Middelste zoon 10 jaar

Dit kleine mannetje (nou ja mannetjes, maar het gaat om de kleinste in dit geval) is vandaag 10 jaar geworden. Een mijlpaal. Jaiden is mijn meest mysterieuze kind, mijn zonnestraal, het kind wat in karakter het meeste op mij lijkt. Deze foto is 1 van de weinige die ik van hem heb. Schijnbaar hadden we net na de geboorte geen camera en het eerste jaar van zijn leven kan ik me niet meer herinneren. Na de bevalling kreeg ik (weet ik nu achteraf) een héle zware postnatale depressie. Ik weet alleen de tijd in het ziekenhuis nog, maar de maanden erna..ik heb geen idee, zijn eerste en tweede verjaardag....alles kwijt... en ik vind dat zó erg. Zijn derde verjaardag weet ik nog wel. Zijn vader en ik waren net uit elkaar, en 2 maanden na die verjaardag zou ik weg gaan, zouden mijn 2 zonen bij hun vader blijven..... Dat was de enigste manier ons gezin te redden zonder dat we allemaal kapot zouden gaan. En ik zou daar uiteindelijk de allerhoogste prijs voor betalen en betaal deze nog elke dag. Samen met de bijbehorende pijn.

Een pijn die me nog elke dag najaagt. Jaiden weet niet meer dat ik thuis woonde, weet niet meer hoe het was als gezin samen met mij, zijn broer en zijn vader. Zoveel pijn, zoveel verdriet....
Als ik kijk naar Jaiden zie ik mezelf, van al mijn kinderen is hij mijn grootste spiegel. Hij is een dromer, een vrijbuiter, net als ik. Voor het woordje "moeten" is hij allergisch, net als ik.... Hij is een kind van Moeder Aarde, zo 1 die het liefste met blote voeten buiten loopt, in bomen klimt, beestjes vangt in de sloot.... Hij is onbevangen, in hem zie ik een ongetemd wild paarden wat je nooit zou mogen vangen.
Ik hou zo onnoemelijk veel van hem. En vandaag is hij 10 geworden. Zomaar ineens lijkt het wel.
Nadat hij 3 is geworden heb ik nooit meer zijn verjaardag gevierd op de dag dat hij jarig was. Want altijd was hij bij zijn vader, zo ook vandaag... Hij klonk vrolijk vanmorgen aan de telefoon, was nerveus omdat hij niet wist wat hij zou krijgen aan kadootjes en had veel zin om as zaterdag ook bij ons zijn verjaardag te vieren. Samen met zijn broertje Riven die as vrijdag 5 zal worden. Of ik een aardbeienkwaktaart voor hem wilde maken, dat is zijn lievelingstaart en traditie is, als je jarig bent, bakt mama de taart die je maar wilt en mag je uitkiezen wat we gaan eten 's avonds.

Ik wenste hem een leuke dag en hing op met tranen. Ik ben er niet op zijn geboortedag, de dag dat IK hem leven schonk.....
Maar mama zal haar tranen weer inslikken, haar schouders rechten en zich richten op het feestje van zaterdag, om daar weer een feestje van te maken om niet te vergeten.
Ik ben trots dat hij zo'n leuke gozer is, die heel veel van zijn moeder houdt.

En vandaag dan toch ineens al weer 10 is geworden.

Jaiden met de zelfde passie als zijn moeder:
Paarden :-)