Gisteren had mijn oudste zoon zijn afscheidsmusical op school. Al weken waren ze aan het oefenen en gisteravond gingen ze optreden voor de ouders.
Ik was enorm blij dat ik er bij kon zijn samen met mijn man en 3 andere kinderen (en ex). Het was zo'n gaafe muscial! Geïnspireerd door War Child.
Ze hadden samen echt een mooi stuk neergezet en ik was echt zó ongelooflijk trots! Ik stroomde zowat over!
En dat gevoel voor die kinderen, de laatste keer groep 8, de laatste keer de basisschool... En dan denk ik wat vliegt de tijd, ik heb al een zoon van bijna 12! Mijn eerstgeborene.....straks naar de middelbare school... Hij is ineens zo groot en soms niet eens een kind meer....
PPff ik voel me oud met mijn 30 jaar!
Hij had een rol die op zijn lijf was geschreven, namelijk die van cumputer-expert. De kinderen verdwaalde in een een computerspel, uiteraard een oorlogsspel. En moesten de kinderen die in het spel hoorde redden...
Ze leerde wat oorlog was en dat dat soort spellen niet leuk zijn, hoe kinderen in oorlog het hebben en hoe er het is. En hoe mooi het zou zijn als we voor elkaar zouden zorgen.
Ik vond het indrukwekkend en super mooi :-)
En ook mijn 4 jarige (bijna 5!) kleuter zat in volle adoratie naar zijn broer te kijken en geloof het of niet, hij begreep het gewoon allemaal! Ik was daarna nóg trotser!
Vandaag krijgt hij nog een afscheidsontbijt, een getuigeschrift etc en dan begint voor hem de grote vakantie. 24 Augustus hoeft hij dan pas weer naar school. En de eerste week..istie lekker bij zijn mams. Zondag ga ik hem halen. Heerlijk een week met mijn oudste zoon erbij!
Wat leuk en wat een stap weer! Echt een reden om trots te zijn!
BeantwoordenVerwijderen