat hij mooie bloemen kon maken voor mama *smelt*
Morgen mogen de ouders komen kijken en ik kijk er nu al naar uit.
Want ondanks het feit dat ik dubbel lig van de pijn en ongemakken kan ik zó ontzettend genieten van Riven. Veranderd van schuw wezentje tot super vrolijk mannetje, met praatjes, sprankelende ogen en vol levenslust!
Iets wat ik heel erg gemist had het afgelopen half jaar.
Dus dat maakt dat weer een hele hoop goed.

Morgen zijn we alweer 35 weken (wat inhoudt dat ik dan nog 35 dagen moet)...... nog maximaal 5 weken en dan zijn we opnieuw ouders...ouders van een klein meisje.....
Vind het nog steeds ongelooflijk!

Wat een avond, wat een nacht, wat een dag.

Had ik gisteren al een slechte dag door het niet bepaald goede nieuws uit het ziekenhuis, werd ik gisteravond nog even verrast met een extra hartaanval. Net klaar om lekker naar boven te gaan en mijn bed in te kruipen verlies ik ineens een flats vocht. Paniek! Dit zijn toch niet mijn vliezen...of toch wel??
Het ruikt niet naar plas...shit shit shit....wat nu?
Ik bel mijn moeder om te vragen of zij dit wel eens had gehad...nee dus en vervolgens bel ik de verloskundige...toch maar even langs komen om het te laten controleren.
Dus vriendin gebeld om hier te waken, er lag immers als een klein mannetje te slapen en op naar het ziekenhuis, wat gelukkig heel dicht bij is.

Eenmaal daar aan de monitor, uiteraard allerlei beschamende dingen die je als vrouw allemaal NIET wilt om na anderhalf uur tot de conclusie te komen, het was geen vruchtwater...pfew.
Schijnbaar toch een flinke por gehad van de dame en plas laten lopen ofzo..... al moeten we bekennen dat ik dan héél mooi geur en kleurloos kan plassen hahaha weten we dat ook weer :D

Uiteraard eenmaal thuis super super moe, maar zoals manlief al voorspelde, nu ben je moe, straks in bed lig je weer naar het plafond te staren en zo geschiedde.... GGrrrr
Tevens moet ik nog even zeggen hoe blij ik was dat manlief zo rustig en kalm kon blijven terwijl ik zo bang was en in de stress zat...manlief is fantastisch (^o^)

De hele nacht dus liggen rommelen, veel harde buiken en veel nadenken. Ik kwam tot de conclusie dat ik erg blij was met de mensen op de afdeling verloskamers, veel liever, begripvoller en bekwaam dan de mensen van de afdeling verloskunde zelf, dus dat schept wel moed voor de bevalling.

Maar aangezien ik dus amper een oog had dicht gedaan had ik maar het besluit genomen om deze ochtend weer terug naar bed te gaan zodra ik klaar was met de mannen de deur uit sturen. Daarbij mocht ik om 7 uur weer fijn mijn volgende antibiotica pil (heerlijk hoor die oplosbare KOTS) dus ik moest er sowieso wel uit. Dus hup Riven aankleden, boterhammetje maken, drinken inpakken, fruitje inpakken, haartjes doen. Terwijl manlief zijn eigen dingen afwerkt. Het spul even uitzwaaien en toen lonkte toch echt mijn bed. En oh wat is dat heerlijk als er dan ook nog een zonnetje onder de luxaflex doorpiept :-)
Slapen deed ik niet maar ik heb wel heerlijk liggen soezen tot half 11 om vervolgens lekker een hete douche te nemen.
En dan na het douchen een grote kop thee en in m'n nieuwe hangei lekker in de zon, genieten van het groen wat zich her en der al laat zien op de planten en bomen op het terras, gewoon even helemaal NIKS!

En wat een heerlijkheid om naar school te kunnen fietsen in een zonnetje zonder storm! En zonder vrieskou! Niet dat het fietsen zo pretje is, maar dit maakte het stukken aangenamer.
Bij school aangekomen werd ik begroet door een supervrolijke Riven die inmiddels helemaal gewend is op zijn nieuwe school en ook aan het feit dat hij tot kwart voor drie gaat. En kreeg heb ook nog eens terug in de zelfde broek, verleden week was meneer bijna elke dag nat.... meneer vind het zó leuk dat hij gewoon vergat te plassen. Maar met een beetje hulp van de juf gaat het nu super goed en is hij deze hele week en de afgelopen vrijdag gewoon droog geweest (en ook nog steeds schoon by the way!)

Samen zijn we langs de biologische winkel gegaan, ik was zo stom geweest om te buigen voor het feit dat hij graag yoki wilde (hormonen maken een mietje van je, die weerstaan geen blauwe smekende kinderogen), resultaat: kind onder de uitslag.... Kom mezelf wel voor me kop slaan.
Nu samen gewoon weer een lekker smaakje haver en rijstmelk gekocht, en de yoki door de gootsteen gespoeld, samen met Riven, met de afspraak géén yoki meer, nooit meer.

Onderweg naar huis moesten we ook nog langs de apotheek want gisteren hadden ze maar 5 pillen en ik had er meer nodig...grrr en eenmaal thuis, parkeer ik eerst de fiets op de tenen van Riven, hij wilde helpen de boodschappen te pakken en ik was aan het worstelen dat zware kreng dichter bij de muur te krijgen. Dat dichter bij de muur lukte, maar dus ook op zijn tenen... En terwijl ik mijn kind staat te troosten laat ik mijn fietssleutel in de put vallen ARGH!
Gelukkig zat de put vol blaadjes en wist ik waar ijzerdraad lag, dus deze mama een hengeltje gemaakt en godinzijdank kreeg ik de sleutel er weer uit :D

Binnen alles uitgepakt en toen mocht ik al weer een pil (ik was al 25 minuten te laat volgens het schema, foei!) en nu even niks.... Riven heeft eten en drinken en speelt lief boven, de huisdieren liggen in comatische toestanden verspreid door het huis, het zonnetje schijnt nog steeds...dus tja.... ik denk dat ik maar weer ga voor thee in m'n hangei, ín het zonnetje! LOL

Wat een complex leven heb je toch als zwangere vrouw hahaha ;-)

Okay, ik weet het zeker, ik vind ziekenhuizen STOM!!

Verleden week bij de verloskundige moest ik urine afgeven en donderdag of vrijdag mocht ik bellen voor de uitslag, want het zag er dubieus uit. Nou ja okay.
Ik was vergeten te bellen dus vanmorgen pleegde ik het telefoontje naar de afdeling verloskunde.

Goedemorgen u spreekt met Thessa, ik zou bellen voor de uitslag van mijn urine want de uitslag was wat dubieus.
-oh ik zal even kijken......(stilte)......heeft u al antibiotica gehad?
Nee, want ik weet de uitslag niet
-nou het is inderdaad dubieus, maar de arts moet er nog naar kijken.
Ehm okay....
-wat is uw telefoonnummer? Dan bel ik u terug als ik de dokter heb gesproken.
(zegt telefoonnummer en denkt dat staat toch op je scherm??)
-oh, mevrouw, kan u even het faxnummer van uw apotheek opzoeken dat als wij u terugbellen u ons het nummer van de apotheek kan geven zodat we het kunnen doorfaxen.
*compleet verbaasd* ehm ja uuuhh okay.... en ik hang op....

Een paar uur later wordt ik terug gebeld (uiteraard toen ik net ging plassen en me rot kon rennen naar de telefoon).

Met de verloskundige, ik heb de uitslag van uw urine en u heeft hemolytische streptokokinfectie (

http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/zwangerschap/42323-groep-b-streptokokken-gevaarlijk-voor-pasgeboren-babys.html) en moet meteen behandeld worden, als uw vruchtwater breekt of de weeën beginnen moet u DIRECT naar het ziekenhuis komen want dan krijgt u tijdens de bevalling als we het redden nog 2 keer antibiotica om zeker te zijn dat het veilig is voor de baby. Mochten we dat niet redden dan krijgt de baby meteen na de bevalling ook antibiotica en moet u sowieso blijven tot we weten dat alles veilig is.

Mag ik het nummer van de apotheek?
*ik compleet in shock* ehm ja dit is het nr......
Okay succes en meteen komen he! *klik*

Dan even voor mij alles op een rijtje:
De uitslag had er vrijdag sowieso moeten zijn, als deze infectie zo erg is waarom wordt ik niet gebeld? Ik had dan al eerder met de antibiotica kunnen beginnen
Waarom is hier niet eerder naar gekeken aangezien ik dit met mijn tweede zoon ook heb gehad en het dus in de bevallings dossiers moet staan die hun nota bene hebben opgevraagd (echt ik vraag je, ik heb 8 verschillende verloskundigen gezien en niet 1 heeft die dossiers gelezen???!??)
Welke klootviool had ik mogen slopen als mijn dochter dalijk ernstig ziek had geworden of in het ergste geval dood had kunnen gaan omdat niemand maar dan ook niemand dacht van goh misschien moeten we eens een urinetest doen óf die fekking dossiers lezen.
De enigste reden dat de test gedaan is, is omdat ik slijm en bloedverlies had en de verloskundige dacht aan een blaasontsteking. Dus dank u wel lieve Godin voor het smerige slijmverlies!!!
Dat zie ik nu maar even als de redding van mijn kindje.

Ik ben zó pissig op dat ziekenhuis... echt in 1 week tijd even horen dat ze met een operatie je hele neus naar de klote hebben geholpen en vervolgens even een foutje maken wat je het leven kan kosten van je kind, hoera voor het ziekenhuis NOT!!!

Oh en om het nou nóg leuker te maken voor me heb ik oplosbare antibiotica gekregen, JAMMIE!!!

En nu ga ik even fijn zitten janken! GROM!

Ondertussen borduurde we ook nog een beetje

We zitten niet stil natuurlijk. Nou ja ik zit wel stil eigenlijk, maar ik doe ook nog wel iets, al is het niet veel.
Ik ben begonnen met een nieuw borduurprojectje, deze keer een klok. Een klok? Ja echt waar :D
Je moet wat toch? Daarbij vond ik hem te schattig om niet te maken en je moet de babyafdeling in huis toch ergens mee pimpen nietwaar? :P

Dus ging ik aan de slag om eerst maar eens het patroon op mijn stof te krijgen, wat nog tegen viel zo los uit de hand. het werd dus een combinatie van tegen het licht houden, de belangrijke dingen overtrekken en de rest uit de losse hand erbij. En dan maar aan de slag!

Het patroon na wat geklooi eindelijk op de stof, ja goed gezien het is een koekoeksklok!

We beginnen maar bij de bovenkant, het hertje...

En steeds een stapje verder, vogeltjes, boompjes....

En dit is hoe ver we vanmorgen waren, of hoe ver we dit weekend zijn gekomen.

Nou wilt dat manlief een heerlijke hangmatstoel heeft opgehangen voor me, deze had ik gekregen voor mijn verjaardag. 2 Keer raden wie zich daar vandaag in installeert met al haar kleurtjes garen, naalden en schaartje ;-)

Vogelsafari

Vandaag hadden we een boottochtje om weidevogels en wintergasten te kijken. We hadden er een hard hoofd in, maar het KNMI (de hufters) beloofde ons dat de wind zou gaan liggen en dat er een flauw zonnetje zou zijn... nou ehm die wind was niet gaan liggen het stormde net zo hard als de afgelopen 2 dagen, maar ja toch zijn we maar gegaan want we hadden geen bericht gehad dat het weer zó slecht was dat het niet door zou gaan.
Nu achteraf hebben we zoiets van natuurmonumenten wilde wel erg graag hun geld hebben, want het waaide véél te hard om te varen en al helemaal om vogels te zien, want geen 1 vogel die nu denkt goh laat ik lekker gaan vliegen of op een open weiland zitten.
Toch was het wel redelijk leuk, ik was in ieder geval buiten en hoefde niet te lopen ;-)
Ik heb nog wel wat plaatjes kunnen schieten, al was het nog best een klusje met die gigantische wind.

We hebben vooral ganzen, meeuwen en honderden smienten gezien, oh wacht en 2 bergeenden die heel snel over vlogen hahaha
Toch willen we wel eens terug gaan, ze hebben een nestkast met slechtvalken die je daar kan zien jagen in het voorjaar en de zomer en ook voor de weidevogels. Dus volgende keer beter :-)

Hier wat plaatjes van vandaag:

Overvliegende grauwe ganzen.

Nog meer ganzen.

We werden achtervolgd door kokmeeuwen, zilvermeeuwen, mantelmeeuwen en stormmeeuwen.

Mijn beste meeuwenfoto van vandaag LOL

Wat mannelijke smienten.

Nog een meneer Smient.

Een paartje Smient, wat een verschil he?

En nog een plukje smientjes :-)

Een volkstuintje betaald met weeën...

Gisteren zou ik met een vriendin gaan kijken naar een volkstuintje. We koesteren allebei de ambitie zelf groenten, fruit en kruiden te verbouwen en daar het me redelijk lukt op mijn terras is het natuurlijk veel leuker in een tuin. Dus zo geschiedde, na een wachtrij, krijgen we een uitnodiging te komen kijken :-)

Ik kan melden liefde op het eerste gezicht!
Een super groot stuk, met 3 fruitbomen, grote en oude!, een grote kas/schuur, een lage kas, maar alles onwijs slecht onderhouden.
Maar hey daar heb je mannen voor en dat mocht de pret niet drukken dus we doen het! Vanaf 1 maart hebben we een tuin :-)

Hier wat fotootjes van ons aankomende paradijs:

Omdat het best een stukje waggelen was voor mij, nam mijn lijf wraak en hoe :(

In de auto begon het mee steken in m'n rug en harde buiken, eenmaal in bed was het niet meer te houden en ben ik half jankend onder de douche gestapt in de hoop dat het zou afnemen, dit gebeurde helaas niet maar maakte me wel loom en met een hoop pijn viel ik uiteindelijk in slaap :(

Vanmorgen kotsmisselijk wakker, maar geen steken meer, slechts een betonnen buik.

Omdat Riven heel de dag naar school is kon ik vanmiddag wel even slapen en daar ben ik van op geknapt.

Helaas waait het gigantisch dus geen idee hoe dat straks moet op de fiets :(, hopelijk hoef ik dat ritje NIET te betalen met weeën..... wish me luck!

(maar kheb wel lekker een tuin!)

Deze ochtend

Besloot ik het eens rustig aan te doen, en dan écht rustig. Manlief brengt tot de bevalling Riven naar school, dus de dag begon met Rivje aankleden, brood maken, tas in orde maken en Riven uitzwaaien. En even een traantje weg pinken want mijn kleine grote man gaat vandaag voor het eerst tot kwart voor 3 naar school...
Wat ga ik doen met al die tijd?

Nou ja vandaag dat rustig aan doen dus maar. Gisteren was toch wel intensief en zet weer tot veel te veel denken en omdat dokter Yummie met van alles in mijn hoofd had lopen purren, zat uiteraard mijn neus weer fijn dicht en heb ik geen oog dicht gedaan omdat ik half de moord stak en compleet uitdroogde.
Resultaat daarvan, geen slaap, tig keer drinken, en honderd keer plassen ;-)

Toch mocht het de pret niet drukken want deze ochtend begint verder goed.

