Zaterdag werd hij 1 die kleine man van me. Hij was zó ziek die dag.
Een klein hoop ellende lag er in mijn armen. Toen ik in de avond wegging, kreeg ik na een uur een telefoontje van manlief dat er weer een spoedecho gemaakt zou worden en weet ik veel wat nog meer.
Ik werd gek.
De dag erna was hij wat opgeknapt. En nu weten ze het niet meer. Hij zit bijna aan zijn antibiotica tax. En naar huis mag hij nog niet.
Ik mis mijn kind, ik mis mijn man. Ik mis mijn gezin samen.
Ik ben verdrietig, kapot en alleen.
Och meis, dat kleine ventje. En jullie. Ik had zo gehoopt dat hij nu echt aan de beterende hand zou zijn. Kom op, mannetje, kleine vechter, houdt vol. Come on Bridget, a bit of magic, a bit of healing, please.
BeantwoordenVerwijderen