Fijne feestdagen en een geweldig nieuwjaar

2014 was niet om over naar huis te schrijven of te bloggen.
Zorgen, ellende, dingen die je wilt vergeten.
Het lichtpunt was de geboorte van mijn 5de kindje.

Afgelopen vrijdag is hij weer geopereerd en het was pittig.

Maar we geven het niet op.

2015 Heeft leuke dingen in het vooruitzicht, waarover ik snel zal bloggen.

Voor nu wens ik voor jullie allemaal dat het beste uit 2014, het slechtste zal zijn voor 2015.

Ik wens jullie een jaar vol met focus, dromen waarmaken en liefde en warmte.

Liefs Kaya <3

Zo veel gebeurd

Ppff in mei schreef ik mijn laatste blogje. In de chaos van alledag kwam ik er maar niet aan toe om iets te schrijven. Om ook maar iets te doen voor mezelf.

Met onze kleine man gaat het goed, 15 augustus hebben ze besloten hem botox injecties te geven in de kringspieren in het laatste stuk van de darmen. 100% helpen doet het niet, maar hij poept nu wel een beetje zelf en dat betekend dat we hem niet meer elke dag een darmspoeling hoeven te geven.

Maar nog steeds weten ze niet wat er nou mankeert en wordt ik gek van dokters die niet luisteren Dus eind november weer een belafspraak en dan de maand erna waarschijnlijk nieuwe botox.

Maar nadat we 15 augustus een mega zware dag gehad hadden in het ziekenhuis met ons babietje, kreeg ik 16 augustus van mijn ex man, mijn kleine meisje levenloos terug.
Ze was compleet van de wereld en uiteindelijk belande ik op de spoedeisende hulp met een code rood.
Diagnose, hersenvliesontsteking.
Nu 2 maanden later ben ik daar nog kapot van. Vooral de ruggenmergpunctie zal ik niet snel meer vergeten en de kneuzen van artsen die geen infuus kunnen zetten. Een week lang ben ik dag en nacht in het ziekenhuis geweest om voor mijn dochter te zorgen en na 2 dagen lag mijn baby er ook, want vriendlief belde dat ook hij 40 graden koorts had.
Drie dagen lang kon hij blijven om gelukkig naar huis gestuurd te worden met een virus en godzijdank niet ook hersenvliesontsteking.

Maar geloof me zoiets heeft zijn weerslag.

Gelukkig zijn ze er allebei helemaal boven op gekomen. En beiden zo gezond als een visje.

Ik daarentegen doe het wat minder goed. Afgelopen maandag kreeg ik te horen dat mijn hersentumor waarschijnlijk weer groeiende is :-( Over 5 weken mag ik terug komen om weer bloed te laten prikken voor mijn hormoonwaardes en een plan wat we gaan doen.
Ook kreeg ik diagnose burnout van mijn huisarts, oh goody.
Maar verder probeer ik zo vrolijk mogelijk verder te huppelen. Als is dat soms wel lastig.

Voor nu laat ik het maar even bij deze update. Was al heftig genoeg denk ik. ;-) Tot snel :-)

En weer terug bij af.

Gisteren belde de arts. Ze zouden namelijk na 2 weken bellen omdat ze ons melk hadden gegeven tegen koemelkallergie. Wat hij uiteraard niet heeft, maar goed als ze dat willen proberen, mij best.
Hoe het ging op de melk. Ja best zei ik, hij heeft minder buikpijn, maar poept nog steeds niet.
Ja zegt ze, we hebben de biopten nog eens bekeken en toch afwijkende cellen gevonden en ook zagen we iets op de foto. Dus we denken toch weer aan Hirschsprung.
ARGH! Dus een team van Hirschsprung specialisten zien geen ruk in de biopten of op de foto en de "gewone" kinderarts wel... *zucht*
Dus maandag hebben ze overleg met de chirurg en team hirschsprung en dan wordt ik over 2 weken weer gebeld.
Ondertussen wachten we maar weer af. Want we zijn nu 3 maanden verder en nog steeds weten we niet wat onze zoon heeft. En dat hij super goed groeit inmiddels is natuurlijk hartstikke fijn. Maar als hij zelf kan poepen zou dat ook heel fijn zijn.
Dus we hopen over 2 weken toch echt wat echte duidelijkheid te krijgen en geen giswerk.
Maar kijk eens wat een plaatje!

Ons kleine lachebekkie laat zich niet kisten :)

Hij voelt zich nu goed en dat telt toch ook :-)

Een kleine kanjer is het!

Genieten met de kids

Ons mannetje groeit. Medisch gezien is hij nog steeds een mysterie. Nog geen 1 dokter weet nu precies wat hij heeft. Nu hebben ze maar een suggestie gedaan en hem op dieet voeding gezet voor koemelkallergie. En dan komt toch even die pissigheid naar boven van goh als jullie me nou gewoon hadden laten borstvoeden, dan hadden we dit sowieso kunnen uitsluiten.
Ik geloof namelijk voor geen ene meter dat hij koemelkallergie heeft aangezien hij dit heeft sinds de geboorte en dus nog nooit 1 druppel koemelk op had en deze klachten al meteen had.
Maar goed, de verzekering betaald de voeding dus ik klaar maar niet a 25 euro per pot.
Maar hij groeit, hij lacht, hij is vrolijk, we helpen hem poepen.
Dus tja...