Zo maakte ik een lekkere kop thee.

Earl Blue Diamond, 1 van mijn favo's.

Genoot/geniet ik van de zon die echt royaal schijnt vandaag.

Ja ja, ik moet mijn ramen zemen, maar ik ben zwanger dus ik heb een excuus ;-)

Ik ging lekker aan de slag met mijn borduurwerk, je moet immers wat als je alleen maar kan zitten.

Bijna klaar! Tis nogal een priegelwerkje geworden....maar wel mooi, vind ik :D

Tijdens het borduren houdt Lasco me gezelschap, mijn trouwe oude sok...

Wat hou ik toch van dat beest, is hij echt al weer 8??

En hoera, de postbode kwam langs met alweer 2 boeken!!

1 Om te quilt ideetjes op te doen en 1 om inspiratie op te doen om Keltische te tekenen.

En op het terras keek ik nog even blij naar mijn 2 frambozen, m'n budlea's en de blije winterpostelein die erbij groeit :D

De budlea heeft zelfs al groene scheuten!!

Nou met zoveel blije dingen en zonneschijn moet ik de dag wel doorkomen denk ik, ook al mis ik Riven stiekem wel heel erg. Vanmiddag ga ik trouwens kijken naar een volkstuintje! Erg leuk want meer grond = meer groenten en dat is erg leuk.

Daarbij een beetje met m'n handen in de aarde wroeten met een lieve baby op mijn rug...tja ik zie dat helemaal zitten :-)

Nu lekker die thee opdrinken en verder met dat priegelwerkje, geniet van de zon allemaal!

Uitslag ziekenhuis

Hier vanmorgen naar het ziekenhuis geweest ben net een half uurtje terug. Kon verdikkeme anderhalf uur wachten zeg....
Manlief was mee, maar kon om half 12 weg (ik had om 10.40 uur de afspraak) om Riven weer uit school te halen en we hadden maar afgesproken dat ik zou bellen als ik klaar was.

Nou uiteindelijk aan de beurt, een super leuke, joviale en aantrekkelijke dokter en die schrok een beetje van wat hij zag.... ze waren volgens hem flink grof te werk gegaan, mijn neusschotje staat hartstikke scheef en ik heb gruwelijke verklevingen die dus het ademen moeilijk maken en dus ook zorgen dat mijn slijmvliezen over productief zijn en mijn ene holte zit gewoon helemaal dicht en de ander is omdat het dubbel zo hard moet werken uitgedroogd en bloed daarom dus....
Conclusie: er is geen direct gevaar voor de bevalling, het kan gaan bloeden, maar dan is er hersen-technisch niks aan de hand (en zijn woorden waren, ach ik ben dan in de buurt LOL) en na de bevalling mag ik fijn een neusoperatie om alles weer te laten maken...
Echt.....soms vraag ik me wel eens af, kan het nou nooit eens normaal?
Maar ja ik ben gerust op dit vlak en dat telt.
Nu vlak 2 gaan onderzoeken, namelijk of de tumor terug is, ik heb diverse klachten die niet bepaald positief zijn. Dus ik ga deze week weer achter endocrinologie aan.... *zucht*

Maar verder leven we nog hoor.... alhoewel volgens mij ben ik dood en vergeten te gaan liggen.

En dan nog tijdens het onderzoek zo'n prachtige actie van beeb, zit die man met allemaal ingenieus spul in je kop te purren besluit madam maar even een soort houseparty te houden daar binnen...
Ik was dus onder double attack... ;)

Update Ziekenhuis

YES!!! Net gebeld door de gynaecoloog, ik kan morgenochtend terecht bij KNO, ze nemen het godinzijdank serieus!!

