2015, het jaar dat alles veranderde.

Jongens wat een jaar! Ik ben nu zelf bijna 35 jaar. En ik heb meer meegemaakt dan goed voor me is denk ik wel eens.
Maar dit jaar...ppfff ongelooflijk.
Dit jaar heb ik de ballen gehad om na zoveel jaren van ellende te gaan voor wat ook mij gelukkig zou maken.
En ik heb nog geen seconde spijt gehad. Follow your heart, live your dreams, het is zó waar!

We begonnen ruig dit jaar. Net nog voor 2015 begon kreeg Jamie-Dean nog een bioptie van zijn zijn darmen. Want deze mama geloofde niet dat er niks was. Deze biopt kwam tot een diagnose.
Morbus Hirschsprung.
Het had een naam en er kon wat aan gedaan worden.

Mannetje in december. Nog vrolijk voor de biopt.

Ook ging ik in januari naar Ijsland samen met een vriendin. Wat een belevenis!

Ijsland was een mooi avontuur. Met paardrijden, sneeuwstormen, walvissafari, super!
Alleen kreeg ik ook te horen dat als ik thuis zou komen, ik de volgende dag meteen naar het ziekenhuis mocht want Jamie-Dean zijn operatie stond ingepland.

Dus daar gingen we heel vroeg met de auto van de buurvrouw op 26 januari.
Doodsbang was ik. En met reden.

In eerste instantie lukte de operatie, maar door een fout van de dokter, kreeg onze kleine kanjer een infectie aan de darmwand en stierf hierdoor bijna. Drie lange weten in het ziekenhuis waren het resultaat.

Nog nooit zo bang geweest hem te verliezen.

Maar hij kwam zag en overwon. En eenmaal beter zagen we hoeveel pijn hij eigenlijk heeft gehad.
Maar geen darmspoelingen meer! Nog nooit waren we zo blij met poepluiers!

Maar ook kwam de beslissing weg te gaan uit Nederland. Zweden werd het.
Een land waar we nog nooit waren geweest, een hartenkeus.

Dus kochten we een tent om te kamperen. Gingen we op zoek naar een huis wat er in 1 dag was!

En zo vonden wij ons nieuwe thuis, in Dalarna Zweden.
Twee dagen rijden met alleen een aanhanger, de kinderen en de honden. We waren zo nerveus, maar ook zo opgelucht. Weg uit dat benauwde land, weg uit alles wat niet bij ons paste.
En voor mij, weg van mijn verleden.

En het ging goed, het was en is nog steeds mooi.
We maakten meteen vrienden, Baadde ons in de mooie natuur.

Maar bakte ook cakejes.

Plukte blauwe bessen met onze berry scoopers.

Veel blauwe bessen en aardbeien en later nog frambozen.

Gingen vissen in meertjes.

Aten pannenkoeken.

Maakte lol.

Ik reed na zo lang weer paard!

Riven ging steeds meer stralen.

Teckel is overal thuis haha

Prachtige luchten!

Samen knuffelen en spelen. Ik <3 Niiv.

Nog meer knutselen.

Ontbijten rond een vuurtje in het bos aan het meer.

Zoveel avonturen beleefd in zo een korte tijd.

Ik vond mezelf weer terug.

Vrolijker, rustiger, veel rustiger. Minder gestresst.
Blij met de ruimte en de vrijheid.

Het bezoek van mijn oudste kinderen waar we van genoten.

Wandelen in het bos.

Vaak.

En graag!

De eerste sneeuw.

Nieuwe katten kwamen in ons leven. We hebben ze gered van de dood, gelukkig maar, want ze zijn zo lief!

En nu genieten we van een winterwonderlandschap.

Is het echt allemaal zo goed? Om eerlijk te zijn ja.
Natuurlijk is het soms moeilijk met mensen missen. Maar het is geen reden om terug te gaan en zoveel in te leveren.
Volgend jaar willen we een huis kopen, starten we onze groentetuin, gaan we activiteiten organiseren voor het hotel waar ik werk. Kunnen we onze eerste stappen zetten naar ons eigen spiritueel centrum, waar nu al heel veel animo voor is. Eigen paarden.
Dingen die in Nederland gewoon niet mogelijk waren.
Elke dag word ik wakker, kijk ik naar buiten en glimlach ik. De schoonheid, de rust.
Soms moet je ziel van ver komen om thuis te komen.

Maar ik weet zeker, we zijn hier thuis <3

Gelukkig nieuw jaar allemaal! Volg je hart en leef je dromen, het is echt de enige weg naar geluk!