Vossendagje

Gewoon zo'n dag waar geen woorden voor nodig zijn omdat hij zo goed was. Want tja voor mij is mijn dag toch wel goed als ik 3 vossen zie, gewoon terwijl ik een goed gesprek heb en geniet van de zon :-)

Ik ben verliefd...

Op mijn dokter om precies te zijn. Nu ging hij sinds ik hem ken al door het leven als Dr. Yummy. Maar sinds vandaag ben ik toch echt een stukje meer van hem gaan houden. Terwijl ik eigenlijk toch zo ver mogelijk bij doktoren uit de buurt blijf. Nou ja ik noem het maar van de nood een deugd maken. Als je al zo vaak in het ziekenhuis bent geweest als ik, heeft het toch wel wat als je in je behandeling team op zijn minst 2 aantrekkelijke mannen heb zitten. Dat maakt de bezoekjes ineens een héél stuk aantrekkelijker ;-)
Maar goed vandaag mocht ik dus weer. Vanmorgen om 8.15 uur stond ik al op de stoep bij het LUMC. Helaas werd ik pas om kwart voor 9 geholpen. Ik was dus wel een beetje grommie, maar ja toen zag ik hem en toen was alles weer goed, niet wetende dat het daarna nog véél beter zou worden.
Want jawel, hij ging opereren. Tijdens de operatie om de tumor van mijn hypofyse los te peuteren hebben ze zo'n beetje mijn hele neus en neusholtes naar zijn grootje geholpen met als gevolg, gebroken neus en niet meer kunnen ademen door 1 neusgat waardoor ik het gevoel heb altijd verkouden te zijn. Daarbij blijft het bloeden in mijn neus, niet echt een pretje dus. maar Dr. Yummy kon dat oplossen. Maar jawel, Dr. Yummy kon nog veel meer oplossen dan dat!
Hij keek naar mijn huid (ik ben een lichte vorm van acne) en vroeg me of ik daar al lang last van had. Waarop ik zei, ja al vanaf mijn twaalfde. Hij zei ik kan het behandelen en dan ben je er helemaal vanaf. En toen kwam die, ik citeer: Je bent een mooie vrouw en het zou zonde zijn als je huid over 10 jaar gewoon kapot zou zijn. Mijn dag was goed. Dr. Yummy vind me een mooie vrouw hahaha
En most of all, hij gaat me nog mooier en ook nog eens pijnvrij maken. Nou ik vraag het je, wat wil ik nog meer van een dokter?
Ik ben verliefd.

So much going on

Zo druk en eigenlijk ook niet. Nog steeds wil ik niet terug in het keurslijf van het dagelijks leven. Op een bepaalde manier leef ik met mijn kop in de wolken. Terwijl ik me juist heel helder voel dus eigenlijk is het een verkeerde beschrijving.
Denk dat er ook geen weg terug meer is voor mijn gevoel. Er is iets veranderd na Frankrijk en het bevalt me en denk ook niet meer dat ik terug kan naar hoe het was.
En het is goed.

Ik zie de wereld scherper, mijn gevoel is anders, mijn doelen anders, ik kan beter in het hier en nu leven en voel me in een soort allesomvattende liefde.
Kinda nice :D

Ik voel me in een stroom waarin ik mezelf heb hervonden. Wat niet weg neemt dat ik nu klaar ben. Ik heb inmiddels een nieuwe sleutel gekregen alleen heb ik nog geen idee op welke deur deze past. Ik weet wel dat ik naar Saintes Marie de la Mer moet volgend jaar. Ik wil/moet de processie van Sara meemaken. Denk dat ik dan weer een stukje verder zal komen in mijn zoektocht. Dus zo zal geschieden.

Helaas valt het precies buiten de kindervakantie dus is de kans groot dat ik alleen moet gaan. Alhoewel ik ongetwijfeld wel iemand zal vinden die met me mee wilt gaan. Het hoeft niet lang te zijn, het festival duurt maar 1 dag. Dus kan makkelijk heen en weer als het moet :-)

Maar ziel lijkt me er naar toe te roepen en kan ik niks anders doen dan slechts volgen. Dus ben benieuwd wat me dat weer zal brengen.

