Vandaag ben ik precies 23 weken zwanger, nog 17 te gaan dus. Ik heb vandaag echt een off-day. Ik ben al de hele dag misselijk (houdt dat ooit nog op deze zwangerschap?), heb het telkens verschrikkelijk koud en ben zó moe. Zulke dagen vind ik dus verschrikkelijk moeilijk. Maar ja ik probeer maar te denken ze horen erbij.
Gisteren gelukkig een fijn gesprek gehad met soulsister. Ik voelde me wat eenzaam. Het is toch best raar om zwanger te zijn en het eigenlijk met niemand (fysiek dan) te kunnen delen. Ik heb maar 1 broer en daar deel je dat niet mee, ja misschien als ik een "normale" broer had. En verder heb ik eigenlijk ook niks. Dan mis ik het soms wel eens om lekker iemand in de buurt te hebben om gewoon even een bakkie bij te doen, of samen te kunnen shoppen voor schattige baby dingetjes. Gelukkig bood soulsister meteen aan om een dagje stad te doen. Haar motto was, ik ben dan wel geen moeder, maar vind het wel leuk om met je te stadten en baby kleertjes kon ze dan ook nog wel waarderen. Dat deed mijn kleine hartje weer even goed.
Ik realiseer me op zulke momenten hoe erg manlief en ik eigenlijk op elkaar aangewezen zijn. En hoe dicht we bij elkaar staan. Iets om heel dankbaar voor te zijn uiteraard.
Ik probeer maar zo te denken als we straks in Frankrijk zijn zal mijn leven er net zo uitzien als nu, dus kan ik er maar beter aan gewend zijn denk ik....
Ik ben nou eenmaal een buitenbeentje en ben daar tevreden mee, maar die verrekte hormonen hebben schijnbaar de behoefte aan vrouwelijk gezelschap ofzo :S
Ik ben blij als het morgen is, lekker iets leuks doen, even afleiding, al zal ik een hoop pijn moeten verbijten door die verrekte bekkeninstabiliteit.
Straks mijn ongenoegen maar eens afreageren op een pompoen, ik heb de mannen pompoensoep beloofd ;-)
Fijn weekend allemaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten