Hij is blij om thuis te zijn dat staat vast als een huis. Maar ja eergisteren weer koorts, soms 39,5 en dan ook nog een luieruitslag tot bloedens toe.
Dus vandaag naar de huisarts voor de luieruitslag en een zalfje gekregen. Gesproken met zijn arts/chirurg over de koorts. En deze zei zolang hij goed eet en poept zou ik me nog geen zorgen maken. Het kan zijn dat doordat hij eet, zijn lichaam nu de kracht krijgt om zelf tegen de infecties te vechten en dat hij daarom dus koorts heeft.
Maar het is zó zielig, dat kleine mannetje en dan zo vechten. Hij wilt alleen maar aan mama geplakt zitten en dus heb ik mijn handen weinig vrij. Wat ik niet erg vind, want 3 weken zonder hem waren veel te lang.
Hij lacht gelukkig ook, en speelt graag met zijn grote broer. Maar jeetje de nachten, het in paniek wakker worden. Zich in de ochtend huilend vast klampen aan mij tot onze grote zwarte kater Brán op het bed komt en hij die dan kan aaien. (nu roep ik de kat dus meteen, dan duurt het huilen korter!)
En dan nog het bang zijn om in slaap te vallen, ppfff wat is dat mannetje een hel door gegaan.
En ondertussen zing ik voor hem, dans ik met hem, geef ik hem energiebehandelingen, spelen we samen op de hang of op de trommels en schud hij graag met een ratel.
Ik hoop zo erg dat het snel voorbij is, ook al weet ik best dat dit nog een tijdje gaat duren.
Toen hij in het ziekenhuis lag zag ik dit truitje, op de voorkant staat het superman logo en dan daarboven superbaby, en dit afneembare capeje zegt eigenlijk al genoeg.
Hier vast niet over te twisten, want dat hij een held is staat vast!
<3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten