Ik dacht eerst dat het allemaal zou gaan over dankbaarheid en vroeg me meteen af waar ik dankbaar voor was. Maar liet die gedachten gaan en las eerst het verhaal van de lofprijzende vrouw en bam! weer raak. Het verhaal verteld dat ze een naamgevingsritueel moest doen voor een tweeling, een jongen en een meisje, het meisje is vergezeld door de spirit van de raaf, die de lege ruimte van het onbekende zoekt om verandering te bewerkstellingen... Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht, want 2 weken geleden zag ik een raaf.
Maar ik lees verder. En het verhaal gaat verder over de moeder van de tweeling, die altijd uitgescholden werd voor hobbelende kraai omdat het haar ontbrak aan gratie, haar lange benen en magere verschijning deden haar stiefzusters aan een kraai denken, en haar lippen stonden altijd getuit als een snavel, helaas met als reden de stroom van tranen tegen te houden. En op een dag dat het meisje brak en haar tranen vrij laat vind de clanmoeder haar huilend bij een boom. Een plek waar ze haar tranen wel kon laten, want er was nooit iemand geweest die haar aardig had behandeld, bij wie ze haar tranen kon laten en haar ouders waren al vroeg over gegaan zodat ze altijd in de schaduw stond van haar stiefzusters.
De schenker van Aanmoediging vond dat haar leven een uitdaging was. Maar de clanmoeder was nog vele seizoenen bezig met het helen van haar hart. Ze liet haar zien dat er van haar gehouden werd en dat er altijd een plek was waar je je tranen kon laten vloeien.
Tranen verschijnen een beetje in mijn eigen ogen. Ik voel me dit meisje, deze vrouw. Een vrouw met altijd ingehouden tranen. Een vrouw zonder troost of steun van anderen. Maar ook een vrouw die haar troostende Moeder vond in de Godin, die haar zachtjes wiegde, maar haar ook een zwaard gaf om te vechten. Haar tegelijkertijd ook een heel eenzaam pad op stuurde. Een pad wat ik nog steeds bewandel...
Ik denk na over mijn pad van vechten en weet dat ik met dit vechten sterker ben geworden, maar ook kwetsbaarder. Het zwaard mocht ik neerleggen, ik kreeg als "wapen" liefde. Liefde die me naar de bodem van mijn ziel bracht. Daar waar ik heb zitten huilen, zoveel dat er geen einde aan mijn tranenstroom leek te komen. Maar vanuit de bodem kroop ik ook omhoog. En werd gezegend met een dochter in mijn schoot. Ik leerde nog meer te houden van de kleine dingen. Ging de wereld anders zien, nog anders dan dat ik al deed. Leerde nog meer over magie en ontmoette soms hele bijzondere mensen.
Ik leerde dat eenzaamheid nou eenmaal bij me hoorde, net als de raaf bevind ik me altijd in de leegte van de onbekende ruimte. Deze vogel zal niets voor niets bij me zijn denk ik dan maar.
En als ik dan denk over al deze dingen, voel ik me toch ook dankbaar. Ondanks mijn moeilijke en vaak eenzame weg, de pijn en het verdriet, het gemis van ouders.
Ik ben dankbaar voor de dingen die ik wel heb. Liefde, dieren, creativiteit, natuur, magie en mijn Godin.
Ik kijk nu terug op een jaar waarvan ik kan zeggen, ja het was moeilijk, maar niet zo moeilijk als het ooit daarvoor is geweest.
Ja het was zwaar, ik moest herstellen, mijn moed soms bij elkaar rapen, kreeg klappen van mensen uit de groep die ik begeleidde, werd bekogeld met modder maar al te vaak om wie ik ben, maar echt dingen die me tot de grond kapot maakte waren er niet. In 2010 kreeg ik weer adem, ik moest nog steeds rust houden, kon niks, behalve ademhalen en jeetje wat voelde dat fijn, gewoon ademhalen!
Met elke inademing, kwam helderheid, kwam inzicht, kwam loslaten, kwamen nieuwe dromen.
Ik werd bewuster, meer open, durfde meer ondanks mijn beperkingen, kon voor het eerst echt loslaten met een zweethutritueel. Verloor mijn hart aan een bijzondere plek. Leerde nog meer lief te hebben. Leerde nog meer te houden van mijn man en kinderen. Ik ben zó dankbaar voor dit jaar.
Het jaar waarin weer durfde te gaan dromen en mijn droom zelfs ving.
Het jaar waarin er wonderen gebeurde, het jaar waarin ik weer durfde om mijn vleugels wat te gaan rekken en strekken, zodat ik straks weer kan vliegen.
Dus ja de lofprijzende vrouw bracht dankbaarheid, maar niet zonder inzicht in wie ik ben, wie ik was en wat ik zal worden en zijn.
Ik kijk uit naar 2011. Eenzaamheid kan mij niet meer deren. Ik ben namelijk niet alleen.
I'm surrounded and filled with love.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten