Nieuw jaar, nieuw kansen?

2012, het jaar waar zoveel over wordt gesproken.
2011 een bewogen jaar.
Ik verloor een liefde en vond een nieuwe liefde.
En in maart kreeg ik de grootste liefde van mijn leven, mijn dochter.
Haar liefde houdt me sterk, maakt dat ik op mijn pad blijf.
Maakt dat ik wil geloven dat 2012 toch een goed jaar zal worden.
Ik wil weer voelen, weer lachen, ik willen tranen huilen van de lol.
Ik wil weer kunnen rennen.
Onvoorwaardelijk lief kunnen hebben.
Ik wil het nieuwe jaar op avontuur, maar nu op een positieve manier.
Ik wil nog meer houden van mijn vrienden.
Ik weer wil dansen op het vuur van de trommels.
Kunnen zitten op de sluitsteen en huilen van vreugde.
Ik wil de mensen om wie ik geef dicht bij me houden.
2011 wil ik niet vergeten, want ondanks alle shit heb ik ook zulke mooie dingen mogen doen en mogen beleven. Heb ik geleerd van mijn fouten, van mijn pijn en mijn verdriet.
Ik zal het jaar onthouden als een jaar van uitersten.
Van intens verdriet naar intens geluk.
Maar ik hoop dat in 2012 het intense geluk de overhand mag hebben.
Dat ik een plekje zal vinden voor mezelf.
Dat ik weer gelukkig word, weer dichter bij mezelf kan staan.
Met 1 kindje in mijn armen en 3 kindjes onder mijn vleugels, zo nu en dan.
Ik zal rennen, ik zal vrij zijn, ik zal liefhebben en dansen onder de sterren.
Gewoon omdat het kan.

Ik wens iedereen een prachtig 2012, het magische jaar van veranderingen.
Dat het beste uit 2011 het slechtste mag zijn voor 2012!

Wie wilt me sponseren?

Hallo allemaal!

Van 2 tot en met 22 januari ga ik meedoen met de actie Fris en Fruitig. Ik ga 21 dagen lang leven zonder dat ik daar andere organismen mee lastig val. Dat betekent dat ik alleen eet wat een plant onbeperkt kan missen: fruit, noten, zaden, pitten, vruchtgroenten en peulvruchten. Deze principes passen bij die van een fruitariër. Ik ga deze uitdaging aan samen met de andere deelnemers, omdat ik wil laten zien dat wij mensen ook fit en gezond kunnen leven terwijl we de wereld en zijn bewoners in hun waarde laten.

Ik vind dat wij met onze westerse eetgewoonten te ver afstaan van de herkomst van ons voedsel, waardoor we niet meer nadenken over ons consumptiegedrag en de gevolgen daarvan. Bijvoorbeeld door grote hoeveelheden en het goedkoopste vlees in de supermarkt te kopen keuren we bewust of onbewust goed dat de productie daarvan ten koste mag gaan van dierenwelzijn. Met Fris en Fruitig neem ik een sprong terug om te laten zien dat het ook anders kan. Ik schrijf daar vanaf 2 januari over op mijn blog: http://www.frisenfruitig.nu/category/deelnemers/thessa/

Ik wil jou vragen mij te steunen bij dit project. Dat kun je doen door me aan te moedigen op mijn blog, of nog beter: door mij te sponsoren!
Je kunt me sponsoren per dag dat ik het volhoud. Als je mij bijvoorbeeld sponsort voor 1 euro per dag, dan krijg ik na 22 januari 21 euro van je.
100% van het ingezamelde sponsorgeld gaat naar stichting Wakker Dier. Wakker Dier zet zich in voor een samenleving waarin de dieren uit de veehouderij met respect worden behandeld. Je kunt mij sponsoren door het formulier in te vullen ophttp://www.frisenfruitig.nu/word-sponsor/.
Op http://www.frisenfruitig.nu/category/sponsors/ kun je bijhouden hoeveel geld we al hebben ingezameld voor dit project. Je kunt nieuws over het project ook bijhouden op de facebookpagina van Fris en Fruitig (http://www.facebook.com/pages/Fris-en-Fruitig/247568805281655) en twitter: @frisenfruit. Je steunt het project ook door ons te liken en te volgen!

Groentjes,
Thessa

Kerst overleefd

Tja zo net na een scheiding is de kerst toch bitterzoet. Maar ik ben niet de persoon om me er onder te laten krijgen en had gelukkig mensen om me heen die van me houden en ik van hun.
Eerste kerstdag heb ik uitgebreid gekookt voor iedereen. En de tafel mooi gedekt.

Het mooie servies, menukaartjes, servetjes...

Heerlijk voorgerechtje , tomatensoep van gegrilde tomaten.

Iedereen vond het heerlijk en ik heb veel complimentjes gehad. Dus best fijn als je zo lang in de keuken hebt gestaan ;-)

Na het eten viel ik in slaap!

Tweede kerstdag kreeg ik al mijn kinderen onder mijn vleugels en hebben we lekker lopen keuvelen. Ex kwam nog even langs en ook dat was best gezellig. Ben blij dat we normaal met elkaar omgaan.

En nu gaan we naar het einde van het jaar. Vrijdag gaan we oliebollen bakken en zaterdag komt mijn vriendje oud en nieuw vieren. En zo rollen we hopelijk een jaar in wat mooie dingen zal brengen..

Fairy christmas!

I wish everybody a wonderful Yule/christmasday! :-)
With lots of love, laughter and light!

xx

Schattiger kan bijna niet!

Niivje is verzot op appel :-)

Blessed Yule

Het licht schijnt op onze handen,
Zelfs in dit donkerste uur,
Laat het feller branden,
Wij koesteren dit vuur.
Bescherm ons pad,
Tegen bittere kou,
Zo kil en nat,
Moeder Godin, Wijze Vrouw.
Het licht is stil en wacht,
Maar dagen lengen vlug
En de Godin fluistert zacht
Haar kinderen terug.

Rare kip

Tja nu ik tijdelijk op een boerderij woon heb ik ook te doen met kippen.
Grappige dingen op zich, maar ik keek vanmorgen toch even vreemd op toen ik iets weglegde en ik een berg eieren aantrof tussen de stokrozen. We hebben 2 slimme kippen die uit het hok en de ren ontsnappen elke dag en dus schijnbaar het hok geen fijne legplek vinden hahaha

Eieren tussen de stokrozen...

De kip in kwestie.

