Gisteren was het dan zo ver. Jamie-Dean zou zijn operatie krijgen. Jean was er maandag al naar toegegaan voor de opname en ik zou gisterochtend er naar toe gaan.
Gelukkig bracht een vriendin me met de auto naar Rotterdam zodat ik niet te laat zou komen en in die het OV zou moeten zitten met zijn gestresste kop.
Ik was er gelukkig al vroeg, en hij zou om 10 uur opgehaald worden om naar de OK te gaan.
Uiteraard werd 10 uur half 11 en ik zou met hem mee naar boven gaan om bij de narcose te zijn. Dit omdat zijn vader te gevoelig hiervoor is en ik dus daarom de rot baan heb om hem elke keer weg te mogen brengen naar die slagers. En zijn vader hem elke keer gaat halen (wat toch leuker is).
Vlak voordat we de OK in mochten begon hij echt hartverscheurend te huilen, hij was moe, had honger en had het compleet gehad.
Dus mijn hart brak in duizend stukken.
Maar ja omdat hij zo aan het huilen was, was hij heel snel vertrokken met het maskertje voor, want hoe dieper ze inademen hoe sneller de narcose werkt.
En dan nemen ze je kindje over als een slap popje en mag je fijn een kus geven en weg wezen en het ergste gaan wachten....
De operatie duurde uiteindelijk 4 uur, en om half 4 werd Jean naar boven geroepen. En dan duurt wachten nóg langer tot je je kindje weer kan zien.
Het is net alsof je in een bubbel zit en de tijd stil staat.
Rond 4 uur kwamen ze dan eindelijk. Hij werd aan de morfine gehangen en aangesloten op vocht. Had een katheter (want kindjes aan de morfine kunnen blijkbaar niet zelf plassen) en zag er zó zielig uit.
Die grote beer waar al die zusters het over hadden, die zag ik niet.
Ik zag alleen maar een kleine ieniemienie zielig beertje :(
En toe eenmaal de zusters weg waren, heb ik hem op schoot genomen en keihard zitten huilen.
Ukkie aan de morfine. :(
Gelukkig bracht een vriendin me met de auto naar Rotterdam zodat ik niet te laat zou komen en in die het OV zou moeten zitten met zijn gestresste kop.
Ik was er gelukkig al vroeg, en hij zou om 10 uur opgehaald worden om naar de OK te gaan.
Uiteraard werd 10 uur half 11 en ik zou met hem mee naar boven gaan om bij de narcose te zijn. Dit omdat zijn vader te gevoelig hiervoor is en ik dus daarom de rot baan heb om hem elke keer weg te mogen brengen naar die slagers. En zijn vader hem elke keer gaat halen (wat toch leuker is).
Vlak voordat we de OK in mochten begon hij echt hartverscheurend te huilen, hij was moe, had honger en had het compleet gehad.
Dus mijn hart brak in duizend stukken.
Maar ja omdat hij zo aan het huilen was, was hij heel snel vertrokken met het maskertje voor, want hoe dieper ze inademen hoe sneller de narcose werkt.
En dan nemen ze je kindje over als een slap popje en mag je fijn een kus geven en weg wezen en het ergste gaan wachten....
De operatie duurde uiteindelijk 4 uur, en om half 4 werd Jean naar boven geroepen. En dan duurt wachten nóg langer tot je je kindje weer kan zien.
Het is net alsof je in een bubbel zit en de tijd stil staat.
Rond 4 uur kwamen ze dan eindelijk. Hij werd aan de morfine gehangen en aangesloten op vocht. Had een katheter (want kindjes aan de morfine kunnen blijkbaar niet zelf plassen) en zag er zó zielig uit.
Die grote beer waar al die zusters het over hadden, die zag ik niet.
Ik zag alleen maar een kleine ieniemienie zielig beertje :(
En toe eenmaal de zusters weg waren, heb ik hem op schoot genomen en keihard zitten huilen.
Ukkie aan de morfine. :(
Bij mama op schoot.
Eenmaal op schoot heeft hij me compleet onder gespuugd, tot twee keer toe, en was ik blij dat ik schone kleding had meegenomen voor Jean zodat ik een shirt van hem aan kon.
Maar de conclusie is dat de operatie goed is gegaan. Er is 20 cm van zijn darm verwijderd en het goede stuk is aangesloten op de uitgang zeg maar..
Nu is het herstellen en tot welke God(in) bidden dat het heeft geholpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten