Witte Merrie

Aarde Moeder geschilderd door Manja de Bruin (www.manjadebruin.nl)
Copyright is ook van haar en deze afbeelding mag niet zonder haar toestemming worden gebruikt!!

Samen lopend door een herfstbos.

Blaadjes vallen op de grond en alles is in de kleuren van Mabon.

Je voelt de aarde sterven en tegelijk het nieuwe leven in haar schoot.

Als ik kijk naar de aarde zie ik mezelf.

Zoveel in me gestorven, uitgegroeid tot een leven in mijn eigen schoot.

De witte merrie loopt rustig bij me.

Wijst me de weg tussen de kleuren van bruin, rood en goud.

Ze is de gene nu die me draagt op de momenten dat ik niet meer kan lopen.

Wijst me langzaam de weg in de les van de fiere vrouw.

Ik leer mijn talenten te verfijnen voor mijn pad naar geluk.

Ze leert me te blijven volharden.

Ze leert me trots te zijn op mezelf.

Samen met de fiere vrouw en de witte merrie leer ik weer te zijn.

Als we samen zo lopen realiseer ik me dat het pad nooit een geheim was.

Slechts verborgen onder angst en onzekerheid.

En nu zo duidelijk zichtbaar hoef ik het slechts te lopen.

En te genieten van alles wat ik tegen kom.

De zaden die verborgen liggen voor me in de aarde,zullen vanzelf ontspruiten.

Zullen uitgroeien tot mooie dingen.

Ik moet alleen maar vertrouwen om ze te laten groeien.

En uiteindelijk te kunnen laten bloeien.

Samen lopen we verder, we ruiken de geuren van de aarde, het afstervende blad.

Horen het gegiechel van de wezens.

Zien de deva's aan het werk.

Voelen het lied van de stenen..en ik denk ik kom er wel.

Voor het eerst kan ik genieten van de weg en is het einddoel niet meer het belangrijkste.

Voor het eerst wordt ik niet meer opgejaagd door een zweep van angst.

Voor het eerst kan ik weer ademen.

Voor het eerst weet ik dat ik weer gelukkig ben en dat die witte merrie er altijd al liep.