En de buit :D

Gescheiden

Lieve allemaal, bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige bericht. De reden dat ik een tijd niet had geblogt was omdat ik een maand geleden ben gescheiden. Ik ben samen met mijn 2 kinderen weg gegaan bij mijn man. Dus tja het is even zwaar en moeilijk. Ik wil niet teveel in details treden. Maar de ene dag gaat het beter als de andere. Ik woon nu bij een goede vriend in, die zelf afgelopen vrijdag ook is gescheiden. En nee ik heb geen relatie met hem, hij zou mijn vader kunnen zijn. Het is een droevige samenloop van omstandigheden dat hij nu ook in het zelfde scheiding-schuitje zit als ik. Gelukkig heb je dan tenminste iemand om te praten over je gevoelens.
Ik woon nu op een grote boerderij met een grote moes en kruidentuin, kippen, 2 honden en 3 katten. Op zich een gezellig boel en iets wat ik erg leuk vind.
Ik zorg nu voor alle kinderen (bij elkaar 5 incl mijn 2) en ik zorg voor het huishouden, zo blijft mijn hoofd een beetje rustig.
Sinds kort heb ik ook wel een vriendje, maar ik doe het allemaal rustig aan, voorlopig ben ik het belangrijkste samen met mijn kinderen uiteraard.
Moeilijk voor mij is dat mijn zoontje bij zijn vader wilt wonen en dat ik daardoor echt even door een hel ben gegaan. Riven zal nu bij zijn vader slapen en 's middags is hij bij mij en haal ik hem op van school en eet hij ook bij mij en zijn vader komt het dan na het eten weer halen. Op deze manier ziet hij ons elke dag allebei. Gelukkig heb ik geen slecht contact met zijn vader.
Maar goed, scheiden is niet leuk en sommige dagen lijken erg zwart. Ik heb alles achter gelaten en vaar nu op de goedheid van anderen en ook dat is niet makkelijk.
Ik zal nu op zoek moeten naar een eigen plekje en alles moeten opbouwen en dat valt niet mee. Maar ik kom er wel.
Nogmaals dank je wel, en als ik ff wat minder blog is dat dus de reden.
Liefs en thanxx

Alleen maar jij

Alles kwijt, moeten vertrouwen op de goedheid van een ander, pure onzekerheid in alles om me heen.
Is daar maar 1 rots, mijn enige licht in al het duister.
Mijn kleine mooie meisje.
Elke keer als ik naar haar kijk realiseer ik me, ik heb alleen maar jou.
Ik heb geen huis, geen geld, de dingen waar ik van hield ben ik kwijt.
Behalve die kleine schat, de enigste die zo dicht bij me staat.
En de enigste die er nog het minste van begrijpt, van dit alles.
Maar haar lach, maakt mijn dagen om voor te leven.
Haar aanwezigheid, maakt mijn wereld mooi, zelf als het uitzichtloos lijkt.
Haar energie steekt mij aan.
Haar vrolijkheid zorgt ervoor dat er altijd een lichtje is in mijn leven.
Mijn wereld is ineens heel erg klein.
Niet weten wie vriend is en wie vijand.
Schuldgevoelens, onbegrip maar vooral zoveel eenzaamheid.
Komt het ooit nog wel goed denk ik dan?
Maar gelukkig is zij daar dan...met een lachje, met een kus.
En dan is daar weer die reden, om elke ochtend te beginnen met een lach.
Alles bij elkaar te rapen en sterk te zijn.
Om alles uit het leven te halen.
Om te zoeken naar mijn hemel, waar ik ooit een stukje van zag.
Lief klein Niivje, mijn meisje, mijn dochter.
Jij bent mijn stukje hemel....the best is still to come.
One way or another :-)

As it is in heaven

Vanaf nu is m’n leven van mij
Ik heb naar zo’n korte tijd op aarde
En mijn verlangen heeft me hier gebracht
Alles wat mij ontbrak en dat ik vergaarde

En toch is het de weg die ik verkoos
Mijn vertrouwen was eindeloos
Dat mij een klein stukje toonde
Van de hemel die ik nooit vond

Ik wil voelen dat ik leef
Al mijn dagen lang
Ik wil leven zoals ik wil
Ik wil voelen dat ik leef
In de wetenschap dat ik goed genoeg was

Ik ben nooit mijzelf verloren
Het sliep alleen in me
Misschien had ik nooit een keuze
Behalve dan de wil om te leven

Het enige dat ik wil is gelukkig worden
Zijn wie ik ben
En sterk en vrij
De dag uit de nacht zien opkomen

Ik ben hier en mijn leven is alleen van mij
En de hemel waarvan ik overtuigd was
Bleek ergens daar te zijn
Ik wil voelen dat ik mijn leven geleefd heb
zoals ik wil.

Kleine meisjes worden zo groot (Niiv spam)

*nomnom* pompoensoep

Foto gemaakt terwijl ze in de draagzak hing :D

Eergisteren tijdens het uit en aankleden even zwaaien naar mama.

En mevrouwtje is helemaal into "staan"

4 December al weer 9 maanden, dan is ze net zo lang geboren als ongeboren :-)

Liefde

"Ik heb een man ontmoet en ik ben verliefd op hem geworden. Dat heb ik mezelf toegestaan om de heel simpele reden dat ik geen enkele verwachting van hem heb. Ik hield het niet meer vol om zonder liefde te leven; de grens was bereikt. Wat de toekomst brengt weet ik niet, maar weten dat ik mijn andere helft heb ontmoet zullen de dingen die ik heb beleefd, de problemen en het verdriet doen verbleken door deze ontmoeting.
Ik zou graag voor hem willen doen wat hij voor mij heeft gedaan. Ik heb veel nagedacht en ik ontdekte dat het geen toeval was dat wij elkaar ontmoette in Frankrijk; de belangrijkste ontmoetingen worden door onze ziel geregeld, nog voor onze lichamen elkaar zien. Meestal vinden dit soort ontmoetingen plaat wanneer we een grens bereiken, wanneer we de behoefte voelen om in emotioneel opzicht te sterven en wedergeboren te worden. De ontmoetingen zijn al geregeld, maar heel vaak gaan we ze uit de weg. Toch, als we wanhopig zijn, als we niets meer te verliezen hebben, of als we overlopen van levensvreugde, dan toont het onbekende zich en verandert ons universum van koers. 
Iedereen kan liefhebben, want met deze gave zijn we geboren. Sommigen doen het spontaan goed, maar de meesten moeten het opnieuw leren, moeten leren graven om zich te herinneren hoe het ook al weer moest. Iedereen -niemand uitgezonderd- moet zijn emoties uit het verleden op de brandstapel verbranden, sommige blije en verdrietige dingen, sommige fouten -en het hertellen ervan- opnieuw beleven, tot het ons lukt om de rode draad te zien, het voortdurend weerkerende motief dat achter iedere nieuwe ontmoeting schuilgaat; ja, zo'n rode draad is er.
En dan leren de lichamen de taal van de ziel spreken, seks is die taal. 
Dat is iets wat ik de man, die mij mijn ziel teruggaf, kan geven, ook al weet hij niet welke rol die taal in mijn leven speelt. Want toen hij naar me keek opende hij een deur, alsof hij een dief was; maar toen hij wegging, nam hij niets van me mee, integendeel, hij liet een geur van rozen achter-hij was geen dief, maar een bruidegom die me een bezoek bracht.
Ieder mens leeft zijn eigen verlangen; het maakt deel uit van zijn schat, al is het een emotie die iemand op de vlucht kan jagen, over het algemeen brengt het iemand die belangrijk is dichterbij.
Het is een emotie die mijn ziel heeft uitgekozen, en die zo intens is dat hij alles en iedereen om me heen kan besmetten.
Iedere dag kies ik de werkelijkheid waarmee ik wil leven. Ik probeer praktisch te zijn, efficiënt, professioneel. Maar ik zou graag het verlangen aan mijn zijde hebben, als mijn maatje, altijd.
Niet uit verplichting, niet om de eenzaamheid te verzachten, maar omdat het fijn is, erg fijn."


Copyright by paulo coelho (iets aangepast door mezelf)

1 Sprong

Een klein stapje maar, spring maar als je durft.

Een klein stapje maar, een sprong in het onbekende.

Hoor je je hart dan niet schreeuwen?

Luister niet naar de stem van je hoofd.

Laat je hart voor 1 keer alles overschreeuwen en spring.

Spring in het diepe, in het grote onbekende, in het grote avontuur.

Sla je vleugels uit en laat je leiden door dat wat je niet kan zien.

Heb lief elke dag, elk vonkje wat je ziet.

In de ander, in elk wezen, in elk dwarrelend blad.

Hou van jezelf als van geen ander.

Dans door het leven, want je bent het waard.

Leer nou eens 100% te vertrouwen.

Vermoord de stem van je gedachten.

Luister naar je hart, volg haar prachtige lied.

Want alleen zij kent de waarheid.

Zij kent de ware liefde, kent je ware pad en zal je altijd leiden.

Je hoeft alleen maar te luisteren.

Dus kom op, één klein stapje maar, spring.

Durf te springen, met je ogen wijd gesloten, in vol vertrouwen het lied van je hart tegemoet.

Operatie een soort van overleefd

Maandag moest ik om half 8 in het ziekenhuis zijn en ik stond om 13 uur op de planning voor mijn operatie.  Uiteraard werd dat met mijn geluk pas 14 uur en lag ik inmiddels te shaken op de afdeling anesthesie van de zenuwen. Ik was immers de hele dag al in mijn uppie en zo dat laatste uurtje begon me dat toch een beetje op te breken.
Uiteindelijk onder zeil gebracht en werd ik met veel pijn wakker. En wat kreeg ik tegen de pijn, fucking methadon... Het zou een lichte ingreep zijn waarbij ik de zelfde dag nog naar huis mocht.
Nou helaas, ik kon niet zo goed tegen de methadon, ik had weer (net als met de vorige operatie) veel bloed in mijn maag gehad, dus ik was dood en doodziek en mocht dus blijven en niet naar huis.
En hoe langer ik wakker was, hoe zieker ik werd.
Had ik eerst nog lucht, begon het bloed ineens uit mijn neus te stromen. En uiteindelijk heb ik de hele nacht bloed uit mijn  maag lopen kotsen...hoera :S
Gistermiddag mocht ik naar huis, toen ik weer kon lopen.
Ik zie er nu uit alsof ik in mijn gezicht gestoken ben door bijen, echt alles is opgezwollen en doet pijn. Ik heb al 3 dagen niks gegeten, dus bye bye lovehandles. En ik zit met een prachtig verband onder mijn neus om het bloed en slijm op te vangen.
Kortom ik ben voorlopig nog niet voor de buitenwereld toonbaar.
Ik heb een uurtje geleden voor het eerst wat vast voedsel op en mijn maag lijkt er goed op te reageren. Een beetje bloemkool , wat stukjes rauwe witlof en een gekookt eitje.
Verder leef ik nu op sapjes en vooral veel water. En alles moet koud zijn. Want bij warm eten of drinken kan alles weer gaan bloeden :S Ook mag ik niet onder een warme douche....GROM!
Nou ja we zitten het nog wel even uit, maar ik voel goed verrot in ieder geval.
All will be fine...

Vanuit het niets

Zit ik vandaag braaf te wachten op een telefoontje van het ziekenhuis...want ik zou de uitslag krijgen van mijn leverfunctie...wordt ik na lang wachten eindelijk gebeld...
Hallo afdeling planning, u stond op de wachtlijst voor een operatie KNO?
Ik: ehm ja.... (met in mijn achterhoofd dat ik verleden week een brief kreeg met het kan nog maanden duren door de enorme wachtlijst)
Zij: we hebben een datum!
Ik: oh?
Zij: Aanstaande maandag!
Ik: *boink, val van mijn stoel* uhm eehhh okay.....
Zij: okay dan stuur ik u nu alle informatie toe, tot maandag! En hangt op.

Ik: *-*..............OMFG!!! OMFG!!!!

Dus maandag wordt ik geopereerd, gaan ze alle schade herstellen die ze gemaakt hebben met het verwijderen van mijn hersentumor 2 jaar geleden. Kan ik hopelijk daarna weer door mijn neus ademen, heb ik geen hoofdpijnen meer en ben ik hopelijk eindelijk van het gezeik af. Omtrent mijn neus en hersens enzo dan...

Want...ik moet nu nog steeds gebeld worden voor de uitslag van mijn leverfunctie....want als die goed is kunnen ze starten met de behandeling van mijn huid...hoe bedoel je het gaat ineens heel snel enzo?

Gelukkig heb ik aanstaand weekend een leuk weekend voor de boeg, dan kan ik tenminste mijn gedachten verzetten, aangezien nu alle horrorbeelden van 2 jaar geleden allemaal als prachtige filmpjes door mijn hoofd gingen. Vooral de tampons in mijn neus....en nu weet ik dat Dr Yummie me geen tampons heeft beloofd...je weet het maar nooit met mijn mazzel....

Dus wish me luck!

Lol met bietjes :D

Tja...tis een beetje een kliederboel geworden, maar een lol dat we hebben samen!
En die bietjes gingen er heel goed in!
Mijn meisje blijkt een echte alles-eter te zijn.

Zo knaagt/sopt mevrouwtje nu lekker op een minirijstwafeltje met appel en kaneel :-)

Het kleine meisje word zo groot...

Hier zit ze samen met de dochter van mijn vriendin Miranda.
Niiv & Morgan, 7 maanden verschil, zijn ze niet schattig samen?

En deze is van vanmorgen, Niivje eet een boterhammetje, inmiddels heeft ze haar eerste tandje gekregen op 23 september, en de tweede zit er aan te komen, aan haar rode wangen te zien.

Waar blijft de tijd?

Vossendagje

Gewoon zo'n dag waar geen woorden voor nodig zijn omdat hij zo goed was. Want tja voor mij is mijn dag toch wel goed als ik 3 vossen zie, gewoon terwijl ik een goed gesprek heb en geniet van de zon :-)

Ik ben verliefd...

Op mijn dokter om precies te zijn. Nu ging hij sinds ik hem ken al door het leven als Dr. Yummy. Maar sinds vandaag ben ik toch echt een stukje meer van hem gaan houden. Terwijl ik eigenlijk toch zo ver mogelijk bij doktoren uit de buurt blijf. Nou ja ik noem het maar van de nood een deugd maken. Als je al zo vaak in het ziekenhuis bent geweest als ik, heeft het toch wel wat als je in je behandeling team op zijn minst 2 aantrekkelijke mannen heb zitten. Dat maakt de bezoekjes ineens een héél stuk aantrekkelijker ;-)
Maar goed vandaag mocht ik dus weer. Vanmorgen om 8.15 uur stond ik al op de stoep bij het LUMC. Helaas werd ik pas om kwart voor 9 geholpen. Ik was dus wel een beetje grommie, maar ja toen zag ik hem en toen was alles weer goed, niet wetende dat het daarna nog véél beter zou worden.
Want jawel, hij ging opereren. Tijdens de operatie om de tumor van mijn hypofyse los te peuteren hebben ze zo'n beetje mijn hele neus en neusholtes naar zijn grootje geholpen met als gevolg, gebroken neus en niet meer kunnen ademen door 1 neusgat waardoor ik het gevoel heb altijd verkouden te zijn. Daarbij blijft het bloeden in mijn neus, niet echt een pretje dus. maar Dr. Yummy kon dat oplossen. Maar jawel, Dr. Yummy kon nog veel meer oplossen dan dat!
Hij keek naar mijn huid (ik ben een lichte vorm van acne) en vroeg me of ik daar al lang last van had. Waarop ik zei, ja al vanaf mijn twaalfde. Hij zei ik kan het behandelen en dan ben je er helemaal vanaf. En toen kwam die, ik citeer: Je bent een mooie vrouw en het zou zonde zijn als je huid over 10 jaar gewoon kapot zou zijn. Mijn dag was goed. Dr. Yummy vind me een mooie vrouw hahaha
En most of all, hij gaat me nog mooier en ook nog eens pijnvrij maken. Nou ik vraag het je, wat wil ik nog meer van een dokter?
Ik ben verliefd.

So much going on

Zo druk en eigenlijk ook niet. Nog steeds wil ik niet terug in het keurslijf van het dagelijks leven. Op een bepaalde manier leef ik met mijn kop in de wolken. Terwijl ik me juist heel helder voel dus eigenlijk is het een verkeerde beschrijving.
Denk dat er ook geen weg terug meer is voor mijn gevoel. Er is iets veranderd na Frankrijk en het bevalt me en denk ook niet meer dat ik terug kan naar hoe het was.
En het is goed.

Ik zie de wereld scherper, mijn gevoel is anders, mijn doelen anders, ik kan beter in het hier en nu leven en voel me in een soort allesomvattende liefde.
Kinda nice :D

Ik voel me in een stroom waarin ik mezelf heb hervonden. Wat niet weg neemt dat ik nu klaar ben. Ik heb inmiddels een nieuwe sleutel gekregen alleen heb ik nog geen idee op welke deur deze past. Ik weet wel dat ik naar Saintes Marie de la Mer moet volgend jaar. Ik wil/moet de processie van Sara meemaken. Denk dat ik dan weer een stukje verder zal komen in mijn zoektocht. Dus zo zal geschieden.

Helaas valt het precies buiten de kindervakantie dus is de kans groot dat ik alleen moet gaan. Alhoewel ik ongetwijfeld wel iemand zal vinden die met me mee wilt gaan. Het hoeft niet lang te zijn, het festival duurt maar 1 dag. Dus kan makkelijk heen en weer als het moet :-)

Maar ziel lijkt me er naar toe te roepen en kan ik niks anders doen dan slechts volgen. Dus ben benieuwd wat me dat weer zal brengen.

En ondertussen rennen we thuis vrolijk rondjes, zorg ik voor (te) snel groeiende kinderen, sport ik me een ongeluk, maak ik 1001 plannen, verheug ik me op de groepsreünie van onze Frankrijkreis, heb ik 9 oktober een leuke workshop weer met paarden en dartel ik ondanks die drukte er als een vlinder tussendoor.

Life is good.

In the heart of everything

Hoe dingen kunnen veranderen in een week... Ik heb ondanks de spiegel waarin ik heb moeten kijken, het moeten verliezen van wie ik dacht te zijn, het doorgaan van pijn en verdriet en het verliezen van vele dingen toch een hele positieve flow overgehouden aan mijn reis in Frankrijk. Na mijn inwijding/ervaring in de grotten van de Katharen is er echt iets veranderd in mij. Ik voel me anders, voel mijn pad anders, wil meer in het nu leven en niet in de toekomst. Omdat het zo gruwelijk zonde is om te hopen op iets wat nog zou kunnen komen terwijl nu het moment is waarin je leeft en je het op die manier weg gooit.
Nog nooit heb ik zo een intense liefde gevoeld. De liefde voor mezelf, voor de Godin in mij. Zoveel jaren heb ik mezelf weg gecijferd, te kort gedaan, laten temmen, kapot laten maken, laten breken. En in het donker kon ik ineens te scherven zien van wie ik was. Een onbevangen meisje met grote ogen en haar blik altijd naar buiten. Langzaam veranderd in een volwassen vrouw die geleerd had stil te zijn met haar blik naar binnen.
In de grotten had ik contact met de meest wonderbaarlijkste wezens die ik ooit had gezien. Ze lachten naar me, raakten me aan, gaven kleine kusje op mijn armen en gezicht. En ik wist het is klaar. Ik wil niet meer iemand anders zijn. Ik wil leven naar wie mijn ziel is. Geen ketens meer.

En toen kwam de inwijdingsgrot. Nog nooit, never, never nooit heb ik zo'n liefde gevoeld als daar liggend op het altaar. Nog nooit de stenen zo mooi horen zingen over tijden ooit geweest, emoties ooit geleefd. Ik was nog nooit zo veel in de handen van de Moeder.

Ik voel me heel, gelukkig, geliefd, vrouw, mooi, sterk en compleet in mijn kracht.

En toen kwam dat moment om in het pentagram te staan. Hier stonden de katharen na hun inwijding in om een visioen te krijgen, terwijl ze uitkijken op prachtige bergen. De energie was zó sterk dat mijn benen gewoon begonnen te trillen. Wat best eng was zo'n eind van de grond.

Maar ik wist het was goed, ik val niet, Zij houdt me vast. En het was een bezegeling, het einde van een cirkel en het sluiten van een nieuwe.

Ik was vrij, niet langer gebonden, mijn ketens gingen af. Ik voelde me zó gelukkig. Voor het eerst weer in mijn leven had ik mezelf terug gekregen. En ondanks dat ik me naakt en onzeker voel nu, voel ik me wel intens gelukkig, voel ik me vrij. En ik heb het onwijs moeilijk nu om dat gevoel niet kwijt te raken in het alledaagse leven, maar ondanks dat weet ik dat die vonk er zit en me niet meer zal verlaten. Een stuk van mijn ziel is absoluut nog out there. En zal terug komen wanneer nodig.
Maar ik weet, ik ben vrij, ik ben in de handen van iets groters dan dat ik ben. Ik moet slechts vertrouwen en ik zal komen waar ik moet zijn.
I am in the heart of everything...

Kheb mijn zinnen weer ergens op gezet.

Nog steeds zit ik op een soort vage energiestroom sinds ik uit Frankrijk ben terug gekomen. Ineens is er de wilskracht om gezond te blijven eten en ook het sporten is weer terug. Die laatste kilo's staan nu hoog op mijn lijstje en zullen er nu dus ook echt afgaan. Al een paar keer had ik een hardloopprogramma voor bij zien komen en deze heb ik nu gedownload om mee te gaan beginnen. Nu had ik de frisse moed om het vandaag te doen. Alleen heb ik een ziek jongetje thuis, die kan ik moeilijk meenemen natuurlijk. Dus vandaag maar even een uurtje steps, aangezien mijn wii geen cd's meer eet, is het een beetje behelpen. Maar ik heb er vertrouwen in.

Ook heb ik een cursus Frans gekocht en zit nu al 2 dagen braaf Frans te studeren. De taalbarrière die ik ondervond frustreerde me zo erg dat ik vond dat het nu maar eens klaar moest zijn. Wil ik er toch ook wonen over 2 jaar dan is het handig als ik me op zijn minst kan behelpen met de basis. Dus ik zit braaf al 2 dagen te leren en heb inmiddels kaakkrampen :D

Maar ja je moet wat nietwaar? Het is dat betreft goed voor me een uitdaging te hebben ik hou er van om me in dingen vast te bijten. Verder ben ik mijn reisverslagen nog aan het uitwerken. De dag in de grotten krijg ik  maar moeilijk op papier, steeds komen er dingen bij en wordt het verhaal steeds langer...nog ff en het is een boekwerk! LOL :D

Goed voor nu maar even mijn jongetje vertroetelen en zo eens ff fijn steps doen.