We wachten maar weer af. De dieetmelk heeft 1 voordeel, hij heeft minder last van lucht in zijn darmpjes. Over 2 weken weer ziekenhuis naar de maag-lever-darm-arts en over 2 maanden weer naar de chirurg die nog steeds denkt dat hij hirshsprung heeft en zich volgens mij suf denkt hoe het te bewijzen.

Ondertussen genieten we van de kleine man, van ons hele gezin.


We gaan lekker naar buiten.

Lekker zitten en kleuren onder een grote treurwilg.

En dan hebben we hier broederliefde.
Niemand is zo gek op zijn broertje als Riven.
Verliefd is hij op hem en het is zó lief om te zien :-)

Dus tijdens het wachten proberen we ook maar zo veel mogelijk te genieten. Want ondanks dat het goed gaat, hebben we ook nog veel moeilijke momenten van buikpijn, krampen, persen, spoelen en de emoties die daar komen. Een gefrustreerd jongetje dat zich niet kan ontlasten.
Maar ja alleen door positief te blijven kunnen wij hem helpen, dus dat doen we dus ook maar.

Kleintjes worden minder klein :-)

Het gaat goed met de kleine man. De 23ste mogen we naar een gespecialiseerde arts om te kijken wat er nou aan de hand is. Nog steeds geven we hem zelf darmspoelingen en ondanks dat we gewend zijn aan de handeling ervan, went het emotioneel gezien echt niet. En hakt er soms heel erg in.
Want eerlijk is eerlijk, wie wilt er nou een slangetje in de bips doen van zijn baby en hem vervolgens spoelen met water?
Juist niemand, dus wij ook niet.
Maar ja, daardoor kan hij zich ontlasten, kan hij eten en dus ook groeien.


Afgelopen vrijdag alweer 8 weken, en gisteren 2 maanden :-)

Máárrrr we hebben ook goed nieuws, vanmiddag had hij weer eens een rood hoofdje van het persen toen we buiten aan het wandelen waren.
Thuis maakten we zijn buggyslaapzak open en er kwam een walm uit niet normaal...
Nu heeft hij sinds 4 dagen nieuwe medicatie om zijn darmen te laten werken, maar vooralsnog kregen we alleen een hele hoop gas.
Maar hoera, geen gas, echte poep!

Vieze stinkende baby poep haha!

Dus waren we heel blij!
Enig idee hoe blij je kan zijn met poep?
Nou wij wel! Dus nu hopen dat dit aan blijft houden.

Ondertussen ben ik bezig met een projectje met gehaakte muisjes.
Hieronder alvast 9 van het stel. Wachtend in hun bakje tot ze gebruikt gaan worden hehehe.

Piep, squeek, piep.

En ondertussen hadden we hier ook nog een meisje rondlopen die zich prima wist te vermaken met een lege wasmand en een heel groot blad :D

Kiekeboe!

Dus het leven draait gewoon door. En dat is maar goed ook :-)

We weten het nog steeds niet

Nog steeds hebben we geen diagnose en inmiddels moeten we de kleine man zelf darmspoelingen geven om hem te kunnen laten poepen.
Niet leuk kan ik je zeggen. Máár daardoor is hij wel veel beter gaan drinken en is het kleine krielkipje veranderd in een bolle baby. En dat maar in 2 weekjes! :-)

Mijn lekkere bollie <3

Deze ochtend is mijn vriend met hem naar het ziekenhuis voor een echo, maar daar is helaas niks uitgekomen. Dus mijn hoop ligt nu op de dokter die vanmiddag zou bellen voor alle uitslagen.
Dus we houden hoop voor een oplossing.
En proberen ondertussen in alle stress te genieten van ons kleine mannetje.

Update over de kleine man

Gisteren kon ik eindelijk naar het ziekenhuis om mijn kleintje te zien. Dat is het lastige van meerdere kinderen en geen mensen om je heen. Er moet altijd 1 ouder bij de kinderen zijn. En aangezien ik de vorige keer een week in het ziekenhuis had gezeten, wilde Jean nu zelf graag bij hem zijn. Zondag waren de kleintjes naar hun vader en kon ik naar mijn kleinste kleintje.
Inmiddels was de antibiotica goed aangeslagen en de infectie flink gezakt.
Ik trof eigenlijk een heel vrolijk mannetje aan. Zoals hij zou moeten zijn. Maar niet zo raar, zijn darmpjes waren helemaal leeg gespoeld, de infectie gezakt, dus voor het eerst had hij geen pijn.
Een pijn die hij al had sinds zijn geboorte.

We besloten hem lekker in bad te doen en oh wat genoot hij daar van!
Spartelen als een visje, dus hij was lastig vast te houden, zeker omdat we zijn infuus ook niet nat mochten maken natuurlijk.

Ons kleine krielkipje (of kriel-smurfje met dat mutsje) in bad.

Voor nu wordt hij 3 keer per dag gespoeld in plaats van 5 keer. Hiermee bedoel ik dus darmspoelingen en krijgt zijn paps vandaag les in spoelen zodat we dit thuis kunnen gaan doen. Nu hadden we dit de eerste week al geleerd, maar nu krijgt hij les van experts.
Als we dit kunnen we ze vinden zo 1,2,3 geen oorzaak dan mag hij héél misschien morgen naar huis.
We wachten nu eigenlijk op de artsen om te horen of hij nog een biopsie krijgt of een echo.
Want wat er nou precies aan de hand is, dat weten we dus nog steeds niet.
De infectie kwam in ieder geval door het rotten van de ontlasting in zijn darmen (precies wat ik zei, maar goh waarom zou een dokter luisteren he?)
Ook zit ik er flink aan te denken om een klacht neer te gaan leggen bij het LUMC, want nu tot 2 keer toe hebben ze door onkunde mijn kindje in levensgevaar gebracht met het resultaat dat we nu 2 keer met een ambulance met zwaailichten zijn over gebracht naar Rotterdam waar ze het weer konden oplossen.
Voor mij een redelijk trauma, want elke keer als ik nu een ambulance zie, schiet ik vol.
Ik heb nog wel wat te verwerken na de bevalling zeg maar :(

Ik en mijn ukkie <3

Nu maar wachten en hopen op goed nieuws én een diagnose!

Terug naar het ziekenhuis

En daar ging mijn man gisteren met de ambulance en mijn kleine mannetje terug naar het Sofia in Rotterdam.
De nacht ervoor had ik al op de spoedeisende hulp gezeten in het LUMC in Leiden, om verdikkeme om 2 uur 's nachts na 4 en half uur wachten naar huis gestuurd te worden met een paracetamol.
En dan de volgende dag wordt hij opgenomen wegens een infectie en is er toch weer iets mis met mijn darmen en worden we weer naar Rotterdam gestuurd.
Ja sorry foutje, had nooit mogen gebeuren...

Dat het dan een foutje is wat mijn kind het leven zou kunnen kosten houden ze even geen rekening mee.

Dus nu zitten we weer in het Sofia, en hangt hij weer aan een infuus en krijgt hij antibiotica. De koorts is gelukkig gezakt. Maar alle onderzoeken voor zijn darmen moet nog uitgevoerd worden. Dus is het weer wachten, wachten en nog eens wachten vandaag.

En brak mijn hart weer in duizend stukjes.... Wanneer mogen we tot rust komen?

Weer een weekje verder & een jarig meisje

Nog steeds hebben we een zorgenkindje. Máár we worden steeds beter in hem "lezen" waardoor we onze kleine man goed kunnen helpen. Dus we kunnen zeggen dat het beter gaat en we langzaam aan het gevoel krijgen dat we kunnen ademen en ons geen zorgen hoeven te maken.
Afgelopen weekend genoten we dan ook lekker van het weer en gingen op zondag met 4 van onze kinderen wandelen.
Gewoon lekker door de buurt. Uiteraard namen we onze teckelmans mee, want de kinderen vinden het schitterend om balletje te gooien met 'm.


Ik, Jaymz & de bal :D Teckel in full length :P

Jamie-Dean ging mee in de ringsling, lekker warm tegen papa aan.

Ik genoot van de voorjaarsbloemen, en al het uitlopende groen.
Ik <3 sneeuwklokjes.

Al het grotere spul samen aan de wandel.
We hadden zo een lekkere zondag en genieten volop. Van elkaar, het weer en hebben we inmiddels gewoonte van gemaakt dit elke dag even te doen. Al is het alleen maar met die relteckel balletje te gooien.
De kinderen vinden het te leuk.

En gisteren was het dan eindelijk de dag waar mijn meisje zo naar uit had gekeken. Haar verjaardag! Ze werd 3! Ik kan het amper geloven. Ze is mijn hartje dit meisje en het was zo leuk om haar zo vrolijk te zien.
Ze wilde al maanden een Furby. En ondanks dat ik die dingen verschrikkelijk vind, heeft ze er toch eentje gekregen. Ook gingen we naar de stad om nieuwe schoenen te komen en een jurkje voor haar dansles. Je weet wel met zo'n rok die lekker zwiert, want dat is het leukste natuurlijk.
Al weken riep ze ik wil aardbeientaart op mijn verjaardag.
Dus maakt ik een aardbeienkwarktaart met Hello Kitty erop.

Hier het meisje met haar taart, helemaal blij.
Maar wat eet onze healthfreak uiteindelijk.....

Juist komkommer met wat roomkaas haha
Dochter van d'r moeder dit kind hihi.

