Gebroken Moeder Hart

Manlief rijdt de straat net uit, om mijn 2 oudste naar hun vader te brengen. En ik, ik zit huilend op bank. Tranen van machteloosheid stromen over mijn wangen. Ik snap dingen niet. Ik maak me zorgen. Ik ben ze kwijt.
Ik ben een bijzaak, slechts iemand voor geld, mijn ex heeft op de meeste gebieden gekregen wat hij wilde. De macht en dan ook absolute macht over zijn kinderen. Hun gevoel voor mij gesloopt. Slechts een oergevoel wat in tijden van nood optreed, op de momenten dat het moeilijk wordt ben ik de back up, de gene op wie ze terug vallen, bij wie ze terecht kunnen. En ja ik weet het, geen onbelangrijke rol. Maar voor de rest ben ik niks. Ik ben een hotel om het weekend, waar we kunnen doen en laten wat we willen, waar we schijt hebben aan, broertje terroriseren ten top, moedwillig niet luisteren en denken fuck it mama.
Leuk he zo'n vader. Zo'n vader die zijn zonen zulke dingen leert, hun moeder zwart maakt, maar ondertussen wel die moeder nodig heeft om ZIJN reet elke keer te redden. Zo'n vader die niet even kijkt of zijn zonen wel een dikke trui aantrekken nu het vriest, of even kijkt of de nageltjes wel geknipt zijn.... Om maar even 2 voorbeelden te noemen waarvan mijn nekharen weer overeind gingen staan. Daar kijk je toch naar? Je zorgt er toch voor dat je kinderen warm aangekleed zijn met dit weer?
Ja maar papa vergeet te wassen, nou weet je dan is papa een ongelooflijk stomme lul (en ja dat lucht even op om dat hier te zeggen want tegen mijn kinderen mag en zal ik dat niet zeggen)
En dan gisteren 3 en vandaag 4 poepbroeken van de jongste die enerzijds zó blij is als zijn broers er zijn, maar anderzijds gesloopt wordt in zijn hele zelfvertrouwen. Over 2/3 dagen is het weer voorbij tot het weekend dichterbij komt dat ze weer komen. Daartussen is het gelukkig schoon. Wat een zeker jongetje is een schoon jongetje.
Ik weet het gewoon niet meer, ik voel me machteloos, verslagen, en hoe leg je dit aan iemand uit? Aan mensen die alleen maar oordelen. Die niet weten wat was of waarom?
Pijn die ik zelf moet dragen omdat ik ooit dacht de juiste keuze te maken, een keus waar ik nog steeds achter sta, maar waarvan het lijkt dat de gevolgen ervan steeds zwaarder lijken om te dragen.
Ze zeggen geen woorden zijn er voor het verdriet van een gebroken moeder hart en weet je die zijn er ook niet, ik heb alleen maar woorden die mijn boosheid of frustratie weergeven en misschien een tipje van de sluier van het gevoel dat ik heb. Maar de duizenden tranen die branden achter mijn ogen.... ik kan ze niet benoemen, zelfs niet laten. Alleen maar met me meedragen en hopen dat ze ooit tranen van blijdschap zullen worden.