Les 1 met de Paarden

Yay, gisteren was het eindelijk zo ver, ik ging naar mijn eerste les met paarden. Ik had er al dagen naar uitgekeken dus ik was heel erg blij toen het dan eindelijk zo ver was.

Eenmaal daar zagen we een paar hele leuke paarden in de wei staan, waarvan sowieso 1 hele mooi arabier en een waanzinnig lief pluizig arabier veulen. 

Toen we de rijlaan opreden stond K. daar al te wachten met een wit paardje. En jeetje wat een zielig paardje :( Luna heet ze en het was een zwaar en met zwaar ik bedoel ik ook heeeeel zwaar verwaarloosd en mishandeld paard. Ze zag er niet uit. En het eerste wat ik voelde toen ik naar haar keek was buikpijn!
Wat bleek het dier had wormen en hartstikke bloedarmoede. Maar toch had ze een zachtheid en was ze heel lief.

We gingen eerst even de wei in zodat ik even kennis kon maken met het spul. Zo stond er een hele oude heer van wel 30!!! jaar oud. Het veulen, de arabier en nog een " gewoon"  bruin paard die ook van haar was. Een bonte verzameling en ik had meteen voor het eerst in mijn leven mijn jongste en oudste paard gezien LOL.

Ik mocht zelf kiezen met welk paard we zouden werken en omdat Luna toch al buiten stond koos ik voor Luna.

Zo geschiedde, we besloten lekker naar het bos te wandelen, op deze manier zou ik weer even de feeling te pakken kunnen krijgen van het grondwerk.

Ik vond het fantastisch, en had al snel de slag weer te pakken. Want grondwerk bij haar is niet gewoon grondwerk, nee het is compleet werken vanuit je energie.

En dat had ik natuurlijk toen op cursus al geleerd. Het is gewoon waanzinnig dat je puur op lichaamstaal met een paard kan wandelen. Haar kan laten stoppen, lopen, duidelijk maken dat ze nu even niet mag eten etc. Het touw heb je volledig los beet en de enige reden dat we het gebruiken is omdat we buiten liepen en mocht er wat gebeuren.

Nu weet ik als geen ander dat energie zo werkt, maar het blijft gewoon een hele ervaring om zo bezig te zijn. Om puur op energie bezig te zijn met een dier. Uiteraard dook ze in het begin elke keer de berm in om te eten (wat ik me wel voor kon stellen met haar magere lijf). Maar toen ik haar eenmaal duidelijk had gemaakt dat we gingen wandelen en we later zouden eten ging het super. Die was voor mij een manier van spreken met elkaar die ultiem is. Zonder woorden alleen maar op het gevoel.
En zo liepen we dik anderhalf uur door het bos te struinen waarbij ik super veel leerde en echt heel erg genoot. Terwijl mijn manlief en kids gewoon meeliepen op de achtergrond en ik lekker mijn ding kon doen.

Eenmaal terug kreeg Luna lekker wat krachtvoer en ging ze lekker liggen, zo lief!!

Ik kijk nu al uit naar over 2 weken, dan ga ik weer!!