En ondertussen rennen we thuis vrolijk rondjes, zorg ik voor (te) snel groeiende kinderen, sport ik me een ongeluk, maak ik 1001 plannen, verheug ik me op de groepsreünie van onze Frankrijkreis, heb ik 9 oktober een leuke workshop weer met paarden en dartel ik ondanks die drukte er als een vlinder tussendoor.

Life is good.

In the heart of everything

Hoe dingen kunnen veranderen in een week... Ik heb ondanks de spiegel waarin ik heb moeten kijken, het moeten verliezen van wie ik dacht te zijn, het doorgaan van pijn en verdriet en het verliezen van vele dingen toch een hele positieve flow overgehouden aan mijn reis in Frankrijk. Na mijn inwijding/ervaring in de grotten van de Katharen is er echt iets veranderd in mij. Ik voel me anders, voel mijn pad anders, wil meer in het nu leven en niet in de toekomst. Omdat het zo gruwelijk zonde is om te hopen op iets wat nog zou kunnen komen terwijl nu het moment is waarin je leeft en je het op die manier weg gooit.
Nog nooit heb ik zo een intense liefde gevoeld. De liefde voor mezelf, voor de Godin in mij. Zoveel jaren heb ik mezelf weg gecijferd, te kort gedaan, laten temmen, kapot laten maken, laten breken. En in het donker kon ik ineens te scherven zien van wie ik was. Een onbevangen meisje met grote ogen en haar blik altijd naar buiten. Langzaam veranderd in een volwassen vrouw die geleerd had stil te zijn met haar blik naar binnen.
In de grotten had ik contact met de meest wonderbaarlijkste wezens die ik ooit had gezien. Ze lachten naar me, raakten me aan, gaven kleine kusje op mijn armen en gezicht. En ik wist het is klaar. Ik wil niet meer iemand anders zijn. Ik wil leven naar wie mijn ziel is. Geen ketens meer.

En toen kwam de inwijdingsgrot. Nog nooit, never, never nooit heb ik zo'n liefde gevoeld als daar liggend op het altaar. Nog nooit de stenen zo mooi horen zingen over tijden ooit geweest, emoties ooit geleefd. Ik was nog nooit zo veel in de handen van de Moeder.

Ik voel me heel, gelukkig, geliefd, vrouw, mooi, sterk en compleet in mijn kracht.

En toen kwam dat moment om in het pentagram te staan. Hier stonden de katharen na hun inwijding in om een visioen te krijgen, terwijl ze uitkijken op prachtige bergen. De energie was zó sterk dat mijn benen gewoon begonnen te trillen. Wat best eng was zo'n eind van de grond.

Maar ik wist het was goed, ik val niet, Zij houdt me vast. En het was een bezegeling, het einde van een cirkel en het sluiten van een nieuwe.

Ik was vrij, niet langer gebonden, mijn ketens gingen af. Ik voelde me zó gelukkig. Voor het eerst weer in mijn leven had ik mezelf terug gekregen. En ondanks dat ik me naakt en onzeker voel nu, voel ik me wel intens gelukkig, voel ik me vrij. En ik heb het onwijs moeilijk nu om dat gevoel niet kwijt te raken in het alledaagse leven, maar ondanks dat weet ik dat die vonk er zit en me niet meer zal verlaten. Een stuk van mijn ziel is absoluut nog out there. En zal terug komen wanneer nodig.
Maar ik weet, ik ben vrij, ik ben in de handen van iets groters dan dat ik ben. Ik moet slechts vertrouwen en ik zal komen waar ik moet zijn.
I am in the heart of everything...

Kheb mijn zinnen weer ergens op gezet.

Nog steeds zit ik op een soort vage energiestroom sinds ik uit Frankrijk ben terug gekomen. Ineens is er de wilskracht om gezond te blijven eten en ook het sporten is weer terug. Die laatste kilo's staan nu hoog op mijn lijstje en zullen er nu dus ook echt afgaan. Al een paar keer had ik een hardloopprogramma voor bij zien komen en deze heb ik nu gedownload om mee te gaan beginnen. Nu had ik de frisse moed om het vandaag te doen. Alleen heb ik een ziek jongetje thuis, die kan ik moeilijk meenemen natuurlijk. Dus vandaag maar even een uurtje steps, aangezien mijn wii geen cd's meer eet, is het een beetje behelpen. Maar ik heb er vertrouwen in.

