Wakker worden in een droom

Waar moet ik beginnen...ppff ineens ging het zó snel.
Donderdag was ik gestript...het ging nóg meer rommelen als dat het al deed en de nacht was hels. Amper slapen, gigantisch veel pijn, maar niet doorzetten.
In de ochtend was ik zo moe, ik denk dit trek ik niet tot maandag. Ik had in de nacht al bloed verloren en toen ik na het douchen weer bloed verloor besloot ik toch te bellen naar verloskunde in het LUMC.
Daar werd verteld kom maar langs, we kijken dan even en als het kan gaan we het halen of maken we een plan.
Ik mijn vriendin N. gebeld omdat zij op Riven zou komen passen en ze zou meteen in de trein springen. Ook manlief gebeld die meteen zijn werk neerlegde en mijn kant op zou komen.
En uiteraard de vriendin gebeld die bij mijn bevalling zou zijn. Zij meteen in paniek, het geld was op, nu kon ze niet komen... tja dan maken we geld over want ik wilde haar er toch graag bij hebben.
Dus ik had alles geregeld, nu was het wachten tot iedereen er was.
Mijn gevoel wist dat het zou gebeuren dus ben ik mijn ziekenhuis tas gaan inpakken. Netjes het lijstje afgewerkt en maar wachten.
Riven zat superlief te spelen (echt volgens mij bestaat er geen liever kind) terwijl ik de minuten van de klok keek.
Om 11 uur waren manlief en N. hier en konden we weg. Riven nog uitgelegd dat de baby misschien zou komen en hij vond het allemaal goed. Dus gingen we op pad.
Eenmaal in het ziekenhuis krijg ik een kamer toegewezen, precies de zelfde kamer als waar ik 3 weken geleden lag toen ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren. Ik heb de verloskundige die ik al een paar keer gezien heb, Yolanthe heet ze. Ik wordt aan de monitor gelegen voor een ctg van de baby en moet even afwachten. Ondertussen doen ze een inwendig onderzoek en komen tot de conclusie dat alles rijp is en ik 3/4 cm ontsluiting heb en gaan ze overleggen.
Geloof me dan duurt wachten lang....héél lang.

Als Yolanthe weer binnen komt krijgen we te horen dat ze door gaan, ze gaan het halen. We bellen Manja dat ze kan komen, inmiddels heeft ze het geld binnen dus die springt in de auto.
Ik kies ervoor éérst de ruggenprik te krijgen en dat ze daarna pas mijn vliezen breken.
Ze denken dat het wel even duurt voordat de anesthesist er is, maar niets bleek minder waar, binnen 5 minuten staan er 2 mannen aan mijn bed die binnen kwamen als een wervelstorm met van alles en nog wat en voor dat ik met mijn ogen kan knipperen lig ik aan allemaal slangetjes, piepjes en weet ik veel wat en nog 5 minuten later lig in aan de epidurale. Het valt me 100% mee het deed geen pijn, maar de houding waarin ik moest zitten om de prik te zetten was niet de makkelijkste als je 9 maanden zwanger bent.

Inmiddels wordt de dienst van de verloskundigen gewisseld en wat blijkt, de verloskundige die me gestript heeft, Wilma, neemt het over en zij doet mijn bevalling! YES! Daar ben ik super blij mee.

Het duurt even voordat ik weer kan ademen en kan ontspannen.
Uiteindelijk lukt het me en voel ik de pijn langzaam wegzakken en begin ik te ontspannen. Inmiddels lig ik aan de eerste dosis antibiotica die nodig is om de kleine te beschermen tegen mijn streptokokinfectie. Ze starten langzaam de wee-opwekkers omdat ze hopen dat het niet te snel gaat omdat ik nog een dosis antibiotica moet krijgen om zeker te zijn dat de baby beschermd is.
Ik vraag of ik op mijn zij mag liggen en dat mag gelukkig en dan voel ik me echt ontspannen en kom de moeheid van de afgelopen weken naar boven en ik doe mijn ogen dicht en snoezel zo lekker de middag door tot het om half 7 tijd is voor de volgende dosis antibiotica. Ik krijg meteen een onderzoek en blijf op 6 cm te zitten. Hoera 6 al!
Na een half uurtje zit de antibiotica erin en zetten de weeënpomp flink wat hoger. Na een uur krijg ik echt pijn en eerst denk ik dat de klein nog wat zit te draaien, maar als ik het op en af voel gaan in een golvende beweging weet ik dat het persweeën zijn. Ik vraag Erik te bellen, maar Wilma komt al binnen en vraagt me om te proberen te persen. Nou zegt ze ik wacht nog heel even en ze gaat even naar buiten, maar ik voel steeds duidelijker pijn ondanks de ruggenprik, en na 5 minuten komt ze terug en zegt ze, nu ga ik niet meer weg voordat ze er is, want ze wilt geboren worden.
Om 20.10 uur mag ik gaan persen, puur op eigen kracht, want de weeën voel ik niet 100% en na een paar keer persen, vraagt Wilma om mijn handen en mag ik zelf nadat het hoofdje en schouders eruit zijn, haar uit me halen en op mijn buik leggen, wat een ervaring!
Ik schiet vol van emotie, voel van alles, maar vooral het gevoel van dit is mijn meisje, eindelijk, dit is MIJN meisje. Ik ben zó trots...en zó emotioneel, net als Manja.
Ik wilde graag zelf de navelstreng doorknippen en zo gebeurd het ook, ik heb haar 9 maanden gedragen onder mijn hart, ik wil de lijfelijke verbinding zelf breken, en ik knip de navelstreng dus ook zelf door.
Ik ben heel trots op mezelf.

zo verliefd op onze Niiv

Hierna worden we lekker dik een uur samen gelaten, we praten wat, maar vooral kijken we, we blijven maar kijken naar dat mooie meisje op mijn borst.

Uiteindelijk komen er weer mensen binnen en wordt ze gewogen, ze weegt 4000!! gram terwijl ze zo klein is!
We moeten 24 uur blijven ivm de streptokokken, maar we weten dat ze gezond is.

4000! gram....de vroegste en de zwaarste van de 4... :-)

Zaterdagavond mogen we eindelijk naar huis.

Thuis eindelijk met mijn gezin. Met mijn mooie zoon en mooie dochter.

Ik heb het idee wakker geworden te zijn in een droom.

samen gepoetst en aangekleed