Don't let the darkness of the past overshadow the brightness of the future.
Deze zin zette mijn ex op een cd die hij voor me maakte toen we net uit elkaar waren, nu al weer bijna 8 jaar geleden. De tijd gaat hard...heel hard.
Gisteren had ik die cd in mijn handen en las het zinnetje en bedacht me dat er eigenlijk nog heel veel uit het verleden is wat de toekomst overschaduwd... En dat me dat soms echt tot waanzin drijft.
Ik heb veel wensen, veel dromen... Maar voel me soms zo gebonden aan dingen. Durf zelfs te zeggen dat ondanks dat ik een goed leven heb, ik me soms ook wel eens diep ongelukkig voel van binnen. Ik haat het om gebonden te zijn en voel me de afgelopen jaren een vogel opgesloten in een kooitje en dat haat ik.
Sinds die verrotte tumor lijkt mijn hele leven in een soort winterslaap, voel ik me soms zo dood, terwijl ik genoeg dingen doe die me wel even tot leven wekken, maar het lijkt nooit lang genoeg. Alsof ik probeer te ontwaken uit 1 of andere coma ofzo.
Alsof ik niet bij mijn geluk kan komen of het niet vast kan houden... Heel vermoeiend, en vooral ook heel irritant, want daardoor lijkt het alsof ik altijd ontevreden ben, terwijl dat absoluut niet zo is.
Ik zou zo graag een schone lei krijgen, geen overschaduwen meer van het verleden, geen rot dingen om aan te denken, geen rot dingen om doorheen te vechten. Ik ben dat vechten gewoon zo moe.
En toch moet ik elke keer weer diep ademhalen , mijn moed bij elkaar rapen en het gevecht weer aangaan...
Soms zou ik willen dat manlief vandaag thuis zou komen en zou zeggen, schat ik kan als ik wil volgende maand beginnen in Engeland/Frankrijk....
Ik ben het zat hier, ik ben toe aan verandering, aan een nieuw soort ademhalen, ik ben er aan toe om uit mijn coma te ontwaken....
Heej, wieweet....niet alle dromen zijn bedrog!
BeantwoordenVerwijderenAlle ins- en outs van jouw situatie ken ik niet, maar er is veel mogelijk. Ken een verhaal van iemand die had geen vak geleerd maar wel een goed zeeuws paard. Hij wilde naar Zweden verhuizen, had bijna geen geld en geen idee wat ie er kon doen. Maar zijn paard was juist heel nuttig in de bosbouw om dingen te doen waar de tractors enzo te groot voor waren.
BeantwoordenVerwijderenOch ja misschien niet heel relevant maar toch :)
Ken het gevoel van opgesloten zitten.
Het gevoel is herkenbaar. Probeer naar het heden te kijken en het verleden een plek te geven, zonder het te vergeten. Heb je geen depressie? Ik ben ook een kankerpatiente en heb ervaren dat het leven nooit meer wordt zoals het was, maar geleerd het leven van nu te omarmen. Niet vechten maar zijn. Klinkt misschien erg makkelijk maar het is niet iets wat zomaar komt, maar een proces, waar je wel zelf (desnoods onder deskundige begeleiding)aan moet werken. Maar als je dat kunt, is het leven een gift.
BeantwoordenVerwijderenblijven dromen... dan haal je ze naar je toe!
BeantwoordenVerwijderenblessed Lammas nog