Ook heb ik een cursus Frans gekocht en zit nu al 2 dagen braaf Frans te studeren. De taalbarrière die ik ondervond frustreerde me zo erg dat ik vond dat het nu maar eens klaar moest zijn. Wil ik er toch ook wonen over 2 jaar dan is het handig als ik me op zijn minst kan behelpen met de basis. Dus ik zit braaf al 2 dagen te leren en heb inmiddels kaakkrampen :D

Maar ja je moet wat nietwaar? Het is dat betreft goed voor me een uitdaging te hebben ik hou er van om me in dingen vast te bijten. Verder ben ik mijn reisverslagen nog aan het uitwerken. De dag in de grotten krijg ik  maar moeilijk op papier, steeds komen er dingen bij en wordt het verhaal steeds langer...nog ff en het is een boekwerk! LOL :D

Goed voor nu maar even mijn jongetje vertroetelen en zo eens ff fijn steps doen.

Fijne dag allemaal!

Weer even landen

Na een prachtige week in het zuiden van Frankrijk, moet ik echt weer even landen. Mijn rationele ik zegt dat het moet, maar mijn hart en ziel willen niet terug in het keurslijf.
Ik heb zulke mooie dingen beleefd en ervaren dat het moeilijk is om weer in het normale ritme van het leven verder te moeten. En ik ben al zo gevoelig voor dat hele euvel.
Het zal zijn tijd nodig hebben en zijn weg wel vinden. Er komen nog meer verslagen aan maar het moet eerst alleen nog wat beter integreren en begrijpelijk worden voor mezelf....
Dus nog even geduld :-)

Frankrijk dag 2 Starten

4 september 2011

Het thema van vandaag is centrum en geaardheid/gronding.

We doen lichaamsoefeningen en ik merk dat ik het moeilijk vind om met mijn lijf bezig te zijn. Als het een afstotelijk iets is wat ik mee moet zeulen.
Toch merk ik wel dat ik beter in balans ben gekomen. We moesten op een evenwichtsschijf gaan staan en waar ik er 2 maanden geleden een stuk meer moeite mee had, bleef ik nu netjes en vooral lang in balans. Ik merk dat ik het moeilijk vind om in de wereld te zijn. Althans de wereld die hun bedoelen. Ik sta er anders in. Ik heb het idee dat het kijken in de wereld zoals hun het bedoelen zorgt voor meer gronding en bewustwording maar voor mij is het nóg meer prikkels en verwarring, want door me af te stemmen op de wereld om me heen lijkt er nog veel meer binnen te komen waardoor ik een overload krijg en dus dichtklap. Door meer bij mezelf te blijven kan ik alles wat binnen kom beter kanaliseren. Al komt dat dus op andere over dat ik juist niet in de wereld ben. Een beetje verwarrend is het dus wel.
Ik heb een beetje moeite met mijn voeding hier. Ik merk dat ik mijn lijf niet voed. Weinig verse en levende dingen, dus weinig voedingsstoffen.
Voor mij 2 dingen die haaks op elkaar staan. Bezig zijn met je lichaam op een spirituele manier waarbij je ook moet aarden en het vervolgens volstoppen met dingen die niet voeden. Vandaag ga ik me daar dus ook niet meer toe laten verleiden. Dan eet ik maar minder of alleen fruit.
Ik merk dat het mijn lijf vergiftigd.
Ook merk ik dat ik het moeilijk vind om in het bijzijn van anderen tot mijn stiltepunt te komen of om mijn stilte te vinden. Alsof mensen dan iets krijgen te zien waarvan ik niet wil dat ze het zien. Ik die kwetsbaar is, ik die gevoelig is. Toch is dat wel mijn punt waar ik aan moet werken. Thessa is namelijk geen haai, maar een vlinder net uit haar cocon die haar fragiele (en hopelijke wonderschone) vleugels nog moet drogen.
Lastig dus.