Fijne dag allemaal!

Weer even landen

Na een prachtige week in het zuiden van Frankrijk, moet ik echt weer even landen. Mijn rationele ik zegt dat het moet, maar mijn hart en ziel willen niet terug in het keurslijf.
Ik heb zulke mooie dingen beleefd en ervaren dat het moeilijk is om weer in het normale ritme van het leven verder te moeten. En ik ben al zo gevoelig voor dat hele euvel.
Het zal zijn tijd nodig hebben en zijn weg wel vinden. Er komen nog meer verslagen aan maar het moet eerst alleen nog wat beter integreren en begrijpelijk worden voor mezelf....
Dus nog even geduld :-)

Frankrijk dag 2 Starten

4 september 2011

Het thema van vandaag is centrum en geaardheid/gronding.

We doen lichaamsoefeningen en ik merk dat ik het moeilijk vind om met mijn lijf bezig te zijn. Als het een afstotelijk iets is wat ik mee moet zeulen.
Toch merk ik wel dat ik beter in balans ben gekomen. We moesten op een evenwichtsschijf gaan staan en waar ik er 2 maanden geleden een stuk meer moeite mee had, bleef ik nu netjes en vooral lang in balans. Ik merk dat ik het moeilijk vind om in de wereld te zijn. Althans de wereld die hun bedoelen. Ik sta er anders in. Ik heb het idee dat het kijken in de wereld zoals hun het bedoelen zorgt voor meer gronding en bewustwording maar voor mij is het nóg meer prikkels en verwarring, want door me af te stemmen op de wereld om me heen lijkt er nog veel meer binnen te komen waardoor ik een overload krijg en dus dichtklap. Door meer bij mezelf te blijven kan ik alles wat binnen kom beter kanaliseren. Al komt dat dus op andere over dat ik juist niet in de wereld ben. Een beetje verwarrend is het dus wel.
Ik heb een beetje moeite met mijn voeding hier. Ik merk dat ik mijn lijf niet voed. Weinig verse en levende dingen, dus weinig voedingsstoffen.
Voor mij 2 dingen die haaks op elkaar staan. Bezig zijn met je lichaam op een spirituele manier waarbij je ook moet aarden en het vervolgens volstoppen met dingen die niet voeden. Vandaag ga ik me daar dus ook niet meer toe laten verleiden. Dan eet ik maar minder of alleen fruit.
Ik merk dat het mijn lijf vergiftigd.
Ook merk ik dat ik het moeilijk vind om in het bijzijn van anderen tot mijn stiltepunt te komen of om mijn stilte te vinden. Alsof mensen dan iets krijgen te zien waarvan ik niet wil dat ze het zien. Ik die kwetsbaar is, ik die gevoelig is. Toch is dat wel mijn punt waar ik aan moet werken. Thessa is namelijk geen haai, maar een vlinder net uit haar cocon die haar fragiele (en hopelijke wonderschone) vleugels nog moet drogen.
Lastig dus.

We deden nog een balans oefening die ik wel heel mooi vond maar waarbij het ook vrij lang duurde voor ik er in zat en ik blijf maar die verschrikkelijke drang houden dat ik het goed moet doen. Iets uit mijn jeugd wat er is in gehamerd en waarmee ik het me nog elke dag knap lastig maak. Want als ik iets niet af kan maken of niet 100% perfect doe ik mijn ogen, faal ik dus in mijn optiek.
Een groot puntje dus. Het hoeft niet perfect ik ben perfect zoals ik ben, ook al ik het niet perfect doe. Ik heb inmiddels wel rugpijn. Alsof de energie niet naar buiten kan, het voelt als verkramping. En nu kan ik niet meer zo lang staan als voor de tumor, dus dat heeft er ook mee te maken, maar ik voel/ervaar het als zwakte. GROM!

We gaan zo naar de paarden en ik ben heel benieuwd hoe dan zal zijn. Dus schoenen aan, vest aan, up we go!

17.20 uur
Paardjes, paardjes, paardjes!!
Oh wat was het mooi en geweldig en super!
De opdracht was om kennis te maken met de kudde, te observeren en in je eigen tempo informatie binnen te laten stromen van de paarden.
Het waren er in totaal 6, 2 bergpaardjes (gaia & Jeval), 1 witte,(Fiji) 1 bruine(amal), 1 zwarte(philos) en een vos(Ko-bi). Met mijn ongelooflijk zwakke plek voor witte paarden was het natuurlijk duidelijk dat deze het meeste aan me trok.
Allemaal gingen we onze eigen kant op. Even ergens zitten, stukje dichterbij enz. Op den duur zie ik dat we een cirkel vormen en ik loop eigenlijk naar een andere kant om te zorgen dat de paarden niet het gevoel krijgen ingesloten te worden. Daar kom ik aan een stuk voor Greet en besluit wat dichter naar de paarden te gaan en Greet komt naar me toe en samen gaan we op onze hurken zitten. En dat was het breekpunt! Op dat moment besluiten de paarden naar ons toe te komen. En zo mooi, de zwarte naar Greet en de witte naar mij! Ik schoot meteen vol! Zo mooi moment. Zo vol kracht en emotie. En door dat breekpunt kon uiteindelijk de hele groep bij de paarden komen.
Ik voelde me geweldig. En wat ik ook heel bijzonder vond was dat het witte paard naar Greet heel dominant was en haar ruimte niet respecteerde, maar naar mij heel lief en zacht en knuffelig.
Hoe anders kan het zijn?
Daarna maakt ik kennis met de zwarte, deze is heel aards en een beetje een clown. Daarna de bruine, nou dat is 1 bonk aanwezigheid, hij test meteen je grenzen. Later ben ik nog naar de 2 bergpaardjes gelopen, een merrie en een ruin. Met de merrie kreeg ik even contact, ze was heel zacht, maar juist haar zachtheid was haar kracht. Iets wat ik moet leren. (hallo leermoment!)
Pas nadat we als groep weer samen waren en we klaar waren ben ik naar de vos gelopen. Een heel sensitief paardje. Zacht, maar aanwezig op een verfijnde manier.
Ja een bijzondere middag :-)

Een gesprek met manlief maakte dat ik mijn inzichten kon delen en sterker kon/kan zijn in mijn keuzes. En ook een mooi inzicht was, hier in deze omgeving te staan en met te realiseren dat binnen nu en 2 jaar ik ook op zo'n plek woon. Het was even zo moeilijk het me voor te stellen. De drukke stad, alles dichtbij en dan die immense rust hier, die schoonheid. Het ontroert me. En wat ik bijzonder vind is dat 1 van de medecursisten tegen me zei, maar weet je Thessa, je hebt zoveel leed gehad, je hebt het verdiend. Na zoveel stormen mag er ook een veilige haven gaan komen. Ik had me nooit gerealiseerd dat ik zoiets verdien.... raar he?

Frankrijk dag 1

3 september

Vandaag is de dag, ik ga naar Zuid Frankrijk, al weken kijk hier naar uit en ik geef toe mijn verwachtingen zijn erg hoog. Al enige tijd komen er diverse dingen tot me, van vuurdraak tot zwarte zwaan, van vlaamse gaai tot reiger. Ik worstel met mijn emoties, heb duizend vragen in mijn hoofd en voel de transformerende kracht aan me trekken.