Ze had een lekker dagje en zaterdag doen we het nog eens over met visite en nog een taart en meer komkommer ;-)

Verder werd er de afgelopen week nog geoefend door de kleintjes met de kleine een flesje geven.

Niiv oefende op haar pop.

Riven mocht het in het echt proberen <3
Verliefd zijn ze op dit kleine ventje. En daar geniet ik intens van :-)

2 Weken verder

Ik denk dat we eindelijk bekomen zijn van het ziekenhuis avontuur. Afgelopen vrijdag kregen we de uitslag van de biopsie en deze waren goed. Als in geen enge ziektes. Ze vermoeden nu gewoon een slechte start en een meconium prop in de darmen die alles verstopte. Een verstopping die hem bijna het leven kostte, maar daar proberen we maar niet meer aan de te denken.
Maar eerlijk is eerlijk de angst blijft. Als hij niet genoeg drinkt, of het voor ons te lang duurt dat hij poept.. of toen hij verleden week ineens bloed in zijn luier had... Ja dat zijn voor ons angstige momenten, waarvan we dus ook rustig niet meer slapen.
Vandaag was hij afgevallen. Gelijk stress.
Hij drinkt nog niet super veel, en had 2 dagen diarree en dronk niet dus ja dan kom je ook niet aan natuurlijk. Nu praten we over 15 gram. Dus het de dokter zei dat het ook het verschil nog kon zijn van weegschaal. Dus over 2 dagen weer wegen.

Gelukkig vergeten we ook niet te genieten van ons nieuwe gezin. De kleintjes vinden het helemaal te gek en zijn verliefd op hem. Als hij wakker is, is hij zo lekker alert en kijkt hij je zo intens aan met zijn blauwe oogjes. Hij slaapt ook goed en huilt eigenlijk zelden. Alleen een vieze luier of in zijn blootje zijn, zijn voor hem redenen om te gaan mekkeren.

Daarbij is het zo heerlijk dit allemaal samen te mogen doen. Aangezien mijn vriend met pensioen is, is hij dus altijd thuis. Zo verdelen we de zorg en hebben we samen heel veel knuffeltijd met de kleine man. En komen de andere kinderen ook niks te kort aan aandacht. En doet het huis ook niet compleet verwaarlozen, huishoudelijk gezien dan.

Jamie-Dean in diepe slaap <3

Afgelopen vrijdag, 2 weekjes oud.

En tja vond Jaymz, als jullie die maxi cosi toch niet gebruiken kan ik er best in liggen :D

Iets met stoute teckel, foei foei ;-)

Geboren! To hell and back.

Jullie zullen je wel afgevraagd hebben of ik nou inmiddels bevallen was ja of te nee. Ik kan jullie melden ja, ik ben bevallen, 7 februari 2014 schonk ik leven aan onze prachtige zoon Jamie-Dean. Een mannetje van 52 cm en 3750 gram. Een super mooi jongetje. Maar daarna kwamen we in een soort achtbaan terecht die ik nooit meer zal vergeten, tijdens de bevalling liet ik zelf bijna het leven en op de zondagavond er na was onze zoon bijna dood. Dus hier een verslag van de bevalling en de week erna.

Zaterdag 6 februari mocht ik al naar het ziekenhuis komen en mocht ik daar met slaapmedicatie slapen. Ik had inmiddels 2 cm ontsluiting en besloten was de kleine man de volgende dag te halen. Helaas voor mij toen ik aan kwam was de verloskamer waar ik mocht slapen nog niet schoon en moest ik wachten. Tot mijn grote vreugd zag ik dat het de zelfde kamer was waar ik bevallen was van mijn dochtertje, een goed voorteken dacht ik nog. Zo was Niivje er een beetje bij.
Pas om 10 voor middernacht was de kamer schoon en kon ik gaan slapen. Ik kreeg een prik in mijn bovenbeen en ik denk 20 minuten later was ik vertrokken.
Helaas voor mij ging er om 4 uur in de nacht een infuusapparaat af waarvan de accu leeg was en was ik weer wakker en dat bleef helaas zo.

De volgende ochtend was Jean er al vroeg want ze zouden om 8 uur beginnen met de ruggenprik zetten. Helaas was de anesthesist er om 9 uur nog niet en tien voor tien kwam ze eindelijk aanzetten.
Wat nog meer helaas was, is dat ze 5!!! keer mis prikte en ik onderhand dood zat te gaan van de pijn, want die prikken voel je en hoe!
Ze besloten een andere anesthesist te laten komen en deze deed het godinzijdank in 1 keer!

Toen kwam het eerste probleem, ik ging out want mijn bloeddruk zakte onder de 60. Ik had het geluk dat de assistent van de anesthesist nog in de kamer was en zij haar kastje aan het opruimen was en net het juiste medicijn in haar handen had om me bij te brengen, terwijl de rest buiten stond te bakkeleien over een telefoontje.
1 Voordeel van dit gebeuren, niemand durfde erna nog de kamer uit en er lagen 6 flesjes klaar om ingespoten te worden mocht het weer gebeuren. Ik heb geluk gehad dat die beste mevrouw er nog was anders was ik er dus niet meer.

Kort erna gebeurde het nog een keertje alleen ging de baby er toen achteraan. Ze hebben me weer ingespoten met medicatie en me dik 2 uur bij laten komen met de kleine voordat ze besloten me aan het infuus met weeën te hangen.
Pas rond 14 uur kreeg ik het infuus met de weeopwekkers en toen ging het snel.


Hier lag ik fijn proberen bij te komen van alles terwijl mijn lijf hard bezig was met de weeën te verwerken.

Rond 17 uur kreeg ik persdrang en met 4 keer persen werd om 17.13 uur onze mooie zoon geboren. Totaal in de wolken waren we met dit kleine wondertje.

Meneertje dronk meteen goed aan de borst en ik helemaal happy want ik wilde graag borstvoeden.

Lekker bloot op bloot met papa.

Een trotse mama, die hier nog even bij zit te komen.

Onze kleine man, aangekleed en in zijn bakje. 

Nog een foto van Jamie-Dean in zijn bakje.

Helaas hadden ze tijdens de bevalling nog een foutje gemaakt... Ik had heel veel vocht gekregen om de werking van de ruggenprik zo goed mogelijk te laten verlopen, alleen waren ze vergeten mijn blaas te legen. Gevolg, dik anderhalve liter urine in mijn blaas wat verwijderd moest worden met een katheter en een ik die niet meer kon plassen en dus in het ziekenhuis moest blijven met 24 uur een katheter. Ik zou pas naar huis mogen als ik weer kon plassen. De nacht ging goed, ik voedde Jamie-Dean nog 2 keer goed aan de borst, tot meneer rond 4 uur begon te spugen.
En dit bleef gebeuren, spugen, niet eten, niet poepen, inmiddels gal en slijm spugen en geen zuigbehoefte meer.
Nier aan de borst, geen vinger, fles of spuitje.
Motto van het ziekenhuis, baby's kunnen tot 48 uur misselijk zijn.
Maar ja dit was niet de eerste baby van deze mama en mijn gevoel zei, dit klopt niet.
Maar niemand die daar gehoor aan gaf.

Hier papa nog in het ziekenhuis op zaterdag met onze kleine.

Zaterdagavond kon ik plassen en mocht ik naar huis. Het feit dat mijn zoon gal spuugde en niet dronk maakte niet uit, ondanks mijn geuite zorgen. Dus gingen we naar huis. En kwamen we om 20 uur 's avonds aan, met in mijn ogen ons zieke kind.

Zondagochtend kwamen de kleintjes terug van hun papa, en hadden we net met de verloskundige en kraamhulp besproken dat we naar de EHBO moesten, want ook volgens hun klopte het niet. Dus Riven en Niiv konden hun broertje 5 minuten zien en daarna rende ik de deur uit met mijn kleintje op naar de EHBO.

Mijn hart brak want ik zag een verliefd meisje en jongetje, die hier zó naar uit hadden gekeken, en meer dan 5 minuten kregen ze niet en veel uitleggen kon ik ook niet.

Dus op naar het LUMC. Na onderzoek op de EHBO werd besloten hem op te nemen op de intensive care van neonatologie. Hij werd aangesloten op een infuus, een maagsonde en plakkers voor hart en zuurstof. En dan zit je daar als moeder. Net bevallen, amper kunnen zitten, helemaal alleen in het ziekenhuis met je kindje waarvan je niet weet wat er mee is.
Er werd een foto gemaakt van zijn buikje en naar aanleiding daarvan werd besloten dat hij naar het Sofia kinderziekenhuis moest in Rotterdam. Hier hadden dokters in huis die verstand hadden van maag en darmen.
Maar deze uitslag kreeg ik rond 13 uur en om 17 uur zat ik nog steeds op de zelfde plek.
Op een klote krukje, zonder eten of drinken, geen hond die naar mijn zoon had gekeken, terwijl ik hem nog even 2 keer zelf moest redden omdat hij in zijn eigen slijm en gal stikte, compleet naar de klote.
Inmiddels waren goede vrienden onderweg om op te komen passen op de 2 kleinste zodat Jean ook mee kon naar Rotterdam.

Maar zo makkelijk ging dat nog niet, ik wilde namelijk mee met Jamie-Dean en er werd doodleuk gezegd dat kan niet, mensen mogen niet mee in de ambulance... Waar op ik zoiets had van SORRY?!
Ook zou er geen plek voor me zijn in het Sofia.
Jammer dan vond ik, ik ging met mijn kind mee, punt uit.
Achteraf bleek dat er allang een plek voor me was in het kraamhotel in het Sofia en heeft na lang gezeik, gezeur en geouwehoer mijn verloskundige geregeld dat ik mee mocht in de ambulance.
Op het moment dat we Jamie-Dean in de transport-couveuse hadden kwam Jean binnen met mijn tas met spullen en de vriend die hem gebracht had. Hun zouden achter ons aan komen en ik zou ze zien in het Sofia.
We werd nog even door het ambulance personeel gevraagd of we een camera bij ons hadden.
Waarom vroegen we... Nou het zou wel eens de laatste foto kunnen zijn...
Dit was een klap en niet zo zuinig ook, ik begreep waarom ze het vroegen, maar de manier waarop was hondsbrutaal en maakte dat ik in doodsangsten (nog meer dan ervoor)  op weg ging naar Rotterdam.
Het enige coole van alles was 160 over de snelweg scheuren.
Helaas de gedachten erbij waren minder. Ik had de geboortekaartjes nog niet durven te versturen, te bang dat ik er een rouwkaartje achteraan zou moeten sturen.

Eenmaal in het Sofia was er meteen een chirurg en een kinderarts. Ik kreeg een grote leren relaxstoel en thee aangeboden. Ik kwam in een warm bad vergeleken bi het LUMC.
Jamie-Dean kreeg meteen een darmspoeling en het mogelijke diagnose was er meteen na 10 minuten. De ziekte van Hiersprong, een ziekte waarbij er in het laatste stuk van de darmen geen zenuwen zitten en ze dus niet werken, met als gevolg dat een baby niet kan poepen.
De darmspoeling luchtte meteen op. Hij werd rustiger in zijn gezichtje.
Ik vroeg de arts voorzichtig of hij dood zou gaan, het antwoord was als je niet hier had gekomen vandaag, dan wel. Wees trots dat je op je instinct heb vertrouwd een moeder zit er nooit naast.
En zo lang ons kleintje ineens op de Intensive Care van Neonatologie van het Sofia kinderziekenhuis.

Maagsonde, bewaking, infuus... Je gaat kapot als je je kleintje zo ziet liggen.
Maar zo dapper, hij gaf geen kik, alleen de maagsonde inbrengen vond hij verschrikkelijk.

We kregen een plekje in het kraamhotel, waar Jean bij me mocht blijven slapen.
Maar in de nacht zat hij grotendeels naast het bakje van ons kleintje. Ik werd weggestuurd, ik was immers een kraamvrouw en de kleine zou niks aan me hebben als ik zou instorten.

De maandag erna werden er weer foto's gemaakt, en kreeg hij 3 keer per dag een darmspoeling.
Maar ook mocht hij wat kleertjes aan. Voor mij al een grote stap.
De dag erna (dinsdag) zou er nog een foto gemaakt worden, deze keer met contrastvloeistof die in zijn darmpjes werd gespoten.
Jean ging mee met de foto en de uitslag was vreemd. Tijdens de foto poepte hij zich leeg. Er was een vernauwing te zien, maar niet zo groot dat het Hiersprong kon zijn.
Die dinsdagavond wilde Jamie-Dean ineens weer zuigen, hij kon drinken! Dus mocht hij van het infuus af.
Die nacht dronk hij kleine flesjes van 15 ml en allemaal gingen ze op en allemaal bleven ze er in. En nog blijer werd ik toen hij die nacht spontaan zelf poepte!
Hoe blij je kan zijn met poep!

Toen kwam de volgende discussie, ik wilde borstvoeden maar dat mocht niet! Want zo was het argument van de dokter, we kunnen niet zien wat hij dan drinkt. Ik was er kapot van en in overleg met de zusters, zou ik hem toch gewoon borstvoeden en daarna zou hij de fles krijgen. Die fles die ineens verhoogd was naar 55 ml! Mij een raadsel hoe hij dat naar binnen moest krijgen, maar ze hielden vol dat hij het op moest drinken anders zou hij uitdrogen en aan het infuus terug moesten... Gek werd ik ervan zeker toen ik de volgende dag te horen kreeg dat hij helemaal over mocht op borstvoeding... ARGH! Alsof ik 55 ml per keer had per voeding na amper te kunnen voeden.

Ik bleef dus het eerste doen, eerst de borst, dan bij trek nog de fles en dit ging goed. Hij dronk goed, maar bleef ook redelijk poepen. Hij zag ontzettend geel, maar de rest ging goed.

De hadden op de foto nog iets raars gezien aan de bovenkant van zijn darmen en wilde nog een slikfoto, een foto weer met contrastvloeistof maar dan inspoten via de maagsonde.
Ik vroeg hun waarom, aangezien de bovenkant goed werkte.
Zekerheid werd gezegd.
Ook werd er een biopsie gedaan van zijn darmen om Hiersprong 100% uit te sluiten.

Inmiddels was Jean dinsdagavond naar huis gegaan omdat de kleintjes ons te veel miste. Ik had de borsten, dus ik moest wel bij de kleine blijven.

Donderdag, geen snoertjes, geen maagsonde meer en geen slikfoto. In het team was besloten dat het inderdaad onzin was. Alles werkte nu, dus waarom meer leed voor de kleine.
Ik zou de volgende dag naar huis mogen als hij bleef drinken, poepen en zijn geelwaarde goed was.