We deden nog een balans oefening die ik wel heel mooi vond maar waarbij het ook vrij lang duurde voor ik er in zat en ik blijf maar die verschrikkelijke drang houden dat ik het goed moet doen. Iets uit mijn jeugd wat er is in gehamerd en waarmee ik het me nog elke dag knap lastig maak. Want als ik iets niet af kan maken of niet 100% perfect doe ik mijn ogen, faal ik dus in mijn optiek.
Een groot puntje dus. Het hoeft niet perfect ik ben perfect zoals ik ben, ook al ik het niet perfect doe. Ik heb inmiddels wel rugpijn. Alsof de energie niet naar buiten kan, het voelt als verkramping. En nu kan ik niet meer zo lang staan als voor de tumor, dus dat heeft er ook mee te maken, maar ik voel/ervaar het als zwakte. GROM!

We gaan zo naar de paarden en ik ben heel benieuwd hoe dan zal zijn. Dus schoenen aan, vest aan, up we go!

17.20 uur
Paardjes, paardjes, paardjes!!
Oh wat was het mooi en geweldig en super!
De opdracht was om kennis te maken met de kudde, te observeren en in je eigen tempo informatie binnen te laten stromen van de paarden.
Het waren er in totaal 6, 2 bergpaardjes (gaia & Jeval), 1 witte,(Fiji) 1 bruine(amal), 1 zwarte(philos) en een vos(Ko-bi). Met mijn ongelooflijk zwakke plek voor witte paarden was het natuurlijk duidelijk dat deze het meeste aan me trok.
Allemaal gingen we onze eigen kant op. Even ergens zitten, stukje dichterbij enz. Op den duur zie ik dat we een cirkel vormen en ik loop eigenlijk naar een andere kant om te zorgen dat de paarden niet het gevoel krijgen ingesloten te worden. Daar kom ik aan een stuk voor Greet en besluit wat dichter naar de paarden te gaan en Greet komt naar me toe en samen gaan we op onze hurken zitten. En dat was het breekpunt! Op dat moment besluiten de paarden naar ons toe te komen. En zo mooi, de zwarte naar Greet en de witte naar mij! Ik schoot meteen vol! Zo mooi moment. Zo vol kracht en emotie. En door dat breekpunt kon uiteindelijk de hele groep bij de paarden komen.
Ik voelde me geweldig. En wat ik ook heel bijzonder vond was dat het witte paard naar Greet heel dominant was en haar ruimte niet respecteerde, maar naar mij heel lief en zacht en knuffelig.
Hoe anders kan het zijn?
Daarna maakt ik kennis met de zwarte, deze is heel aards en een beetje een clown. Daarna de bruine, nou dat is 1 bonk aanwezigheid, hij test meteen je grenzen. Later ben ik nog naar de 2 bergpaardjes gelopen, een merrie en een ruin. Met de merrie kreeg ik even contact, ze was heel zacht, maar juist haar zachtheid was haar kracht. Iets wat ik moet leren. (hallo leermoment!)
Pas nadat we als groep weer samen waren en we klaar waren ben ik naar de vos gelopen. Een heel sensitief paardje. Zacht, maar aanwezig op een verfijnde manier.
Ja een bijzondere middag :-)

Een gesprek met manlief maakte dat ik mijn inzichten kon delen en sterker kon/kan zijn in mijn keuzes. En ook een mooi inzicht was, hier in deze omgeving te staan en met te realiseren dat binnen nu en 2 jaar ik ook op zo'n plek woon. Het was even zo moeilijk het me voor te stellen. De drukke stad, alles dichtbij en dan die immense rust hier, die schoonheid. Het ontroert me. En wat ik bijzonder vind is dat 1 van de medecursisten tegen me zei, maar weet je Thessa, je hebt zoveel leed gehad, je hebt het verdiend. Na zoveel stormen mag er ook een veilige haven gaan komen. Ik had me nooit gerealiseerd dat ik zoiets verdien.... raar he?