Maar ja het zal natuurlijk niet van een leien dakje gaan.

We pakken mijn spullen in de auto en vertrekken eerst naar mijn schoonvader, nog even een snel bezoek voor zijn verjaardag voordat mijn man me naar het vliegveld brengt.

Als we vertrekken vanaf mijn schoonvader komen we in een file en ik zie de aankomst tijd op de navigatie steeds later worden en ik schiet in de stress, want 10 voor 3 moet mijn koffer ingecheckt zijn....en als dat ding vervolgens aankomst 14.51 zegt, heb ik het niet meer en mijn stresslevel is torenhoog. Na dik 20 minuten in de file te hebben gestaan, blazen we naar Charleroi, en we weten de aankomsttijd omlaag te rijden. Even voor we Charleroi bereiken, steekt er midden op de snelweg vanuit de middenberm een prachtige rode kat over, ik zie haar en bam, onder onze auto en mijn hart staat stil, ze is op slag dood, en mijn maag krimpt ineen. Arm dier, arm arm dier, ik moet huilen en ik slik nog net mijn kots terug anders had de auto onder gezeten.

En terwijl mijn maag zich verkrampt schiet even iets gruwelijks door mijn gedachten, veel mensen vergelijken mij altijd met een katachtige, en ik wilde opnieuw geboren worden en de vraag schiet door mijn hoofd, wil je echt herboren worden? Want dan zal je eerst moeten sterven. En daarbij denk ik, net als die kat.... en mijn maag krimpt zich nog even verder in. Ik voel me zo schuldig en kan er helemaal niks aan doen. We hadden never nooit het diertje kunnen ontwijken en ik “troost” me maar met de gedachte dat ze meteen dood was al bloed mijn hart van verdriet. Uiteindelijk kom ik 5 over half 3 an op het vliegveld, kan ik op tijd inchecken en zit ik ook op tijd in het vliegtijd en kom ik zelfs voor de afgesproken aankomsttijd aan in Carcassonne. En krijg ik zowel in het vliegtuig als op het vliegveld een prachtige regenboog te zien. Een schrale troost voor het nemen van een leven en ik vraag de Godin voor de honderdste keer of ze de poes meeneemt onder haar vleugels en voor haar zal zorgen en bedenk me dat dit me nog lang zal najagen.

Mijn rit staat al te wachten en samen rijden we naar ons verblijf, een prachtig verblijf if I may say so, de paarden begroeten ons al en ik krijg een kamer voor mezelf, wat een luxe! Ik hou van privacy en vind dit dus echt een cadeautje. We praten wat en gaan uiteindelijk eten en na het eten hebben we een voorstelrondje.

In deze voorstelronde krijgen we allemaal ons maya geboortezegel en we moeten kijken of we er iets in herkennen...uhm nou ja best wel, hij klopte bij mij op alles!

En nog een hele bijzondere of all the things in the world, wat hangt er in de cursusruimte...een schilderij een reiger met daaronder zijn spiegelbeeld en het spiegelbeeld van de volle maan die de reiger beschijnt.... echt héél typisch.

Leuk om te horen in het voorstelrondje is dat veel thema's elkaar overlappen.

We zullen deze week elke dag met een ander thema werken en zullen ook chi gong krijgen een soort sjamaanse lichaamskunst en het heeft meteen mijn aandacht. Het is een mooi rondje, maar ookal krijgen we de uitnodiging nog wat te drinken beneden ga ik toch naar bed, het is tien voor 11 en ik ben moe. Ik bel mijn manlief nog even en pak dan mijn laptop om dit hele verhaal te tikken.

Zo toch nog eens kijken naar dat geboortezegel....heel bijzonder. Ik zal er morgen meer over vertellen. Nu eerst slapen, morgen is het om 8 uur ontbijt. :-)

Gelofte

Nog 2 dagen en dan eindelijk naar het Zuiden van La France. De afgelopen dagen zit mijn hoofd vol met gedachten, vragen en discussies. Ik ben veel bezig geweest met de vuurdraak maar ook met de vlaamse gaai en de zwarte zwaan, waarvan die laatste net zo mysterieus is verdwenen als dat zij hier verscheen.

Afgelopen zondag brachten wij mijn broertje naar huis nadat hij hier een weekend geweest was. Eenmaal daar haalde hij 2 veren te voorschijn, in eerste instantie dacht ik om me te laten zien, maar ze waren voor mij bedoeld!
Een veer van een buizerd en een prachtige grijsblauwe veer van een reiger!

Die laatste vind ik vooral heel bijzonder aangezien ik tig reigers al heb gezien in mijn leven, maar nog nooit een slagpen er van vond. Ik wilde ze al terug geven, maar kreeg de mededeling, nee nee ze zijn voor jou. Ik helemaal blij. Buizerd is voor mij absoluut mijn binding met Cernunnos en ik ben blij met zijn steun van mijn reis. De veer van de reiger had ik in eerste instantie zoiets van, fijn weer een teken van geduld..grom!

Nu weet ik dat de reiger ook een belangrijke vogel was in de wereld van de de druïden. Hij staat voor geduld (duh, uren in het water turen voor een vis moet je wel geduldig voor zijn anders geen eten), maar ook voor een kijk in de innerlijke wereld van jezelf. En ook dat vind ik niet vreemd, want werd er immers niet geschouwd in water? Het waren dan ook de belangrijkste of beste zieners die de veer van de reiger in hun haar mochten dragen. Dus met dat inzicht is het een mooi kado, het kado om in mijn innerlijke wereld te kunnen kijken, te kunnen schouwen om zo de antwoorden te zien die op het oppervlakte zullen verschijnen. Ik zal beide veren dan ook zeker meenemen naar Frankrijk aanstaande zaterdag.

Maar het was ook een kado wat me bracht naar mijn gelofte aan de Godin. Bij je inwijding leg je een gelofte af aan de Godin. Deze gelofte bind je aan haar en verzegeld je beloftes en maakt je als het ware in haar dienst. Inmiddels heb ik mijn gelofte al weer jaren geleden afgelegd     en heb me altijd gehouden aan wat ik toen beloofde, en soms is dat een zware last geweest. Omdat ik nu zoveel jaren verder ben wil ik opnieuw mijn gelofte afleggen, en waar beter dan de plek waar ik het ooit al eerder deed? Dus zal ik de komende dagen besteden aan het uitwerken van die gelofte. En haar uiteindelijk daar verbranden zodat de intentie en mijn woorden haar ook kunnen bereiken via het vuur en haar rook.

Ondanks dat de hoofdlijnen van mijn gelofte hetzelfde zijn gebleven voelt het toch goed om in gesprek te gaan met haar op die plek, mijn plannen te laten zien en mezelf te laten zien. En dat klinkt best raar aangezien ik elke dag in verbinding staat. Misschien is het ook het idee, juist die plek, de kracht en het gevoel dat mijn toekomst verbonden ligt aan dat land. Want ook al is de kans groot dat we eerst een tijd in Engeland zullen wonen, wéét ik gewoon dat we uiteindelijk in Frankrijk zullen eindigen.

