Dé pleister op de wond

Ik ben een dierenliefhebber en ben dat altijd al geweest. En niks deed mij een groter verdriet dan dat ik tijdens mijn scheiding genoodzaakt was om mijn 2 collies te moeten herplaatsen, nadat ik ze al 10 jaar had. Mijn hart was gebroken, en met gebroken bedoel ik ook echt gebroken. Eenmaal terug in mijn oude huis, miste ik ze zelfs meer, ik kon in huilen uitbarsten als de bel ging maar ik geen geblaf hoorde, ik miste de troost, de warmte, aandacht en liefde.

Zodoende besloot ik 2 Spaanse windhonden te adopteren en zo kwamen Turia en Caline bij ons. Dolblij was ik. Ware het niet dat over beide honden de informatie verre van klopte. Zo zou Caline een echt gezinshond zijn en met katten kunnen en zou Turia nog maar anderhalf zijn en nog héél veel moeten leren. Feit bleek echter dat Turia al bijna 5 was en haar hele leven in het zelfde gezin had gewoond (met kinderen, katten en 3 andere honden) en dat Caline altijd onze katten probeerde aan te vallen en de kinderen keer op keer beet.

Daarom na een half jaar toen het besluit om Caline te laten herplaatsen nadat ze tot 2 keer toe op 1 dag beiden kinderen had gebeten.

De stichting was niet bepaald enthousiast, wat ergens logisch is, maar nadat ik 80 euro mocht dokken wilde ze haar terug nemen. Om haar verdikkeme op de site te zetten met 1 of ander lulverhaal, dat ze weg moest omdat ze gromde naar de kinderen. En niks erbij dat ze wel degelijk beet en dus absoluut niet met katten kon en een rustig huis moest hebben....Tja dan voel je je toch een beetje genaaid.

Want ik had het gevoel dat wij afgeschilderd werden als 2 idioten die geen tijd en liefde in deze hond wilde steken en dus dat arme beest maar gewoon dumpte, terwijl ik haar met tranen heb laten gaan....

Dus het vertrouwen was compleet weg en ik voel me nu en in de toekomst dan ook niet meer genoodzaakt om naar wandelingen en open dagen te komen van hun.

Oh en dan vergeet ik ook nog te noemen dat ik op de dag dat de dames invlogen werden, ik gebeld werd dat Turia leishmania had...een ziekte die daar veel voorkomt, maar wel je hond dood van kan gaan in het ergste geval...ja of je haar dan nog we wilde...ja dan zeg je geen nee meer natuurlijk.

Maar goed Turia had een goede pleegmama in Spanje en kwam met instructies, medicijnen en een lieve brief (daarom wisten we dus dat de beschrijving van de stichting van geen kant klopte.

Hoe dan ook hadden we ineens nog maar 1 hond. Een hond die weg was uit haar huis, haar familie en vrienden miste en geen gezelschap van een andere hond meer had en dus nu inmiddels na een jaar depressief was. Geen enthousiasme, niet willen spelen, geen aandacht vragen, niks. Nu weten we inmiddels dat een windhond een "lui" ras is, maar dit ging toch een stapje verder. En daarbij, ik die zo graag een nieuwe vriend wilde, bleef ook met lege handen achter, want contact is er met Turia niet te maken.

En mijn 2 collies bleven een gevoelig punt, zo gevoelig, dat de gedachte eraan, me altijd in huilen doet uitbarsten.

En nu na een roerige tijd, gierende hormonen, veel pijn en verdriet kwam er ineens iets heel héél onverwachts op mijn pad. Een soort van nooit gedacht, toch gekregen... een pleister op de collie-wond zeg maar.

En hoe groot die pleister was en hoe hard ik 'm nodig had realiseerde ik me pas toen ik dit in mijn handen kreeg:

 

Meet Jaymz, My little teckel hero.

Blijkbaar komen sommige dingen op precies het juiste moment....wanneer je ze het hardste nodig hebt. En weten sommige mensen precies het recept voor een gebroken hart.
In mijn geval dit kleine kereltje <3

En Turia? Turia die heb ik nog nooit zo vrolijk, blij, actief en gelukkig gezien :-)
En wij hebben nu het meest onwaarschijnlijke hondenkoppel ooit...een Spaanse windhond en een teckel....LOL


Samen lekker slapen

Nog meer slapen... Zzzzzz

Ja nog meer slapen, puppy coma's zijn de beste!!!

Let's play dead together....