Dus vrijdag weer bloedprikken en maar wachten op de uitslag.
Ik kon niet blijer zijn toen ik de verlossende woorden kreeg, je mag naar huis!

Valentijnsdag, ons kleintje thuis.
Geen idee wat hij had of heeft. De uitslag van de biopsie krijgen we nog.
Maar hij doet het super. De borstvoeding gaat ineens als een trein. Hij zit er tevreden uit en wij zijn dolblij hem bij ons te hebben en samen te zijn als gezin.

Ook de grote broers kwamen afgelopen weekend kijken naar hun broertje en toen realiseerde ik me ineens, ik heb 5 kinderen... 4 zonen en 1 dochtertje. Ik ben rijk.
Afgelopen week leerde ik hoe belangrijk gezondheid is, hoe sterk moederliefde en instinct is. Hoe sterk de liefde is tussen Jean en mij. En hoe welkom dit klein ventje is.

Welkom Jamie-Dean <3
We love you very much!

Eindelijk!

Morgen gaan ze ons kleine mannetje halen!

Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben ;)

Wish me luck!

38 Weken

Vandaag 38 weken zwanger.
Dat doet me denken aan mijn kleine meisje. Die werd met 38 weken geboren. 4 Kilo schoon aan de haak woog ze! Een klein poppie met hele dikke billen haha.
Een klein wondertje en een droombevalling. Ook al had ik daarvoor al 3 keer eerder een bevalling gehad, ik had nog nooit eerder mijn eigen baby aan mogen pakken en bij mijn dochter mocht dat wel.
Ik heb dat als iets héél bijzonders ervaren.
En de verloskundige zal me dat nu ook weer laten doen heeft ze beloofd. Dus ik kijk daar erg naar uit.

Sowieso zullen er een aantal dingen hetzelfde weer gaan als met mijn dochter.
Zo krijg ik eerst de ruggenprik en daarna pas de weeënopwekkers.
Iets wat me de vorige keer heel erg beviel, want geen pijn, gewoon lekker slapen tijdens de weeën, en de scherpe randjes van de persweeën af.

En ja ja ik weet het, ruggenprik kan slecht zijn voor de baby, pro thuis bevallen etc etc.
Maar ik maak zelf geen weeënhormoon aan dus ik moet in het ziekenhuis bevallen, daar bovenop heb ik een angststoornis, met als grootste angst pijn, na een mislukte hersenoperatie, dus dit is voor mij de beste optie.
Daarbij ik vind bevallen zonder pijn toch echt velen malen beter dan creperen omdat dat zo natuurlijk zou zijn.
Ik heb nog steeds een trauma van mijn eerste bevalling en weet dus ook hoe het is om zonder pijnstilling te bevallen en voor mij is dat dus echt een no go.
Wat de rest van de wereld doet, niet mijn probleem haha.


Buik met 38 weken.

Mijn vriend zijn hoofd lijkt haast mini... o_0

Van de voorkant, dag navel....

En nog even klein meisje wat kwam kroelen met haar baby.

Donderdag is het verloskundige tijd. Dan gaan ze de baarmoedermond checken op rijpheid en als alles meezit meteen een afspraak maken voor de inleiding. Ik hoop zo snel mogelijk uiteraard.

Verlossing van de vlos

Gisterenmiddag mocht ik weer naar de verloskundige. We waren daarvoor de stad in geweest voor nog wat laatste kleertjes voor de beeb samen met onze kleine meid van bijna 3.
Niks leukers dan bij mama op schoot in de rolstoel, dus ik zat elke keer met zo'n zwaar geval tegen mijn buik want de baby totaal niet leuk vond en lekker zijn zus begon te schoppen die uiteraard daar niks van merkte, maar ik des te meer.

Uiteindelijk in het ziekenhuis duur het een uur voor we werden geholpen en was ik zo blij dat mijn meisje zich zo goed hield, want heel de dag stad, dan nog geen middagslaapje en dat lange wachten.

Uiteindelijk kwam de verloskundige me halen en bleek het niet de mijne te zijn maar 1 in opleiding, dus de moed zakte me even compleet in de schoenen. Maar ik had geluk, na alles uitgelegd te hebben wilde ze meteen een plan maken om het voor mij makkelijker te maken. En ging meteen in overleg met de verloskundige die ook nog de moeite nam zelf te komen en mijn verhaal te horen. En ook heel duidelijk zei, meid ik zie dat je niet meer kan, we kijken het een week aan, want wij kunnen wel willen dat de baby er zo lang mogelijk in blijft het moet ook te doen zijn voor jou.

Dus volgende week donderdag mag ik terug, wordt de baarmoedermond bekeken en als deze maar enigszins naar rijp neigt, gaan ze een afspraak maken om het te halen.

En omdat ik zo slecht slaap mag ik eventueel ook in het ziekenhuis komen slapen onder medicatie. Om zo tot rust te komen.

Dus niet geheel ontevreden :-)

A sad story

Als je zwanger bent, dan ben je al zo lekker gevoelig. Emoties lopen sneller over of schommelen in het extreem. Althans bij mij wel.
Afgelopen dinsdag was het een dag voor mij die ik niet over wil doen. Al maanden gaat het heel slecht met mijn oudste zoon thuis bij zijn vader waar hij woont.
Verleden jaar liep hij al weg en woonde 3 maanden bij zijn tante. Uiteindelijk met hulp van buitenaf kon hij weer terug naar huis en ging het een tijd goed.
Al die tijd, al die jaren, word ik overal buiten gehouden. En sta ik machteloos aan de zijlijn.
Het hoe en wat zal ik besparen, maar laat ik het zo zeggen, mijn ex heeft me zo genaaid en met valse woorden buiten spel gezet dat ik machteloos stond. En heeft me bedreigd en gedaan om zijn zin te krijgen.

Hoe dan ook, het ging weer verschrikkelijk slecht, voornamelijk ook op school. En na een akkefietje op school is wederom weer de hulpverlening ingeschakeld en kwam het afgelopen dinsdag tot een gesprek met jeugdzorg wat er moest gebeuren.
Resultaat mijn zoon moet uit huis geplaatst worden en mag hier niet heen. Niemand die mij heeft gebeld, of uitgenodigd heeft voor het gesprek.
Maar mijn hart is gebroken.
Ik kan hem alleen maar steunen, maar voor mijn gevoel is dat verre van genoeg.

Sinds ik het weet heb ik nachtmerries, slaap ik amper en voel ik me zo leeg.  Ik heb geen harde buiken meer, maar ben een harde buik en heb gigantische steken van onderen zeg maar.
Ik mag vandaag weer naar de verloskundige, hopelijk kan ze wat doen, want dit trek ik niet bijster lang meer.

Gelukkig komt mijn zoon dit weekend, kan ik hem tenminste vasthouden en zeggen dat het echt wel goed zal komen...

37 weken zwanger en jarig geweest.

Vandaag 37 weken en ik beken, ik kan niet meer. Ik sta op met pijn en ga met pijn naar bed. Harde buiken? Ik heb gewoon 24 uur per dag een harde buik. Mijn schouder is verkrampt omdat ik alleen op mijn rechterzij kan slapen en ik kan die stomme rolstoel niet meer zien.

Aanstaande donderdag mag ik naar de verloskundige en ben reuze benieuwd wat ze zal zeggen, want ik zie er inmiddels uit als een zombie wegens slaapgebrek en oververmoeidheid.
En compleet vast in mijn eigen bubbel.

Reuze buik...

Afgelopen zaterdag mocht ik ook nog het heugelijk feit vieren dat ik jarig was. 33 Jaar ben ik geworden. En flink verwend, ik kan niet anders zeggen. Ik dacht dat er niemand zou komen, maar vriendje had mensen uitgenodigd als verrassing. En de hele kamer was versierd alsof ik een kind was en ik vond het prachtig!
Ook zijn kadootjes had ik geen idee van. Maar ik kreeg uiteindelijk een yonana's dat is een ijsmachine waarmee je ijs kan maken van vers bevroren fruit. En geheel biologische make up set gebaseerd op fruit pigmenten. Inmiddels was alles op wat ik had, mascara, eyeliner etc. Maar ik wilde geen troep meer, dus dit was welkom. (en ik me maar afvragen waarom ik geen mascara mocht kopen haha)
Heerlijk een vriendje die je lifestyle begrijp :-)
Hij had echt alles tot in de puntjes geregeld en dat was heerlijk.

Nu moet het volgende feestje de baby zijn.
 Help me hopen dat dat héél snel zal zijn!

36 weken

Vandaag ineens 36 weken. Het gaat snel! Oké stiekem niet snel genoeg, maar toch. Mijn nichtje is hoogzwanger nu en is voor aanstaande zaterdag (mijn verjaardag) uitgerekend. En ze is het ook zó zat.
Het is haar eerste, dus allemaal nieuw voor haar. Ben benieuwd of ze bevalt op mijn verjaardag.

Hier hebben we vandaag de co-sleeper binnen gekregen zodat de baby lekker naast me kan slapen, wat het borstvoeden in de nachten ook makkelijker zal maken. Al mijn kinderen hebben bij mij in bed geslapen, maar omdat ik nu zo'n raar laag bed heb met een brede rand er omheen, leek een co-sleeper me handiger.
Ook gaan we weer aan de wasbare luiers, dus daar ook nieuwe van gekocht, samen met herbruikbare doekjes. Deze gebruikten we ook bij mijn dochter en dat werkte net zo goed en we hadden geen rode billetjes meer. Daarbij zit er zoveel troep in die luierdoekjes, dat hoeft voor mij niet.

Op wat kleertjes na hebben we nu officieel alles in huis. De baby tas staat klaar. De mijne bijna.
Dus ik ben er alvast klaar voor :D

Buikje buikje buikje...