A sad story

Als je zwanger bent, dan ben je al zo lekker gevoelig. Emoties lopen sneller over of schommelen in het extreem. Althans bij mij wel.
Afgelopen dinsdag was het een dag voor mij die ik niet over wil doen. Al maanden gaat het heel slecht met mijn oudste zoon thuis bij zijn vader waar hij woont.
Verleden jaar liep hij al weg en woonde 3 maanden bij zijn tante. Uiteindelijk met hulp van buitenaf kon hij weer terug naar huis en ging het een tijd goed.
Al die tijd, al die jaren, word ik overal buiten gehouden. En sta ik machteloos aan de zijlijn.
Het hoe en wat zal ik besparen, maar laat ik het zo zeggen, mijn ex heeft me zo genaaid en met valse woorden buiten spel gezet dat ik machteloos stond. En heeft me bedreigd en gedaan om zijn zin te krijgen.

Hoe dan ook, het ging weer verschrikkelijk slecht, voornamelijk ook op school. En na een akkefietje op school is wederom weer de hulpverlening ingeschakeld en kwam het afgelopen dinsdag tot een gesprek met jeugdzorg wat er moest gebeuren.
Resultaat mijn zoon moet uit huis geplaatst worden en mag hier niet heen. Niemand die mij heeft gebeld, of uitgenodigd heeft voor het gesprek.
Maar mijn hart is gebroken.
Ik kan hem alleen maar steunen, maar voor mijn gevoel is dat verre van genoeg.

Sinds ik het weet heb ik nachtmerries, slaap ik amper en voel ik me zo leeg.  Ik heb geen harde buiken meer, maar ben een harde buik en heb gigantische steken van onderen zeg maar.
Ik mag vandaag weer naar de verloskundige, hopelijk kan ze wat doen, want dit trek ik niet bijster lang meer.

Gelukkig komt mijn zoon dit weekend, kan ik hem tenminste vasthouden en zeggen dat het echt wel goed zal komen...