Tot over mijn oren ben ik bang.
Als je een baby zou kunnen verwennen (ik ben namelijk van mening dat dat niet kan) dan zou de mijne spoiled rotten zijn, echt waar. Heel de dag is ze bij me, en ik laat haar geen moment alleen.
Behalve dan als ik onder de douche sta, want tja je moet toch ook schoon worden, en als ik eten kook voor de troepen, want eten is ook handig zo nu en dan.
Maar ja vanaf maandag zal ze ook mee gaan om te koken LOL.
Wipstoeltje in de keuken, op een veilig gedeelte van de aanrecht (lees ver weg bij het gasfornuis) en zo komt het eten ook op tafel. Het liefst heb ik haar de hele dag in mijn armen en ik kan maar geen genoeg krijgen van alle gezichtjes, pruillipjes, lachjes, en kan ik met de zelfde verwondering kijken naar haar, zoals zij kijkt naar de wereld.
Het verbaasd me hoe anders je dingen kan ervaren. Bij mijn eerste was ik ook zo verwonderd. Maar ik ging er heel anders mee om. Het was de eerste keer en ik was nog maar 18. Ik hield meteen van het mannetje en was zo verbaasd dat alles erop en eraan zat, dat hij geboren was uit mijn lichaam. Vanaf dag 1 hadden we een bijzondere band en aan de dag van vandaag heb ik nog steeds een onzichtbare onbreekbare band met mijn eerstgeborene :-)
De tweede was ook weer anders, ik weet de bevalling nog maar door (nu achteraf gezien) een hele zware postnatale depressie weet ik niks meer van de maanden erna. Alsof iemand mijn herinneringen heeft uitgewist. Ik vind dat zó erg. Nu was het sowieso een moeilijke tijd om meerdere redenen, maar ik vind het vervelend dat ik zoveel mis van die tijd. Het houden van had een moeilijkere start denk ik. Maar Jaiden is altijd mijn zonnestraaltje geweest. Dat is wat ik nog steeds het beste weet, hij liet me altijd lachen. En wat ik weet dat ik altijd met hem danste op het nr Everything van Anouk en dan hem altijd aankeek bij de zin the best is still to come dear, the best is still to come for us.... Raar hoe die dingen je bij blijven.
Riven was het zwaarste denk ik. Voor zijn zwangerschap was ik al zwanger geweest van mijn man. Maar dit kindje verloren we met 14 weken. Een half jaartje later werd ik zwanger van Riven, maar ik kampte met zo'n ongelooflijk schuldgevoel tegenover mijn oudste kinderen. En dit schuldgevoel werd nog wel even aangewakkerd en erger gemaakt door mijn ex en zijn vriendin.
Toen Riven eenmaal geboren was, was ik zeker blij met hem, maar ik durfde niet van hem te houden. Want inmiddels wist ik waar ik van houd dat gaat weg of raak ik kwijt.... Tel daar weer een postnatale depressie bij op en het feest was compleet. Gelukkig was het deze keer minder erg als met Jaiden.
Het duurde heel lang, bijna 3 jaar lang voordat ik me volledig over kon geven aan hem. Dat ik me durfde te openen en toen dat gebeurde was het magisch en sindsdien zijn we onafscheidelijk :-) Neemt niet weg dat ik zeker blij met hem was hoor en zeker wel van hem hield. Maar ik hield van hem met remmingen. Dus ik mishandelde mezelf en niet zo'n beetje ook.
Maar met Niiv is het zo anders gegaan. Geen schuldgevoelens, geen remmingen, geen moeilijke mensen met gezeik, alleen maar puur zoals het moest zijn.
Ik kon meteen van haar houden, ze was meteen van mij, 1 blik op haar en ik was verloren op een manier zoals ik nooit eerder had gehad met de andere kinderen.
Zoals manlief het zo mooi zei, er stond nu niks in de weg.
En zo is het denk ik ook, niet mijn leeftijd, geen problemen, geen onzekerheden, geen schuldgevoelens. En ja dat is natuurlijk wel een wereld van verschil.
Ik zie nu heel duidelijk hoe mensen kunnen groeien, hoe je bepaalde fases door gaat. En let wel, ik hou van ál mijn kinderen even veel. Ik heb ze allemaal even veel lief. Ze zijn mijn leermeesters, mijn kracht, eigenlijk mijn alles. Zoals elke moeder waarschijnlijk zou zeggen over haar kinderen ;-)
Ergens vind ik het jammer dat het niet met alle kinderen zo is gegaan, maar ik weet ook wel dat je dat niet voor het zeggen hebt. En dat ik er niks aan kan veranderen en dat het nu ook helemaal niks uit maakt tegen over hun, want voor allemaal heb ik goed gezorgd met even veel liefde en aandacht. Maar het is denk ik het idee. Ik ben nu eenmaal een piekeraar en kan eindeloos nadenken over dingen en dan krijg je dus dit soort dingen ;-)
Voor nu geniet ik maar gewoon enorm van mijn meisje, ongeremd en vol liefde, en kijk ik vol liefde hoe ze omringt wordt door 3 grote broers die haar behandelen als een prinsesje, vol tederheid, speelsheid en verwondering. En ben ik zó trots op mijn gezin :-)
Wat een rijkdom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten