Gisterenmiddag mocht ik weer naar de verloskundige. We waren daarvoor de stad in geweest voor nog wat laatste kleertjes voor de beeb samen met onze kleine meid van bijna 3.
Niks leukers dan bij mama op schoot in de rolstoel, dus ik zat elke keer met zo'n zwaar geval tegen mijn buik want de baby totaal niet leuk vond en lekker zijn zus begon te schoppen die uiteraard daar niks van merkte, maar ik des te meer.
Uiteindelijk in het ziekenhuis duur het een uur voor we werden geholpen en was ik zo blij dat mijn meisje zich zo goed hield, want heel de dag stad, dan nog geen middagslaapje en dat lange wachten.
Uiteindelijk kwam de verloskundige me halen en bleek het niet de mijne te zijn maar 1 in opleiding, dus de moed zakte me even compleet in de schoenen. Maar ik had geluk, na alles uitgelegd te hebben wilde ze meteen een plan maken om het voor mij makkelijker te maken. En ging meteen in overleg met de verloskundige die ook nog de moeite nam zelf te komen en mijn verhaal te horen. En ook heel duidelijk zei, meid ik zie dat je niet meer kan, we kijken het een week aan, want wij kunnen wel willen dat de baby er zo lang mogelijk in blijft het moet ook te doen zijn voor jou.
Dus volgende week donderdag mag ik terug, wordt de baarmoedermond bekeken en als deze maar enigszins naar rijp neigt, gaan ze een afspraak maken om het te halen.
En omdat ik zo slecht slaap mag ik eventueel ook in het ziekenhuis komen slapen onder medicatie. Om zo tot rust te komen.
Dus niet geheel ontevreden :-)
Das fijn :) Ze zijn er nog wel, de juiste mensen in de zorg. Benieuwd hoe het verder gaat.
BeantwoordenVerwijderen