Bijna 5 maanden na de operatie

 Inmiddels 5 maanden na zijn operatie en opname van 3 weken in het Erasmus. 

Onze kleine man met zijn zeldzame ziekte Morbus Hirschsprung. Een jaar afzien en onzekerheid. 

Van bang zijn hem te verliezen omdat hij een aantal keer bijna het leven liet en al bijna tijdens zijn geboorte samen met mij. 

Een jaar van ons kind leren darmspoelingen te geven, dat we leerden wat een canule was, een spoelspuit en nog nooit zo dankbaar waren voor vochtopvangende matjes en dat we amper wat in de douche hebben staan (dat hielp een hoop met het schoonmaken van de ontlasting van de muren......).

We hielden ons staande met eigenlijk alleen ons gezin want familie is er niet, of had simpelweg gewoon geen interesse in ons zieke kind of in ons als ouders, en vrienden woonden zo ver weg. Lieve buren die ons een auto leende, of weer met spoed weg brachten naar een dokter of ziekenhuis. Of een hond of 2 honden opvingen of uitlieten zodat we heen en weer konden naar het ziekenhuis.

We leerden pas na de operatie hoe erg ons kleintje pijn heeft gehad. Want hij was op zich een vrolijke kleine man, maar 2 maanden na de operatie zagen we een verschil dat ons duidelijk maakte dat die vrolijkheid maar een schijn was van hoe hij nu vrolijk kan zijn.

Hij zal zich er niks meer van herinneren als hij straks groot is. Voor nu weet hij nog steeds genoeg, bang voor witte jassen, niet willen slapen in een bedje met spijlen (ziekenhuisbedje), bang zijn als papa of mama er niet is. Alleen willen slapen met mama of papa en alles wat maar half lijkt op medicatie word zonder pardon geweigerd.

Gelukkig gaan ook die dingen steeds beter, maar we zijn er nog niet.

Maar we zijn innig dankbaar en blij met het feit dat hij weer gezond is, dat hij zelf kan poepen en zo heerlijk vrolijk is en gewoon 100 kan worden mocht hij het redden 

smile-emoticon

Dat we hem mee kunnen nemen naar Zweden over 2 weken, waar hij vrij en blij op kan groeien samen met zijn broer en zus.

We sluiten een heftig hoofdstuk af straks