Het thema van vandaag is centrum en geaardheid/gronding.
We doen lichaamsoefeningen en ik merk dat ik het moeilijk vind om met mijn lijf bezig te zijn. Als het een afstotelijk iets is wat ik mee moet zeulen.
Toch merk ik wel dat ik beter in balans ben gekomen. We moesten op een evenwichtsschijf gaan staan en waar ik er 2 maanden geleden een stuk meer moeite mee had, bleef ik nu netjes en vooral lang in balans. Ik merk dat ik het moeilijk vind om in de wereld te zijn. Althans de wereld die hun bedoelen. Ik sta er anders in. Ik heb het idee dat het kijken in de wereld zoals hun het bedoelen zorgt voor meer gronding en bewustwording maar voor mij is het nóg meer prikkels en verwarring, want door me af te stemmen op de wereld om me heen lijkt er nog veel meer binnen te komen waardoor ik een overload krijg en dus dichtklap. Door meer bij mezelf te blijven kan ik alles wat binnen kom beter kanaliseren. Al komt dat dus op andere over dat ik juist niet in de wereld ben. Een beetje verwarrend is het dus wel.
Ik heb een beetje moeite met mijn voeding hier. Ik merk dat ik mijn lijf niet voed. Weinig verse en levende dingen, dus weinig voedingsstoffen.
Voor mij 2 dingen die haaks op elkaar staan. Bezig zijn met je lichaam op een spirituele manier waarbij je ook moet aarden en het vervolgens volstoppen met dingen die niet voeden. Vandaag ga ik me daar dus ook niet meer toe laten verleiden. Dan eet ik maar minder of alleen fruit.
Ik merk dat het mijn lijf vergiftigd.
Ook merk ik dat ik het moeilijk vind om in het bijzijn van anderen tot mijn stiltepunt te komen of om mijn stilte te vinden. Alsof mensen dan iets krijgen te zien waarvan ik niet wil dat ze het zien. Ik die kwetsbaar is, ik die gevoelig is. Toch is dat wel mijn punt waar ik aan moet werken. Thessa is namelijk geen haai, maar een vlinder net uit haar cocon die haar fragiele (en hopelijke wonderschone) vleugels nog moet drogen.
Lastig dus.
We deden nog een balans oefening die ik wel heel mooi vond maar waarbij het ook vrij lang duurde voor ik er in zat en ik blijf maar die verschrikkelijke drang houden dat ik het goed moet doen. Iets uit mijn jeugd wat er is in gehamerd en waarmee ik het me nog elke dag knap lastig maak. Want als ik iets niet af kan maken of niet 100% perfect doe ik mijn ogen, faal ik dus in mijn optiek.
Een groot puntje dus. Het hoeft niet perfect ik ben perfect zoals ik ben, ook al ik het niet perfect doe. Ik heb inmiddels wel rugpijn. Alsof de energie niet naar buiten kan, het voelt als verkramping. En nu kan ik niet meer zo lang staan als voor de tumor, dus dat heeft er ook mee te maken, maar ik voel/ervaar het als zwakte. GROM!
We gaan zo naar de paarden en ik ben heel benieuwd hoe dan zal zijn. Dus schoenen aan, vest aan, up we go!
17.20 uur
Paardjes, paardjes, paardjes!!
Oh wat was het mooi en geweldig en super!
De opdracht was om kennis te maken met de kudde, te observeren en in je eigen tempo informatie binnen te laten stromen van de paarden.
Het waren er in totaal 6, 2 bergpaardjes (gaia & Jeval), 1 witte,(Fiji) 1 bruine(amal), 1 zwarte(philos) en een vos(Ko-bi). Met mijn ongelooflijk zwakke plek voor witte paarden was het natuurlijk duidelijk dat deze het meeste aan me trok.
Allemaal gingen we onze eigen kant op. Even ergens zitten, stukje dichterbij enz. Op den duur zie ik dat we een cirkel vormen en ik loop eigenlijk naar een andere kant om te zorgen dat de paarden niet het gevoel krijgen ingesloten te worden. Daar kom ik aan een stuk voor Greet en besluit wat dichter naar de paarden te gaan en Greet komt naar me toe en samen gaan we op onze hurken zitten. En dat was het breekpunt! Op dat moment besluiten de paarden naar ons toe te komen. En zo mooi, de zwarte naar Greet en de witte naar mij! Ik schoot meteen vol! Zo mooi moment. Zo vol kracht en emotie. En door dat breekpunt kon uiteindelijk de hele groep bij de paarden komen.
Ik voelde me geweldig. En wat ik ook heel bijzonder vond was dat het witte paard naar Greet heel dominant was en haar ruimte niet respecteerde, maar naar mij heel lief en zacht en knuffelig.
Hoe anders kan het zijn?
Daarna maakt ik kennis met de zwarte, deze is heel aards en een beetje een clown. Daarna de bruine, nou dat is 1 bonk aanwezigheid, hij test meteen je grenzen. Later ben ik nog naar de 2 bergpaardjes gelopen, een merrie en een ruin. Met de merrie kreeg ik even contact, ze was heel zacht, maar juist haar zachtheid was haar kracht. Iets wat ik moet leren. (hallo leermoment!)
Pas nadat we als groep weer samen waren en we klaar waren ben ik naar de vos gelopen. Een heel sensitief paardje. Zacht, maar aanwezig op een verfijnde manier.
Ja een bijzondere middag :-)
Een gesprek met manlief maakte dat ik mijn inzichten kon delen en sterker kon/kan zijn in mijn keuzes. En ook een mooi inzicht was, hier in deze omgeving te staan en met te realiseren dat binnen nu en 2 jaar ik ook op zo'n plek woon. Het was even zo moeilijk het me voor te stellen. De drukke stad, alles dichtbij en dan die immense rust hier, die schoonheid. Het ontroert me. En wat ik bijzonder vind is dat 1 van de medecursisten tegen me zei, maar weet je Thessa, je hebt zoveel leed gehad, je hebt het verdiend. Na zoveel stormen mag er ook een veilige haven gaan komen. Ik had me nooit gerealiseerd dat ik zoiets verdien.... raar he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten