Vreemde dagen

Riven is weer naar school. Normaal zou mij dat wat rust geven overdag. Maar eigenlijk ligt ons hele schema overhoop.
De oudste jongens zijn hier omdat deze nu vakantie hebben, manlief is ziek thuis en probeert nog zoveel mogelijk vanuit huis te werken en ik ren er tussendoor om de kids en manlief te verzorgen.
Nu heb ik de mazzel dat manlief Riven naar school brengt en weer haalt, dit hadden we afgesproken omdat ik dus echt niet meer op een fiets kan zitten. Normaal gesproken zou hij dan tussendoor naar zijn werk gaan, maar nu dus even niet door zijn ziek zijn. Gisteren heeft hij het nog wel geprobeerd, maar dat werd dus niks door de pijn.
Het was dan ook een hele rare gewaarwording om met mijn oudste zonen alleen thuis te zijn.
Geen Riven, geen manlief...alleen ons drietjes.
Je zou denken dan heb je een beetje rust, maar niets was minder waar, ik kreeg amper 5 minuten tijd voor mezelf, door vragen, eisen, gedoe, gezeik en geouwehoer.
En vandaag was niet veel anders, ik liep maar te rennen terwijl mijn lijf keihard schreeuwde om rust. Maar ja, buikjes moeten gevuld worden, boodschappen gehaald, afwas etc etc
En deze keer was ik dus in alles de lul. Mede ook omdat de kinderen nergens rekening mee houden.
Op dat soort momenten vind ik het heel moeilijk om te zien dat de oudste kids een héél andere opvoeding krijgen dan de jongste, zo lief en zorgzaam als hij is, zo egoïstisch en vervelend zijn de andere twee. En dit klinkt misschien heel gemeen, maar het is gewoon heel duidelijk te zien en het maakt dat ik me heel machteloos voel. Mijn oudste 2 kinderen groeien zo anders op dan dat ik zou willen, en zijn ze met z'n twee dan gaat het nog wel, maar zodra je Riven erbij zet wordt het ruzie.
En ook vanmiddag was het weer zo ver. De bom barstte en ik hoor zo'n hoop herrie van boven komen dat ik dacht dat er heel wat ergs was gebeurd, dus ik vloog de trap op om te kijken.
Maar nee hoor, ze liepen elkaar weer te zieken en af te troeven en dat monde uit in ruzie, waardoor de kleinste in paniek raakte en vervolgens in zijn ogen de schuldige beet, in dit geval zijn middelste broer. Het hele haagse scheldwoordenboek kwam voorbij en ik was pis en pislink.
Want deze mama stond net voor die ondankbare krengen muffins te bakken omdat ik dat vanmorgen aan de jongste had beloofd.
Je begrijpt ik was in staat die hele zooi muffins zo de vuilnisbak in te gooien.
Uiteraard volgde de zoveelste preek over samen spelen, respect hebben voor elkaar en als er wat is naar mama komen..... maar ja of er ooit naar geluisterd word? Volgens mij niet. Ik legde als straf niet meer gamen op, een half uur later kwam de eerste al vragen, mogen we even op de wii. Schijnbaar sprak mijn gezicht als antwoord boekdelen want hij droop meteen af.
Het was dus een hele chaotische en vermoeide dag en inmiddels ben ik compleet in elkaar gestort en lig ik op bed met een buik waar je nog geen vinger in kan prikken zo hard en steken in mijn rug.
Daarbij heeft manlief mij aangestoken met zijn uiterst nare hoest dus af en toe lig ik dubbel en hoest ik de longen uit mijn lijf terwijl elke spier zich dan strak trekt in mijn lijf en nog meer pijn doet.
Echt ik ben er wel klaar mee dat zwanger zijn :(

Donderdag mag ik naar de verloskundige en ik hoop echt met heel mijn hart dat al die weeën die ik heb geleid hebben tot het verweken van de baarmoedermond, want ik moet er niet aan denken zo nog dagen te moeten lopen, laat staan nog 2/3 weken.

Ik ben gewoon op, ik kan niet anders zeggen.

Morgenavond gaan de jongens weer naar hun vader en keert er wel weer wat rust terug in de tent, maar het maakt me ook verdrietig dat het zo moet gaan, dat hun bezoeken meer strijd dan vreugd zijn en most of all dat ik er niks aan kan doen, dan machteloos toe kijken, het over me heen laten komen, proberen mijn liefde er over uit te spreiden en maar hopen dat het ooit goed komt. De hormoontjes hebben het er mega zwaar mee momenteel....

Goed ik ga lekker met mijn neus in een boek, fijn naar een andere wereld, hopelijk brengt die wel wat rust....

Sorry voor mijn zeikblog ik moest het even kwijt...