Afgelopen week is de les met Nikki nog flink door mijn hoofd gegaan.
Het lopen met Nikki was leuk en uitdagend. Ze bleef dan ook een paar keer stil staan. Waarop K. me vroeg wat heeft Nikki van jou nodig?
Nikki en ik zaten allebei in de zelfde energie, laag, relaxt, het zonnetje scheen, dus extreem ontspannen.
Mijn energie moest dus omhoog wilde ik Nikki met me mee krijgen. Je kan natuurlijk niet een paard uitnodigen tot wandelen als je zelf uitstraalt dat heel rustig bent en relaxt en van het zonnetje wil genieten.
Dus dreef ik mijn energie omhoog. En dat maakte dat de energie van Nikki ook omhoog ging en we weer aan de wandel gingen samen.
Maar dat was dus eigenlijk waar ik aan had zitten denken deze week. De uitwisseling van energie. Juist door die uitwisseling wordt de paard een spiegel voor de mens. Ons gedrag en gevoel spiegelt naar het paard en het paard reageert daar op en wordt daardoor een spiegel. Ik vind dit erg mooi en snap daardoor ook waarom paarden zulke goeie leraren zijn en zoveel hulp kunnen bieden aan de mens. En het doet mijn verlangen naar een eigen paard nog groter maken, juist om zelf zo'n vriendschap nog intenser te kunnen ervaren. Wat overigens niet wegneemt dat ik erg blij ben met Luna & Nikki als leermeesters in mijn leven, ook al is het nog maar kort.
Het grappige is dat ik veel boeken heb over paarden en spiritualiteit, maar er nog geen 1 van gelezen heb. Juist omdat ik op mijn eigen waarnemingen wil vertrouwen en vanuit daar wil leren.
Die boeken kunnen altijd nog. Op deze manier kan ik leren vanuit mijn eigen beleving en gevoel waardoor ik onbevangen en onbevooroordeeld alles kan beleven en kan opslaan in mezelf. Het maakt in mijn ogen mijn ervaringen puur en zuiver.
Voor zoveel jaren heb ik niks nieuws kunnen leren op spiritueel gebied van een ander omdat ik de antwoorden altijd in mezelf vond, dat klinkt misschien heel egocentrisch maar toch is het zo. Tot nu toe is altijd gebleken dat ik zelf mijn beste leermeester was en dat workshops, cursussen, opleidingen etc altijd uitliepen op een teleurstelling. Maar ik merk dat de paarden bij mijn kern kunnen komen en de spiegel kunnen zijn die me verder kunnen helpen, ze kunnen me nog dingen leren en daar ben ik zo blij om. En onvoorstelbaar dankbaar. Ik ben nu met de weinige ervaringen die ik heb gehad al zoveel wijzer geworden, dat ik des te meer uitkijk naar het pad wat voor me ligt. Stapje voor stapje, terwijl ik eigenlijk van ongeduld keihard zou willen rennen ;-)
Maar ja ik denk maar zo, met kleine stappen zie ik meer van de omgeving :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten