Een keus die niet terug te draaien is.

Na gisteren de kleine op ben te hebben gelegen, kwam ik beneden en zei mijn manlief ietwat droog Y. is dood (Y is zijn ex-vrouw). Waarop ik hem wat vreemd aankeek van huh? Ja zegt hij zo keek ik ook.
Ze heeft haar eigen leven genomen. En op een heftige manier door van een flat te springen.
En een schuldgevoel bekroop even zijn gezicht.... wat als... wat als vraag je je af. Want haar gelukkigste momenten ooit zijn geweest met hem.
Na een wat uitgebreider berichtje weten we meer van de situatie en is het iets wat niet voorkomen had kunnen worden. Ze was haar hele leven als depressief, maakte geen serotonine aan en slikte daarvoor medicatie en had hoge ups maar misschien nog lagere downs. Uiteindelijk werkte de medicatie niet meer en was de hel in hoofd niet meer te temmen, waardoor de nieuwe medicatie nooit heeft kunnen inwerken en ze deze keuze heeft gemaakt.
Ze koos voor rust.
Zulke dingen kunnen mij altijd heel erg aan het denken zetten, wat blijkt anders blog ik er niet over. Het is nou niet een berichtje van goh leuk onderwerp.
Ik heb zelf ooit een zelfmoordpoging gedaan die ook had gelukt als ik niet was gevonden. En weet hoe ver je moet zijn om deze keuze te maken, de wanhoop, het gevoel van verlaten zijn, alleen zijn, je hoofd alsof het niet meer van jezelf is, alleen nog maar vervuld met de wens om te sterven om de aardse pijn niet meer te voelen. Ik ben uiteindelijk buiten westen geraakt toen ik in het ziekenhuis kwam en heb een "bijna-dood-ervaring" gehad waarin ik de keus kreeg of ik de aarde echte wilde verlaten of toch terug wilde. Schijnbaar koos ik om terug te gaan.
Die ervaring heeft heel erg indruk op me gemaakt en ben dankbaar dat ik terug "mocht". Maar heb ook geleerd hoe "makkelijk" het is om jezelf je leven te ontnemen maar gelukkig weet ik ook het pad hoe moeilijk het is om tot die keuze te komen en ben ik blij dat ik dat pad niet meer heb hoeven lopen of als ik er op liep wist ik de weg weer te vinden naar een pad wat er wel mooi uitzag.
Ik vind het heel heftig om te weten dat iemand die ik heb gezien (wat gekend heb ik haar niet, alleen uit de verhalen van manlief) op deze manier haar leven heeft ontnomen, ik kan me zó goed voorstellen de stemmen in haar hoofd en de sprong naar verlossing.
Ik geloof ook echt dat zij gelukkiger is mét vleugels zoals ik dat altijd noem. Ze heeft nu rust in haar hoofd, in haar lijf. Misschien een shock voor de achterblijvers, maar niemand kan invullen wat zo'n persoon voelt mits je zelf dat pad hebt gelopen en dan nog weet je niet alles.
Ik hoop dat ze berusting vind, dat mijn manlief berusting vind, want ze hebben tot 14 jaar van hun leven gedeeld samen, maar ook dat haar familie en vrienden berusting vinden.
Maar nog meer hoop ik dat ze nu gelukkig is en vooral vrij.