Frankrijk dag 1

3 september

Vandaag is de dag, ik ga naar Zuid Frankrijk, al weken kijk hier naar uit en ik geef toe mijn verwachtingen zijn erg hoog. Al enige tijd komen er diverse dingen tot me, van vuurdraak tot zwarte zwaan, van vlaamse gaai tot reiger. Ik worstel met mijn emoties, heb duizend vragen in mijn hoofd en voel de transformerende kracht aan me trekken.

Maar ja het zal natuurlijk niet van een leien dakje gaan.

We pakken mijn spullen in de auto en vertrekken eerst naar mijn schoonvader, nog even een snel bezoek voor zijn verjaardag voordat mijn man me naar het vliegveld brengt.

Als we vertrekken vanaf mijn schoonvader komen we in een file en ik zie de aankomst tijd op de navigatie steeds later worden en ik schiet in de stress, want 10 voor 3 moet mijn koffer ingecheckt zijn....en als dat ding vervolgens aankomst 14.51 zegt, heb ik het niet meer en mijn stresslevel is torenhoog. Na dik 20 minuten in de file te hebben gestaan, blazen we naar Charleroi, en we weten de aankomsttijd omlaag te rijden. Even voor we Charleroi bereiken, steekt er midden op de snelweg vanuit de middenberm een prachtige rode kat over, ik zie haar en bam, onder onze auto en mijn hart staat stil, ze is op slag dood, en mijn maag krimpt ineen. Arm dier, arm arm dier, ik moet huilen en ik slik nog net mijn kots terug anders had de auto onder gezeten.

En terwijl mijn maag zich verkrampt schiet even iets gruwelijks door mijn gedachten, veel mensen vergelijken mij altijd met een katachtige, en ik wilde opnieuw geboren worden en de vraag schiet door mijn hoofd, wil je echt herboren worden? Want dan zal je eerst moeten sterven. En daarbij denk ik, net als die kat.... en mijn maag krimpt zich nog even verder in. Ik voel me zo schuldig en kan er helemaal niks aan doen. We hadden never nooit het diertje kunnen ontwijken en ik “troost” me maar met de gedachte dat ze meteen dood was al bloed mijn hart van verdriet. Uiteindelijk kom ik 5 over half 3 an op het vliegveld, kan ik op tijd inchecken en zit ik ook op tijd in het vliegtijd en kom ik zelfs voor de afgesproken aankomsttijd aan in Carcassonne. En krijg ik zowel in het vliegtuig als op het vliegveld een prachtige regenboog te zien. Een schrale troost voor het nemen van een leven en ik vraag de Godin voor de honderdste keer of ze de poes meeneemt onder haar vleugels en voor haar zal zorgen en bedenk me dat dit me nog lang zal najagen.

Mijn rit staat al te wachten en samen rijden we naar ons verblijf, een prachtig verblijf if I may say so, de paarden begroeten ons al en ik krijg een kamer voor mezelf, wat een luxe! Ik hou van privacy en vind dit dus echt een cadeautje. We praten wat en gaan uiteindelijk eten en na het eten hebben we een voorstelrondje.

In deze voorstelronde krijgen we allemaal ons maya geboortezegel en we moeten kijken of we er iets in herkennen...uhm nou ja best wel, hij klopte bij mij op alles!

En nog een hele bijzondere of all the things in the world, wat hangt er in de cursusruimte...een schilderij een reiger met daaronder zijn spiegelbeeld en het spiegelbeeld van de volle maan die de reiger beschijnt.... echt héél typisch.

Leuk om te horen in het voorstelrondje is dat veel thema's elkaar overlappen.

We zullen deze week elke dag met een ander thema werken en zullen ook chi gong krijgen een soort sjamaanse lichaamskunst en het heeft meteen mijn aandacht. Het is een mooi rondje, maar ookal krijgen we de uitnodiging nog wat te drinken beneden ga ik toch naar bed, het is tien voor 11 en ik ben moe. Ik bel mijn manlief nog even en pak dan mijn laptop om dit hele verhaal te tikken.

Zo toch nog eens kijken naar dat geboortezegel....heel bijzonder. Ik zal er morgen meer over vertellen. Nu eerst slapen, morgen is het om 8 uur ontbijt. :-)