In the heart of everything

Hoe dingen kunnen veranderen in een week... Ik heb ondanks de spiegel waarin ik heb moeten kijken, het moeten verliezen van wie ik dacht te zijn, het doorgaan van pijn en verdriet en het verliezen van vele dingen toch een hele positieve flow overgehouden aan mijn reis in Frankrijk. Na mijn inwijding/ervaring in de grotten van de Katharen is er echt iets veranderd in mij. Ik voel me anders, voel mijn pad anders, wil meer in het nu leven en niet in de toekomst. Omdat het zo gruwelijk zonde is om te hopen op iets wat nog zou kunnen komen terwijl nu het moment is waarin je leeft en je het op die manier weg gooit.
Nog nooit heb ik zo een intense liefde gevoeld. De liefde voor mezelf, voor de Godin in mij. Zoveel jaren heb ik mezelf weg gecijferd, te kort gedaan, laten temmen, kapot laten maken, laten breken. En in het donker kon ik ineens te scherven zien van wie ik was. Een onbevangen meisje met grote ogen en haar blik altijd naar buiten. Langzaam veranderd in een volwassen vrouw die geleerd had stil te zijn met haar blik naar binnen.
In de grotten had ik contact met de meest wonderbaarlijkste wezens die ik ooit had gezien. Ze lachten naar me, raakten me aan, gaven kleine kusje op mijn armen en gezicht. En ik wist het is klaar. Ik wil niet meer iemand anders zijn. Ik wil leven naar wie mijn ziel is. Geen ketens meer.

En toen kwam de inwijdingsgrot. Nog nooit, never, never nooit heb ik zo'n liefde gevoeld als daar liggend op het altaar. Nog nooit de stenen zo mooi horen zingen over tijden ooit geweest, emoties ooit geleefd. Ik was nog nooit zo veel in de handen van de Moeder.

Ik voel me heel, gelukkig, geliefd, vrouw, mooi, sterk en compleet in mijn kracht.

En toen kwam dat moment om in het pentagram te staan. Hier stonden de katharen na hun inwijding in om een visioen te krijgen, terwijl ze uitkijken op prachtige bergen. De energie was zó sterk dat mijn benen gewoon begonnen te trillen. Wat best eng was zo'n eind van de grond.

Maar ik wist het was goed, ik val niet, Zij houdt me vast. En het was een bezegeling, het einde van een cirkel en het sluiten van een nieuwe.

Ik was vrij, niet langer gebonden, mijn ketens gingen af. Ik voelde me zó gelukkig. Voor het eerst weer in mijn leven had ik mezelf terug gekregen. En ondanks dat ik me naakt en onzeker voel nu, voel ik me wel intens gelukkig, voel ik me vrij. En ik heb het onwijs moeilijk nu om dat gevoel niet kwijt te raken in het alledaagse leven, maar ondanks dat weet ik dat die vonk er zit en me niet meer zal verlaten. Een stuk van mijn ziel is absoluut nog out there. En zal terug komen wanneer nodig.
Maar ik weet, ik ben vrij, ik ben in de handen van iets groters dan dat ik ben. Ik moet slechts vertrouwen en ik zal komen waar ik moet zijn.
I am in the heart of everything...