Dus ik ben benieuwd, ik verheug me, ben nerveus, voel me getrokken, voel me op vleugels en tegelijkertijd diep in de aarde. Ik voel mijn vuur en de emoties in het water en dat water zal mijn grootste thema zijn als ik in Frankrijk ben. Alleen het water kan me opnieuw geboren laten worden, het enigste element waar ik nog nooit voor de volle 100% doorheen bent geweest.
Dus tijd om mijn selkie jasje eens te gaan zoeken :)

Zoveel te doen en zo weinig tijd

Nog 3 nachtjes slapen en dan vertrek ik voor een week naar Zuid Frankrijk. Al maanden kijk ik uit naar deze reis. Ik ga naar de heuvels van Carcassonne om daar een week aan de slag te gaan met mezelf door middel van een hele hoop dingen waaronder ook paarden.
Het is voor mij een bijzondere plek, want niet ver van Carcassonne vandaan ben ik ingewijd tot priesteres op een hele hoge berg... Het voelt een beetje alsof een cirkel zich zal sluiten en een nieuwe zich zal openen. Na mijn hersenoperatie is er veel voor me veranderd. En zeker na het goede nieuws te hebben gekregen dat al mijn waardes nog steeds 100% in orde zijn is het mijn doel om de stukken van mezelf terug te vinden die ik ben verloren of die ik ooit weg gaf. Ik wil weer heel worden en deze reis zal me een stuk dichter bij mezelf brengen, that's for sure.
In voorbereiding er naar toe kom ik maar aan weinig tijd toe om te bloggen. Ik strijd vaak in mezelf, heb veel vragen en mijn hoofd is vol. Het hoort er allemaal bij, want dat is nou eenmaal hoe het werkt bij mij. Ergens hoop ik dat ik daar wifi heb zodat ik van me af kan bloggen. Ik neem in ieder geval mijn laptop mee zodat ik wel kan "schrijven". Want van me af schrijven zal 1 van de meest helende dingen zijn voor me.
Op de laatste dag zal ik nog een dagje naar mijn schoonmoeder gaan die er vlakbij woont. Om vervolgens weer naar huis te vliegen.
Ondertussen snelt hier de tijd voorbij, mijn meisje is aanstaande zondag alweer een half jaar! Onvoorstelbaar hoe snel het gaat allemaal! Vanaf volgende week gaat ze aan de opvolgmelk, en inmiddels drinkt ze 2 papflessen en eet ze elke dag groente en/of fruit. Het is een echt lekkerbekje en alles vind ze lekker, zo at ze gisteren pastinaak hahaha
Ook met mijn andere zonen lijkt de tijd voorbij te vliegen. Riven gaat met sprongen vooruit in groep 2, hij leert letters en vind het prachtig allemaal. Mijn middelste zoon heeft het zelfs naar zijn zin op school, ondanks dat hij helemaal geen zin had! En de oudste vind het super gaaf op de middelbare school. Ik vind het leuk om ze zo gelukkig te zien allemaal.
Nou ja zo blijven we lekker bezig :-) Ik ga alvast een lijstje maken met wat ik mee moet nemen :D

Vandaag...

Vandaag is het 12 jaar geleden dat ik moeder werd. Na een hele lange en zware bevalling werd uiteindelijk met een vacuümverslossing Faybian geboren.
Amper 18 jaar was ik en ik was ineens mama.
En vandaag al weer 12 jaar geleden, wat een mijlpaal! En dan meteen op zijn verjaardag zijn eerste dag op de middelbare school. Ik ben zó trots op hem!
Mijn eerstgeborene, mijn speciale schat....

Lazy monday

Schijnbaar hebben die katten niet alleen luie zondagen, maar ook luie maandagen ;-)

Brán die het stoeltje van Niiv heeft ingepikt...

Sorcha pikte mijn plekje in en ligt nu opgerold naast me :-)

Tja....deze twee noemen we niet yinkie en yankie voor een reden...Karma (rood) en P!nk liggen altijd bij elkaar als ze de kans krijgen. Ze zijn echt héél lief samen.

En zo trof ik Brán gisteren aan....hij dacht waarschijnlijk, wat Sorcha kan, kan ik ook... Beest is volgens mij van rubber....

De overige katten waren niet bereid tot een foto ;-)

Lazy Sunday

Volgens mij moet het echt super zijn om kat te zijn ;-)

(boven P!nk en onder Sorcha)

Omdat ze zo schattig is :-)

Nog maar wat fotootjes van mijn kleine meisje :-)

Heeft ze geen mooie blauwe ogen?

En ze is altijd zo vrolijk..

Lachen naar mama terwijl we met de vos spelen.
(dank je wel Tante Karin voor mevrouwtje Vos)

En nog maar een keertje flink lachen :-)

En dan nog even met mijn knuffeldoekje spelen. Ik pak alles vast en stop ook álles in mijn mond....
Maar dat zal mijn schattigheid ook wel vergroten, lekker overal op zitten kwijlen hahaha

Oogst

Vanmorgen haalde ik 2 grote bloemkolen uit ons daktuintje :-) Aangezien ik de tuintjes samen "deel" met mijn jongste zoon mocht hij poseren voor op de foto. Maar mama ze zijn zo zwaar dus legde hij ze bij zijn zusje neer. Wat voor mijn kater Bran een goed moment was schijnbaar om ook even te kijken.

Ook hingen er 4 super rijpe hefstframbozen aan de de struik, die zijn maar meteen op gegeten.

Wel jammer dat ik vanavond ook nog een bloemkool in mijn groentenpakket krijg hahaha, ik vermoed dat we veel bloemkool zullen eten deze week.

Ook zag ik dat de tomaten hun best aan het doen waren en dat ik serieus een goed gesprek moet hebben met de rupsen omdat ze mijn boerenkool aan het op knagen zijn GROM! Ook de spruitplanten doen het goed en ben benieuwd hoe onze laat ingezaaide erwtjes, boontjes en mais zich gaan houden. Ze zaten bij elkaar in een kado zakje en ons motto was, gewoon maar proberen en we zien wel wat eruit komt. Tot nu toe groeit het goed, maar of het vrucht zal dragen weet ik niet. Zal mij benieuwen.

De bietjes en snijbiet doen het ook heel goed, evenals de broccoli. Over de knolselderij kan ik niet zoveel zeggen, die groeit gewoon denk ik, zal eens kijken wanneer je die dingen moet oogsten hahaha.

Maar de tuintjes bewijzen hun eer. Volgend jaar kan ik er meer tijd in steken dan heb ik niet net een baby gekregen ;-) Maar ik mag niet klagen met wat we toch al uit de tuintjes hebben gehaald :-)

3 Hoeraatjes voor mijn hypofyse

3 Weken geleden mocht ik bloed prikken in het ziekenhuis. Tot mijn grote ongenoegen uiteraard want ik HAAT bloedprikken. Ze hebben me al zo vaak mis geprikt dat ik er altijd tegenop zie en daarbij ben ik in de afgelopen 4 jaar zó vaak geprikt dat ik littekenweefsel op mijn aderen heb zodat ze flink moeten doorduwen wat zo'n prachtig *pak* geluidje geeft op het moment dat ze de naald doorduwen...yay...
Maarrrrr daarentegen is het dan ook weer zo dat ze alles goed kunnen onderzoeken wat resulteerde in een uiterst blije arts die mij wist te vertellen dat al mijn bloedwaardes perfect waren en dat mijn hypofyse niet beschadigt is tijdens de operatie! Hij draagt zijn riedeltje beter af dan ooit!
Ook alle vitamientjes waren in orde waar ik al vegan best trots op ben, want dat geeft dan toch maar mooi weer dat het kan zonder dierlijke producten en dat ik het goed doe om alles binnen te krijgen. Super dus!
En het mooiste nieuws was dat als mijn hypofyse zich zo zou blijven gedragen de aankomende 2 jaar, ik dan ontslagen zou worden uit de ziekenhuismolen! En hoe verliefd ik ook ben op mijn arts, ik zie hem liever niet dan wel. Maar 1 ding weet ik wel met dit nieuws durf ik eindelijk te gaan geloven dat ik van die rot tumor af ben, dat het écht goed is gekomen en dat ik nu langzaamaan kan werken aan mijn herstel. Aan de acceptatie van de schade die is ontstaan en nooit meer weg zal gaan. Ik kan weer proberen om heel te worden op alle vlakken en mezelf weer terug vinden.
En 2 stappen daarvoor zijn al gezet, begin september een week naar Zuid Frankrijk voor body awareness en 22 september een afspraak bij de KNO-arts om de schade die ontstaan is aan mijn neus tijdens de operatie weer te herstellen :-)
Hoera, hoera, hoera! :-)

Niks leukers dan de kat slopen

Niets leuker dan leven speelgoed :D

Al een beetje beter

Vandaag was mijn oudste zoon er al weer een stuk beter aan toe. Zoveel beter eigenlijk dat ik me afvraag heb je nou wel écht longonsteking en was het niet iets anders. Want mijn ervaring is dat hij toch meestal niet na een dag al weer helemaal up to date is... Ook hoest hij niet overdreven veel.
Wat het wel is tja geen idee, maar de antibiotica lijkt hoe dan ook zijn werk te doen.
Hij heeft nog wel verhoging maar gelukkig geen koorts meer.
Zelf heb ik een lichte buikgriep te pakken en de stress helpt me ook niet echt om me echt optimaal te laten voelen. Ik tel inmiddels af naar mijn vakantie, nog 3 en halve week en dan vlieg ik met het vliegtuig naar Zuid Frankrijk om een week te genieten van paarden, yoga, bewustzijnswerk, sauna, zwembad en heerlijke veel natuur! Ik kijk er heel erg naar uit.
Ook mag ik er zaterdag weer even uit, met volle maan zit ik altijd met vrienden rond het vuur en ik koester deze momenten. Gewoon samen delen, lachen, soms huilen, maar vooral gewoon samen zijn. En dat onder toezicht van Moeder Maan :-)

Maar stiekem ben ik vooral blij als het maandag is, dan is het weer school, lopen er geen kinderen meer rond die zich vervelen, komt het normale ritme weer terug en daarmee ook de rust.... Want deze mama loopt echt op haar laatste benen....

Nu maar lekker slapen. Want daar lijk ik momenteel ook een tekort aan te komen....
Truste!

Weer longonsteking

Gisteren toch weer longontsteking geconstateerd... In het ziekenhuis had hij inmiddels 39,9 koorts :(
Dus we zijn midden in de nacht nog naar een ander ziekenhuis gegaan voor antibiotica en pijnstillers.
Hij had zojuist 38,3...dus nog steeds koorts.
Ik vind het vreselijk, de onzekerheid....

En dan vandaag met 4 kids thuis waarvan 1 doodziek en 1 baby...ppfff, ik ben zó blij als de school weer begint.

Zit ik dan

Om half 2 's nachts, een uur geleden wakker geworden van mijn oudste zoon, huilend van de pijn.
Bed uit, kijken, hij had hele erge pijn in zijn onderrug. Ik trek te deken weg om te voelen en tref ik een bloedheet kind aan, op de oorthermometer 38,7 koorts (dus in het echt hoger want de oorthermometer meet altijd iets lager). Paniek! Want ik zat afgelopen dinsdag al op de ehbo-post ivm zijn longen (hij heeft astma en al 13 keer longontsteking gehad waarvan bijna 2 keer dodelijk).
Ik spoedlijn gebeld, en nu moesten we langs komen. Maar ja ik heb geen rijbewijs en er liggen hier nog 3 kindjes, dus nu is manlief met hem naar de ehbo...en zit ik hier maar te wachten.
In doodsangst... ik maak me al zó veel zorgen om hem en nu helemaal.
Dan is hij geen grote jongen van 12 voor mij, maar mijn kleine ventje....
En ik vind het zó erg om te wachten, niet daar te zijn en nog erger, nu helemaal niemand te hebben om te bellen, als oppas, of gewoon als hulp, als oor....
Verdomme wat voel ik me kut zeg.....
Ik heb het vermoeden dat het zijn nieren zijn, maar hoe kom je in hemelsnaam aan een nierontsteking?
En wat ook door mijn hoofd spookt is, gaat zijn vader straks weer mij de schuld geven?
Shitzooi ook allemaal, waarom, waarom waarom??

Ik wacht het maar af en ijsbeer nog maar eens 100 rondjes en surf nog maar een tig keer het net over en praat nog maar eens 100 keer tegen me zelf.....

Moeder zijn is volgens mij de zwaarste taak van de wereld....

Suïcide poging

Mama vaart rubber bootje met middelste zoon in de singel :D

Iets met angstzweet enzo..... ;-)

Soms he...

Don't let the darkness of the past overshadow the brightness of the future.

Deze zin zette mijn ex op een cd die hij voor me maakte toen we net uit elkaar waren, nu al weer bijna 8 jaar geleden. De tijd gaat hard...heel hard.
Gisteren had ik die cd in mijn handen en las het zinnetje en bedacht me dat er eigenlijk nog heel veel uit het verleden is wat de toekomst overschaduwd... En dat me dat soms echt tot waanzin drijft.

Ik heb veel wensen, veel dromen... Maar voel me soms zo gebonden aan dingen. Durf zelfs te zeggen dat ondanks dat ik een goed leven heb, ik me soms ook wel eens diep ongelukkig voel van binnen. Ik haat het om gebonden te zijn en voel me de afgelopen jaren een vogel opgesloten in een kooitje en dat haat ik.
Sinds die verrotte tumor lijkt mijn hele leven in een soort winterslaap, voel ik me soms zo dood, terwijl ik genoeg dingen doe die me wel even tot leven wekken, maar het lijkt nooit lang genoeg. Alsof ik probeer te ontwaken uit 1 of andere coma ofzo.
Alsof ik niet bij mijn geluk kan komen of het niet vast kan houden... Heel vermoeiend, en vooral ook heel irritant, want daardoor lijkt het alsof ik altijd ontevreden ben, terwijl dat absoluut niet zo is.

Ik zou zo graag een schone lei krijgen, geen overschaduwen meer van het verleden, geen rot dingen om aan te denken, geen rot dingen om doorheen te vechten. Ik ben dat vechten gewoon zo moe.
En toch moet ik elke keer weer diep ademhalen , mijn moed bij elkaar rapen en het gevecht weer aangaan...

Soms zou ik willen dat manlief vandaag thuis zou komen en zou zeggen, schat ik kan als ik wil volgende maand beginnen in Engeland/Frankrijk....
Ik ben het zat hier, ik ben toe aan verandering, aan een nieuw soort ademhalen, ik ben er aan toe om uit mijn coma te ontwaken....

Hond kiest clan-kleuren

Volgens mij hoort hij bij de Schotten, aan de blauwe kleur te zien :D

(hij heeft in een stoepkrijt tekening van jongste zoon even een "snuitenfeestje" gedaan, oftewel even lekker in liggen rollen, de andere kant was roze)