Blessed Imbolc

De aarde ontwaakt langzaam 

Bridget blaast haar adem over het land en bloemen ontspringen langzaam onder haar voetstappen. 

We mogen ontwaken, luister naar hoe Zij ons roept. 

Rek je langzaam uit, wordt wakker, en probeer mee te bewegen op het ritme van het nieuwe leven, het ritme van heling, creativiteit en smeedkunst.

Volg de voetstappen van de witte wolf, laat de transformerende kracht van Haar slang tot je komen en laat je in met de energie van de zwaan... 

Ze is hier... 

From frozen winter wilds come through; 

To wake from sleep all life anew. 

Wolf Spirit-path finder 

Brigid Goddess - fire bringer 

Come light our ways 

Come warm our days 

The Imbolc spark of life is come! 

Blessings brought by Brigids swan!' 

Blessed Imbolc allemaal!

Wachten duurt zooooooo lang

Ppff ik heb er wakker van gelegen, dat hele ziekenhuis/openwond/bevallings-gedoe.

Vanmorgen mocht ik dan eindelijk bellen naar verloskunde, alles uitgelegd, ja zegt ze, ik denk dat je huisarts hier ook wel een rol in kan spelen.
(ARGH!!! Waarom denken jullie nou dat ik in het ziekenhuis loop?! Ja precies omdat in onder behandeling sta van een endocrinoloog! Precies! En jullie zouden samen werken. En als iets wat te maken heeft met endo de bevalling in gevaar kan brengen, dan overleggen jullie dan neem ik aan SAMEN.)
Maar goed dat heb ik niet gezegd uiteraard, ik bleef lief en zei dat de verloskundige had gezegd dat zij ook erg graag wilde weten of het gevaarlijk was.
En dat ik in doodsangst zat en ik niet begreep waarom pas 1 maart er een afspraak gemaakt kan worden.
Ze zou het gaan overleggen en me dan terug bellen.... En nu wacht ik al anderhalf uur op een telefoontje, want misschien zelfs pas om 4 uur vanmiddag kan komen.

Ik heb een beetje het gevoel dat ze me tot het uiterste aan het mangelen zijn ofzo.....

Ik kan in ieder geval melden dat ik 1 mazzel had vandaag, manlief bracht de kleine vanmorgen naar school en zal dit blijven doen tot aan de bevalling. Dat scheelt mij 1 rit per dag op de fiets.
Want fiets en ik zijn niet zulke goede vrienden. Echt ik vind m'n nieuwe fiets prachtig, praktisch, ze rijdt lekker.....maar ondanks dat ik dat allemaal vind, vinden mijn bekken en de baby dat allemaal niet zo. Na een ritje fietsen en we hebben het over 10 minuten heen en 10 weer terug, voelen mijn bekken aan alsof er een vrachtwagen overheen is gereden en ligt vaak mijn heupbot los uit de kom die dan op den duur weer terugschiet en ik minstens 5 minuten in een soort au-staat ben dat ik niks meer kan, en de baby schopt me gewoon zolang we fietsen compleet aan gort, die vind het totaal onacceptabel dat ik háár levensruimte op een ritmische manier kleiner maak. Zodra je ook afstapt is ze stil....de diva....
Dus hoera 1 keer minder per dag!

Verder prijs ik me nog maar gelukkig dat Riven het naar zijn zin heeft op school en elke dag blij gaat en weer terug komt. Zo'n blije snoet maakt toch een hoop goed :-) Ben dan ook heel benieuwd hoe het donderdag zal gaan als hij tot kwart voor 3 gaat. Vast net zo super goed, maar ja ik moet ergens benieuwd naar zijn niet waar?

Dan gaat deze mama maar met haar telefoon aan zich vastgeplakt thee maken en nog een uurtje niksen tot ik weer op mijn ijzeren ros mag stappen (wedden dat ze bellen als ik op de fiets zit!!).

Ik houd jullie op de hoogte!