Het pad van de haas, de raaf, de vos en het paard.

Een tijdje terug belde een vriend me. Hij had een droom gehad en daar kwam ik in voor. Uiteraard schootik in de lach, waarop hij meteen zei, Neehee, niet zo'n droom. Ja mijn dirty mind is algemeen bekend. Hij vertelde me een aantal dingen, die klopte en ook waar waren. Maar 1 ding kwam vandaag weer boven. Een haas vlucht in zijn hol, een raaf vliegt weg en een vos bijt van zich af en een paard dat rent zijn vrijheid tegemoet. Ik weet niet meer de precieze woorden, maar daar kwam het op neer.
Toen ik vanmorgen weer de baby merel zag op mijn terras, moet ik denken aan wat hij betekend. Hij is een boodschapper en laat zijn gezang altijd horen tijdens de schemer. Dit maakt dat hij je boodschappen kan toezingen uit de andere wereld. Alle dieren hebben zo hun betekenis en komen niet zonder reden op je pad. En terwijl ik zo zat te kijken naar deze kleine schoonheid dacht ik na aan de woorden van mijn vriend.
En een patroon begon zich te tonen.
Het paard verscheen ooit het eerst, toen ik een klein meisje was, maar werd in de jaren die volgde een ondergeschoven liefde.
Jaren geleden kwam ineens als een soort stalker de haas in mijn leven. Overal waar ik kwam dook dat beest op en ik begreep er helemaal niks van. Tot dat...
Ik kwam ineens achter zijn betekenis. De haas leert je om nee te zeggen, om aparte manieren aan te wenden om te vechten en dat het soms ook goed is je terug te trekken (terug in dat hol dus). Ik heb hier vele stukken over geschreven in die tijd. En door deze betekenis, die landde als een bom, werd de haas mijn bondgenoot. Want ik moest in de tijd dat de haas tot me kwam ook leren om nee te zeggen, ik moest bijzondere manieren aanwenden om te vechten en me soms ook terug trekken om niet te veel klappen te krijgen. En terwijl ik dat hol zat te wachten tot de storm ging liggen en het veilig was weer naar buiten te gaan voor het volgende gevecht, kwam ik aanraking met wat nu nog steeds mijn grootste muze is, Boudica.
Pas na lange tijd nadat ik me in haar verdiept had, kwam ik erachter dat haar tegen de haas was. De vaandel van hun volk was een haas die naar de maan staarde. Ook was het de haas die haar de weg wees naar haar veldslag. Dit is even een korte samenvatting van haar connectie met de haas anders wordt dit verhaal erg lang.

Mijn haas getatoeëerd op mijn onderarm.


Terwijl ik veel leerde van de haas, veranderde mijn strijdlust, ik werd duisterder, voelde een woede borrelen door het onrecht wat me was aangedaan, voelde me verraden, vertrapt, alleen gelaten, eenzaam en in staat tot moord. En daar kwam de raaf, ogen donker, schrille kreten die me deden leven en haar zwarte vleugels om me heen als een troostende deken. Ik vloog met haar mee, en leerde daardoor dingen beter te overzien. Leerde de kleine grappen van wraak, genoot en glimlachte om het ongeluk van de ander die me zoveel had aangedaan. Ik streed altijd, want deed ik dat niet dan zou ik sterven. Ik leerde extreem sterk te zijn, leerde weg te vliegen naar andere werelden. En leerde dat de raaf stond voor meerdere Godinnen, waaronder ook Andraste, en laat dat nou net de Godin zijn die Boudica aanbad als krijgs Godin.
Langzaam aan ging de storm liggen, de erge tornado's en orkanen werden harde winden en trokken soms nog flink aan me, maar kregen me niet meer omver. De kou om mijn hart smolt een beetje weg en in mijn ooghoeken werd ik telkens gevolgd door een rode verschijning. Onzichtbaar, liefdevol, sexueel, speels, moederlijk als de aarde, de kleine vos.
Vos leerde me over het gezin, hoe het is om soms om zichtbaar te willen zijn en dit ook te worden. Leerde me  om me te laten omarmen, om liefde toe te laten. Ontelbare wandelingen maakten we in het woud. Lagen zo vaak opgerold te slapen. Ik ontwaakte uit mijn duisternis.....

De vos en de raaf op mijn bovenarm (zelfde arm als de haas)

De vos bracht me een week voordat ik een zweethutceremonie zou doen mee naar het woud waar ik een wonderlijke belevenis had met Cernunnos. En leidde me daarmee naar de rand van het woud. Ik deed de zweethut en een zaadje wat er als klein meisje geplant was, kreeg daarmee water. Ik kwam uit de zweethut en liep naar een weiland en van alle paarden die daar stonden kwam er een wit paard naar me toe. En ik wist mijn pad. Maakte een trommel van een huid van een wit paard en mijn dromen werden bezocht door een witte hengst. Het was tijd om me te laten dragen. Te laten dragen naar nieuwe dromen, naar dat wat ik graag wil zijn. Het paard diende zich ook weer op het juist moment aan.
Het werd tijd om vrij te zijn, om me te bevrijden van dingen en dat gebeurde met mijn hersenoperatie en combinatie van de zweethut.
De kracht van het paard geeft me vleugels, geeft me vertrouwen en geeft me kracht om me niet meer te laten ketenen. Door de lessen van de haas, de raaf en de vos kon ik weer terug naar het stukje van mezelf wat ik kwijt was. De wilde onstuimige ik, vol levenslust, vol passie. Eigenschappen die er altijd zaten, maar die altijd  ingeperkt werden door mensen om wat voor reden dan ook.
En het mooie is, ik leerde dat ik het niet alleen hoef te doen, het paard draagt me als ik het nodig heb.
En terwijl ik me dit alles zo bedenk en het patroon zich verder weeft, realiseer ik me ineens dat het volk van Boudica, de Iceni, bekend stond om hun paarden.....
En dat maakt de cirkel rond.....ik ben thuis gekomen in mezelf....