14 December mijn dag - Een jaar tumorvrij!!

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik dankzij mijn super lieve en aantrekkelijke professor/arts geopereerd zou worden aan mijn tumor. Nou klinkt dat wel wat raar "aan" mijn tumor, maar ja hoe zeg je dat anders?
Dit zou eens van de zwaarste dagen uit mijn leven worden. Al vroeg werd ik wakker gemaakt, kon ik me nog even voorbereiden en kreeg ik een pil zodat ik al weg zou zijn voor ik op de OK zou komen. Helaas die pil werkte niet en ik weet zelfs nog dat ik op de operatietafel gelegen werd. Nou ja eenmaal het slaapspullie erin en ik was vertrokken.
De avond ervoor had ik manlief nog gezien, was ik nog heel bewust naar mijn zoontje Riven wezen kijken toen hij lag te slapen. Als houvast als troost.
Het belangrijkste moment van die dag was het moment dat ze me naar de medium care afdeling brachten. Want toen ik de deuren uitgereden werd zag ik manlief zijn ogen. En ik had telkens weer gezegd als ik jou zie weet ik dat ik nog leef. Ik leefde dus nog!
Eenmaal op medium care werd alles 1 grote waas, ik had zó veel pijn, ik weet dat Nancy is geweest en de binnenkant van mijn hand aaide, ik weet dat mijn ouders zijn geweest. Ik weet de blik vol zorgen nog van mijn man. Maar het gene wat ik nog het meeste weet was het gevoel die avond en nacht, ik dacht echt dat ik dood zou gaan, zo ziek voelde ik me, zoveel pijn had ik.
Als ze moesten prikken lag ik als een lappenpop, ik kon niks meer, ik kon alleen nog maar denken aan het beeld van Riven in zijn bedje, en dat dat het laatste was wat ik van hem zou zien.
Ik was er van overtuigd dat ik die nacht dood zou gaan.....

Maar ja zoals mijn vriendin Sandra zei voor ik de operatie in ging, laat je wiegen door de Godin. En schijnbaar deed ze dat. 's Ochtends gingen toch echt mijn oogjes open, ik had het koud, was naakt bleek! Ik werd in mijn pyjama geholpen, kreeg wat drinken (wat er niet in ging maar toch)en kon het felle licht niet verdragen. Ik hunkerde er naar om manlief te zien, mijn kind. En 4 dagen gingen er voorbij waarin ik op een wonderbaarlijke wijze opknapte. Na anderhalve dag liep ik (nou ja liep, strompelde) en na 3 dagen was ik het zat en brak ik, ik wilde naar huis, voelde me zó alleen en had zo'n behoefte aan warmte en liefde, want alleen dat kon me beter maken voor mijn gevoel.
En de volgende dag (inmiddels vrijdag, op maandag was ik geopereerd) mocht ik naar huis. Manlief en mijn 3 kinderen kwamen me halen. Het was gruwelijk koud en buiten lag sneeuw.
En hoe hekel ik ook heb aan kou, wat was ik blij. Ik ging naar huis, ik leefde nog.

Eenmaal thuis ging het nog sneller, manlief zorgde goed voor me, ik hield zoveel mogelijk rust, maar na een week draaide ik zelf mijn huishouden weer.
Terwijl je normaal veel langer bezig bent met herstellen.
Maar ik voelde me gedragen en vrij, mijn gedachten waren leeg, ik voelde me leeg.

Nu een jaar verder voel ik me nog steeds zo. Ik heb best nog wat wat beschadigingen opgelopen van de tumor, ik ben licht woordblind, als dingen me teveel worden ga ik stotteren, mijn kraakbeen is aangetast in mijn rug en knieën en heb ernstige slaapproblemen. Maar ik leef. Na 2 en half jaar in een hel te hebben geleefd van onzekerheid kan ik nu na een jaar zeggen, ik leef, ik voel me naar omstandigheden goed.
Ik heb geen tumor meer.

Ik.heb.geen.tumor.meer.

Er was een tijd dat ik dacht dat ik dat nooit zou zeggen. Maar ik kan het wel zeggen, en ik ben daar zó blij om!
Wonderen gebeuren, dat blijkt, mijn snelle herstel, wat ze uit mijn hoofd hadden gehaald was van alles maar geen tumor dus wat er nog zit weten ze niet, maar mijn hormonen gedragen zich en pats boem, ik werd ook nog zwanger, iets wat niet voor mogelijk werd gehouden.
Allemaal wondertjes in mijn ogen.

Ik heb zó veel geleerd van mijn tumor, ik raakte alles kwijt, mijn werk, mijn winkel, de dingen war ik om gaf, mensen.... Zeker het laatste jaar leefde ik compleet in duisternis en angst.
Maar krijg nu zoveel terug. Heb zo ongelooflijk veel geleerd. Dingen die ik nooit had kunnen leren als ik deze tijd niet was doorgegaan. Dus ondanks dat het gruwelijk zwaar was, ben ik heel dankbaar dat ik die tijd ben doorgegaan.
Ben ik blij dat Mr Tumor op mijn pad kwam, aan de rem trok en hoe ziek hij me ook maakte, hij liet me uiteindelijk weer leven.

Mijn tumor gaf me mijn leven terug. En vandaag vier ik mijn leven, mijn mijlpaal:

EEN JAAR TUMORVRIJ!!!!! YAY!!!!!

Vandaag champagne voor mij, uiteraard de Jip & Janneke versie ;-)